Ηλεκτρικός Θησέας
Ένα τραγούδι σε μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Δημήτρη Βάρου. Το ερμηνεύουν ο Παύλος Σιδηρόπουλος και η Μαρία Φωτίου. Ο Ηλεκτρικός Θησέας είναι ο σύγχρονος Θησέας. Αυτός που παλεύει ξανά για να σκοτώσει το Μινώταυρο, όμως η Αριάδνη αυτή τη φορά δεν μπορεί να τον βοηθήσει. Έτσι, ο Θησέας αποδύεται σε έναν αγώνα αδιέξοδο και καταδικασμένο εκ των προτέρων. Είναι ο ύμνος ενός λαού που χρόνια τώρα ζει μέσα σε μία πλάνη, ελπίζοντας και εξαπατούμενος συνεχώς από επίδοξους σωτήρες, χωρίς ο ίδιος να προσπαθεί να κάνει κάτι. Φταίνε, λαέ μου, αυτοί που κάνουν κουμάντο, φταις όμως κι εσύ που δεν κάνεις τίποτα. Και όπως καταλήγει το τραγούδι «Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου, ή βγες ξανά στο δρόμο της φωτιάς!»
Με κάτασπρο πανί ένα καράβι απ’ το πενήντα έχει να φανεί
και συ βιδώθηκες μες στο λιμάνι με ανθοδέσμη που `χει μαραθεί.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί
ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι η Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Σε εδίκασαν να σπαταλάς τα χρόνια σε μια ζωή χωρίς προοπτική.
Χάνεσαι σαν τον γλάρο στην Ομόνοια και όταν ψάχνεις λύση στην φυγή,
πληρώνεις όσο όσο τα διόδια και κομματιάζεσαι στην εθνική.
Ηλεκτρικός Θησέας σε πηγάδι κι Αριάδνη έχει μουγκαθεί.
Εξαφάνιση υπουργού. Μπορείτε να βοηθήσετε;
Silver Alert» για τον υπουργό Εργασίας έβγαλε το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου- Ανατολικής Αττικής (ΕΚΛ-ΑΑ).
Ο υπουργός (ΣτΣ -φερομενος ως- ) εργασίας εξαφανίστηκε μετά και τις 400 απολύσεις στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος» και οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα τον ψάχνουν καιρό.
Το ΕΚΛ-ΑΑ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου γιατί με το ασφαλιστικό του δεν δικαιούται σύνταξη, ενώ θεωρείται μεγάλος για ΜΕΘ...
Πηγές
Ανακοίνωση εργαζομένων στον όμιλο SWISSPORT-SKYSERV: Οι απολύσεις συνεχίζονται
Χρόνια στυγνής εκμετάλλευσης με μηνιαίες, βδομαδιάτικες ακόμα και τριήμερες συμβάσεις εργασίας, με εργάτες σε πόστα 3θέσεων, με απλήρωτες υπερωρίες, με λιποθυμίες εργαζομένων από την υπερεργασία, με παραιτήσεις λόγω σωματικής και ψυχικής καταπόνησης-υπερκόπωσης, με εργατικά ατυχήματα. Όλα αυτά είχαν εκτοξεύσει τα κέρδη των ιδιοκτητών στα «ουράνια»
Περισσότερα: Ανακοίνωση εργαζομένων στον όμιλο SWISSPORT-SKYSERV: Οι απολύσεις συνεχίζονται
Κατασκευή φόβου
Αναδημοσιεύουμε από το mavrioxia.blogspot.com ένα απόσπασμα από ένα εκτενέστερο άρθρο που πραγματεύεται το τρίπτυχο «αποθέωση της κατανάλωσης – διάχυση φόβου – διασπορά ενοχών»
Η κατασκευή φόβου είναι ένα από τα γνωστά όπλα της εξουσίας στην προσπάθειά της να κρατήσει υπό τον έλεγχό της ενα λαό κάνοντάς τον να πιστέψει πως είναι ασφαλής υπό τη σκέπη της. Όμως, όπως έχει πει ο Μπέρτραντ Ράσελ, "Κανένας άνθρωπος ούτε ομάδα ούτε έθνος δεν μπορεί να ενεργήσει ανθρώπινα ή να σκεφθεί σωστά υπό το κράτος ενός μεγάλου φόβου"
Στην πολιτική σκακιέρα ο φόβος είναι καθοριστικό στοιχείο. Ο Μακιαβέλι, στον Ηγεμόνα, θέτει το ερώτημα αν είναι προτιμότερο να σε αγαπούν ή να σε φοβούνται. Και απαντά ότι «έναν ηγέτη πρέπει να τον φοβούνται και να τον αγαπούν. Αν δεν γίνεται και τα δύο, τότε καλύτερα μόνο να τον φοβούνται», γιατί το να σε αγαπούν εξαρτάται από τους άλλους, ενώ το να σε φοβούνται μόνο από σένα
Ο φόβος είναι ένα βασικό συναίσθηµα του ανθρώπου που προκαλείται από τη συνειδητοποίηση ενός πραγµατικού ή φανταστικού κινδύνου. Είναι µια φυσιολογική αµυντική αντίδραση του οργανισµού, για την οποία δεν απαιτείται συνειδητή σκέψη. Έχει να κάνει µε µελλοντικά γεγονότα, τα οποία πρέπει να αποφύγουμε.
Ο φόβος, αν είναι έλλογος, λειτουργεί προστατευτικά. Μας κάνει να είμαστε πιο προσεκτικοί, ώστε να μην υποτιμήσουμε έναν πραγματικό κίνδυνο. Υπάρχει, όμως, και ο άλογος φόβος ο οποίος καλλιεργείται από τη δική μας φαντασία ή από άλλους μηχανισμούς, όπως είναι οι μηχανισμοί προπαγάνδας.
O άνθρωπος στον καιρό...του κορονοϊού
Η "Κραυγή", διάσημος πίνακας του Νορβηγού εξπρεσσιονιστή ζωγράφου Ένβαρτ Μουνκ. Ο άνθρωπος κάτω από τη συντριβή του τρόμου
Μεσημέρι 25ης Μαρτίου και οι άλλοτε πολύβουοι δρόμοι της Αθήνας έχουν μια ψυχεδελική σιγή. Τίποτα δε θυμίζει την Εθνική και θρησκευτική επέτειο. Η υποχρεωτική καραντίνα και η κλιμάκωση του κορονοϊού περιόρισαν τον εορτασμό στην ύψωση της ελληνικής σημαίας σε ορισμένα μπαλκόνια.
Βρέθηκα κι εγώ για λίγο στο ανανεωμένο λόγω των περιστάσεων μπαλκόνι μου -ενδιαφέρον το πόσο επαναξιολογεί κανείς απλά πράγματα- …με αμφιθυμικά συναισθήματα λόγω της νεκρικής ησυχίας. Άθελα πέφτει το μάτι στο μοναδικό άνθρωπο που κυκλοφορεί: μια κοπέλα χτυπά το κουδούνι της απέναντι πολυκατοικίας. Διακρίνω τις νευρικές κινήσεις και την αγωνία της καθώς κοιτά αριστερά, δεξιά, πίσω σα να την καταδιώκουν! Προφανώς δε θα είχε στείλει το υποχρεωτικό μήνυμα ή δε θα είχε μαζί της την απαιτούμενη «άδεια εξόδου»... ή μπορεί απλά ο μόνος ίσκιος που νιώθει να είναι ο φόβος της! Οι στίχοι του Μάνου Λοϊζου “Κλείσε το παράθυρο...σφράγισε τις πόρτες ..τρέμω για τον άνθρωπο με τις μπότες’’ ρέουν αυθόρμητα στο μυαλό και φαντάζουν τόσο επίκαιροι!
«Υπερβολικό» θα πει κάποιος, αν σκεφτεί τις ασύμμετρες καταστάσεις. Ο κοινός παρονομαστής όμως απέναντι στον “εχθρό” είτε πρόκειται για στρατό είτε για το θανατηφόρο ιό είναι... ο φόβος!
Ο φόβος θα οδηγήσει στην πλήρη αποκοινωνικοποίηση του ανθρώπου
Ο Στέφανος Ροζάνης γεννήθηκε στην Κάρυστο της Εύβοιας (1942). Σπούδασε Φυσική και Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Φιλοσοφία και Συγκριτική Λογοτεχνία σε πανεπιστήμια της Ιταλίας. Δίδαξε Φιλοσοφία σε διάφορες πόλεις του εξωτερικού, όπως το Βερολίνο και η Βηρυτός, στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου καθώς και στο Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης. Για δέκα χρόνια δίδασκε στο τμήμα Μέσων Επικοινωνίας και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Αιρετικός φιλόσοφος για κάποιους, αναρχικός φιλόσοφος για άλλους, έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία. Αναδημοσιεύουμε από τη lifo.gr , μία συνέντευξη που παραχώρησε ο Στέφανος Ροζάνης στον Γιάννη Πανταζόπουλο με αφορμή την πρόσφατη κρίση της πανδημίας και ο καθηγητής έχει την ευκαιρία να μιλήσει για πολλά και ενδιαφέροντα όχι κυρίως για το τώρα, αλλά για το μετά
Ζούμε σκοτεινές μέρες;
Δεν θα το έλεγα. Η πανδημία που «χτύπησε» τελευταία οικουμενικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα υπήρχε στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου. Ας μην ξεχνάμε τεράστιες πανδημίες, όπως ο Μαύρος Θάνατος κατά τον Μεσαίωνα, την πανούκλα ή την ισπανική γρίπη. Είναι, λοιπόν, ένα σύνηθες φαινόμενο στη διάρκεια της Ιστορίας.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα, ωστόσο, διαφέρει κατά πολύ ως προς τη δομή, η οποία είναι εγκατεστημένη στον σύγχρονο κόσμο. Μέσα σε αυτήν ενυπάρχουν δύο διακλαδώσεις: αφενός η κοινωνιολογική, με τη μορφή της παγκοσμιοποίησης, αφετέρου η τραγική επέμβαση του ανθρώπου στο περιβάλλον και, κατά συνέπεια, η αλλοίωσή του. Νομίζω ότι η τραγική θέση του σημερινού ανθρώπου δεν οφείλεται στις επιδημίες ή πανδημίες αλλά κυρίως στο περιβάλλον, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και συναισθηματικό.
Περισσότερα: Ο φόβος θα οδηγήσει στην πλήρη αποκοινωνικοποίηση του ανθρώπου
Ο επιχειρηματίας δίνει τις οδηγίες από τη βίλα του και ο εργαζόμενος πεθαίνει στο εργοστάσιο
"Όταν θα τελειώσει κάποια στιγμή αυτή η σφαγή, κάποιοι θα πρέπει να ντρέπονται γι' αυτά που λένε και τα στοιχεία που δίνουν" .Αναδημοσιεύουμε από την Αυγή μία συνέντευξη του Φραντσέσκο Μακάριο, πρώην αντιδήμαρχου Πολεοδομίας του Μπέργκαμο, υποψήφιου δήμαρχου της λίστας Bergamo in Comune και γραμματέα της τοπικής Κομμουνιστικής Επανίδρυσης. Μια συνέντευξη που ρίχνει φως σε πολλά σκοτεινά σημεία για το τι ακριβώς συνέβη και συμβαίνει στη Βόρεια Ιταλία
Γιατί στο Μπέργκαμο υπάρχει τόσο υψηλό ποσοστό κρουσμάτων και θυμάτων;
Από την αρχή έκαναν πολλά λάθη. Στην αρχή σου έκαναν μια γενική εξέταση και εάν νόμιζαν ότι είχες τον κορωνοϊό, σε διασωλήνωναν. Εάν κάποιος πέθαινε στην εντατική, ξέραμε ότι πέθανε από τον ιό. Εδώ και δέκα ημέρες τα πράγματα άλλαξαν. Εάν είσαι άσχημα, ο γιατρός σε αφήνει στο σπίτι σου. Εάν τα καταφέρεις, όλα καλά. Εάν επιδεινωθεί η κατάστασή σου, ο γιατρός σου κάνει την εισαγωγή στο νοσοκομείο. Μόνο εάν σου κάνουν την εισαγωγή, σου κάνουν την κανονική εξέταση για τον κορωνοϊό και είναι σίγουροι. Μόνο τότε πιστοποιούν θανάτους από τον κορωνοϊό.
Στην περιοχή που ζω, και τη γνωρίζεις πολύ καλά, είμαστε χίλιοι κάτοικοι. Σε μία εβδομάδα πέθαναν έξι. Κανείς δεν είχε κάνει το τεστ για τον κορωνοϊό, με αποτέλεσμα επισήμως κανένας από αυτούς να μην έχει πεθάνει από τον κορωνοϊό. Στα πιστοποιητικά έγραψαν ότι οι τρεις πέθαναν από ανακοπή και οι άλλοι τρεις από πνευμονία.
Γυάλινα Γιάννενα
ποίημα του Μιχάλη Γκανά. Το αφηγείται ο Χάρης Κατσιμίχας με μουσική υπόκρουση το παραδοσιακό Ηπειρώτικο τραγούδι "πήγαινα το δρόμο, δρόμο". Για τους υπηρέτες του οποιουδήποτε καθήκοντος. Για τους πατεράδες μας. Αυτή η δεύτερη πατρίδα, όσο και να την περιφρονώ, πάντα θα βρίσκει τρόπο να μου θυμίζει πως υπάρχει μέσα μου. Μόνο αυτός ο τόπος έβγαλε τόση πονεμένη μουσική
Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια
Κάποιος περπάτησε μόνος
Δεν ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα
Κάποιος περπάτησε μόνος
Νύχτα και συννεφιά, χωρίς άστρα
Πήγαινε το δρόμο δρόμο
Ξημερώματα, μπήκε στα Γιάννενα
Στο πρώτο χάνι έφαγε και κοιμήθηκε τρία μερόνυχτα
Ξύπνησε απ’ το χιόνι που έπεφτε μαλακά
Στάθηκε στο παράθυρο και άκουγε τα κλαρίνα
Και άκουγε τα κλαρίνα
Πότε θαμπά και πότε δίπλα του
Πότε θαμπά
Και πότε δίπλα του
Όπως τα ‘φερνε ο άνεμος
Σ΄αυτό τον πόλεμο δεν πονάνε το ίδιο όλοι
Ο Ισπανός τερματοφύλακας της Άστον Βίλα, Ρέινα, που βρίσκεται σε καραντίνα λόγω κορονοϊού, είπε μεταξύ άλλων σχολιάζοντας το πώς περνάει: «Εμείς είμαστε όμως ανάμεσα στους προνομιούχους. Έχουμε ένα μεγάλο σπίτι με κήπο. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που ζούνε μέσα σε ένα σπίτι 70 τετραγωνικών με δύο παιδιά. Για μένα αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν @ρχιδι@, όχι εμείς». Φαίνεται πως ο Ρέινα κάτι κατάλαβε. Αυτοί που δε θα καταλάβουν είναι αυτοί στους οποίους αναφέρεται ο Ρέινα. Αυτοί που έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους να είναι τα πιόνια στο βρώμικο παιχνίδι των αφεντικών. Αυτοί που θα είναι τα πρώτα θύματα της κρίσης. Αυτοί που θα περιμένουν τα ψίχουλα του Κυριάκου για να επιβιώσουν. Αυτοί που είναι πάντα πρόθυμοι να ξεχάσουν τα πάντα, αρκεί να την κουτσοβολέψουν για μια ακόμη φορά.
ΥΓ1. Σήμερα, μια εταιρεία απέλυσε 300 ανθρώπους στέλνοντάς τους ένα sms, πιθανόν την ώρα που αυτοί οι άνθρωποι ετοιμάζονταν να πάνε στη δουλειά τους. Τους εκπαίδευσε καλά ο Κούλης. Στέλνεις ένα sms και είσαι just ok
ΥΓ2. Παρακαλούμε τους celebrities να σταματήσουν να ποστάρουν πόσο ωραία περνάνε στα χλιδάτα σπίτια τους. Να μείνουν σπίτια τους, εντάξει, αλλά να βγάλουν το σκασμό. Γίνεται;
Σελίδα 1 από 62
