Η Ιπποκράτειος Πολιτεία ή το Ιπποκράτειο Άγος
Η περίπτωση της Ιπποκράτειου Πολιτείας αποτελεί μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις καταπάτησης και δόμησης μιας ξεκάθαρα δασικής έκτασης. Μόνο η Αττική αριθμεί δεκάδες τέτοιες περιπτώσεις οικισμών που χτίστηκαν μέσα στο δάσος μέσω ενός καλά οργανωμένου σχεδίου που οργανώθηκε εδώ και πολλές δεκαετίες από επιτήδειους με διασυνδέσεις που έφταναν μέχρι τις ανώτερες θέσεις της πολιτικής ιεραρχίας. Βουτζάς, Καλλιτεχνούπολη, Ντράφι, Διώνη, Ιπποκράτειος Πολιτεία και άλλες πολλές που το άρθρο δεν μπορεί να τις χωρέσει όλες, είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις όπου οι ανερχόμενες κοινωνικές τάξεις αποφάσισαν να κάνουν πράξη τα μικροαστικά τους όνειρα και να φτιάξουν βίλες και ψεύτικες πόλεις μέσα σε δάση σε βάρος των ζωογόνων πνευμόνων της πολύπαθης Αττικής Γης
Το σχέδιο ήταν απλό και ξεκινούσε με τη σύσταση ενός «οικοδομικού συνεταιρισμού» (ειδικά τη δεκαετία του’60 οι οικοδομικοί συνεταιρισμοί ξεπήδησαν κατά εκατοντάδες). Με τη σύστασή τους, οι συνεταιρισμοί άρχιζαν να πουλάνε στα εγγραφόμενα «μέλη», δασικές εκτάσεις που είχαν ασαφές ιδιοκτησιακό καθεστώς και δεν ήταν στο σχέδιο πόλης με βάση κάποια «προσύμφωνα πωλήσεως ακινήτου». Στη συνέχεια, οι συνεταιρισμοί έριχναν κλήρο στα οικόπεδα, τα μοίραζαν στα μέλη τους με ανεπίσημη ρυμοτομική μελέτη και άρχιζαν να χτίζουν. Μετά τα πρώτα χτισίματα, άρχιζαν οι πιέσεις προς τους πολιτικούς για νομιμοποιήσεις και για «επίλυση του κοινωνικού προβλήματος», που είχε προκύψει. Το έγκλημα πλέον είχε ολοκληρωθεί, το μέλος όμως του συνεταιρισμού είχε πλέον μια βίλα μέσα στο δάσος και μπορούσε πλέον από καλύτερη θέση να συνεχίσει να διεκδικεί και άλλα, όπως κατασκευή πλατειών, σχολείων, παιδικών χαρών, μεγάλων δρόμων και ό,τι άλλο διαθέτει μια πόλη. Μια πόλη μέσα σε δάσος που όλο και λιγότερο θα θύμιζε δάσος με τον καιρό.
Ας επιστρέψουμε, όμως, στην Ιπποκράτεια Πολιτεία προκειμένου να παρακολουθήσουμε με λεπτομέρεια το χρονικό της δημιουργίας της.
ΣΟΚ! Ο όμιλος Μυτιληναίου ανακοίνωσε πως αποσύρει χορηγία γιατί ο δήμαρχος Ραφήνας παραποίησε το όνομα του βασικού μετόχου του
Έφτασε στα γραφεία της Attica Voice η είδηση (την οποία ελέγχουν ακόμα οι ανταποκριτές μας) πως λόγω εξόφθαλμης παραποίησης του ονόματος του μεγαλομετόχου του ομίλου ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, η δωρεά που είχε συμφωνηθεί αποσύρεται
Από τον αρχικό έλεγχο βρήκαμε πως η παραποίηση ήταν όντως σφοδρή και εξόφθαλμη και την είχε διαπράξει ο ίδιος ο δήμαρχος της Ραφήνας. Ο δήμαρχος, πιστός στα βήματα του αντιδημάρχου ΤΥ και «περιβάντολος», δολοφόνησε σε κείμενο 6 (σχεδόν) γραμμών 4 λέξεις, εκ των οποίων η μία είναι το όνομα του ευεργέτη. Προσπάθησε να πλησιάσει το ρεκόρ του αντιδημάρχου του, αλλά δεν τα κατάφερε. Υπάρχει όμως πάντα και η επόμενη ευκαιρία.
Πάντως απορούμε, γιατί την ανάρτηση που έκανε για το "φιλοπεριβαλλοντικό του προφίλ" χθες στην παγκόσμια μέρα περιβάλλοντος, προφανώς την είχε γράψει άλλος -που ήξερε ορθογραφία. Γιατί δεν τον χρησιμοποίησε και πάλι και διακίνδύνεψε με την ορθογραφία του, να φέρει σε αμηχανία τον χορηγό;
Κοίτα ποιοι μιλάνε.
Ναι, στο λένε κατάμουτρα. Ξερνάνε το ψέμα στα μούτρα σου κι εσύ από αβρότητα, μπορεί και έμφυτη ευγένεια, αλλά και από δειλία άλλες φορές ή συμφέρον στις χειρότερες περιστάσεις , που μπορεί να είναι και οι περισσότερες για μερικούς, απλά τους κοιτάς.
Μπορεί να θυμώνεις μέσα σου, αλλά εκεί μένει η οργή, μέχρι να ξεθυμάνει ή να σε πνίξει και αυτή, τόσο μπόσικος που είσαι.
Ναι, δεν αντέχεται τόσο δούλεμα. Ειδικά σε ένα θέμα που το ξέσπασμα της πρόσφατης πανδημίας, σύμφωνα με όσα πιστεύαμε και όσα απέδειξαν στιβαρά οι τελευταίες έρευνες, το έκανε να στέκεται στην πρώτη γραμμή. Ζούμε σε ένα φυσικό περιβάλλον το οποίο σχοινοβατεί. Κάθε απώλεια ισορροπίας, δεξιά ή αριστερά μεταφέρει την κολοσσιαία ταλάντωση της στη ζωή μας. Μπορεί να είναι με τη μορφή μίας σπάνιας και δυσεξήγητης ασθένειας, μπορεί να είναι με τη μορφή μίας καλπάζουσας θανατηφόρου ασθένειας, μπορεί να είναι με τη μορφή της τοξικής δηλητηρίασης. Αργή, αλλά σταθερή και τελικά θανατηφόρα.
Πολύ σύντομα αναμένουμε να βιώσουμε την έκτη εξαφάνιση ειδών στον πλανήτη. Το διαβάζαμε σε σχετικές μελέτες που παρουσιάσαμε κι εδώ χθες. Και παρά τη σημασία που έχει η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος για τη ζωή μας, παρακολουθούμαποτυχημένους πολιτικούς* να έχουν μετατρέψει τις μέρες τις αφιερωμένες στο περιβάλλον, σε ευκαιρία εξωραϊσμού και διαφήμισης της αποδεδειγμένα ανύπαρκτης ευαισθησίας τους.
Η ιστορία ενός τραγουδιού. Four dead in Ohio
Μάιος του 1970. Σε μια κρίσιμη φάση του πολέμου του Βιετνάμ, οι ΗΠΑ αποφασίζουν να κλιμακώσουν τον πόλεμο και εισβάλλουν στην γειτονική Καμπότζη. Το προοδευτικό κομμάτι των ΗΠΑ με μπροστάρηδες τους φοιτητές, εξεγείρεται. Καταλαμβάνονται σχολές και δυναμώνουν τα συνθήματα κατά του πολέμου
Η καταστολή όμως δε θα αργήσει να έρθει. Η εθνοφρουρά εισβάλλει στην πανεπιστημιούπολη του Kent State University του Ohio και σκορπάει το θάνατο. Ο τραγικός απολογισμός είναι τέσσερεις νεκροί φοιτητές και εννιά τραυματίες.
Αυτή η σφαγή πολλαπλασιάζει τις διαμαρτυρίες και την αντίσταση του αμερικανικού λαού απέναντι στον καταφανώς παράλογο και άδικο πόλεμο που είχε κηρύξει η χώρα τους. Παράλληλα, όμως, γεννά και ένα τραγούδι, ένα από τα πιο ωραία τραγούδια των Crosby, Stills, Nash & Young.
«Four dead in Ohio» τραγουδά η παρέα του Neil Young. «Τέσσερις νεκροί στο Ohio» και «πώς μπορείς να το βάζεις στα πόδια, όταν γνωρίζεις;». Το τραγούδι γράφτηκε και ηχογραφήθηκε σε μία ώρα, μπροστά στη συγκλονιστική φωτογραφία μιας νεαρής φοιτήτριας που θρηνεί πάνω από το πτώμα ενός συμφοιτητή της
Πηγή : Το περιοδικό
Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος - Κάλεσμα
Το μέτωπο για την κατάργηση των αντι-περιβαλλοντικών νόμων της κυβέρνησης εξαπλώνεται!
Περιβαλλοντικά κινήματα και συλλογικότητες απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα ενώνουν τη φωνή τους!
Θα υπερασπιστούμε τα ρέματα, τα βουνά, τις θάλασσές μας!
Είμαστε στο πλάι των τοπικών κοινωνιών που αγωνίζονται να σώσουν τους τόπους τους!
Περισσότερα: Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος - Κάλεσμα
Η κρίση εξαφάνισης των ειδών επιταχύνεται από την ανθρωπογενή καταστροφή του περιβάλλοντος
Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", η εφημερίδα του αστικού κράτους και ναυαρχίδα της εξουσίας, σταθερός φορέας συντηρητικών απόψεων και δεξιών πεποιθήσεων, από τον Γούναρη και τον Τσαλδάρη, στον Καραμανλή της ΕΡΕ, έως σήμερα που είναι προπαγανδιστικό όχημα του petit Koulis (βλ. Liberation), όταν δημοσιεύει άρθρα γνώμης «εσωτερικής παραγωγής» είναι πραγματικά απαράδεκτη και ακατάλληλη για ανάγνωση. Τουλάχιστον από σοβαρούς και απροκατάληπτους αναγνώστες. Οι έρευνες της όμως σε θέματα περιβάλλοντος, όπως και οι συνεργασίες και αναδημοσιεύσεις που κάνει, την καθιστούν μοναδική.
Εδώ αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο από την εφημερίδα, αναδημοσίευση από το Proceedings of the National Academy of Sciences και το Associated Press (βλ. εδώ) που αποδεικνύει σαφώς πως η πανδημία COVID-19 αποτελεί ξεκάθαρο παράδειγμα των κινδύνων που εγκυμονεί η αδιάκοπη καταστροφή του περιβάλλοντος. «Το εμβόλιο για τον κορωνοϊό ήταν η ίδια η φύση. Η πανδημία αποδεικνύει πόσο έχουμε κακοποιήσει το φυσικό περιβάλλον», λέει, μιλώντας στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο Χεράρντο Σεμπάλος του επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Η συνέχεια στο άρθρο και ο έχων ώτα ακουέτω. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει όλη αυτή η καταστροφή που οι άνθρωποι βαφτίζουμε «ανάπτυξη» και πως σύντομα θα κληθούμε να αποπληρώσουμε το δάνειο από το μέλλον με τη ζωή. Τη δική μας ή των παιδιών μας, αν δεν αλλάξουμε πια τροπάριο.
Χατζηδάκη και λοιποί βλαχοδήμαρχοι, καταστροφείς του περιβάλλοντος και του μέλλοντος. το ακούτε;
Η κρίση εξαφάνισης των ειδών επιταχύνεται (pnas.org. AP, kathimerini.gr, dasarxeio.com)
Προς την έκτη μεγάλη εξαφάνιση των ειδών στην ιστορία της Γης οδεύει ταχέως ο πλανήτης μας, με τον άνθρωπο να καταστρέφει συστηματικά τη φύση, σύμφωνα με νέα επιστημονική μελέτη η οποία εξέτασε την εξαφάνιση σπονδυλωτών ειδών. Η περιβαλλοντική αυτή κρίση αποτελεί υπαρξιακή απειλή όχι μόνο για χιλιάδες είδη ζώων και φυτών, αλλά και για τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό, όπως αναφέρει η αμερικανική ειδησεογραφική ιστοσελίδα HuffPost.
Πλατεία Δημητρίου Ρ. Θεοχάρη
Του Θεμιστοκλή Λαζαρή
Ήρθαν λοιπόν οι πρώτες σχάρες στην Πλατεία Ταχυδρομείου.
Αναμενόμενο βέβαια. Από καιρό το ξέραμε ότι, στο τέλος της έρευνας, κάπως έτσι θα έμοιαζε η ανάδειξη. Είναι μάλιστα μια μεγάλη νίκη της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας το πόσα πολλά, πόσα περισσότερα απ’ ό,τι σχεδιαζόταν αρχικά, παρέμειναν τελικά ορατά. Στο φως. Εις μνήμην.
Αλλά να.
Σου σφίγγουν κάπως την καρδιά τα πλέγματα. Στενά πολύ, ίσα που αφήνουν να δεις από κάτω τους. Και λίγα μέτρα γύρω σου να σύρεις το βλέμμα, μόνο στο σίδερο θα εστιάσει το μάτι.
Όσο κι αν ξέρεις. Αν ξέρεις.
Βγήκαν και τα πρώτα τραπέζια. Οι μαγαζάτορες, απηυδισμένοι από το χώμα και τη σκόνη, ανασαίνουν ελεύθερα κι απλώνονται στον ανοιχτό χώρο. Πάνω στην ώρα ήλθε για τα μέτρα.
Ακούγεται μάλιστα πως όπου να ‘ναι φτάνει κι ο Βενιζέλος για τα βαφτίσια. Άγαλμα, βέβαια. Στη θέση την εξαρχής ορισμένη. Άλλωστε το Πλατεία «Ταχυδρομείου» όνομα αξιοπρεπές δεν ήταν βέβαια. Μάλλον για παρατσούκλι έκανε.
Και θα ρωτήσετε: Και τι λοιπόν σ’ ενοχλεί απ’ αυτά; Οι προστατευτικές σχάρες; Τα τραπέζια; Οι κάδοι; Το τσιμέντο; Ή μήπως το πρόβλημα είναι ο Βενιζέλος τελικά;
Τίποτα απ’ όλα αυτά συγκεκριμένα. Το καθένα φτάνει στην ώρα του, προγραμματισμένα, ορθολογικά και συμπεφωνημένα. Ασήμαντα τελείως εξάλλου, αν συγκριθούν με τόσα και τόσα τρέχοντα.
Όμως φοβάμαι την κανονικότητα, που στέλνει τα αρχαία στην ακίνδυνη αφάνεια, που ξαναδίνει «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι» και που χαρίζει σε μαρμάρινους μπροστάρηδες ό,τι δεν τους ανήκει.
Κλείνουμε και ξεπουλάμε
Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο …
Και μια και μπήκατε στον κόπο,
ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.
Ζοζέ Σαραμάγκου (Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998)
Την ώρα που η πρόσφατη κρίση της πανδημίας ανέδειξε περίτρανα το ζωτικό και πολλαπλό ρόλο που μπορεί να παίξει ένας ισχυρός δημόσιος τομέας στη διαχείριση της κρίσης, αυτήν ακριβώς τη στιγμή, οι αναίσχυντοι πουλάνε ό,τι έχει απομείνει σε αυτή την έρημη χώρα. Από τη μία μεριά σφραγίζουν τα εργοστάσια της ΔΕΗ - κλείνοντας το μάτι στις γερμανικές και στις ελληνικές ιδιωτικές εταιρίες - χωρίς κανένα σχεδιασμό για την ενεργειακή αυτάρκεια και την ενεργειακή αυτονομία της χώρας και από την άλλη μεριά ετοιμάζονται να πουλήσουν σε ιδιώτες το 80% των αποθεμάτων νερού
Ο λοβοτομημένος και αποχαυνωμένος λαός αυτής της χώρας παρακολουθεί αμέτοχος, αδιάφορος και ανενημέρωτος τη λεηλασία του πλούτου του και τη μετατροπή βασικών αγαθών σε εμπορεύματα και μόνο κάποιοι λίγοι, αρνούμενοι να το αποδεχθούν μοιρολατρικά, έχουν το κουράγιο και το πείσμα να αντιστέκονται.
Κάποιοι σαν αυτούς τους κατοίκους των Σταγιατών Πηλίου που αρνούνται να εκχωρήσουν το νερό του χωριού τους προς εκμετάλλευση «Δεν αγοράζω δεν πουλώ, μα με κερνάς και σε κερνώ/σαν το νερό των Σταγιατών δεν έχει».
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ένας από αυτούς που αγωνίζονται κόντρα στην ιδιωτικοποίηση της πηγής του χωριού, μαζί με την Εστουδιαντίνα της Νέας Ιωνίας Βόλου τραγουδά για το νερό των Σταγιατών και συγκινεί. Κόντρα στου αναίσχυντους νεοφιλελεύθερους και στους χυδαίους Μπέους, η τέχνη μαζί με τα παιδιά ανοίγουν παράθυρα ελπίδας
Τα μπάζα στον Βαλανάρη μένουν. Ο δήμος λέει πως "καθαρίζει" των άλλων αφού τα δικά του δεν τα βλέπει
Παρατημένα αδρανή (μπάζα) στην οδό Καρπασίας. Γιατί δεν ρίχνει ένα πρόστιμο ο δήμος στον ..εαυτό του;
Αυτό που οι εξουσίες σιχαίνονται είναι η ευθύνη. Μάλλον σωστότερα διατυπωμένο, αυτοί που αναλαμβάνουν την εξουσία «με ευθύνη» είναι αυτοί που σιχαίνονται την ευθύνη περισσότερο απ’ όλους. Όταν έρχεται η στιγμή της λογοδοσίας επιλέγουν να λογοδοτήσουν για ότι άλλο εκτός από εκείνα τα θέματα που φέρθηκαν ανεύθυνα ή –ακόμα χειρότερα- με εγκληματική αδιαφορία. Σε πολλά δύσκολα ζητήματα, η αδιαφορία μπορεί να μην είναι απλά πλημμελής άσκηση καθηκόντων, αλλά στοχευμένα και με αντάλλαγμα, κάλυψη πλημμελειών τρίτων. Και εδώ είναι που μπερδευόμαστε πάρα πολύ.
Ο δήμος Ραφήνας διατυμπανίζει από τα «δικά του» φερέφωνα* (που πια δεν είναι ένα ή δύο) την ψευδεπίγραφη επιμέλεια του στην καθαριότητα, την επιβολή προστίμων (sic) για εγκαταλειμμένα προϊόντα εργασιών συντήρησης πρασίνου, για ογκώδη αντικείμενα κλπ. Χρησιμοποιούμε τη λέξη «διατυμπανίζει» αφού κραυγάζει για μία ή δύο περιπτώσεις, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένας παρατημένος καναπές από κάποιον απαράδεκτο δημότη ή για πέντε σάκους με φύλλα και κλαδιά από κάποιον άλλο, εξίσου αντικοινωνικό πολίτη. Όμως δεν λέει κουβέντα για τα μπάζα που έχουν απορριφθεί στον Βαλανάρη ποταμό του Πικερμίου από εργολάβο, εργαζόμενο υπό την εποπτεία του δήμου του ίδιου και για την αποκομιδή των οποίων έχει εκδοθεί εντολή από την Περιφέρεια Αττικής, αντιπεριφέρεια ανατολικής Αττικής. Η οποία μάλιστα τον καταδεικνύει ως υπεύθυνο.
Σελίδα 1 από 76
