Ιστορικές απαιτήσεις από μία πολύ κατώτερη κυβέρνηση
Ο γιατρός μας πληροφορεί (στις 4/11/2020), με ανάρτηση του στο twitter
«Σε πολύ λίγες μέρες οι διασωληνωμένοι μπορεί να είναι 300 και οι νοσηλευόμενοι 3000. Η κυβέρνηση που τόσους μήνες ΔΕΝ ενίσχυσε ουσιαστικά το ΕΣΥ και ΔΕΝ φρόντισε για σωστή πρόληψη - ιχνηλάτηση ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΤΕΙ ΤΩΡΑ να κάνει με ΠΝΠ άνευ όρων επίταξη των ιδιωτικών θεραπευτηρίων.»
Συνήθως μετά από σχετικές αναρτήσεις, εκτός από τους επαγγελματίες κυβερνητικούς εκπροσώπους και αντιπροσώπους, ορμάνε οι αυτόκλητοι απολογητές με «αποστομωτικές απαντήσεις» (λες και τους ρώτησε κανείς) τύπου «αφήστε τη γκρίνια και φέρτε προτάσεις» ή καταγγελίες τύπου «δεν είστε ειδικοί» ή «μη κάνετε μικροπολιτική σε τόσο κρίσιμα θέματα» και άλλα ευφάνταστα, αλλά κενά. Λες και αν τους προτείνουν λύσεις, οι διοικούντες είναι πρόθυμοι να τις συζητήσουν. Ποιους κοροϊδεύουν; Γιατί δεν εφάρμοσαν αυτά που τους προτείνει ο γιατρός Παπανικολάου, που στο κάτω κάτω είναι και αυτονόητα;
Περισσότερα: Ιστορικές απαιτήσεις από μία πολύ κατώτερη κυβέρνηση
Elite και Covid-19
Το δίλημμα «Υγεία ή Οικονομία» είναι πλαστό.
Υγεία και Οικονομία είναι ένα, δεν υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο. Κι αυτό θα γίνει πολύ γρήγορα φανερό σε όλους.
Ζούμε τον Γ’ παγκόσμιο πόλεμο, χωρίς ιδιαίτερες αιματοχυσίες, βομβαρδισμούς, κλπ. Θα κερδίσουν οι πολυεθνικές φαρμακοβιομηχανίες, οι παγκοσμιοποιημένες τράπεζες & επενδυτικοί όμιλοι. Θα χάσουμε όλοι οι υπόλοιποι.
Η μεσαία τάξη καταρρέει οριστικά. Δύο τάξεις θα υπάρχουν στο εξής, οι πολύ πλούσιοι και όλοι οι υπόλοιποι.
Το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται, γίνεται σταδιακά μια καρικατούρα αυτού που υπήρξε και στήριζε τους φτωχούς για τουλάχιστον μισό αιώνα.
Η δημοκρατία συρρικνώνεται, τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίζονται, Ασφάλεια – Ελευθερία: 1 – 0.
Το εργατικό κόστος συρρικνώνεται κι αυτό, πώς αλλιώς;
Στην απλή εξίσωση: Κέρδος = Έσοδα – Έξοδα, γίνεται εμφανές ότι σε αδυναμία αύξησης του πρώτου σκέλους (έσοδα), ο αποκλειστικός τροφοδότης του κέρδους γίνεται το δεύτερο σκέλος (έξοδα), και δη το πιο «εύχρηστο» κομμάτι εξόδων που είναι φυσικά το εργατικό κόστος.
Με πρόσχημα μια αμφιλεγόμενη πανδημία δημιουργούνται ευάλωτοι πληθυσμοί σε οποιαδήποτε πίεση, έσωθεν και έξωθεν.
Η ακραία φτώχεια και ανεργία καταδικάζει τεράστια κομμάτια του παγκόσμιου πληθυσμού σε μετανάστευση. Οι «περιφερειακοί» πόλεμοι το ίδιο.
Το δίλημμα «μετανάστης ή πρόσφυγας» είναι πλαστό, κι αυτό.
Εργαλειοποιούνται τεράστια κομμάτια του πληθυσμού και στρέφονται το ένα κατά του άλλου.
Στις γκετοποιημένες γειτονιές των ξένων που συνορεύουν με τις φτωχογειτονιές των ντόπιων εκκολάπτονται τα νέα αυγά του φιδιού, είτε αυτό έχει το πράσινο χρώμα του ισλάμ είτε το παραδοσιακό μαύρο του φασισμού.
Διαίρει και βασίλευε, όλοι εναντίον όλων μέχρι τέλους.
Η διαχείριση από τις ελίτ της υγειονομικής κρίσης είναι μια πρόβα τζενεράλε και για τις επερχόμενες πανδημίες. Οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι, εκτός από τα κατακρεουργημένα τροπικά δάση, οι πάγοι που λιώνουν στο βορρά αλλά και οι μονάδες εντατικής κτηνοτροφίας μας επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις στο άμεσο μέλλον. Είναι μια πρόβα τζενεράλε επίσης για τα πυρηνικά εργοστάσια που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε αφού έχει λήξει η διάρκεια ζωής τους.
Η δυστοπία είναι εδώ, πρώτο μισό του 21ου αιώνα.
Ο Μαρξ δείχνει να επιβεβαιώνεται. Είχε γράψει ότι ο καπιταλισμός πριν ξεψυχήσει θα οδηγήσει σε εξαθλίωση ολόκληρη την ανθρώπινη κοινωνία.
Βλέπετε, τον 19ο αιώνα δεν είχε δει ακόμη την εξαθλίωση που επιφύλασσε το ανθρώπινο είδος σε ολόκληρη τη φύση…
Πρωτοβουλία μαχητικής αλληλεγγύης: Μία οφειλόμενη απάντηση για την παρέμβαση μας στην ΑΣΟΕΕ
Μία αρκετά εκτενή απάντηση, για την παρέμβαση της στην ΑΣΟΕΕ, εξέδωσε η Πρωτοβουλία Μαχητικής Αλληλεγγύης, στον ανεξάρτητο χώρο του athens.indymedia.org.
Την αναδημοσιεύουμε, ως οφείλουμε και για την τήρηση της δεοντολογίας, αφού ασχοληθήκαμε εκτενώς, τόσο με το γεγονός της ίδιας της παρέμβασης και του τρόπου που αυτή εγινε, αλλά και επειδή πλήθος συστημικών -και όχι αθώωων τελικά- μέσων, ασχολήθκαν μαζί της, παραλείποντας όμως, να αναφέρουν την "άλλη πλευρά". Δεν είναι ασυνήθιστο αυτό, στον κόσμο των εξωνημένων -σε τεράστιο ποσοστό- ελληνικών μέσων εν(ξ)ημέρωσης.
Τα σχόλια στους αναγνώστες λοιπόν. Ελπίζουμε μόνο, να την διαβάσετε (για αρχή) και να προσπαθήσετε ειλικρινά, να καταλάβετε τους λόγους που γέννησαν την ιδέα της συγκεκριμένης παρέμβασης. Σίγουρα θα δείτε πως το "αθώο θύμα" της φωτογραφίας που κυκλοφόρησε, ούτε τόσο αθώο είναι, ούτε τόσο θύμα.
MΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΣΟΕΕ
Λίγες μόνο μέρες μετά την παρέμβαση μας και αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε δημόσια μιας από εκείνη τη μέρα έχουν ακουστεί πράγματα που θα έκαναν και την ίδια την ντροπή να ντρέπέται. Στη φιλοσοφία και την πολιτική παιδεία μας δεν αντιστοιχεί να μην στεκόμαστε με συνέπεια στα πεπραγμένα μας για αυτό και σκοπεύουμε να μην αφήσουμε τίποτα να πέσει κάτω και τίποτα να μείνει αναπάντητο. Η παρέμβαση που πραγματοποιήσαμε είχε δύο σκέλη. Το πρώτο αφορούσε συνθήματα, φθορές και μια συμβολική εκκένωση των πρυτανικών γραφείων καθώς μέρος του εξοπλισμού του βρέθηκε στο διάδρομο της σχολής. Με αυτό το σκέλος δεν υπήρξε ιδιαίτερος θόρυβος. Θα λέγαμε πέρασε στα ψιλά.Το δεύτερο σκέλος, για το οποίο έγινε και όλος ο θόρυβος, αφορούσε την οπτικοποίηση του εκφοβισμού και της γελοιοποίησης ενός εκπροσώπου. Θα τοποθετηθούμε για κάθε πρακτική ξεχωριστά.
Η πρακτική της παρουσίασης του ανθρώπινου προσώπου της εξουσίας φοβισμένου και καταβεβλημένου, αποκαθηλωμένου από τη συνηθισμένη άιγλη και κύρος των αξιωμάτων του, στοχεύει όχι μόνο στον εκφοβιισμού του ίδιου αλλά και των ομοίων του. Υπάγεται στη λογική “χτύπα έναν να φοβηθούν εκατό’’. Αυτό γιατί δείχνει ότι η απειλή της αυτοδικίας των από τα κάτω, η απειλή της κοινωνικής αντιβίας, η απειλή της επαναστατικής δικαιοσύνης, δεν είναι κάτι αόριστο και αφηρημένο, αλλά κάτι που παίρνει σάρκα και οστά και δύναται να προσωποποιηθεί στη φάτσα ενός πανικοβλημένου ανθρώπου της τάξης των ισχυρών.
Τουρκία-Ελλάδα-Κύπρος: Ανακοίνωση 47 περιβαλλοντικών οργανώσεων για τον σεισμό στο Αιγαίο
Ενώνουμε τις φωνές μας από τις δύο πλευρές του Αιγαίου:
Στεκόμαστε με αλληλεγγύη απέναντι στις ζωές των ανθρώπων και με σεβασμό στο περιβάλλον
Στις 30 Οκτωβρίου, το Αιγαίο κλονίστηκε από ένα νέο σεισμό. Κλαίμε με τα ίδια δάκρυα για τις απώλειες κάθε ανθρώπινης ζωής και από τις δύο πλευρές.
Και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, κατεστραμμένα κτίρια κατέρρευσαν και καταπλάκωσαν απλούς ανθρώπους. Τα οικονομικά συμφέροντα της κατασκευαστικής βιομηχανίας και η αδιαφορία της κρατικής μηχανής ευθύνονται για αυτήν την καταστροφή και δεν υπάρχει τίποτα «φυσικό» σε αυτή.
Το Ελληνικό και το Τουρκικό κράτος έμεναν τόσα χρόνια αδρανή αντί να επιλέξουν την πρόληψη. Επιλέγουν να ξοδεύουν τεράστια ποσά για να πολεμήσουν μεταξύ τους αντί να δείξουν αλληλεγγύη και συνεργασία.
Συνεχίζουν να σκάβουν το έδαφος για υδρογονάνθρακες, ξεκινώντας από τη Μεσόγειο. Εάν η εξόρυξη υδρογονανθράκων προχωρήσει όπως σχεδιάζουν, μπορεί να υπάρξουν τεράστιες περιβαλλοντικές επιπτώσεις σε περίπτωση σεισμών, που είναι συνηθισμένοι στην περιοχή μας.
Οι κοινωνίες μας πρέπει να προετοιμαστούν για τους σεισμούς και όχι να τους αγνοούν.
Οι πολιτικές των εξορύξεων που προκαλούν σεισμικές δονήσεις ή πολιτικές που πολλαπλασιάζουν τις συνέπειές ενός σεισμού και αγνοούν τη φύση πρέπει να τερματιστούν.
Ο πόλεμος είναι μεταξύ ζωής και κεφαλαίου, όχι μεταξύ των λαών μας!
Σταματήστε την εξαγωγή υδρογονανθράκων τώρα!
Είμαστε και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, με τη ζωή, κι όχι με τα κέρδη!
Αλληλεγγύη και αγώνας!
Υπογράφοντες (ακολουθούν υπογραφές)
Η δίκη για μαγεία της μητέρας του Γιοχάνες Κέπλερ
Της Κατερίνας Κοφφινά - Αναδημοσίευση από Pancreta.gr
Ο Γιοχάνες Κέπλερ γεννήθηκε το 1571 στη Βάιλ της Βυρτεβέργης, όχι μακριά από τη Στουτγάρδη. Η οικογένειά του είχε ξεπέσει, ο πατέρας του ήταν στρατιωτικός και αργότερα έγινε ταβερνιάρης. Στα παιδικά του χρόνια δούλευε στην ταβέρνα του πατέρα του.
Η φτώχεια και οι δυσκολίες χαρακτήρισαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μεγάλου αυτού μαθηματικού και αστρονόμου. Ο Αϊνστάιν είχε πει : Το έργο του Κέπλερ δείχνει ότι η γνώση δεν μπορεί να προέλθει μόνο από την εμπειρία, αλλά είναι μάλλον η επαλήθευση μαθηματικών διαισθήσεων, μέσω δεδομένων που έχουν συγκεντρωθεί πειραματικά.
Το 1598 δέχτηκε την πρόσκληση συνεργασίας από την Πράγα του διάσημου Δανού αστρονόμου Μπράχε. Τρία χρόνια αργότερα όταν πέθανε ο Μπράχε έγινε επίσημος αστρονόμος στην αυλή του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β’.
Η Ευρώπη κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, γνώρισε μια σειρά από δίκες και διώξεις για μαγεία. Πάνω από 70.000 άνθρωποι κατηγορήθηκαν για μαγεία, σχεδόν 50.000 από αυτούς, κυρίως γυναίκες, εκτελέστηκαν, συχνά μετά από ομολογίες που αναγκάστηκαν να κάνουν μετά από βασανιστήρια. Μεταξύ 1560 και 1700 εκτελέστηκαν 25.000 εντός των ορίων της σημερινής Γερμανίας, το 75% ήταν γυναίκες.
Περισσότερα: Η δίκη για μαγεία της μητέρας του Γιοχάνες Κέπλερ
Βία, χρήσιμη για την εξουσία
Ο σερίφης της ελληνικής κωμωδίας, ο αρμόδιος της «προστασίας του πολίτη», ο βασικός θιασώτης του ένστολου φασισμού του Χρυσοχοϊδικού και χολερικού κράτους, εξερράγη από θυμό.
-«Επικηρύσσω τους υπεύθυνους της διαπόμπευσης του πρύτανη του ΟΠΑ, με 100.000 ευρώ!»
Οργισμένα, με θεατρικό στόμφο και κατάλληλη προς κατανάλωση, από τους αδηφάγους τηλεθεατές των βραδινών δελτίων, τεκμηρίωση. Ο υπουργός της εποχής της κατίσχυσης του Κράτους επί του Ανθρώπου, πληρώνει για πληροφορίες. Όπως πλήρωναν στην Άγρια Δύση ή στην Ποταπαγόρευση, τις δύο περιόδους της νηπιακής και της παιδικής ηλικίας του σημερινού καπιταλιστικού οργανισμού, οι αμερικανικές αρχές. Ο χρόνος γυρίζει πίσω και ο τόπος μοιάζει ξένος. Και όμως…
Η απάντηση του κατισχύοντος κρατικού θεσμού απέναντι στη βία της διαπόμπευσης ενός Μπουραντώνη*, είναι απλά περισσότερη βία. Όπως ο ίδιος ο Μπουραντώνης, ζήτησε και διαμεσολάβησε για την άσκηση βίας πάνω στα παιδιά της κατάληψης. Όπως άλλωστε καταγγέλθηκε και από το indymedia, το οποίο αποτελεί χώρο που μεταφέρει τη φωνή των φιμωμένων:
«….μέσα από τον τότε θεσμικό του ρόλο (ΣτΣ ο Δ. Μπουραντώνης) ήταν συνυπεύθυνος στην εκκένωση της κατάληψης Βανκούβερ Απαρτμάν και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού ΑΣΟΕΕ. Ο Δημήτρης Μπουραντώνης εκμεταλλευόμενος τη θέση που τότε κατείχε ως αντιπρύτανης, υπήρξε μέλος εκείνου του διοικητικού προσωπικού που ασκούσε πιέσεις στις κατασταλτικές αρχές προκειμένου να πραγματοποιήσουν τις παραπάνω εκκενώσεις. Είναι ο ίδιος που εκμεταλλευόμενος την "ακαδημαϊκή αυθεντία" του φροντίζει να αφήνει παντού το νεοφιλελεύθερο στίγμα του στον δημόσιο διάλογο, μέσα από άρθρα και συγγράμματα στα οποία υπεραμύνεται της ευρωενωσιακής πολιτικής και της δολοφονικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ. Είναι ο ίδιος που αποτελεί κομμάτι μιας συντηρητικής ακαδημαϊκής κοινότητας που οραματίζεται έναν εξευρωπαισμό των πανεπιστημίων στα πρότυπα αποστειρωμένων και επιτηρούμενων ιδρυμάτων. Είναι ο ίδιος που εμπλέκεται σε ύποπτες αναθέσεις ερευνητικών προγραμμάτων σε οργανισμούς και εταιρίες για αμισθί παροχή πνευματικής εργασίας που συνεπάγεται την εκμετάλλευση φοιτητών/τριων που ασκούν την πρακτική τους.
Ο αντιφασιστικός φασισμός και ο σερίφης του Τέξας
Η χθεσινή εικόνα της διαπόμπευσης του φοβισμένου πρύτανη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για όσους μπορούν να βλέπουν με καθαρή ματιά και ταυτόχρονα να είναι συνεπείς με τα ελευθεριακά πιστεύω τους. Πιθανόν μάλιστα να ήταν και πιο αθώα από άλλες παρόμοιες εικόνες, που όμως δεν είχαν την «τύχη» τέτοιας δημοσιότητας.
Πριν από λίγες μόλις ημέρες πανηγυρίζαμε έξω από το Εφετείο την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και την ίδια στιγμή ακούγαμε τις κραυγές «Φασίστες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες» από ανθρώπους που κατέτασσαν τους εαυτούς τους στους αντιφασίστες. Αλλά δεν είναι μόνο φασιστική αυτή η «αντιφασιστική» κραυγή τους, είναι ταυτόχρονα και ανόητη. Οι άνθρωποι αυτοί περίμεναν από τα αστικά δικαστήρια – που πολλοί από αυτούς θα πουν κάποια άλλη στιγμή πως δεν αναγνωρίζουν – τη δικαίωση και μόλις αυτή η δικαίωση ήρθε, άρχισαν να μιλάνε για κρεμάλες. Δεν ήταν λίγες μάλιστα οι αναρτήσεις «αντιφασιστών» που υπονοούσαν πως οι φασίστες της Χρυσής Αυγής θα βρουν την κατάλληλη περιποίηση από τους τρόφιμους των φυλακών, αφήνοντας σεξιστικά υποννοούμενα. Δεν έλειψαν δε ποτέ, πόσο μάλλον τώρα, οι αναφορές στην «πηγάδα» του Μελιγαλά.
Πολύς φασιστικός αντιφασισμός έχει πέσει τελευταία, δεν νομίζετε; Και αυτά δεν τα γράφει κάποιος οπαδός της θεωρίας των δύο άκρων, ούτε κάποιος που καταδικάζει τη βία «από όπου και αν προέρχεται». Τα γράφει κάποιος που βλέπει πως στον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο υπάρχει πρόβλημα. Πάντοτε υπήρχε, όμως τώρα έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις. Και το πρόβλημα αυτό είναι η κουλτούρα της βίας που αναπτύσσεται πλέον ως στάση ζωής και όχι μόνο ως αντίσταση στη βία της εξουσίας.
«Αλληλεγγύη στις καταλήψεις» έγραφε η ταμπέλα που κρέμασαν από το λαιμό. Μα από ποιους ζητάτε αλληλεγγύη, κύριοι; Νομίζετε πως με την εικόνα αυτή θα εισπράξετε αλληλεγγύη; Μόνο αηδία και γύρισμα της πλάτης θα εισπράξετε. Στην πραγματικότητα, αυτή η εικόνα είναι απλά άλλο ένα λιθαράκι στην απαξίωση των καταλήψεων από εσάς τους ίδιους που ζητάτε την αλληλεγγύη σε αυτές.
Θέλετε αλληλεγγύη στις καταλήψεις, κύριοι; Δείξτε πρώτα από όλα πως την αξίζετε. Καθαρίστε πρώτα τις καταλήψεις, ανοίξτε τις καταλήψεις στον κόσμο, φτιάξτε κάτι μέσα στις καταλήψεις, παράξτε αλληλεγγύη και πολιτισμό μέσα στις καταλήψεις και η αλληλεγγύη θα έρθει αυτόματα από έξω. Κάποιες καταλήψεις που κάνουν όλα τα παραπάνω, γνωρίζουν από μόνες τους πως θα είναι πολύ δύσκολο για την κρατική καταστολή να τους επιτεθεί.
Περισσότερα: Ο αντιφασιστικός φασισμός και ο σερίφης του Τέξας
Κι όμως οι δυο μας, αχ και βαχ
Σήμερα οι Τούρκοι δεν θα εκδώσουν νέα Navtex, αλλά ούτε και εμείς θα απαντήσουμε με αντι-Νavtex. Σήμερα δεν θα βγει το Oruc Reis να κάνει βόλτες, αλλά και ούτε κάποια ελληνική φρεγάτα θα το παρακολουθεί. Σήμερα οι Τούρκοι δεν θα κάνουν δηλώσεις για τη Γαλάζια Πατρίδα, αλλά ούτε και εμείς για το ελληνικότητα του Αιγαίου. Σήμερα δε θα γίνουν παραβιάσεις του εναέριου χώρου, αλλά και ούτε και αερομαχίες. Σήμερα δε θα μιλήσει κανείς ούτε για δώδεκα μίλια, ούτε για υφαλοκρηπίδα, ούτε για ΑΟΖ
Σήμερα, κλαίνε αυτοί που έχασαν τους ανθρώπους τους και από τις δύο μεριές και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών, έστω και για λίγο, θα το βουλώσουν. Θα κάνουν πως λυπούνται για τις απώλειες των ανθρώπων τους και θα στείλουν τους Χαρδαλιάδες στις πληγείσες περιοχές για να δείξουν πως νοιάζονται και πως έχουν τον έλεγχο. Θα στείλει συλλυπητήρια τηλεγραφήματα η μία κυβέρνηση στην άλλη και θα δηλώσει πρόθυμη να αποστείλει βοήθεια στο γείτονα. Θα βγούνε οι δημοσιογράφοι και θα πουν περίλυποι πως η συμφορά δεν έχει σύνορα.
Ας μη γελιόμαστε όμως. Αυτή η αβροφροσύνη δε θα κρατήσει για πολύ. Μόλις κλείσουν οι τάφοι, τα σκυλιά του πολέμου θα βρεθούν και πάλι στην αγαπημένη τους θέση. Στρατιωτικοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ειδικοί αναλυτές θ’ αρχίσουν πάλι να γαβγίζουν. Η μια μεριά θα κατηγορεί την άλλη για προκλητικότητα, για παραβιάσεις, για παράλογες απαιτήσεις. Κι οι δυο μεριές μαζί θα κατηγορούν αυτόν που θα προτείνει διάλογο και συμβιβασμό για ενδοτισμό και προδοσία. Και, βέβαια, καμία μεριά δε θα φταίει. Θα φταίει η άλλη μεριά
Οι κυβερνήσεις των χωρών, αντί να ασχοληθούν με το πώς θα κάνουν τη ζωή των λαών τους καλύτερη, θα παραγγείλουν νέα όπλα συνεχίζοντας το φαύλο κύκλο. Ο αφιονισμένος όχλος, αντί να αναζητήσει την ειρήνη, θα κραυγάζει για πόλεμο. Οι παπάδες κι από τις δύο μεριές, αντί να παλέψουν για την ειρήνη και την αγάπη, θα ρίχνουν λάδι στη φωτιά
Θεριό είν’ ο άνθρωπος, λέει ο Καζαντζάκης. Μερικές φορές όμως, μάλλον με ένα ασήμαντο μυρμήγκι μοιάζει
Wag the dog. Η βιομηχανία του ψεύδους
"Γιατί κουνάει ο σκύλος την ουρά του; - Γιατί είναι πιο έξυπνος από αυτήν. Αν η ουρά ήταν πιο έξυπνη, τότε αυτή θα κουνούσε το σκύλο"
Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο της atticavoice που είχε ως θέμα τον κατασκευασμένο – όπως όλα δείχνουν – ήρωα Κουκκίδη, ο οποίος φέρεται πως έπεσε από την Ακρόπολη τυλιγμένος με την ελληνική σημαία λίγο πριν αναγκαστεί να παραδώσει την Ακρόπολη στους κατακτητές Γερμανούς, θυμηθήκαμε μια ολόκληρη σειρά άλλων εθνικών μύθων τόσο τραβηγμένων, που ο συγκεκριμένος μοιάζει να είναι ο πιο αθώος.
Παράλληλα, όμως, θυμηθήκαμε μια εμπνευσμένη χολυγουντιανή ταινία του 1997, την «Wag the dog» ή όπως μεταφράστηκε στα ελληνικά «Ο πρόεδρος, ένα ροζ σκάνδλο και ένας πόλεμος». Μια ταινία του σημαντικού σκηνοθέτη Μπάρι Λέβινσον με πρωταγωνιστές δύο ιερά τέρατα του Χόλυγουντ, τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και τον Ντάστιν Χόφμαν. Αξίζει, δε, να σημειώσουμε πως στο σενάριο συμπράττει ο Ντέιβιντ Μάμετ, ο πιο σημαντικός σήμερα Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας.
Το αποτέλεσμα αυτής της φιλόδοξης σύμπραξης είναι μια μαύρη κωμωδία, που όταν της αφαιρέσεις το χιούμορ που περιέχει, γίνεται αυτομάτως ένα πολιτικό θρίλερ μιας και οι καταστάσεις που περιγράφει μπορεί να φαίνονται τραβηγμένες και υπερβολικές για τον μέσο νου, αλλά στον υποψιασμένο πολίτη δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως πολλές από αυτές τις καταστάσεις έχουν ήδη συμβεί στο παρελθόν και θα ξανασυμβούν στο μέλλον. Και, ναι, η ταινία αυτή έχει έναν κατασκευασμένο ήρωα, αλλά όχι μόνο.
Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο
Nικηφόρου Βρεττάκου, «Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο»
Ο Νικηφόρος Βρεττάκος πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο και έγραψε γι ‘ αυτό. Έγραψε για τη σκληρότητα του πολέμου και για την αγωνία του πολεμιστή. Αυτός, ο κατεξοχήν ανθρωπιστής ποιητής, που δεν ήτανε φτιαγμένος για πόλεμο, πολέμησε. «Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου, δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο» γράφει στο ποίημά του «Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο». Πολέμησε για τη γη του, για τους ανθρώπους του, για την Ελευθερία. Κι αν αυτός ο αγώνας των απλών ανθρώπων προδόθηκε από τους εξουσιαστές και τους ξένους προστάτες τους, αυτό δεν αναιρεί την αξία του. Κι αν η πραγματική ελευθερία έχει έρθει ποτέ σ’ αυτό τον τόπο, αυτό είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης.
Ποιος θα μας φέρει λίγον ύπνο εδώ που βρισκόμαστε;
Θα μπορούσαμε τότες τουλάχιστο
να ιδούμε πως έρχεται τάχατε η μάνα μας
βαστάζοντας στη μασχάλη της ένα σεντόνι λουλακιασμένο
με μια ποδιά ζεστασιά και κατηφέδες από το σπίτι μας.
Ένα φθαρμένο μονόγραμμα στην άκρη του μαντηλιού: ένας κόσμος χαμένος.
Τριγυρίζουμε πάνω στο χιόνι με τις χλαίνες κοκκαλιασμένες.
Ποτέ δεν βγήκε ο ήλιος σωστός απ' τα υψώματα του Μοράβα,
ποτέ δεν έδυσε ο ήλιος αλάβωτος απ' τ' αρπάγια της Τρεμπεσίνας.
Τρεκλίζω στον άνεμο χωρίς άλλο ρούχο,
διπλωμένος με το ντουφέκι μου, παγωμένος και ασταθής.
(Σαν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα στα ρυάκια της πατρίδας μου
δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο).
Περισσότερα: Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο
Η επανεμφάνιση του μύθου
Το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι αληθές - Διονύσιος Σολωμός.
Τις τελευταίες ημέρες κάνει ξανά μετά από χρόνια, τον γύρο του διαδικτύου, καβάλα στο Facebook αλλά και αλλού (το βρήκαμε σε ένα site ονόματι «Λόγος της Πέλλας» και ένα άλλο (agiameteora-friends.net) που δεν λειτουργεί αλλά ο» Λόγος της Πέλλας» το αναφέρει ως … πηγή), το νεκραναστημένο φάντασμα του ανύπαρκτου εύζωνα Κουκίδη, ο οποίος -σύμφωνα με τον μεταπολεμικό μύθο- αυτοκτόνησε πέφτοντας από τον βράχο, τυλιγμένος στην σημαία.
Ο εύζωνας φρουρός της Ακρόπολης, ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, δεν άντεξε την ντροπή της παράδοσης του Ιερού Βράχου στο Γερμανό αξιωματικό και, αντί να υποστείλει την ελληνική σημαία για να την παραδώσει όπως τον είχε διατάξει ο διοικητής της γερμανικής φρουράς, την υποστέλλει τραγουδώντας μόνος μπροστά τους Γερμανούς τον εθνικό ύμνο, τυλίγει με αυτή το σώμα του και αυτοκτονεί πέφτοντας στο κενό.
Αυτό θέλει ο μύθος να έγινε. Και πρόκειται για μύθο, όπως αποδεικνύεται τόσο από τα δύο παλιά άρθρα της ομάδας του Ιού της Ελευθεροτυπίας, όσο και από το γεγονός πως όσο και αν ανατρέξει κανείς, αναζητώντας πηγές για το γεγονός, δεν βρίσκει απολύτως τίποτα, τουλάχιστον πριν το 1980. Καμιά άλλη πρωτογενής πηγή, ελληνική ή ξένη, δεν αναφέρει τίποτε για το επεισόδιο του ηρωικού αυτόχειρα ευζώνου. Ασφαλώς η φήμη εξακολουθεί την υπόγεια, προφορική διαδρομή της.
Από τις πηγές αμέσως μετά την απελευθέρωση, ο μόνος που αναφέρει κάτι για τον Κουκίδη είναι ο Μενέλαος Λουντέμης, σε ένα του διήγημα, γραμμένο τον Οκτώβριο του 1944 ("Τα άλογα του Κουπύλ", από τη συλλογή "Αυτοί που φέρανε την καταχνιά...", Δωρικός 1975). Αλλά και στον δεύτερο τόμο του επίσημου μαρτυρολογίου που εξέδωσε στα 1994 η ΚΑΙ του ΚΚΕ με τίτλο "Έπεσαν για τη ζωή", η αναφορά στον Κώστα Κουκίδη είναι ρητή: Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο "Έλληνας στρατιώτης", πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει "τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν' ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα".
Όλες οι άλλες αναφορές είναι πολύ μεταγενέστερες, μετά το 1980.
Συνοπτικά η αλήθεια
Καλά θα ήταν ...
Καθώς οι μέρες μικραίνουν πια
και ψυχραίνει ολοένα,
ετοιμαζόμαστε κι εμείς
ν' αναχωρήσουμε
μαζί με τους τελευταίους
παραθεριστές.
Καλά θα ήταν όμως -σκέφτομαι-
να μέναμε και τον χειμώνα εδώ.
Να καθόμαστε στην παραλία
τα πρωινά με συννεφιά
νιώθοντας τη βροχή να πλησιάζει,
να περπατάμε στους δρόμους
με τ' ασφαλισμένα εξοχικά,
ν' αγοράζουμε τρόφιμα κι εφημερίδες
από το μίνι μάρκετ της περιοχής
ή να τρέχουμε να φυλαχτούμε
σε υπόστεγα οικοδομών
με τις πρώτες σταγόνες
μιας ξαφνικής μπόρας.
Και στο σπίτι όταν γυρνάμε,
ν' ανοίγουμε την αλληλογραφία μας,
να ετοιμάζουμε τσάι με βότανα,
βουτυρωμένα ψωμάκια,
και ομελέτες,
να διαβάζουμε τα βιβλία μας
και ν' ακούμε τη μουσική
που μας αρέσει.
Δημήτρης Φωτεινόπουλος, 26.10.2020
(Ευχαριστώ θερμά τη συντακτική ομάδα του atticavoice για τη φιλοξενία)
Σελίδα 3 από 72
