Γεννήθηκε στα Χανια της Κρήτης απο γονείς Μανιάτες. Ο πατέρας του ηταν Λιμενικος αξιωματικός τα δε παιδικά του χρόνια τα εζησε σε διάφορες παραθαλάσσιες πόλεις αφού λόγω της δουλειάς του πατέρα του επρεπε συχνά να μετακομίζουν.Ετσι η Καλαμάτα, η Κέρκυρα , η Χαλκίδα και ο Γερολιμένας ηταν οι πόλεις που πέρασε τα παιδικά του χρονια .Οντας εφηβος αυτή η περιήγηση κατέληξε στον Πειραιά οπου στα Μανιάτικα εγκαταστάθηκε με τα δυο του αδέλφια και τους γονείς του . Μετά την ληξη του πολεμου το 1946, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών και αργότερα το 1952 φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, αφου ειχε ηδη εμπλακει με τον κινηματογράφο γυρίζοντας την πρωτη του ταινια ‘Το Στραβοξυλο’, υπήρξε δε μαθητής του μεγάλου Δημήτρη Ροντήρη.
Ήταν ψηλός, φωτογενής, κομψός, αρρενωπός. Έγινε σύντομα γνωστός και αγαπητός σε πολλές θαυμάστριες. Θεωρήθηκε ο κατ’εξοχην ζεν πρεμιέ της εποχής της δεκαετιας του 50.
Με την ζωγραφική ξεκίνησε την ζωη του και με αυτην την εκλεισε. Χρησιμοποιούσε ολους τους τρόπους και τεχνικες της , λαδια, ακουαρέλες, μελάνια, μολύβια, κάρβουνο και χαρακτική για να αποτυπώσει την εμπνευση του. Το έργο του κρίθηκε εξπρεσιονιστικό με καθαρό όμως προσωπικό τόνο.
Υπήρξε επίσης πολύ γνωστός και ως σκιτσογράφος με συνεργασίες σε περιοδικά, εφημεριδες και άλλα έντυπα. Η επίδοσή του όμως στον κινηματογράφο υπήρξε πολυ επιτυχής και τον συνοδευε για το υπολοιπο της ζωης του.
Πέθανε στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών και κηδεύθηκε στο κοιμητήριο της Αναστάσεως του Πειραιά.
"Τα πάντα είναι για μένα ερέθισμα. Δεν υπάρχει τίποτα που να μην μ’ ενδιαφέρει. Μισώ τις πυξίδες για τον εκνευριστικό προσανατολισμό τους. Ωστόσο παραδέχομαι το μόνιμο στοιχείο των αρχών της τεχνικής στη ζωγραφική. Πιστεύω πως η τέχνη δεν είναι μια πεπαλαιωμένη αφαίρεση, χωρίς να συμφωνώ με του πληθωρικούς είτε τους ψυχοπαθείς"
– Μιχάλης Νικολινάκος
