Μπορείτε να σκεφτείτε και να διαλέξετε ελεύθερα, κατά τις πεποιθήσεις και την ευαισθησία σας όμως πέρα από αυτά υπάρχει και το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Πόσο δίκαιη και αιτιολογημένη είναι η κάθε μία από τις παραπάνω περιπτώσεις  βαναυσότητας των αστυνομικών;

Οι άνωθεν διαταγές – Το modus operandi  όπως ορίζεται από την πολιτική ηγεσία της αστυνομίας

Ξεκινώντας από τις διαταγές των ανωτέρων τους, οι αστυνομικοί συμπεριφέρονται ως στρατιωτικός σχηματισμός. Εφόσον ο αρχηγός τους (βλ. ο υπεύθυνος γι’ αυτούς υπουργός) έχει προδιαγράψει το «πλαίσιο συμπεριφοράς», οι «στρατιώτες» δεν θα αποκλίνουν από αυτό. Στη λογική της ιεραρχικής δομής του «στρατεύματος» οι αστυνομικοί αποτελούν πιόνια, δίχως κρίση και συναίσθηση. Εκτελούν διαταγές ανωτέρων και ως εκ τούτου μέμφονται για τον εξανδραποδισμό τους. Την εκούσια αποστέρηση δηλαδή ης ανθρώπινης ιδιότητας, η οποία συμπυκνώνεται στην επεξεργασία ανθρώπινων αξιών, ως κριτήρια για τις πράξεις τους. Είναι ή επιλέγουν να συμπεριφερθούν ως απλά, πειθήνια, εκτελεστικά όργανα.

Αν η θεσμική δικαιοσύνη τους απαλλάσσει με αυτό το αιτιολογικό από εγκλήματα, η λογική και ο σύγχρονος πολιτισμός δεν μπορούν να το δεχτούν.

Υποτίθεται πως στη μακρά εξελικτική και πολιτισμική πορεία του ανθρώπου, ο νους και το πνεύμα καλλιεργήθηκαν και οικοδόμησαν έναν πολιτισμό με ακρογωνιαίο λίθο το  «Πάντων χρημάτων μέτρον έστιν άνθρωπος, των μεν όντων ως έστιν, των δε ουκ όντων ως ουκ εστίν» του Πρωταγόρα. Έτσι η ενέργεια που έχει αφετηρία τις «διαταγές των ανωτέρων» δεν μπορεί να έχει σχέση με ανθρώπινους δέκτες, αλλά με άλλους ζωικούς οργανισμούς, οι οποίοι εκπαιδεύονται για να εκτελούν διαταγές, προς ικανοποίηση των «ανωτέρων» τους.

Είναι μία συζήτηση που αφορά και τον στρατό, αλλά αν ο στρατός προορίζεται για τις έκτακτες συνθήκες πολέμου (άλλο ένα πολιτισμικό βάραθρο) η αστυνομία λειτουργεί σε καιρό ειρήνης. Αυτό την κάνει ακόμα πιο αμφισβητησιμη και τα μέλη της αποδεικνύονται ακόμα λιγότερο σχετικά με την ανθρώπινη ιδιότητα.

Ένα έτοιμο υπόβαθρο που ετοιμάστηκε να δέχεται άκριτα, τις διαταγές

Για την ψυχοσύνθεση των αστυνομικών έχουν γραφτεί πολλά. Αρχίζοντας από τον μνημειώδη χαρακτήρα του Ιαβέρη, στους άθλιους του Ουγκώ, τους επιθεωρητές των διάσημων μυθιστορημάτων μυστηρίου, μέχρι τους ανθρωποφύλακες του Π. Κοροβέση και  τους «Κρανοφόρους» του Χρ. Μπρατάκου (με θητεία στην αστυνομία και τα ΜΑΤ και ο ίδιος). Αν εξαιρέσουμε τα κλασικά αστυνομικά μυθιστορήματα μυστηρίου, εκεί που οι αστυνομικοί επιθεωρητές εξιδανικεύονται (με εξαίρεση τον Sherlock Holmes όπου ο Lestrade είναι λίγο κωμική φιγούρα) σε όλα τα άλλα, οι αστυνομικοί είναι διαταραγμένες προσωπικότητες. Από εμμονικοί (Ιαβέρης) μέχρι λούμπεν, αστοιχείωτοι, και βίαιοι (Ανθρωποφύλακες, Κρανοφόροι).

Επειδή δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ως στιβαρή την εξιδανικευμένη μορφή που δίνουν η Agatha Christie, o Georges Simenon ¨η ο Γ. Μαρής και ο Ν. Γκίκας (π.χ.), προσανατολιζόμαστε να περιγράψουμε τον Έλληνα αστυνομικό ως έναν χαρακτήρα που συνδυάζει τις εμμονές του Ιαβέρη με το λογικό και συναισθηματικό κενό των αστυνομικών των ανθρωποφυλάκων και τις βίαιες τάσεις των Κρανοφόρων.

Ο Έλληνας αστυνομικός δεν χρειάζεται σοβαρή αιτία και αφορμή για να ασκήσει βία. Του αρκεί κάτι που θα τον ξενίσει και θα του διαταράξει την αριθμοσειρά που περιέχει το τσιπάκι που του εμφύτευσαν στη σχολή αστυνομίας. Αν έχει δε και την εντολή των ανωτέρων του, κάθε επιφύλαξη που μπορεί να του έχει απομείνει, αναστέλλεται. Όταν δέρνει θεωρεί πως «επιτελεί κοινωφελές έργο».  Ποιος άραγε δεν θυμάται τον ξυλοδαρμό του Μάριου Λώλου, της Τατιάνας Μπόλαρη, ή τον τραυματισμό από κρότου λάμψης του Μανώλη Κυπραίου. φωτορεπόρτερς που έκαναν την δουλειά τους; Ποιος θα ξεχάσει τις πρόσφατες συλλήψεις δικηγόρων, στα όσα συνέβησαν χθες, στις 6/12/20 με ξεκάθαρη (και γελοία) δικαιολογία τα μέτρα κατά της πανδημίας; Αν δεν ήταν διαταγή των ανωτέρων (πράγμα ουδόλως απίθανο), δεν ήταν και τόσο δύσκολο να το αποφασίσουν από μόνοι τους οι γνωστοί για την πρωτοβουλία τους, αστυνομικοί.

Οφθαλμόν αντί παρωνυχίδας

Πως να ζυγίσει κανείς τη σκηνή που ένας πάνοπλος μεσαιωνικός ιππότης επιτίθεται σε άοπλους διαδηλωτές, οι οποίοι τόλμησαν να αποκλίνουν από την –προκαθορισμένη τώρα πια- πορεία μιας διαμαρτυρίας; Πως να ζυγίσει την ίδια επίθεση σε μία ομάδα 5 άοπλων ανθρώπων, που βρέθηκαν στο σημείο μίας δολοφονίας ενός νέου παιδιού, για να τιμήσουν τη μνήμη του;

Πρόκειται για μία από τις πιο ανήθικες πλευρές της προσωπικότητας ενός ήδη αποστερημένου συνείδησης και κρίσης, ανθρώπου – εργαλείο. Ενός ανδράποδου. Οπλισμένο από την κορυφή μέχρι τα νύχια –με δαπάνη του ελληνικού λαού- το «όργανο» επιτίθεται για να λιώσει και όχι να αποτρέψει το κακό. Καμία αναλογικότητα, κανένα μέτρο.

Οι νεκροί και οι σακατεμένοι από αστυνομική βία δεν είναι σπάνιοι στην καθημερινότητα μας. Ακόμα και σε εκείνη που φιλτράρεται προσεκτικά από τα δελτία ειδήσεων πριν μας επικοινωνηθεί. Για να αρκεστούμε μόνο στα πρόσφατα, αρκεί να αναφέρουμε τις περιπτώσεις

• του Β. Μάγγου στον Βόλο, όπου ο θάνατος του ακολούθησε τον ξυλοδαρμό του από αστυνομικούς, μετά από συγκέντρωση κατά της καύσης σκουπιδιών στην ΑΓΕΤ
• της οικογένειας Ινδαρέ, που αστυνομικοί εισέβαλλαν στο σπίτι τους (θεσμοθετημένο άσυλο αν σας διαφεύγει), δίχως παρουσία εισαγγελέα και προσήγαγαν μέλη της οικογένειας, με κουκούλα στο κεφάλι
• της οικογένειας στα Σεπόλια, που ανήμερα της 17^ης Νοεμβρίου, δέχτηκε αναίτια επίθεση από αστυνομικούς και αφού πέρασαν χειροπέδες στον γιο της οικογένειας, τον ξυλοκόπησαν. Ακολούθως, στην πιλοτή του σπιτιού του, η αδερφή του, η μητέρα και «ο πατέρας του, που προσπάθησαν να προστατεύσουν τον γιο της οικογένειας και να διαμαρτυρηθούν, ξυλοκοπήθηκαν κι αυτοί».
• Του Λάμπρου Γούλα, που βασανίστηκε και παράλληλα του ασκήθηκε σεξουαλικής βία. Ακολούθησαν πολλά δαρμένα, ξεγυμνωμένα και προσβεβλημένα σώματα από την αστυνομική επιβολή.
• Της επίθεσης των ΜΑΤ σε πεντάχρονο παιδί στο Γαλάτσι. Εκεί άνδρες των ΜΑΤ διέλυσαν αντιφασιστική συγκέντρωση, ασκώντας υπέρμετρη βία, χτυπώντας ακόμη και ένα 5χρονο παιδί που βρισκόταν σε μία καφετέρια με την οικογένειά του.
• Του 14χρονου που συνελήφθη την Πέμπτη 15/10 στη διάρκεια τού μαθητικού συλλαλητηρίου και έμεινε επί τετραήμερο στο κελί. Τα δε πειστήρια της «ενοχής» του ήταν τόσο ψεύτικα και εμφανώς κατασκευασμένα που έβγαζαν μάτι. Πέτρες καθαρές και απαλλαγμένες από σκόνη, μαζί με γυάλινα μπουκάλια και ένα σάντουιτς σε αλουμινόχαρτο, μέσα σε σακίδιο 14χρονου που έτρεχε και ως εκ θαύματος, βγήκαν καθαρά, ατσαλάκωτα και ακέραια μέσα από το σακίδιο μετά τη σύλληψη!!! Συνήθως το ψέμα έχει κοντά ποδάρια αλλά σήμερα το αστυνομικό ψέμα είναι πρώτο στα ρμπάουντ.
• Του Ζακ Κωστόπουλου, ο οποίος βρέθηκε παγιδευμένος μέσα σε κοσμηματοπωλείο επί τις οδού Γλάδστωνος στην Αθήνα και επιχείρησε να ξεφύγει. Στις στιγμές που ακολούθησαν, ξυλοκοπήθηκε από τον ιδιοκτήτη του καταστήματος και στη συνέχεια από 8 αστυνομικούς του αστυνομικού τμήματος της Ομόνοιας, και εξέπνευσε κατά την μεταφορά του με ασθενοφόρο, στο νοσοκομείο

Τα σύγχρονα μαύρα ορόσημα της αστυνομικής βίας των καιρών μας, έρχονται από το 2008. Είναι οι περιπτώσεις του Νίκου Σακελλίωνα και του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Για τον Αλέξη δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι. Είναι όλα (;) γνωστά. Και ο δολοφόνος (σήμερα ελεύθερος) και ο συνεργός του (ομοίως ελεύθερος). Για τον Ν.  Σακελλίωνα όμως, τα πάντα είναι στο σκοτάδι. Συγκεκριμένα σύμφωνα με το ρεπορτάζ,

«οδός Αναξαγόρα, Μάιος 2008. Ένας πολίτης από το παράθυρο του γραφείου του βιντεοσκοπεί με το κινητό του τηλέφωνο το λιντσάρισμα ενός νεαρού άντρα από τέσσερις αστυνομικούς και περιγράφει το περιστατικό.

“Ήταν δεμένος πισθάγκωνα με χειροπέδες και οι αστυνομικοί τον χτυπούσαν με μπουνιές, σφαλιάρες και αγκωνιές πίσω από το κεφάλι. Το παιδί δεν προσπάθησε να διαφύγει. Ούρλιαζε. Ένας αστυνομικός του έκανε κεφαλοκλείδωμα. Γονάτισε κι άρχισαν να τον σέρνουν. Πέρασε κάμποση ώρα μέχρι να του βγάλουν τις χειροπέδες. Δεν του παρείχαν τις πρώτες βοήθειες, ούτε του κάνανε μαλάξεις όπως λένε. Κάθονταν και τον κοίταζαν μέχρι που ήρθε το ασθενοφόρο. Είδα τρομακτική ένταση στα χτυπήματα που δεχόταν. Η βία ήταν συγκλονιστική...»

Και έτσι, χωρίς ta ονόματα των θρασύδειλων ανδράποδων, ένας νέος άνθρωπος ξεψύχησε. Ο θάνατός του υποβαθμίστηκε μέχρι εξαφάνισης από τα ΜΜΕ και λίγους μήνες αργότερα χάθηκε μέσα στην οργή για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Για τον Νίκο Σακελλίωνα και τη δολοφονία του ελάχιστα γράφτηκαν κι ακόμη λιγότερα ειπώθηκαν. Στη μνήμη του δεν έγιναν πορείες και το όνομά του έγινε σύνθημα ποτέ.

ΑΥΓΗ – δημοσίευμα μετά την αναψηλάφιση της δίκης, που ζήτησε ο πατέρας του θύματος

Άφθονα τα παραδείγματα, πολλές και μαύρες οι εμπειρίες της κοινωνίας μας από την αστυνομική βία, η οποία έχει πια κορυφωθεί.

Αυτό το ψάρι έχει ένα βρώμικο σώμα και ένα πιο βρώμικο κεφάλι, εν κατακλείδι

Η δράση και η αντίδραση

 Όπως στη φύση στις φυσικές επιστήμες, έτσι και στην κοινωνία, η δράση προκαλεί αντίδραση. Αυτό δεν είναι ένα θεώρημα, μία θεωρία που χρήζει αποδείξεων. Είναι ένα αξίωμα, διαρκώς διαπιστούμενο στην πράξη.

Από  τα αρχαία χρόνια, οι πολεμικές κατακτήσεις και το σκλάβωμα εθνών και λαών στον ζυγό μίας εκάστοτε άρχουσας τάξης, προετοίμαζε το έδαφος της αντίδρασης, της επανάστασης, της απελευθέρωσης. Στις συνειδήσεις και τις ψυχές των ανθρώπων. Βέβαια για κάποιους λαούς η αντίδραση εκδηλώθηκε πολύ σύντομα μετά την υποδούλωση, σε άλλους πιο αργά. Ήταν θέμα συνθηκών, ύπαρξης ή όχι ενιαίας συνείδησης (ταξικής, εθνικής ή και τα δύο), συμπεριφοράς του εξουσιαστή κλπ. Στη σημερινή ελληνική κοινωνία, η εξουσία διαμορφώνει συνθήκες διατήρησης της, με βραχίονα την αστυνομία. Επιβάλλει την εξουσία της στα σημεία που η συστημική προπαγάνδα των εξωνημένων ΜΜΕ δεν φτάνει. Όπου τα Μέσα δεν μπορούν να πείσουν για το αδιαίρετο και αγαθό της εξουσίας, αναλαμβάνει ο φόβος της «ορατής απειλής».

Ένας καλόπιστος παρατηρητής θα έβαζε μπροστά τις υπηρεσίες που υποτίθεται πως παρέχει η Αστυνομία στον πολίτη, με την πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος, της πρόληψης τηε εξωφρενικής καθημερινής εγκληματικότητας, της αποκατάστασης του δικαίου σε περιπτώσεις εγκλημάτων κατά της ζωής και της περιουσίας. Όμως η διαρκής κλιμάκωση των φαινομένων που υποτίθεται πως διώκει η Ελληνική Αστυνομία, αποτελεί τεκμήριο για το ότι τελικά, άλλος είναι ο ρόλος της.

Εφόσον λοιπόν τα γεγονότα μιλούν και δείχνουν τον ρόλο της αστυνομίας στον τόπο μας, δεν πρέπει να παραξενευόμαστε για την αντίδραση που γεννιέται, απέναντι στον ελεγκτικό της ρόλο. Οι συνθήκες διαρκούς ελέγχου, πίεσης και αναγκαστικής εφαρμογής μέτρων περιορισμού (σε έκτακτες ή κανονικές συνθήκες) γεννούν την αντίδραση. Αν δε, ο έλεγχος και ο περιορισμός έχει στόχο νέους ή εφήβους, η αντίδραση είναι εντονότερη

Δυστυχώς επειδή η μαύρη αυτή λειτουργία της αστυνομίας δεν θα πάψει, δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις για να καταλαγιάσει η αντίδραση.

Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων θα μπορούσε να πει κάποιος που θα προασπιζόταν την λειτουργία της αστυνομίας, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει αβίαστα πως η αστυνομία είναι ο άγγελος και «οι άλλοι» είναι ο διάολος στο συγκεκριμένο δίπολο.

Το αντίθετο μάλλον.

Όλα δείχνουν πως το χαρμάνι από το οποίο ζυμώνονται οι αστυνομικοί και το σώμα της ελληνικής αστυνομίας γενικότερα, αποτελείται από το σύνολο των παραπάνω συστατικών. Η βία είναι θεμέλιος λίθος και το υπόλοιπο οικοδόμημα αποτελείται από όλα τα επιμέρους στοιχεία. Το εποικοδόμημα περιλαμβάνει τις  περιπτώσεις εξυπηρέτησης της εξουσίας, εμπέδωση του φόβου στην κοινωνία, διάλυση της κοινωνικής συνοχής (όπου η προπαγάνδα δεν αρκεί), περαιτέρω συντηρητικοποίηση των συνειδήσεων, επίδειξη πυγμής ως πολιτικό επιχείρημα κλπ. Μπορεί να εξυπηρετείται και ένας πόλεμος κατά του εγκλήματος, αλλά αυτό γίνεται ως πάρεργο και όταν εξυπηρετεί και την ίδια την εξουσία.

Ένας άθλιος, εγκληματικός μύλος δηλαδή και η προσπάθεια για την απόδειξη του αντιθέτου εκ μέρους της αστυνομίας, είναι μηδαμινή. Αν και το να αποδείξει κανείς σοβαρά , πως δεν ισχύει το προφανές, προϋποθέτει τιτάνιο έργο και απτές αποδείξεις. Δυστυχώς –για την αστυνομία- αποδείξεις τέτοιες δεν υπάρχουν.

Χώρια που δεν διαφαίνεται να υπάρχει η σχετική πρόθεση από την πλευρά της πολιτικής εξουσίας