Ευτυχώς που έχουμε και τα ημερολόγια για να θυμόμαστε την ημερομηνία που θα εξαφανίσουμε τη ζωή.

Η εξαφάνιση της ζέβρας Quagga σαν χθες, μας θύμισε και άλλα, πολλά ζώα που ο άνθρωπος έχει φροντίσει να εξαφανίσει, είτε καταναλώνοντας τα είτε γιατί τον ανταγωνίζονταν. Είναι μία άσχημη ιστορία, ένα μνημείο άγνοιας και θανάτου στην κυριολεξία.  Μερικά μόνο δείγματα περιλάβαμε στην ανάρτηση μας αυτή. Ενδεχομένως να ακολουθήσει και άλλη, με αφανισμένα είδη ζώων ή και ακόμα μία με εξαφανισμένα είδη φυτών. Εξαφανισμένα όχι γιατί καταναλώθηκαν πλήρως, αλλά γιατί αλλοιώθηκαν μέσω της κατασκευής προτιμητέων από τον άνθρωπο καρυοτύπων και των αντίστοιχων φαινοτύπων. Με την παραγωγή νέων υποειδών. Την προωθούμενη από εμάς γενετική ρύπανση θα μπορούσαμε να πούμε, με άλλα λόγια.

Ένα ζωικό είδος, που προφανώς αποτελούσε προϊόν της εξελικτικής διαδικασίας, εξαφανίστηκε γιατί έπεσε στα χέρια ενός άλλου προϊόντος της ίδιας παράλληλης εξελικτικής  διαδικασίας. Στα χέρια του ανθρώπου. Και βέβαια δεν απέφυγε τη μοίρα που επιφυλάσσει ο άνθρωπος για τα φυτικά και ζωικά είδη που χρειάζεται ως το κατεξοχήν αδηφάγο είδος. Να καταναλωθούν ή να μεταλλαχθούν (να προσαρμοστούν βίαια στις απαιτήσεις του αυθέντη) ή να εξαφανιστούν για να μη καταλαμβάνουν και ζωτικό χώρο εις βάρος των πιο αναγκαίων για τον άνθρωπο, «μονάδων».

Οι άγνωστες γενοκτονίες ειδών παραμένουν άγνωστες, γιατί δεν βρίσκουμε κάποια οικονομική ωφέλεια (σε μία καπιταλιστική κοινωνία) στο να τις ανακαλύψουμε και να διδαχθούμε από αυτές.  Ελάχιστα μπορούμε να καταλάβουμε οι άνθρωποι, αφού δεν είμαστε και τόσο ευαίσθητοί στις φαινομενικά μικρές, αλλαγές που υφίσταται η διαδικασία της εξέλιξης της ζωής. Κάποιος «ανεξήγητος» υπερπληθυσμός άλλου οργανισμού που «ξαφνικά» προκαλεί εντύπωση, ή η «απρόσμενη» εκδήλωση επιδημιών στον πλανήτη ανήκουν σε αυτά που μπορούμε να δούμε αλλά όχι και να καταλάβουμε πιο εύκολα.