" Οι ήττες μας δεν αποδεικνύουν
Τίποτα παραπάνω από το ότι
319205339 712219783586309 2265634222543469205 n  Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Και από τους θεατές περιμένουμε
Τουλάχιστον να ντρέπονται"
                                               Μπρεχτ

Για τους παλιούς, φανατικούς ή απλά εθισμένους, αναγνώστες της Ελευθεροτυπίας η στήλη «Απόψεις¨» του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου ήταν κάτι σαν το πέπλο της νύφης. Όχι αναγκαίο αλλά συμβολικό της αγνότητας της ερχόμενης εις γάμου κοινωνία, παρθένου. Ήταν μία αγαπημένη στήλη, τόσο για το περιεχόμενο όσο και για τη γλώσσα του συντάκτη της. Μπορούσε κάλλιστα να λάβει τη δεύτερη (και άκρως τιμητική) θέση στο διάδημα της εφημερίδας, ίσως κάτω από τον «Ιό» και βέβαια κάτω από τους παλαιότερους και λαμπρούς συντάκτες της. Ήταν μία πολύ ωραία στήλη.

Ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος κάπου στα 2008 έγινε εκδότης της LiFO, εφημερίδα που χρειάστηκε χρόνο για να αποκτήσει το μέγεθος του εκδότη της αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως το πέτυχε. Είναι μερικοί άνθρωποι που γράφουν με τέτοιο τρόπο που εθίζουν τον αναγνώστη τους στα ακριβά. Και είναι λίγοι αυτοί. Λίγοι αλλά ευτυχώς υπάρχουν και δρέπουν την εκτίμηση ακόμα και αυτών που βρίσκονται στο απέναντι πεζοδρόμιο. Όχι, δεν μας ήρθε ξαφνικά η ανάγκη να εκφράσουμε θαυμασμό για τον συγκεκριμένο συντάκτη και εκδότη αλλά διαβάζοντας (από κακή τύχη) πονήματα συντακτών της αποκαλούμενης «τοπικής δημοσιογραφίας», κάτι σαν πικρή ανάμνηση άρχισε να γεμίζει τα κελιά της μνήμης μας. Είναι πραγματικά τρομερό. Άλλα να διαβάζεις και άλλα να εμφανίζονται στην οθόνη του μυαλού σου. Για να μη το επεκτείνουμε περισσότερο, αυτή ήταν μία εισαγωγή σε ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι για τους αναγνώστες μας που είχαν την ίδια κακή τύχη με εμάς να διαβάσουν  ηλεκτρονικό τύπο της γειτονιάς μας, δηλαδή της Ραφήνας.  

Το παιχνίδι μας αυτό καλεί τους αναγνώστες μας να εντοπίσουν τα μέλη της τοπικής αυλής των μέσων εξημέρωσης, όπως την έχει ορίσει και εγκαταστήσει η τοπική εξουσία με το ελάχιστο μέγεθος της. Μέγεθος που έχει ανάγκη το παραμορφωτικό πρίσμα των μέσων για να δείξει πιο μεγάλη. Μία σχέση δούναι και λαβείν που της επιτρέπουμε να υπάρχει χάρις την ανοχή μας, για να μη πούμε και την αδιαφορία μας.

Στις 15/7/2019 έγραψε ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος μετέφερε στη LiFO ένα άρθρο με τίτλο  «Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά την εξουσία». Το αναδημοσιεύουμε αφού η κακή μας τύχη, της ανάγνωσης δοξολογιών σε τοπικό «μέσο» δεν έπαψε στιγμή να μας θυμίζει αυτόν τον κομψό, δίκαιο και δικαιολογημένο λίβελλο ενός εραστή της γραφής.

 

«Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά την εξουσία»

Εμφάνιση: Λιμοκοντόρου που ξεροσταλιάζει κάτω από τα φωτισμένα παράθυρα της εξουσίας (παντός είδους). Πάνω μαίνεται η γιορτή, κάτω οργιάζουν οι φαντασιώσεις και τα συμπλέγματα. Ευελπιστεί ότι κάποια μέρα θα ανέβει κι αυτός, να του δώσουν ένα μεζεδάκι. Να του πετάξουν στον αέρα ένα κόκκαλο - Όρμα Τζακ!

Χαϊδευτικό: Ρία Κούρτη (της δημοσιογραφίας). Ικέτης του παντεσπανιού.

Προς τι τόση χολή; Είναι υπαίτιος για την κρυπτογαμία δημοσιογραφίας και δημοσίων σχέσεων.  Σ’ αυτά που γράφει είναι αδύνατον να διακρίνεις το ρουσφέτι από την προσωπική κρίση, την κρίση από την «ισορροπία του (υπολογιστικού) τρόμου», τον έπαινο από το γλείψιμο. Η φτωχοπροδρομική εικόνα του, είναι η πιο θλιβερή εκδοχή δημοσιογραφίας και ένας από τους βασικούς λόγους που το επάγγελμα διασύρεται ιστορικά.

Χρόνια συμπτώματα: Πακτωλός κοσμητικών επιθέτων, ενθουσιασμός που αφρίζει και τρέχει απ' τα μπατζάκια για ψύλλου πήδημα, ούρα με τη σέσουλα ― μια γενική ακράτεια χειροκροτημάτων ως προς εκείνα τα σημεία που θα χαϊδέψουν τα αυτιά του «στόχου» και θα τον κάνουν τύφλα (κυριολεκτικά) από αυτοθαυμασμό, μια φρενήρης προσπάθεια να γνωρίσει τον έναν και τον άλλον για να του πει δια ζώσης πόσο τον εκτιμά και πόσο θα ήθελε να δουλέψει στο Υπουργείο του, προσφέροντας τον εμετό της γνώσης του, εξόφθαλμος βρογχοκήλη από το πολύ γούρλωμα των ματιών. Κάτι σκυφτό που υποδύεται το άνετο. Κάτι φτωχό που υποδύεται το περπατημένο. Κάτι πεινασμένο που υποδύεται το χορτάτο. Κάτι λυπηρό εντέλει που μόλις βολεύεται, κορδώνεται και δίνει πόνο σε όσους ομόσταυλους δεν βολεύτηκαν ακόμα (με πλατύ χαμόγελο).

Δοξασία No 1: Ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιεί με στοχοπροσήλωση τη  δημοσιογραφία με μάτι αλλήθωρο, για να γραπωθεί από την πολιτική, τα Ιδρύματα, τα υπουργικά γραφεία, το Δημόσιο, τα φανερά και αφανέρωτα payroll, είναι ένα όνειδος για την δημοσιογραφία και θα έπρεπε να εξορίζεται από τους κόλπους της μια ώρα αρχύτερα.

Αρχαιολογία: Ερείπια πολλά σε στήλες και στηλίτσες. Ο Ίακχος και ο Τήλεφος ήταν μπροστάρηδες. Η «Μαντάμ φακελάκι». Μη πικράνουμε κόσμο ονομαστικά.

Γιατί έχει όμως τόση πέραση; Γιατί η δημοσιογραφία δεν έχει τόσο χρήμα, όσο θέλουν ορισμένοι. Γιατί είναι τεμπέλης, βαριέται να δουλεύει και θέλει τη ζωάρα του παράγοντα― ταξίδια, αραλίκι, ρουσφετάκια. Γιατί εφάπτοντας την εξουσία, νομίζει ότι γίνεται κι αυτός σημαντικός.

Μα υπάρχουν άνθρωποι που επιβραβεύουν τόση γλίτσα; Φυσικά. Οι άνθρωποι της δύναμης χάνουν συχνά την ευθυκρισία και το μέτρο, ζώντας σε μια παράλληλη πραγματικότητα. Θέλουν την κολακεία και υπάκουες αμοιβάδες στην αυλή τους. Κορδώνονται όταν διαβάζουν ένα χαλκευμένο έπαινο για κατορθώματα που δεν έκαναν, αγαθοεργίες που τελικά δεν έγιναν, βραβεία που δεν πήραν.  Δεν έχουν χρόνο για κριτική, συμβουλές και αλήθεια. Θέλουν η σπονδυλική στήλη να είναι νερουλή και τα μάτια έκθαμβα μπροστά στη σαπιοκοιλιά τους.

Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά και δαγκώνει αδιακρίτως κάθε εχθρό είναι ο άνθρωπος που ονειρεύονται, ο άνθρωπος -σκυλί τους. Βυθίζονται αγκαλιά στην ανυποληψία, κουφοί κι ευτυχισμένοι, ενώ το σύμπαν γύρω τους καγχάζει και τους περιφρονεί.

Δοξασία No 2: Ο δημοσιογράφος που γλείφει χειρουργικά δεν είναι δημοσιογράφος. Είναι ένας υβριδικός απατεώνας που χρησιμοποιεί τις εφημερίδες ως ιδιωτικό κοπρώνα.

Κι οι εφημερίδες δεν φταίνε; Φυσικά. Δική τους είναι η κύρια ευθύνη. Αλλά συνήθως η κατεργαριά είναι κοινή, συμφωνημένη. Οικονομικοί επιφυλλιδογράφοι δουλεύουν ταυτόχρονα σε Τράπεζες, καλλιτεχνικοί συντάκτες πωλούν την ευαισθησία τους σε Υπουργεία Πολιτισμού.

Τι θά 'πρεπε να γίνει:  Τίποτα. Ο καθένας έχει την κόλαση που τού αξίζει.

Ελευθεροτυπία, 1999. Στήλη Επιλογές

 

Το άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου αντλήθηκε από τη LiFO

  • Ξεπλένεται άραγε ποτέ μία μεγάλη τραγωδία όπως αυτή που συγκλονίζει τη χώρα εδώ και τρεις ημέρες;
  • Μπορούν άραγε οι πραγματικά υπεύθυνοι -και εννοούμε βέβαια αυτούς που χαράσσουν πολιτικές που οδηγούν σε καταστροφές- να είναι τόσο ξετσίπωτοι που να ξεφορτώνονται τη δική τους, φρικαλέα ευθύνη στους ώμους ενός εκτελεστικού βραχίονα που «δεν έκανε σωστά τη δουλειά του» σε μία στιγμή ενώ οι υπεύθυνοι αποφασίζουν και ορίζουν επί σειρά ετών;

Μπορεί ο Όσκαρ Ουάιλντ να έγραφε πως η δημοσιογραφία επιβεβαιώνει την ύπαρξή της στηριζόμενη στη μεγάλη Δαρβινική αρχή της Επιβίωσης του Χυδαιοτέρου, έχουν όμως τόσο μεγάλη δύναμη τα (αδιαμφισβήτητα πλέον) απαξιωμένα ως εξωνημένα, ΜΜΕ να επιβάλλουν την «άνωθεν» άποψη που αθωώνει τους μεγάλους υπαίτιους και στοχοποιεί τους εργαζόμενους; Και αν ο εργαζόμενος είναι –όπως θέλουν οι ξεπλένηδες των ΜΜΕ- ανεπαρκής, ποιος τον διοικεί, ποιος του ανέθεσε μία τόσο ευαίσθητη αποστολή που θα οδηγούσε μαθηματικά σε τραγωδία;

Είναι άραγε αθώος αυτός που αποφασίζει και ορίζει πολιτικές και διαχειριστικές ρυθμίσεις αγνοώντας την άποψη και τις προειδοποιήσεις των αντικειμενικά κατόχων της γνώσης και της εμπειρίας της λειτουργίας δικτύων, που ο «πολιτικά αρμόδιος» αγνοεί και τα ξέρει μόνο στα χαρτιά;

Και μέσα στον πόνο και τη θλίψη που σκόρπισαν οι πολιτικές των αποκτηνωμένων θιασωτών του θανάτου και του ολέθρου, αυτοί οι ίδιοι ένοχοι, επιδίδονται σε έναν ανόσιο αγώνα αποτίναξης των ευθύνών τους. Ευθύνες αντικειμενικές που στέκουν μπροστά τους και μπροστά μας σαν μαύρος, φρικτός και απειλητικός ογκόλιθος, έτοιμος να πέσει στα κεφάλια όλων μας.

Είναι πια σε όλους γνωστό πως ο Μητσοτάκης αποτελεί αρχέτυπο της φράσης του Καμύ πως η ανάγκη να έχει πάντα δίκιο αποτελεί σφραγίδα του χυδαίου πνεύματος του. Έτσι δεν φαίνεται να έχει καταλάβει τίποτα από όσα συνέβησαν. Γι’ αυτό όλα είναι μία ακόμα περίπτωση «bad luck» που θα αντιμετωπίσει με μία στρατιά επικοινωνιολόγων (spin doctors) εξίσου αναίσθητων και ως εκ τούτου κενών και ανόητων. Και οι κενοί και αναίσθητοι επικοινωνιολόγοι τροφοδοτούν τους «διαβιβαστές» δηλαδή τα χρυσοπληρωμένα («πετσωμένα» κατά την αργκό) ΑΡΔάκια. Και μετά, οι ομιλούσες κεφαλές των ΑΡΔ θα αρχίσουν να φτύνουν επιχειρήματα που θα τείνουν όλα στην απαλλαγή του περισσότερο ενόχου από τους ενόχους. Γιατί αυτός θα τους ταΐσει και αύριο και αν θέλουν να συνεχίσουν να τρώνε. θα πρέπει να του το ξεπληρώσουν.

Όλη αυτή η βρωμιά, εκτός από την προφανή ρύπανση που προκαλεί, παράγει και πραγματικότητα. Αυτή την νεοελληνική πραγματικότητα που αν την αποσυνθέσεις θα σου μείνει η αναισθησία, ο φιλοτομαρισμός και η συνδετική της ύλη που είναι ο κυνισμός. Με τα ίδια υλικά μπορείς να ξαναφτιάξεις τη νεοελληνική πραγματικότητα.

Η περαιτέρω ανάλυση δεν ωφελεί. Δεν θα τη διαβάσει και δεν θα τη σκεφτεί πάνω από 2 λεπτά, κανένας. Έτσι προτιμήσαμε να την κάνουμε εικόνα -ή καλύτερα κολλάζ εικόνων. Εικόνες που μαζέψαμε από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης αφού η εικόνα μπορεί και να είναι χιλιάδες λέξεις. Απολαύστε λοιπόν υπεύθυνα το αποτρόπαιο «μπουκέτο» της φρίκης.

 

ΑΡΔάκι επιπλήττει συνδικαλιστή γιατί δεν "ήξερε τίποτα" ούτε καν το ότι οι σιδηροδρομικοί απαεργούσαν για την ασφάλεια των τραίνων (πηγή Twitter MarkaII)

 ΑΡΔάκι επιπλήττει συνδικαλιστή γιατί δεν είχε προειδοποιήσει με απεργία για το δυστύχημα αλλά απλά ξεφτιλίζεται από τα γεγονότα (πηγή Twitter strian

Ο Μητσοτάκης σε σκηνοθετημένο διάγγελμα επιδεικνύει "συντριβή" (πηγή Twitter Το Αλέτρι)

Tο LUBEN.tv σε μία εξαιρετική παρουσίαση του κόπου που καταβάλλουν τα ΑΡΔάκια να ξεπλύνουν το αφεντικό (The roof is on fire)

και τα σχόλια στο Twitter κάτω από retweet της Άννας Ελεφάντη. Χατζηνικολάου θιγμένος από το βίντεο του LUBEN......

Χατζηνικολάου προς Ελεφάντη

 

ΥΓ: Επαγγελματίες, συστημικοί δημοσιογράφοι. Καμία ντροπή δεν είναι επάγγελμα

Ένα άρθρο της Ματίνας Παπαχριστούδη στο ΠΡΙΝ που αφορά στην κατασκευή της νέας "Επιτροπής Λογοκρισίας" από μία κυβέρνηση που επιδιώκει τη μαζική συσκότιση του πληθυσμού. Προφανής στόχος είναι η φίμωση των ελεύθερων φωνών, όπως αυτές που έφεραν στη δημοσιότητα σκάνδαλα και επιχειρήσεις εκτροπής  (π.χ. υποκλοπές) αλλά και κατέδειξαν τις οπισθοδρομικές και φασίζουσες επιλογές της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Φωνές και μέσα που κάλυψαν το κενό που άφησαν τα παραδοσιακά συστημικά (και ανομολόγητα εξαρτημένα) "μίντια", τα οποία είναι πλήρως ενσωματωμένα στην προπαγανδιστική επικοινωνιακή διαχείριση και χαρακτηρίζονται πια από τη συστηματική  κατασκευή μίας βολικής για τους εξουσιαστές, πραγματικότητας. Η απάντηση στα εξαγορασμένα μέσα ήταν η άνθηση των μικρών, ανεξάρτητων και ανένταχτων φωνών (έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα) τα οποία δεν εξαρτώνται οικονομικά από "επιχειρηματικές δραστηριότητες" αλλά αυτοχρηματοδοτούνται ή ενισχύονται από τους αναγνώστες τους. 

Οι διώξεις τύπου SLAPP απαιτούσαν και αντίστοιχη συμπόρευση στον κατήφορο και των δικαστών, πράγμα που δεν σύναδε με τον θεσμικό τους ρόλο και λόγω αυτού δεν μπορούσε να "αξιοποιηθεί" από τους θιασώτες της χειραγώγησης. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη ακολουθώντας την πεπατημένη φασιστικών καθεστώτων, προτίμησε να "πάρει τον έλεγχο", ακόμα μία φορά με αντιδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι διαλύει κάθε έννοια ανεξαρτησίας του τύπου, τον οποίο προσδένει έτι περισσότερο στο άρμα του Μαξίμου και κάθε αυταρχικού "διοικούντα". Η κατηφόρα της εκτροπής που δείχνει το Μαξίμου δεν είναι παρά η θεσμοθέτηση αυτού που συμβαίνει ήδη σε πολλούς τόπους ανά τη χώρα, άτυπα και έχει γίνει πια κανόνας, δίχως ντροπή.

 

Η μαγική εξαφάνιση της λίστας Πέτσα για τα ΜΜΕ

της Ματίνας Παπαχριστούδη από την εφημερίδα ΠΡΙΝ

Με την ψήφιση, την περασμένη εβδομάδα, του νόμου για τα ΜΜΕ (που προβλέπει την ένταξη των έντυπων-διαδικτυακών Μέσων στα μητρώα του Μαξίμου και την άνωθεν εποπτεία ειδήσεων, ρεπορτάζ και ερευνών με το «μακρύ χέρι» των ενσωματωμένων δημοσιογράφων) έκλεισε και τυπικά η προεκλογική συμφωνία-πακέτο της κυβέρνησης Μητσοτάκη με τους ολιγάρχες της ενημέρωσης. Εκκρεμεί, στις αρχές του 2023, ένα ακόμη πακέτο χαριστικών ρυθμίσεων στην αγορά της οπτικοακουστικής παραγωγής και το ουσιαστικό χάρισμα δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στην κοινή εταιρεία των καναλαρχών, Digea, για επενδύσεις στο ψηφιακό της δίκτυο. Ο νόμος πρακτικά, αποτελεί έναν ευρύ κατάλογο «δωροεπιταγών» στήριξης στους ολιγάρχες και τους μικρότερους ιδιοκτήτες των μίντια, υπό την προϋπόθεση ένταξής τους υπό την εποπτεία της υπηρεσίας επικοινωνίας του Μεγάρου Μαξίμου.

Σημαντική παράμετρος είναι και η μαγική… εξαφάνιση της «λίστας Πέτσα», με διανομή άνω των 30 εκατ. ευρώ. Με τα δυο τελευταία άρθρα –38 και 39– οι διαφημιστικές εταιρείες, όπως αυτή που μοίρασε τα ποσά της λίστας, δεν υποχρεούνται (και αναδρομικά) να υποβάλουν στοιχεία σε ποια Μέσα έδωσαν χρήματα και πόσα. Ωστόσο, με τη συγκεκριμένη λίστα, όπως με άλλες που αφορούσαν τη διανομή κρατικού χρήματος, στήθηκε πρακτικά το ευρύτατο σύστημα διαδικτυακών-ψηφιακών Μέσων με τη λειτουργία εκατοντάδων ιστοσελίδων-εταιρειών ανά την Ελλάδα, που αναπαράγουν το ίδιο ακριβώς προπαγανδιστικό περιεχόμενο πληροφόρησης, προερχόμενο από ενιαίο κέντρο παραγωγής.
 
Παράλληλα στήθηκαν ή ανασυστάθηκαν τα δεξιά συγκροτήματα ΜΜΕ ανά την Ελλάδα, με το συγκρότημα Νταβέλη στη Λάρισα, με ιστοσελίδες, εφημερίδα και κανάλι, να είναι ο καλύτερος εκφραστής αυτής της επιχείρησης.
 

Οι όποιες αντιρρήσεις εκδοτών έντυπων-ηλεκτρονικών Μέσων που εκφράστηκαν, αφορούσαν την ασφυκτική εποπτεία μέσω των μητρώων του Μαξίμου, κάμφθηκαν όμως με την ικανοποίηση ορισμένων απαιτήσεών τους — όπως η διατήρηση του αφορολόγητου ποσοστού 30% της ετήσιας διαφήμισης στα μίντια, η παράταση μη πληρωμής του ειδικού φόρου διαφήμισης για τα περιφερειακά ΜΜΕ, η δυνατότητα να αποκτούν «μετοχικό μερίδιο» σε διαφημιστικές εταιρείες έναντι πακέτων διαφημίσεων…

Ο νόμος καθιστά τους εργαζόμενους στα τηλεοπτικά κανάλια υποψήφια θύματα σε μια νέα εργασιακή σφαγή, με τη μεταφορά ενός ποσοστού άνω του 25% σε θυγατρικές, συνεργαζόμενες εταιρείες των ιδιοκτητών, κάτι που μεταφράζεται πρακτικά σε 100 εργαζόμενους ανά σταθμό. Η διάταξη πέρασε μέσα από τις ανούσιες και ανέξοδες ανακοινώσεις της συνδικαλιστικής ένωσης της ΕΣΗΕΑ, η οποία ελέγχεται από ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Οι καναλάρχες, στο μεταξύ, έχουν πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής περιεχομένου (κυρίως εκπομπές, αλλά και ρεπορτάζ, έρευνες, ραδιοφωνικές υπηρεσίες ή βίντεο) βγαίνει εκτός σταθμού, σε εταιρείες είτε θυγατρικές είτε συνεργαζόμενες. Σε αυτές θα απασχολούνται εργαζόμενοι και δημοσιογράφοι χωρίς σταθερές εργασιακές σχέσεις και ασφάλιση, για περισσότερα κανάλια και υπηρεσίες, αλλά θα λογίζονται ως «προσωπικό» των καναλιών.

Ο νόμος ψηφίστηκε με χαρακτηριστική αφωνία των συνδικαλιστών ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στις συνδικαλιστικές ενώσεις, καθώς οι δυνάμεις αυτές έχουν ήδη εξαργυρώσει τη σιωπή τους για την εργασιακή-επαγγελματική κατρακύλα δημοσιογραφίας και δημοσιογράφων, με θεσάρες και θεσούλες εξουσίας σε όργανα και φορείς. Η συναίνεσή τους στην επιτροπή λογοκρισίας που θα ελέγχει το περιεχόμενο ειδήσεων-ρεπορτάζ θα μείνει μελανό σημείο στη δράση τους.

 
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πριν

 RSF: Greek Media landscape

Greeks’ trust in the media has been consistently one of the lowest in Europe. A few large private groups like Skai coexist alongside hundreds of online media outlets, which contributes to a high fragmentation of the media landscape. The overwhelming majority of media is owned by a few individuals who are active also in other, highly-regulated business sectors. Moreover, some of them have close ties to the political elite. The press is thus very politically polarized.

https://rsf.org/en/country/greece

 

  • Ποια είναι η χώρα που κατέκτησε το παγκόσμιο και διαχρονικό και διαχρονικό μέχρι σήμερα, ρεκόρ πτώσης των δεικτών ελευθερίας και ποιότητας του τύπου;
  • Ποια χώρα στην κατάταξη για την Ελευθερία του Τύπου των Δημοσιογράφων Χωρίς Σύνορα  (Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα είναι το ακριβές όνομα) είναι 108η (από 70ή που ήταν το 2021) σε σύνολο 180 χωρών;
  • Ποια χώρα αποτελεί τον δημοσιογραφικό βυθό της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Ναι, την ξέρετε αυτή τη χώρα γιατί ζείτε σ’ αυτήν και είστε δέκτες πληροφοριών που διαμορφώνονται καθημερινά σε καταναλωτές ειδήσεων. Των όποιων ειδήσεων. Σοβαρών και γελοίων. Σημαντικών και ασήμαντων. Όποιες και αν είναι οι ειδήσεις που καταναλώνετε, όσες και αν είναι αυτές, τελικά δεν ενημερώνεστε αφού η ποιότητα της δημοσιογραφίας και της «δημοσιογραφίας» είναι εξαιρετικά χαμηλή, όπως προκύπτει από άλλους δείκτες και αυτής της παγκόσμιας  οργάνωσης, οι οποίοι αφορούν στην ποιότητα και το βάρος αυτών που επιλέγουν τα Μέσα να σας «πουλήσουν».

Αν συνδυάσουμε την πλήρη ανελευθερία του τύπου που επικρατεί στην Ελλάδα και τον σχεδόν απόλυτο έλεγχο της ειδησεογραφίας από τις ποικίλες εξουσίες που θέλουν να μας ελέγξουν, ένα τοπίο ζόφου και αηδίας διαμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας. Αποτύπωση του τοπίου αυτού με όρους στατιστικής έρευνας, αποτελούν οι σχετικές έρευνες του παγκόσμιου οργανισμού «Ρεπόρτερς Χωρίς Σύνορα»

Press Mess

Ο Παγκόσμιος Δείκτης για την Ελευθερία του Τύπου απεικονίζει το επίπεδο ελευθερίας των δημοσιογράφων και των ΜΜΕ, με βάση αξιολόγηση σχετικά με τον πλουραλισμό, την ανεξαρτησία των ΜΜΕ, την ποιότητα του νομοθετικού πλαισίου και την ασφάλεια των δημοσιογράφων σε κάθε χώρα. Δεν αποτελεί από μόνος του δείκτη της ποιότητας της δημοσιογραφίας. Από την άλλη, έρευνες κατατεθειμένες σε αποθετήρια μελετών, ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και που το αντικείμενο τους περιστρέφεται γύρω από την απαραίτητη δημοσιογραφική έρευνα και την τεκμηρίωση της κάθε είδησης, μαρτυρούν εξαιρετικά χαμηλή ποιότητα δημοσιογραφικής δουλειάς. Η Ελλάδα κατέχει και εκεί θέση που λίγο απέχει από τον παγκόσμιο βυθό.

Όσον αφορά στην ελευθερία του τύπου, η βαθμολογία κάθε χώρας προκύπτει από τις απαντήσεις εμπειρογνωμόνων σε ερωτηματολόγιο των RSF (Reporters Sans Frontiers), σε συνδυασμό με στοιχεία σχετικά με καταχρήσεις και πράξεις βίας κατά των δημοσιογράφων. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται στο ερωτηματολόγιο είναι ο πλουραλισμός, η ανεξαρτησία και το περιβάλλον των ΜΜΕ, η αυτολογοκρισία, το νομοθετικό πλαίσιο, η διαφάνεια και η ποιότητα των υποδομών που υποστηρίζουν την παραγωγή ειδήσεων και πληροφοριών.

Οι ακαδημαϊκές έρευνες από την άλλη, εκτιμούν δείκτες ποιότητας και με τον συνυπολογισμό του κοινωνικού οφέλους από την παραγόμενη ειδησεογραφία. Λόγου χάρη, lifestyle αρθρογραφία ή η αντίστοιχη του «κουτσομπολιού της γειτονιάς», αποτελούν άχρηστες πληροφορίες που μόνο θόρυβο προκαλούν, θολώνοντας έτσι τα νερά της αντικειμενικής ενημέρωσης. Ο τρόπος αυτός είναι πλάγια απόσπαση της προσοχής του κοινού από σοβαρά θέματα και είναι εξαιρετικά διαδεδομένος, τόσο σε κεντρικά media όσο και σε τοπικά. Στην Ελλάδα δε, αποτελεί προσφιλέστατη στις κυβερνήσεις και σε κάθε λογής εξουσίας, μέθοδο.

Στην Ελλάδα είναι χαρακτηριστικό πως μετά την φετινή πτώση 38 θέσεων στον Παγκόσμιο Δείκτη Ελευθερίας του Τύπου, η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη θέση από την αυταρχική Ουγγαρία του Όρμπαν, τη Μάλτα της δολοφονίας της Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίζια και της  δίωξης της Μαρίας Εφίμοβα, που είχε αποκαλύψει σκάνδαλο διαφθοράς υψηλόβαθμων αξιωματούχων.

Ακόμα πιο χαρακτηριστικό είναι πως, όχι μόνο είμαστε τελευταίοι στην Ε.Ε. όσον αφορά στην Ελευθερία του Τύπου, αλλά βρισκόμαστε και σε απόσταση αναπνοής από την Τουρκία των λευκών κελιών και τη Ρωσία του καθεστώτος Πούτιν. Με μία διαφορά. Αν στην Τουρκία, τη Ρωσία, αλλά και σχεδόν στο σύνολο των αποσχισμένων πρώην σοβιετικών «δημοκρατιών», η διαφθορά και ο έλεγχος της ενημέρωσης αφορά τις κεντρικές εξουσίες, στην Ελλάδα το φαινόμενο είναι καθετοποιημένο. Διατρέχει δηλαδή, κάθετα τον κοινωνικό ιστό σε όλον τον πολιτικό του βίο. Από την κεντρική εξουσία μέχρι τις τοπικές μικροεξουσίες.

Σύμφωνα με το Reporters Sans Frontiers Index, τα δεδομένα δεν είναι στατικά. Δεν αποτελούν «φωτογραφία της στιγμής». Δείχνουν και μία προοπτική εξαιρετικά αρνητική, η οποία στην περίπτωση της Ελλάδας παίρνει τρομακτικές διαστάσεις. Η προοπτική της χώρας είναι δυσοίωνη και αναμένεται περαιτέρω πτώση. Ίσως ένας από τους κύριους λόγους να είναι η καθετοποίηση της διαφθοράς των μέσων, ίσως και άλλοι παράγοντες, με περισσότερο ακόμα βάρος. Όπως και να είναι όμως, μην ανησυχείτε. Καταναλώστε τις ειδήσεις που σας σερβίρουν άφοβα. Κανείς δεν πέθανε καταναλώνοντας ψυχοφθόρες ειδήσεις, άχρηστες, σάπιες πληροφορίες. Μόνο φροντίστε να τα καταναλώνετε το βράδυ για να κοιμάστε πιο ήσυχοι.

Και μη ξεχνάτε: Ακόμα και αν σας σερβίρουν πληρωμένα ψέματα, "κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί οι άνθρωποι για να ζήσουν, όσο απαράδεκτο και αν είναι αυτό". Η επιλογή είναι δική σας

 

 

Ξημερώνοντας η Κυριακή 27/6/2021, ανατρέχοντας στην ειδησεογραφία και σε ό,τι βαφτίζεται  έτσι, γίναμε μάρτυρες μίας φοβερής συναστρίας, συγκυρίας, διαβολικής σύμπτωσης ή όπως αλλιώς θα μπορούσε να περιγραφεί το παρακάτω

Youtube Playlists

youtube logo new

youtube logo new

© 2022 Atticavoice All Rights Reserved.