Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε από μιαν άλλη οπτική γωνία. Θα προσεγγίσουμε το θέμα από θεολογικής πλευράς. Από αυτήν που θα περιμέναμε να μιλήσουν, αλλά δεν μίλησαν, όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως χριστιανοί. Θα μιλήσουμε για το απαράδεκτο πάντρεμα των όπλων του πολέμου και του θανάτου με την Παναγία και το Χριστό, με τα σύμβολα δηλαδή της αγάπης, της ειρήνης και της ζωής. Για ένα πάντρεμα που θα έπρεπε να προκαλέσει την αντίδραση όσων υποστηρίζουν πως έχουν έρθει σε επαφή με το πνεύμα του Ευαγγελίου
Και αυτό γιατί μόνο αιρετικοί – καθώς περί αιρέσεως πρόκειται από θεολογικής πλευράς η απόκλιση από τις αρχές της θρησκείας – θα αποφάσιζαν να χρίσουν την Παναγία προστάτιδα των Ενόπλων Δυνάμεων. Ή την Αγία Βαρβάρα προστάτιδα του Πυροβολικού. Ή τον Άγιο Νικόλαο προστάτη του Πολεμικού Ναυτικού. Ή τους Αρχάγγελους Γαβριήλ και Μιχαήλ προστάτες της Αεροπορίας. Αυτοί δεν είναι πια άγιοι θρησκείας – και μάλιστα της αγάπης – είναι οι ήρωες της Marvel σε νέες περιπέτειες, που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να ασχολούνται με τους πολέμους και τις μικρότητες των ανθρώπων
Και τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται. Πώς ανέχεται η Εκκλησία να μεταφέρουν οι ένοπλοι στρατιώτες ιερές εικόνες και τον Επιτάφιο και να αποδίδουν σε αυτά στρατιωτικές τιμές; Πώς γίνεται οι ιερείς να ευλογούν τα όπλα που θα σκοτώσουν, όποιος και αν είναι αυτός; Ποια αδιανόητη διαστρέβλωση νοημάτων κάνει τους ιερείς να μιλάνε από τον ιερό άμβωνα της αγάπης για εθνικά ζητήματα ρίχνοντας και αυτοί με τη σειρά τους λάδι στη φωτιά των πολεμοκάπηλων;
Τα ερωτήματα αυτά δεν προέρχονται από κάποιον θρησκευόμενο, αλλά από έναν αγνωστικιστή που δεν παύει όμως να θεωρεί γοητευτική τη χριστιανική διδασκαλία και ιδιαίτερα το πνεύμα των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων. Την αλληλεγγύη και την αδελφοσύνη τους, την περιφρόνηση στον πλούτο και τα υλικά αγαθά, τη θέλησή τους να θυσιαστούν για κάτι που πιστεύουν.
Δυστυχώς, όλα αυτά χάθηκαν κάπου γύρω στο 300 μ.Χ, τότε που ο Μέγας Κωνσταντίνος κατάλαβε πως θα κυβερνούσε πολύ πιο εύκολα αν είχε έναν πατριάρχη στο διπλανό θρόνο. Από τότε η Εκκλησία εγκατέλειψε οριστικά τη γοητευτική αγαθότητα των πρωτοχριστιανών. Η Εκκλησία των φτωχών και ταπεινών θρονιάστηκε εφεξής δίπλα σε αυτοκράτορες, σε βασιλείς, σε δικτάτορες, ακόμη και δίπλα σε σουλτάνους και έκλεισε τα μάτια της και τα αυτιά της μπροστά στα φρικτά τους εγκλήματα και την καταπίεση των λαών τους. Εγκατέλειψε την ταπεινότητα και ντύθηκε στα χρυσά. Αντί να δει τον άνθρωπο ως ένα ον πέρα από σύνορα και άλλους διαχωρισμούς, περιχαρακώθηκε στα στενά σύνορα του κράτους και έγινε θρησκεία εθνική. Άρχισε να μιλάει για εθνικές διεκδικήσεις, εθνικά δικαιώματα, εθνικές προδοσίες. Σταμάτησε να αγαπάει όλο τον κόσμο και αδιαφόρησε ή φέρθηκε εχθρικά στον ξένο. Αντί να αγκαλιάσει τους κατατρεγμένους και τους πεινασμένους, όπως διακήρυσσε κάποτε ο ιδρυτής της, αυτή τους αντιμετώπισε, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ως εισβολείς και τους καταδίωξε
Είναι εκπληκτικό το πώς η Ιστορία επαναλαμβάνεται. Τα θύματα των Γραμματέων και των Φαρισαίων έγιναν ίδια με αυτούς, έτοιμα να σταυρώσουν και αυτά με τη σειρά τους σε μια θεατρική παράσταση της οποίας η μόνη διαφορά με τις υπόλοιπες παραστάσεις, είναι πως οι θεατές τη βιώνουν ως πραγματικότητα
