Ποτέ δε χώρεσε στο μυαλό μου, από παιδί που ήμουνα, ότι υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι. Φτωχοί που δεν ευθύνονται για τη φτώχεια τους, που γεννήθηκαν και παρέμειναν παγιδευμένοι στη φτώχεια, και πλούσιοι που έλαχε να γεννηθούν σε τυχερό άστρο, και …that’s all. Άνθρωποι που είναι καταδικασμένοι, κάτι σα γενετικό νόσημα, να περνούν όλη τους τη ζωή μέσα στην ανέχεια, μιζέρια, πόνο, απελπισία, και άνθρωποι που γι’ αυτούς όλοι οι δρόμοι είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα. Αλλά αυτή δεν είναι η ιστορία του κόσμου μας;
Ξανά Χριστούγεννα. Και τι που έχουμε μουσαφίρη τον κορωνοϊό; Μήπως κι άλλαξε κάτι στο «χαρούμενο» και μελιστάλαχτο σκηνικό των γιορτινών ημερών; Ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα, ίδιο το κενό. Τα λαμπιόνια το ίδιο λαμπιόνια και οι άστεγοι φωτισμένοι φαντασμαγορικά το ίδιο άστεγοι. Αφόρητα άστεγοι. Τρομαχτικά άστεγοι.
Ποιο μήνυμα Χριστουγέννων ρε φίλε; Ποιος θεός της αγάπης, ποιος θεάνθρωπος και ενσάρκωση και τα λοιπά μου λες;;; Καλό το δεκανίκι της μεταθάνατον ελπίδας για τους άθλιους του κόσμου. Τόπε ντε και ο Κάρολος ότι η θρησκεία είναι το όπιο των λαών και συνέχισε, είναι μια καρδιά μέσα σε έναν άκαρδο κόσμο. Μια καρδιά με μπάι-πας, λέω γω, μια καρδιά με απανωτά εμφράγματα. Ασφυξία. Οι προλετάριοι όλων των χωρών δεν πρόκειται να ενωθούν, φίλε. Γιατί απλά, δε γνωρίζουν ότι είναι προλετάριοι και ότι η μόνη τους λύση είναι να ενωθούν. Και μέχρι να το γνωρίσουν και να το συνειδητοποιήσουν, αν γίνει ποτέ αυτό, θα έχει περάσει ο χρόνος τους, θα είναι πολύ αργά γι’ αυτούς. Και τότε θα έρθουν άλλοι στη θέση τους, κι αυτοί φορτωμένοι ελπίδες κι αυταπάτες, ότι είναι κάτι άλλο, κάτι παραπάνω απ’ αυτό που είναι, θα περάσουν κι αυτοί, και ούτω καθ’ εξής…
Και ο Χριστός θα ξαναγεννιέται και θα ξανασταυρώνεται αενάως και οι πιστοί, με καθαρή καρδιά θα πιστεύουν και θα περιμένουν το θαύμα, αλλά αυτό δεν θα έρχεται, και αυτοί θα πιστεύουν, θα πιστεύουν, ενώ οι άστεγοι θα νηστεύουν, θα νηστεύουν…
Και οι θλιβεροί ανά τον κόσμο τεχνολάγνοι, επίλεκτα μέλη της ελίτ, θα χειροκροτούν τα νέα μοντέλα τεχνολογίας και θα τα βλέπουν όλα ωραία, όλα άριστα, αυτό είναι το γαλήνιο συναίσθημα που σου δίνει η βεβαιότητα ότι δε θα βρεθείς ποτέ σε ανάγκη, η βεβαιότητα ότι πάντα θα είσαι χορτάτος. Ονειρεύονται με μάτια ανοιχτά ταξίδια σε εξωπλανήτες, άλλους κόσμους, όπου θα μεταφέρουν το αρπακτικό τους κενό, αφού θα έχουν στείλει τον πλανήτη γη στον αγύριστο, μαζί με τους φτωχούς του κατοίκους.
Είδα στα μάτια ενός άστεγου σήμερα τον ανείπωτο πόνο, στα κόκκινα απ’ το ποτό μάτια ενός άλλου είδα το μίσος. Εγώ που περνούσα δίπλα του ήμουν αυτός που είχε. Κάποιοι ένστολοι παραδίπλα σταμάτησαν περαστικούς για έλεγχο, έστειλαν σωστά κι ωραία το έσεμές τους ή κάναν λαδιά, χρονιάρα μέρα σήμερα; Ασκήσεις πειθαρχίας σε καυκικό σκηνικό. Κάποιος αστυνόμος γύρισε ενοχλημένος το κεφάλι, η μύτη του παρά τη μάσκα, συνέλαβε τη μυρωδιά που ερχόταν απ’ το χαρτόκουτο του άστεγου.
Χριστούγεννα 2020, μάσκες στα πρόσωπα, μάσκες στις καρδιές.
Η μέρα αργοσβήνει, σώνεται, το ίδιο και οι ευχές. Theo