Ο πόλεμος που ακολουθεί και κρατά δύο μήνες, λήγει με επικράτηση της Μεγάλης Βρετανίας και 900 περίπου νεκρούς στρατιώτες, 650 Αργεντίνους και 250 Βρετανούς. Τα νησιά αποδίδονται ξανά στη Μεγάλη Βρετανία, η Αργεντινή πληγώνεται και η Μεγάλη Βρετανία ανακτά το προσωρινά χαμένο γόητρό της. Οι εξελίξεις αυτές επιταχύνουν την πτώση της χούντας στην Αργεντινή, ενώ αντίθετα βοηθούν την Μάργκαρετ Θάτσερ να ξανακερδίσει τις εκλογές στη χώρα της που έγιναν τον επόμενο χρόνο.
Οι πληγές που άφησε ο πόλεμος αυτός, έκαναν πολλά χρόνια να κλείσουν. Και σίγουρα δεν είχαν προλάβει να κλείσουν το καλοκαίρι του 1986, όταν από ένα καπρίτσιο της τύχης, στα προημιτελικά του Μουντιάλ του Μεξικού, σε έναν αγώνα νοκ-άουτ – κλήθηκαν να αναμετρηθούν η Αργεντινή και η Αγγλία.
Η εκδίκηση για τους Αργεντίνους φάνταζε μονόδρομος. Και είχαν απόλυτο δίκιο που ένιωθαν φαβορί. Στην ομάδα τους είχαν το μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή εκείνη την εποχή - και ίσως και όλων των εποχών – Ντιέγκο Μαραντόνα, ο οποίος ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να νικήσει. Και, κυριολεκτικά, έκανε τα πάντα. Τα δύο γκολ που σημείωσε στον νικητήριο αγώνα της Αργεντινής – που της έδωσαν την πρόκριση και της άνοιξαν το δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου, όπως και έγινε - θα μείνουν στην ιστορία του Παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το ένα ως το πιο όμορφο γκολ που έχει επιτευχθεί ποτέ στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το άλλο, που ήταν και το πρώτο, ως το πιο μπαγαπόντικο.
Όταν, αργότερα, οι δημοσιογράφοι ρώτησαν πώς μπήκε το γκολ, ο Μαραντόνα τους απάντησε «Λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού». Από τότε, ο Μαραντόνα έγινε Θεός