Είχαμε τη χαρά να επισκεφτούμε με μαθητές του Γενικού Λυκείου Πικερμίου την Έλγκα Καββαδία. Ήταν ένα απόγευμα που δύσκολα θα ξεχαστεί. Ήταν η συνάδελφος Έλενα Νικηφόρου και μια ομάδα χαρισματικών μαθητών. Ήταν και ο Θεμιστοκλής μαζί μας, μαθητής τότε του Δημοτικού. Ο Σπύρος ο Κοκκόλης από την Άσσο της Κεφαλλονιάς βοήθησε να συναντηθούμε.Η οικογενεια Καββαδία είναι και αυτή από την Άσσο.Κάπως έτσι βρεθήκαμε σε ένα σπίτι που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα βρισκόμασταν.
Ήταν Παρασκευή απόγευμα 9 Μαρτίου του 2012. Η κ. Έλγκα Καββαδία μας μίλησε για τον άνθρωπο Νίκο Καββαδία. Μας ξετύλιξε πτυχές της προσωπικότητάς του. Νιώσαμε όλοι πως ο Μαραμπού ήταν για λίγο κοντά μας. Με τον ναυτικό κούκο στο κεφάλι και την μπλε μάλλινη ναυτική του μπλούζα. Δεν φορούσε συχνά την επίσημη στολή του.
Η κ.Έλγκα Καββαδία μας μύησε εκείνο το απόγευμα του Μαρτίου στον μαγικό κόσμο του ποιητή, του ναυτικού, του θείου της. Άνθρωπος γεναιόδωρος, άνθρωπος ανοικτός.
Γνήσιος Κεφαλλονίτης, με το καλαμπούρι και το πείραγμα να αποτελούν τα γνώριμα χαρακτηριστικά του. Ρωτήσαμε την ανιψιά του ποια σχέση έχουν οι στίχοι των ποιημάτων του με τα ναυτικά του βιώματα. Η ερώτηση ήταν αφελής. Η απάντηση ήταν προφανής. Μας ανέφερε, όμως, ένα περιστατικό που σχετιζόταν με την γέννηση ενός ποιήματος του.
Ήταν στα 1946-47. Ο ποιητής έχει ξεμπαρκάρει για λίγο. Είχε γράψει, ήδη, 11 ποιήματα για να εκδοθούν στην δεύτερη ποιητική του συλλογή «Το πούσι». Η Μέλπω Αξιώτη τον προτρέπει να γράψει ένα ακόμα ποίημα, ώστε να γίνουν δώδεκα. Τον κλείνουν μέσα στο δωμάτιο για να γράψει το ποίημα. Και αυτός τότε γράφει το ποίημα «Ο λύχνος του Αλλαδίνου». Χρειάστηκε μία ώρα και δέκα λεπτά. Η μικρή Έλγκα ήταν τότε δέκα χρονών. Είχε ένα λυχναράκι ασημένιο και έβαζε τον Μαραμπού να της το ανάβει κάθε τρία λεπτά. Η κοπέλα άνοιγε την συρταρωτή πόρτα, τον πλησίαζε και του ζητούσε να της ανάψει το ασημένιο λυχναράκι.
Για αυτό στο ποίημα αναφέρεται:
«Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου τον λύχνο του Αλαδίνου».
Η Έλγκα Καββαδία μας ανέφερε χαρακτηριστικά
«Όλα τα ποιήματα είναι βιώματα.
Αλλά δεν θεωρώ ότι θα πρέπει να εξηγούνται.
Ο καθένας ας δίνει την εξήγηση που ο ίδιος αισθάνεται.
Το κλίμα πρέπει να δώσει κανείς, την εποχή, την ατμόσφαιρα.
Αλλά, θα πρέπει να αφήσει κανείς τον άλλο να αυτενεργήσει».
Τρεις ώρες μείναμε στο σπίτι της Έλγκας, τρεις ώρες που έμοιαζαν με ταξίδι στο χρόνο.
Άνθρωποι, μνήμες, ποιητές, μαθητές. Κάθε φορά που σκεπτόμαστε την επίσκεψη στο σπίτι της Έλγκας σκεφτόμαστε πόσα πολλά όμορφα πράγματα μπορούμε να κάνουμε με τους μαθητές και πόσα λίγα κάνουμε
Από τότε δεν καταφέραμε ποτέ να επισκεφτούμε ξανά την Έλγκα. Ως συνήθως είμαστε «ιδανικοί και ανάξιοι καθηγητές .....»
Για την Έλγκα με πολλή αγάπη. Καλό της ταξίδι