Πριν από λίγες ημέρες, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 χρονών, ο αστροφυσικός και επί 40 σχεδόν χρόνια διευθυντής του Ευγενίδειου Πλανηταρίου Διονύσης Σιμόπουλος. Στην ανάρτηση αυτή, δεν θα σταθούμε στο πλουσιότατο επιστημονικό του έργο, αλλά σε δύο μόλις στοιχεία που αναδεικνύουν όμως τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανθρώπου αυτού
Το πρώτο στοιχείο, είναι η απλότητα του χαρακτήρα του, αλλά και η απλότητα με την οποία μπορούσε να μεταδώσει τις γνώσεις του και να προκαλέσει το ενδιαφέρον για την επιστήμη του σε ένα ευρύτατο κοινό. Ήταν εύκολα προσεγγίσιμος, προτιμούσε να τον αποκαλούν δάσκαλο παρά επιστήμονα και πίστευε ακράδαντα στη διάχυση της επιστήμης μέσω της εκλαΐκευσής της. Με πικρία θυμάται τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε από κάποιους “σοβαρούς” συναδέλφους του.
“Δυστυχώς τα πρώτα χρόνια της επιστροφής μου στην Ελλάδα πολλοί συνάδελφοί μου έλεγαν ότι με την εκλαΐκευση «εκχυδαΐζω την επιστήμη». Αλλά εγώ εκεί, απτόητος, επέμενα. Γιατί ό,τι κι αν έκανα το έκανα επειδή αυτό ήταν η δουλειά μου και γιατί ύστερα από μισό αιώνα ασχολίας με την εκλαΐκευση της επιστήμης θεωρώ φυσικό επακόλουθο να θέλω να είμαι όσο καλύτερος δάσκαλος αυτού που διακονώ”.
Το δεύτερο στοιχείο, είναι η γενναία στάση του απέναντι στο θάνατο
«Εγώ είμαι Επικούρειος. Ο Επίκουρος έλεγε ότι ο θάνατος είναι εκεί που βρίσκεται. Όσο είναι μακριά μας, δεν μας ενδιαφέρει. Αν επέλθει ο θάνατος, πάλι δεν μας ενδιαφέρει, γιατί εμείς θα έχουμε φύγει. Δεν υπάρχει πρόβλημα με μια τέτοια φιλοσοφία»
Χαρακτηριστικός είναι και ο διάλογος που είχε σε μια τηλεφωνική επικοινωνία με τη δημοσιογράφο Χρύσα Λύκου. Όπως η ίδια η δημοσιογράφος διηγείται:
«Στις 31 Μαΐου τηλεφώνησα στον αστροφυσικό Διονύση Σιμόπουλο, ήθελα να τον ρωτήσω αν θέλει να συμμετάσχει σε ένα project πάνω στο οποίο δούλευα και που θα ήταν υπεροχο να μιλήσει για τον χρόνο, τον γαλαξία, τη ζωή στο απέραντο και ταυτόχρονα μικρό σύμπαν που κουβαλά κάθε άνθρωπος μέσα του.
- Σας ενοχλώ;
- Καθόλου.
Του εξήγησα σε μια πρόταση χωρίς τελεία τι ακριβώς σκέφτομαι, για μία μελέτη που διάβασα για την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ.
– Δεσποινίς Λύκου, λυπάμαι πολύ. Δεν θέλω να δημιουργήσω πρόβλημα στα σχέδια σας, αλλά μέχρι το Σεπτέμβρη το πιθανότερο είναι να μη ζω.
Περπατούσα στην Ασκληπιού, φορούσα σαγιονάρες και κρατούσα δύο γλυκοπατάτες.
– Λυπάμαι.
– Το ακούω, αλλά μην. Ήταν μια όμορφη, εντελώς γεμάτη ζωή χωρίς απωθημένα.
– Δεν ξέρω τι να πω.– Δεν χρειάζεται να λέμε πάντα κάτι.
Έτρεχαν δάκρυα, πρώτη φορά για κάποιον που δεν έχω δει ποτέ και μιλούσα για πρώτη φορά μαζί του στο τηλέφωνο.
– Μην κλαίτε δεσποινίς, ακούγεστε τόσο νέα. Τρέξτε για τη ζωή σας, την αγάπη, τον έρωτα, τη συντροφικότητα.
– Πώς να σας αποχαιρετήσω;
– Να κυλήσουν ήσυχα οι μέρες. Όσες μέρες. Καλό σύμπαν. Τι άλλο είναι άλλωστε η ζωή μας, πέρα από ένα αστεράκι μου τρεμοπαίζει;
Τι είναι άλλωστε η ζωή μας, πέρα από ένα αστεράκι που τρεμοπαίζει; ρώτησε ρητορικά ο Διονύσης Σιμόπουλος. Και όταν αυτό το αστεράκι σβήσει, τότε τι γίνεται; Η απάντηση και σε αυτό το ερώτημα ήταν εύκολη για τον Διονύση Σιμόπουλο. That’s all folks! Αυτό ζήτησε από τα παιδιά του, δύο ημέρες πριν φύγει από τη ζωή, να βάλουν ως φωτογραφία εξωφύλλου του στο Facebook.
That’s all folks! Αυτό συμβαίνει όταν το ταξίδι της ζωής τελειώνει. Τουλάχιστον αυτό το ταξίδι να το έχουμε κάνει, όσο τουλάχιστον είναι στο χέρι μας, όσο πιο όμορφο γίνεται
https://www.in.gr/2022/08/07/b-science/episthmes/dionysis-simopoulos-ypermaxos-tis-eklaikeysis-tis-epistimis-ti-elege-se-synenteyksi-tou/
https://www.astronio.gr/apo%CF%87airetismos-ston-dionysi-simopoulo/