Διακόσια χρόνια παχιά λόγια απ’ τους απόγονους κοτζαμπάσηδων.

Λέξεις κούφιες από μαύρα στόματα σταυρωτήδων.

Δώσε φιέστες στο λαό, δώσε πόνο, συγκίνηση, αναμνήσεις μεγαλείων.

Και την ίδια ώρα σφάζε τον με μπαμπάκι.

Αυτή είναι η διαχρονική συνταγή για τη διαχείριση των υπηκόων-ραγιάδων.

Έλληνες, ισόβια νήπια, εύπιστα, ευσυγκίνητα, με συμπτώματα μανιοκατάθλιψης.

Οι καθρέφτες των κινητών δεν επιτρέπουν πρόσβαση στην αυτογνωσία.

Το μέτρο έχει χαθεί.

Ο εχθρός είναι εντός των τειχών και αλωνίζει.

Και τα χρόνια μας, χρόνια-χρέους – νεοελληνική μονάδα μέτρησης χρόνου, όπως στην αστροφυσική λέμε έτη φωτός.

Ως πότε;