Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΕίναι από τα κυρίαρχα μότο των ημερών αλλά και της εποχής, είναι το «Αχ, ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια!!», παρμένο από την τηλεοπτική σειρά των Ρήγα - Αποστόλου στην ΕΡΤ «Η τούρτα της μαμάς» και το εκφέρει τόσο όμορφα η ηθοποιός Λυδία Φωτοπούλου
Δεν στεκόμαστε στο τι νοστάλγησε η τηλεοπτική ηρωίδα από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ αλλά θαυμάζουμε τη νοσταλγία που νιώθουν οι άνθρωποι από τον καιρό που δεν είχαν κάνει εθελούσια ή αναγκαστικά, άβολους για τους ίδιους, συμβιβασμούς για να συνεχίσουν την καριέρα τους, την πορεία τους ή τη ζωή τους γενικά. Έτσι ο νους μας πέταξε σε άλλον έναν νοσταλγό, που όμως δεν μπορεί (ή δεν μπορούσε) να ομολογήσει τη νοσταλγία του για τα παλιά. Όχι τα παλιά του ΠΑΣΟΚ αλλά τα άλλα παλιά. Τα δικά του και των ομοϊδεατών του που μοιράστηκαν έντονες συγκινήσεις σε δρόμους και νυχτερινές εφόδους, σε πανεπιστήμια, στη Νομική, στο Χημείο, στα Εξάρχεια. Η νοσταλγία βγάζει δυνατά συναισθήματα. Η ανομολόγητη και ανέκφραστη νοσταλγία ακόμα δυνατότερα. Πως να μιλήσει όμως ο πάλαι ποτέ Tsecurator του πάλαι ποτέ ΛάΟΣ του Καρατζαφέρη (Καρατζαφύρερ για τους φίλους του) για τα χρόνια εκείνα τα παλιά; Τα χρόνια του ΛάΟΣ και τα ακόμα πιο παλιά, όταν ήταν 21 ετών (αλλά 19 κατά τον ίδιο*) και κράδαινε ένα αυτοσχέδιο τσεκούρι, τον Μάρτιο του 1985 στα Εξάρχεια.
Ήταν τότε μια ομάδα διαδηλωτών που διαμαρτυρόταν για την αστυνόμευση των Εξαρχείων και την αστυνομική βία, στα πλαίσια του διαβόητου σχεδίου των «επιχειρήσεων Αρετή» του τότε υπουργού του ΠΑΣΟΚ, Αντώνη Δροσογιάννη . Το πρόσχημα του Δροσογιάννη ήταν η «εκκαθάριση» των Εξαρχείων από τους αναρχικούς. Μία ομάδα από ΕΠΕΝίτες, οπλισμένη με ρόπαλα, σιδηρολοστούς και κράνη όρμηξε στους διαδηλωτές κι αυτοί αμύνθηκαν εξωθώντας τους στα τότε γραφεία της χουντικής οργάνωσης στην Ακαδημίας και Κιάφας. Ένας από τους συμμετέχοντες στη συμμορία των φασιστών μπήκε στο κάδρο μίας φωτογραφικής μηχανής. Ήταν ο Μαυρουδής (Μάκης) Βορίδης, ο οποίος είχε πάει εκεί για να αυτοαμυνθεί(!!!) και γι' αυτόν τον λόγο κράδαινε ένα... αυτοσχέδιο τσεκούρι! Υπουργός με το τσεκούρι του δηλαδή και «ΕΠΕΝ, ωραία χρόνια!!» μονολογεί νοσταλγώντας.
Ήρθε αργότερα και η εποχή Καρατζαφέρη με τις κοινές πορείες με τη Χ.Α. στην αρχή, με τον Άδωνι να διαφημίζει το αγαπημένο του βιβλίο, η είσοδος στο Κοινοβούλιο το 2007 και μάλιστα χωρίς τσεκούρι ή λοστό. Μία παρέα ευκαιρίας δηλαδή με Καρατζαφέρη, Άδωνι, Πλεύρη, Λιακόπουλο, Βελόπουλο. Όλα τα μπουμπούκια σε μια παρέα.
Η συνέχεια είναι σχετικά φρέσκια και δεν έχει σκεπαστεί από την σκόνη του χρόνου. Η συγκυβέρνηση Παπαδήμου (μαζί με Άδωνι Γεωργιάδη, Αστέριο Ροντούλη, και Γιώργο Γεωργίου) το άδειασμα του πρώην αρχηγού Καρατζαφέρη από κοινού με Άδωνι, Βελόπουλο,, Κιλτίδη και Πλεύρη και η ενσωμάτωση του στη Σαμαρική τότε και έπειτα Μητσοτακική ΝΔ, σχεδόν αθόρυβα αλλά πολύ παραγωγικά για τον ίδιο.
Από την εποχή της πρώτης εισόδου στη Βουλή ΤΟ 2007 και λίγο μετά, προέρχεται και η Χολυγουντιανή υπερπαραγωγή του εξειδικευμένου σε θέματα ΛάΟΣ, ιστολογίου Jungle -REPORT
Μία ζωή γεμάτη νοσταλγία για τον γνωστό και ως The Tsecourator υπουργό. Νοσταλγία που πηγάζει και από παλαιότερα και από την ΕΠΕΝ χρόνια, εκεί που βρέθηκε διαδεχόμενος τον Μιχαλολιάκο με τις ευλογίες του Παπαδόπουλου μέσα από τον Κορυδαλλό.
Ενδεικτικά:
Ο Βορίδης υπήρξε δημιουργός του εθνικιστικού κινήματος Ελεύθεροι Μαθητές κατά το 1979 που ξεκίνησαν ως μαθητική παράταξη από το Κολλέγιο Αθηνών όπου σπούδαζε ο σημερινός υπουργός.. Διετέλεσε και πρόεδρος του 15μελούς σε αυτό το φυτώριο αυριανών πολιτικών και επιχειρηματικών προσωπικοτήτων. Οι Ελεύθεροι Μαθητές γνώρισαν μεγάλη απήχηση στα βόρεια προάστια απ' όπου στρατολογούσαν τα (ανήλικα) μέλη τους από ένα οργανωμένο δίκτυο στα σχολεία των περιοχών αυτών. Στις στρατολογήσεις των Ε.Μ. συμμετείχε ενεργά και η ΝΟΠΟ, το σκληροπυρηνικό παρακλάδι της Θύρας 13, δηλαδή η διαβόητη Ναζιστική Οργάνωση Παναθηναϊκών Οπαδών.
Το 1984 ο σημερινός υπουργός Βορίδης, φοιτητής πλέον της Νομικής Σχολής, διαγράφεται από τη Γενική Συνέλευση των φοιτητών ως φασίστας. Ειρωνεία: στη διαγραφή πρωτοστάτησε η ΔΑΠ-Νομικής.
Προηγήθηκε την ίδια χρονιά η αναρίχηση του στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ στη θέση του Νίκου Μιχαλολιάκου και μάλιστα με τις ευλογίες του δικτάτορα Παπαδόπουλου τον οποίον ο Μάκης επισκέφτηκε στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από κείνη ακριβώς την περίοδο προέρχεται η φωτογραφία με το αυτοσχέδιο τσεκούρι
Στις 22/4/1986 το ρεπορτάζ της "Ελευθεροτυπίας" αναφέρει: "Επιδρομή από φασιστοειδή στοιχεία και μέλη της ΕΠΕΝ οπλισμένα με στιλέτα και λοστούς έγινε χθες το πρωί στη Νομική Σχολή της Αθήνας, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν εννιά φοιτητές και να προκαλέσουν ζημιές στο κτίριο. Την ίδια ώρα συνεδρίαζε το κεντρικό Συμβούλιο της ΕΦΕΕ, που αποφάσισε να υποβάλει μήνυση κατά του Μάκη Βορίδη (πρόκειται για φοιτητή της Νομικής σχολής που έχει διαγραφεί από τον φοιτητικό σύλλογο για φασιστική δράση) που ηγείτο της ομάδας των φασιστών". Για το επεισόδιο έβγαλαν ανακοινώσεις καταγγελίας όλες οι φοιτητικές παρατάξεις, συμπεριλαμβανομένης της ΔΑΠ"
Στη συνέχεια ιδρύει το Ελληνικό Μέτωπο και κουμπαριάζει με τον Λεπέν.
Ανέπτυξε υπόγειες σχέσεις με την ΜΑΒΗ, την παραστρατιωτική οργάνωση που η ίδια καμάρωνε τότε με προκηρύξεις στην Ελευθεροτυπία για την ανάμειξή της στην επίθεση σε αλβανικό στρατόπεδο στην Επισκοπή όπου δολοφόνησαν δύο στρατιώτες, παίρνοντας ομήρους τρεις και άρπαξε δεκαπέντε όπλα. Όταν σε μπλόκο της αστυνομίας συνελήφθησαν δύο «πρωτοπαλίκαρα», ο Γιώργος Αναστασούλης και ο Απόστολος Καρβελάς, με πλουσιότατο οπλικό εξοπλισμό στο αυτοκίνητό τους και σε ένα διαμέρισμα, ο Μάκης Βορίδης πρόσφερε άλλοθι στον ηγέτη της ΜΑΒΗ Γιώργο Αναστασούλη λέγοντας πως το βράδυ της επίθεσης στην Επισκοπή, ο τελευταίος ήταν στο ιδρυτικό συνέδριο του Ελληνικού Μετώπου στην Αθήνα...
Σήμερα ο «υπουργός με το τσεκούρι του» περιστοιχισμένος από τους τοπικούς δημάρχους και κομματικούς παράγοντες, ζητάει την ψήφο του λαού της ανατολικής Αττικής. Είναι ένα είδος εξαγνισμού η ψήφος, μία κολυμβήθρα του Σιλωάμ ακόμα και για όσους δεν έχουν αποκηρύξει ρητώς την εγκληματική τους δραστηριότητα. Αλλά για έναν λαό δίχως μνήμη ή στην καλύτερη περίπτωση, με μνήμη χρυσόψαρου, ο Βορίδης μοιάζει να είναι ακριβώς αυτό που αρμόζει. Παιδί της αμνησίας μας. Όπως και οι πρώην συμμαθητές του στη μεγάλη του Καρατζαφέρη σχολή, οι οποίοι είναι υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, κομματάρχες και γενικά επηρεάζουν τις εξελίξεις στη χώρα. Παντρεμένοι με τον νεοφιλελευθερισμό του Μητσοτάκη συνθέτουν την πιο ρεαλιστική απεικόνιση της τεκμηριωμένης και από παντού άποψης, πως ο φασισμός είναι αναπόσπαστο τμήμα και αναντικατάστατο εργαλείο του σκληρού καπιταλισμού.
Με λίγα λόγια, ο Μητσοτάκης αν δεν έβρισκε αυτή την παρέα του ΛάΟΣ που πρόσφερε έτοιμη ο Καρατζαφέρης στον Σαμαρά, θα έπρεπε να την κατασκευάσει
Σκηνές από την προετοιμασία μίας ακόμα τελετής δημοκρατικού εξαγνισμού στη Ραφήνα, αλλά ερήμην της δημοκρατίας
______________
_____
(*) Η σχετική φωτογραφία είναι από το 1985. Ο υπουργός Tsecourator είναι γεννημένος το 1964. Έτσι παραμένει αίνιγμα η δήλωση του στο MEGA και τον Γ. Οικονομέα (Κοινωνία ώρα MEGA) το 2008 όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε για τη φωτογραφία, πως «Παλιές αμαρτίες. Ήμουν 19 ετών και σε κάποια επεισόδια με αναρχικούς είχε τραυματιστεί ένας φίλος μου και είχαμε φτιάξει αυτά τα όπλα για αυτοάμυνα».
Πηγές:
Μια κατηγορία μόνο του. Αυτό είναι το LUBEN.tv. Ένας ιστότοπος (sic), ένας διαδικτυακός τόπος που φέτος συμπλήρωσε 10 χρόνια ανάδειξης της φαιδρότητας όλων αυτών που αποτελούν την φερόμενη ως «πολιτική», εικονική μας καθημερινότητα. Αυτή η καθημερινότητα δεν αποτελεί και πραγματικότητα, ενώ ως εικονική και παράλληλα φερόμενη ως «πολιτική», αποτελεί επιτομή της κωμωδίας. Αποκτά μάλιστα την δοκιμότερη της έκφραση στο LUBEN και τις τεχνικές του.
Το LUBEN συνεχίζει και αναβαθμίζει μία παράδοση λίγο παλαιότερων sites που αναδείκνυαν τη γελοιότητα της νεοελληνικής ακροδεξιάς καθημερινότητας, όπως το funEL ή το JUNGLE-Report αλλά ενώ χρησιμοποιούν σχεδόν τα ίδια τεχνικά μέσα, εκείνα είχαν περίπου «αποκλειστική πελατεία» όπως ο Λιακόπουλος το πρώτο και το ΛάΟΣ και οι νεοφασίστες του, το δεύτερο. Επιπλέον το LUBEN δημιουργεί πάνω στο καλλιτεχνικό ρεύμα του νέο-υπερρεαλισμού. Αυτή είναι και μία αναγκαστική συνθήκη, αφού η Ελλάδα σήμερα αποτελεί τη σουρεαλιστική φαντασίωση αγνώστου ταυτότητας υποκειμένου. Μήπως όμως έτσι δεν ήταν από συστάσεως της;
Στην Attica Voice αποφασίσαμε να ορίσουμε μία γωνιά που θα φιλοξενούμε (θα αναδημοσιεύουμε) επιλεγμένες αναρτήσεις του LUBEN.tv για να προσθέσουμε κι εμείς ένα μικρό λιθαράκι στη διάδοση του. Και στο κάτω κάτω, αν είναι να κάνουμε αναδημοσιεύσεις, να τις κάνουμε με επιλεγμένο υλικό.
Ξεκινάμε σήμερα με την ανάρτηση της 26ης Ιανουαρίου για το μόνοιασμα δύο ελληνόπουλων, του Καρανίκα και του Άδωνι, γνωστών «ηρώων» κωμικών έως γελοίων επεισοδίων της νεοελληνικής φάρσας.
Μια γλυκιά στιγμή πολιτικού πολιτισμού ευγενική χορηγία της φαρμακευτικής κάνναβης
Την πιο weird εκδοχή της εθνικής συμφιλίωσης έζησε σήμερα το πανελλήνιο, αγαπητές φίλες και φίλοι. Το πρόσωπο κλειδί στα σημερινά γεγονότα ήταν φυσικά ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος μιλούσε το πρωί στα εγκαίνια της TIKUN OLAM Europe στα Εξαμίλια Κορίνθου, της πρώτης μονάδας φαρμακευτικής κάνναβης που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα.
Εκεί, ο Άδωνις Γεωργιάδης απολογήθηκε (ξανά) δημόσια για τα σχόλια για τις προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να μπει η χώρα στην αγορά της φαρμακευτικής κάνναβης. Ο Καρανίκας είχε διατελέσει ειδικός σύμβουλος στο γραφείο Στρατηγικού Σχεδιασμού της Γενικής Γραμματείας του πρωθυπουργού και είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη θεσμοθέτηση της φαρμακευτικής κάνναβης, κάτι που του έχει αναγνωρίσει και παλαιότερα ο αγαπημένος μας τηλεπλασιέ.
«Θέλω λοιπόν να σας πω ότι η παρουσία μου σήμερα εδώ έχει και λίγο έτσι μια αστεία εκδοχή και μια ενδιαφέρουσα εκδοχή. Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμασταν στην αντιπολίτευση και ήμουνα τότε Αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ήμουνα στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ στου φίλου μου την εκπομπή του Γιώργου του Αυτιά.
Εκεί λοιπόν με ρωτήσανε τότε για έναν σύμβουλο τότε Πρωθυπουργού, τον κύριο Καρανίκα, ο οποίος είχε εισηγηθεί να γίνει το νομοσχέδιο τότε για τη νομιμοποίηση και την παραγωγή και εμπορία της φαρμακευτικής κάνναβης και είχα πει μία από τις συνηθισμένες μου τηλεοπτικές εξυπνάδες εύκολη στην τηλεόραση, συγκεκριμένα θυμάμαι είχα πει “η πρώτη επένδυση που σκέφθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μπάφος” και είχε γίνει πραγματικά χαμός, είχε πάρει μεγάλη έκταση.
Θέλω να είμαι ειλικρινής, σπανίως έχω μετανιώσει τόσο πολύ για μία ατάκα που έχω πει στην τηλεόραση, όχι τόσο για τη φαρμακευτική κάνναβη, όσο για το Νίκο Καρανίκα. Διότι πρέπει να μάθουμε στην Ελλάδα να τιμούμε αυτούς που ανοίγουν το δρόμο, έχει σημασία να μάθουμε να το κάνουμε αυτό, ασχέτως κομμάτων και προσωπικών σχέσεων. Διότι αν μάθουμε να το κάνουμε και ο ένας αναγνωρίζει τον άλλον, αυτόν που ανοίγει το δρόμο, αύριο περισσότεροι θα τολμήσουν να ανοίξουν νέους δρόμους και έτσι η πατρίδα μας και ο λαός μας θα κερδίσει περισσότερα πράγματα και ένα λαμπρότερο μέλλον.
Θέλω λοιπόν να αναγνωρίσω δημόσια στον κύριο Νίκο Καρανίκα του ΣΥΡΙΖΑ, τον φίλο του Αλέξη Τσίπρα, ότι ήταν ο πρωτοπόρος στην Ελλάδα για να ξεκινήσει αυτή η ιστορία. Και χαίρομαι αγαπητέ κύριε Καρανίκα που είστε εδώ, διότι ήθελα αυτό σήμερα να μπορώ να σας το αναγνωρίσω.»
Άμα διαβάσατε το απόσπασμα μέχρι το τέλος, θα είδατε ότι ήταν κι ο Καρανίκας παρών. Ο οποίος έκανε ένα σύντομο γούτσου γούτσου με τον Άδωνι και πήρε για λίγο τον λόγο για να πει μεταξύ άλλων το εξής
«Είναι παρεξηγημένος υπουργός ο κ. Άδωνις, όπως είμαι και εγώ.»
Next stop, οι δυο τους να πίνουνε τσιγάρα ξαπλωμένοι σε ένα λιβάδι τραγουδώντας το Imagine.
Πηγή: Luben.tv
Με έδρα τη Βαρκελώνη, η Tanya Beyeler (Ελβετία) και ο Pablo Gisbert (Ισπανία) συναποτελούν το καλλιτεχνικό ζευγάρι El Conde de Torrefiel. Τα έργα τους είναι μια σύνδεση κειμένου, χορογραφίας και εικαστικών τεχνών. Στο τέταρτο κατά σειρά έργο τους με τίτλο La chica de la agencia de viajes nos dijo que había piscina en el apartamento [Η κοπέλα από το ταξιδιωτικό γραφείο μας είπε ότι υπήρχε πισίνα στο διαμέρισμα] (2013), υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αναφορά στο λαό, αυτό το υποκείμενο που από άλλους αγιοποιείται ή και θεοποιείται ακόμη και θεωρείται το εργαλείο της κοινωνικής επανάστασης και ανατροπής, ενώ από άλλους υποτιμάται και λοιδωρείται ως μια μάζα χυδαία και εύκολα εξαγοράσιμη και ως εκ τούτου χειραγωγούμενη από την εξουσία.
Ο Σολωμός μιλούσε πατρικά γι αυτόν και τον συμπονούσε «Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε / Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε», ο δε Βάρναλης τον θεοποιούσε παρόλο που αναγνώριζε τη μη συνειδητοποίησή του «Αυτός πατρίδα κι ανθρωπιά, το σήμερα και τ’ αύριο και το μεγάλο χτες» αλλά και «Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο, άιντε σύμβολο αιώνιο / αν ξυπνήσεις μονομιάς θα 'ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Οι El Conde de Torrefiel όμως, δεν χαρίζονται στο λαό.
Ποια είναι η αλήθεια; Όλα μαζί είναι η αλήθεια, γιατί έτσι τελικά είναι ο άνθρωπος. Ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Ικανός για στιγμές εξαιρετικού μεγαλείου, αλλά και απέραντης ντροπής. Και είναι καλό να έχουμε πλήρη επίγνωση και των δύο πλευρών του
Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο των El Conde de Torrefiel
Δυο φίλες συζητούν, και η μια λέει στην άλλη: Εδώ και καιρό βλέπω μεγάλους συγγραφείς, πολιτικούς όλων των τάσεων, ποιητές, μουσικούς, κινηματογραφιστές, σημαντικούς και επιφανείς διανοούμενους, να εκθειάζουν την έννοια του λαού, την έννοια του προλεταριάτου.
Να ξέρεις πως όλοι αυτοί, όλοι αυτοί που τον δοξολογούν, τον λατρεύουν και τον χειροκροτούν ανελλιπώς, δεν έζησαν ποτέ με τον λαό, δεν έζησαν ποτέ με το προλεταριάτο. Πέρασαν τη ζωή τους κάνοντάς τον ποίηση, τραγούδια, θεωρίες, θεάματα, θεοποιώντας τον, αλλά μακριά του. Γιατί αυτοί οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι στην πραγματικότητα δεν έχουν δει την αηδία που κρύβει ο λαός, την ευτέλεια των συγκινήσεών του, τη θλίψη του προλεταριάτου, τη διαστροφή στη ζωή του. Γιατί αυτοί που κάνουν ποίηση, πολιτική και διανόηση με θέμα τον λαό δεν έφαγαν ποτέ στα τραπέζια του, δεν κοιμήθηκαν ποτέ στα κρεβάτια του, δεν περπάτησαν εκεί που αυτός περπατά, δεν έχεσαν στις χέστρες του, δεν μαγείρεψαν στις κουζίνες του, και, κυρίως, δεν του μίλησαν ποτέ. Γιατί αν είχαν κάνει ένα από αυτά τα πράγματα θα ήξεραν ότι του λαού, με το να είναι δωροδοκήσιμος και διεφθαρμένος, του αξίζει ολόκληρος ο πόνος που μπορεί να αντέξει.
Όσοι προερχόμαστε από τον λαό, όσοι ανατραφήκαμε και εκπαιδευτήκαμε από αυτόν, από το προλεταριάτο, όσοι κοιμηθήκαμε σε ράντσα, ζήσαμε σε μικρά σπίτια και φορέσαμε ρούχα αλλονών, ξέρουμε ότι εκεί δεν υπάρχει τίποτα ποιητικό ούτε καλλιτεχνικό ούτε εγκάρδιο, ούτε υγιές, ούτε καλό. Υπάρχει μια νοσταλγική και συναισθηματική προβολή, μια χαλαρότατη συγκίνηση που μπάζει νερά από παντού και δεν σ’ αφήνει να σκεφτείς. Η έννοια του λαού είναι θλιβερή, και κυρίως, είναι πολύ κοινότοπη. Όλος ο κόσμος μιλά γι’ αυτήν και τη χρησιμοποιεί, όπως κάνω κι εγώ τώρα δα. Το προλεταριάτο είναι ό,τι χειρότερο συνέβη στην Ιστορία. Το προλεταριάτο είναι αυτό που γεμίζει τις παραλίες, τους στρατούς, τα εμπορικά κέντρα, τα κωλόμπαρα, τις εκκλησίες και τα εργοστάσια. Τι μπορεί να βγει απ’ όλα αυτά; Κι έπειτα τους ακούς με τι τρόπο μιλάνε, τους βλέπεις με τι τρόπο γελούν, πώς μεθάνε, πώς εκφράζουν την τρυφερότητά τους, και τα καταλαβαίνεις όλα.
Και έχω αποφασίσει να απομακρυνθώ απ’ δαύτους, γιατί δεν μου κάνουν καθόλου καλό· σκέψου πως όταν γυρίσει ο τροχός θα τους συμβεί, και πάλι, εκείνο που τους συνέβη και στην αρχή, και από πολίτες θα γίνουν, και πάλι, σκλάβοι. Και λυπάμαι γι’ αυτό.
Μόλις ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε από τις ΗΠΑ, όπου είχε πάει για να εγκαταστήσει την κόρη του προκειμένου να την σώσει από τον εγκλωβισμό της σε κάποιο ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο, ανακοινώθηκε η σύνθεση της νέας κυβέρνησης
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
