Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν καλά στην αρχή. Ο δήμαρχος, πάντα υπερφίαλος, έβλεπε τους δημότες να τον προκρίνουν ως υποψήφιο, του οποίου η κεφαλή θα στόλιζε το υπέρκομψο βάθρο από τσιμέντο και πλάκα επενδύσεων, που δημοτικός του σύμβουλος καμάρωνε επί μέρες, περνώντας από την πλατεία.

Πως να μη καμαρώνει ο σύμβουλος, πως να μην επαίρεται (κρυφά πάντα) ο δήμαρχος; Αν κάποιο κεφάλι έπρεπε να μπει πάνω σε ένα τόσο ωραίο και ψηλό βάθρο, αυτό θα ήταν το δικό του.

-«Και άσε τους άλλους να λένε», σκεφτόταν με κρυφή ικανοποίηση ο δήμαρχος.

-«Δηλαδή ποιο κεφάλι να μπει πάνω στο βάθρο, σε έναν αρχαιολογικό χώρο; Του Βενιζέλου; Που ούτε Ραφηνιώτης ήταν, ούτε και ψηφοφόρος μου;»

Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στον νου του δημάρχου, ενώ πήγαινε να πάρει ένα κοστούμι με click-away έχοντας ζηλέψει την διαφημιστική ενέργεια του Άδωνι, ο οποίος ήταν και ανταγωνιστής του, στην ψηφοφορία που είχε οργανώσει μία ηλεκτρονική επιθεώρηση, η οποία είχε έδρα μέσα στην επικράτεια του.

-«Ευτυχώς που υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι και αναγνωρίζουν αυτό που οι φίλοι μου και ψηφοφόροι μου δεν αναγνώρισαν. Ότι δηλαδή και το δικό μου κεφάλι μπορούσε να στολίσει το υπέροχο βάθρο, από τσιμέντο και πλάκα επενδύσεων»   

Αυτό ήταν το ζητούμενο της ψηφοφορίας που είχε οργανώσει η ηλεκτρονική επιθεώρηση. Αφού οι εκλέκτορες της μάζεψαν υποψηφιότητες από τον απλό κόσμο της Ραφήνας (και του Πικερμίου αλλά αυτοί ήταν μάλλον απρόθυμοι στο να προτείνουν)  για το άγαλμα ή την προτομή που θα έμπαινε πάνω στο βάθρο της πλατείας Θεοχάρη, άνοιξε την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τον κόσμο, ο οποίος καλούταν να ψηφίσει μεταξύ των 8 επικρατέστερων. Αυτοί ήταν

-Ο ίδιος ο δήμαρχος

-Ο ίδιος ο περιφερειάρχης Πατούλης μαζί  με την απαστράπτουσα σύζυγο του, την αποκαλούμενη και Πατούλαινα

-Ο Γιάννης ο Γαλάτης, το «δικό μας παιδί». Ο άνθρωπος που γεφυρώνει τη Μύκονο με τη Ραφήνα, χωρίς καράβια, χωρίς φέρι μπόουτ. Μόνο με το χαμόγελο του. Ο άνθρωπος σύμβολο