Ναι, ναι, ξέρουμε. Δεν είναι σωστό να προδικάζουμε. Υπάρχει, όμως, κανείς που ένιωσε έκπληξη στο άκουσμα της ανάμιξης του γνωστού ποινικολόγου Αλέξανδρου Λυκουρέζου στο κύκλωμα της μαφίας των φυλακών; Πιο πολλή έκπληξη νιώσαμε στο άκουσμα της σύλληψής του, καθώς έχουμε κατά έναν παράδοξο τρόπο αποδεχτεί πως σε αυτό τον άδικο κόσμο κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους υπόλοιπους και πως δεν απλά δεν τους αγγίζει κανείς.

Και δεν είναι μόνο αυτός ο δικηγόρος που έχει ταυτιστεί στο υποσυνείδητό μας με μια στρεβλή αντίληψη περί υπεράσπισης του δικαίου. Δεν γνωρίζουμε πως αν κάποιος προσλάβει κάποιον γνωστό μεγαλοδικηγόρο θα έχει πολύ σημαντικές πιθανότητες να αθωωθεί; Και αυτό όχι τόσο λόγω των ικανοτήτων του συγκεκριμένου δικηγόρου, αλλά λόγω άλλων ικανοτήτων του, όπως να δωροδοκεί, να εκβιάζει, να απειλεί, να εκφοβίζει. Μάρτυρες, αντίδικους, δικαστές.

Υπάρχουν συγκεκριμένοι δικηγόροι που όταν αναλαμβάνουν την υπεράσπιση ενός ατόμου, δύο πράγματα φαίνονται σίγουρα στο μυαλό του μέσου πολίτη. Πρώτον, πως ο πελάτης του συγκεκριμένου δικηγόρου είναι ένοχος και δεύτερον πως πιθανότατα θα αθωωθεί ή στη χειρότερη θα πέσει στα μαλακά.

Φυσικά και δε θα εκπλαγούμε αν ο Λυκουρέζος κριθεί τελικά αθώος. Αυτή θα είναι και η φυσιολογική ροή των πραγμάτων

Η Παναγία των Παρισίων δεν χάθηκε, θα ξαναφτιαχτεί. Και μάλιστα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η καταστροφή αυτή θα είναι ακόμη ένα βαρύ αποτύπωμα της Ιστορίας πάνω της. Όταν μετά από χρόνια θα ξεναγούνται οι τουρίστες στη Notre-Dame, αυτή η πυρκαγιά θα είναι μία από τις πολλές ιστορίες που θα ακούνε, μία από τις πολλές ιστορίες που θα πουλάνε. Πιθανότατα, θα εντοιχιστεί και μια πλάκα στην είσοδο του Ναού με τους ευεργέτες που βοήθησαν με τις δωρεές τους στην αποκατάσταση του μεγαλοπρεπούς αυτού Μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς, που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος μπορεί να μεγαλουργήσει ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές.

Το κωδωνοστάσιο θα υψωθεί ξανά, περίτρανο δείγμα της μακραίωνης επιθυμίας του ανθρώπου για εξύψωση της ταπεινής υπόστασής του. Τα γοτθικά αγάλματα θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν τον πανάρχαιο φόβο του ανθρώπου για το θάνατο και πώς τον εκμεταλλεύονται ακόμη και τώρα πολλές εξουσίες για να εξασφαλίζουν την τυφλή υποταγή του. Οι Κουασιμόδοι θα συνεχίσουν να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, τους ανεκπλήρωτες έρωτές τους. Ο Πάπας θα μιλήσει για σύμβολο του Χριστιανισμού, αυτού της Ιεράς Εξέτασης. Ο Μακρόν θα μιλήσει για σύμβολο του δυτικού πολιτισμού, αυτού των Σταυροφόρων.

Και ο Βίκτωρ Ουγκώ, αν μπορούσε, θα ευχαριστούσε όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες ευεργέτες που έσπευσαν να χρηματοδοτήσουν την αποκατάσταση της Παναγίας των Παρισίων. Θα προτιμούσε, όμως, να έδειχναν την ίδια σπουδή και για τους Άθλιους αυτού του κόσμου.

 “Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μήπως όλοι υποφέρουμε από αμνησία. Έγραψα για να ανακαλέσω τη μνήμη του ανθρώπινου ουράνιου τόξου, που βρίσκεται σε κίνδυνο ακρωτηριασμού’’

Eduardo Galeano

Μιλάμε όλοι για την έξοδο από την κρίση. Όμως αυτή η κρίση πώς προέκυψε; Πριν από την κρίση ήμασταν ικανοποιημένοι από την κοινωνία που είχαμε οικοδομήσει; Μήπως ξεχνάμε εύκολα;

Ξεχάσαμε τη θεοποίηση του χρήματος και τη μετατροπή μας σε παθητικούς και καθ’έξιν καταναλωτές; Ξεχάσαμε την ολοκληρωτική μας παράδοση στο κυνήγι του χρήματος και την αποξένωσή μας από οικογένεια και φίλους; Ξεχάσαμε πως απωλέσαμε την αίσθηση της κοινότητας και πως λειτουργούσαμε πλέον ως μονάδες που αποσκοπούσαν μόνο στο προσωπικό τους συμφέρον;

Ξεχάσαμε ότι πριν πτωχεύσουμε οικονομικά είχαμε ήδη καταρρεύσει πολιτισμικά; Ξεχάσαμε την εισβολή και την επικράτηση της υποκουλτούρας, του σκυλάδικου και του ευτελούς; Ξεχάσαμε ότι σταματήσαμε να διαβάζουμε;

Ξεχάσαμε το ρουσφέτι, τη διαπλοκή, τη διαφθορά και γενικότερα τις δύσοσμες σχέσεις που είχαμε αναπτύξει με την εξουσία και τους μηχανισμούς της;

Ξεχάσαμε ότι είχαμε φτιάξει ένα Δημόσιο τομέα που, αντί να υπηρετεί και να διευκολύνει τους πολίτες, ήταν δυσλειτουργικός, γραφειοκρατικός, απρόσωπος, αφιλόξενος και εχθρικός;

Ξεχάσαμε ότι το Δημόσιο Σύστημα Υγείας δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τους ασθενείς με το σεβασμό που αρμόζει σε κάθε μέλος μιας οργανωμένης και εύρυθμης κοινωνίας;

Ξεχάσαμε ότι το σχολείο μετατρεπόταν πιο πολύ σε χώρο απόθεσης και φύλαξης παιδιών παρά σε χώρο που παρείχε ουσιαστική παιδεία και μόρφωση;

Ξεχάσαμε ότι βοηθήσαμε και ανεχτήκαμε την υποβάθμιση των γειτονιών στις πόλεις μας; Ξεχάσαμε πως γκρεμίσαμε τις μονοκατοικίες και τις αντικαταστήσαμε με πολυώροφες πολυκατοικίες, χωρίς πρόβλεψη για ελεύθερους χώρους, για πράσινο, για χώρους στάθμευσης των αυτοκινήτων;

Ξεχάσαμε πως εμείς – ως πολίτες και ως οργανωμένο κράτος – υποβαθμίσαμε τις συνοικίες; Με ποιο δικαίωμα μπορούμε τώρα να λέμε πως τις υποβάθμισαν οι μετανάστες αντιστρέφοντας το ρόλο αιτίου – αποτελέσματος; Δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι οι μετανάστες ήρθαν στις συνοικίες αυτές ακριβώς επειδή ήταν υποβαθμισμένες και εγκαταλελειμμένες από εμάς και άρα προσιτές σε αυτούς;

Ξεχάσαμε πως όταν κάποιοι, ελάχιστοι και πάντα οι ίδιοι, έβγαιναν και διεκδικούσαν ελεύθερους χώρους και πράσινο, εμείς τους χλευάζαμε και τους αποκαλούσαμε γραφικούς ενώ η επίσημη πολιτεία πολλές φορές τους αντιμετώπιζε ως ταραχοποιούς αν όχι και ως τρομοκράτες;

Ξεχάσαμε ότι απωλέσαμε την επαφή μας με τη φύση και την αρμονική συμβίωση μαζί της; Ξεχάσαμε την εγκατάλειψη της υπαίθρου και της αγροτικής παραγωγής; Ξεχάσαμε ότι συστηματικά υποβαθμίζαμε το φυσικό μας περιβάλλον γεμίζοντάς το με ανεξέλεγκτες χωματερές και χτίζοντας παντού – πάνω σε ρέματα, δίπλα στη θάλασσα, μέσα σε δάση;

Αντιληφθήκαμε καθόλου πως είχαμε παγιδευθεί σε ένα σκοταδιστικό και εθνικοπατριωτικό φαύλο κύκλο που μας απομάκρυνε από τον ορθό λόγο και μας οδηγούσε κατ’ ευθείαν στο Μεσαίωνα; Νιώσαμε έστω και λίγη ντροπή για την ξιπασιά και τη σκληρότητα με την οποία αντιμετωπίσαμε και εκμεταλλευτήκαμε τους ξένους που ήρθαν στη χώρα μας;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ αν η Εκκλησία είναι πραγματικά χριστιανική και όχι μόνο κατ’ όνομα; Αν έχει καμία σχέση ο τρόπος ζωής και οι απόψεις των εκπροσώπων της που προάγουν το μίσος, το ρατσισμό, την ομοφοβία και τον εθνικισμό με την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας που είναι το κήρυγμα της αγάπης και της αλληλεγγύης προς όλους τους ανθρώπους;

Πώς, μετά από όλα αυτά, μπορούμε να ελπίζουμε σε μια αυτόματη έξοδο από την κρίση; Πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουμε ότι το να επιζητούμε απλά να επανέλθουμε σε μια κατάσταση όπως ήμασταν λίγο πριν από την κρίση, δεν είναι αρκετό; Πώς γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε ότι και να γίνει αυτό, πολύ γρήγορα και με μαθηματική ακρίβεια θα επανέλθουμε σε μία νέα κρίση;

Αν θέλουμε να βγούμε από το αδιέξοδο, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχουμε να κάνουμε απλά με μία κρίση που θα παρέλθει και όλα θα γίνουν όπως πριν. Ούτε η κρίση θα παρέλθει γυρίζοντάς μας στην προηγούμενη κατάσταση, ούτε τα πράγματα ήταν ωραία και αισιόδοξα πριν από αυτήν. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι έχουμε φτάσει σε ένα αδιέξοδο, από το οποίο για να ξεφύγουμε πρέπει να γυρίσουμε πολύ πίσω. Πολύ πριν από την κρίση και να αρχίσουμε να αναθεωρούμε πολλά πράγματα, τα οποία μέχρι τώρα τα θεωρούσαμε δεδομένα.

Πρέπει να συζητήσουμε, για παράδειγμα, αν έχει το δικαίωμα κάποιος άνθρωπος που ζει μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία να πλουτίζει ανεξέλεγκτα.

Αν είναι λογικό μέσα στο ίδιο κράτος να υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι και εκατομμύρια άνεργοι και κάποιοι άλλοι, ελάχιστοι, να διαθέτουν εκατομμύρια που δε θα τα χρησιμοποιήσουν ποτέ.

Αν είναι ηθικό ένας άνθρωπος να είναι πλουσιότερος από έναν ολόκληρο λαό.

Αν έχει το δικαίωμα κάποιος που έχει μισθό χιλιάδων ευρώ το μήνα , να αποφασίζει ότι η πλειοψηφία των συνανθρώπων του μπορεί να ζει με 500 ή 800 ευρώ .

Αν βασικά δημόσια αγαθά, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι επικοινωνίες, οι συγκοινωνίες, μπορούν να αποτελούν εμπορικά προϊόντα και μέσα πλουτισμού ή μήπως θα έπρεπε να προσφέρονται δωρεάν στο λαό, τουλάχιστον κατά το μέρος που θα καλύπτει τις βασικές ανάγκες του καθενός.

Πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο θεσμός της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι πραγματική Δημοκρατία. Μήπως αυτό το σύστημα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητές του και ήρθε πλέον η ώρα να αντικατασταθεί από κάτι καινούργιο;

Πρέπει να σκεφτούμε μέχρι πού θα φτάσει η συνεχής υπερπαραγωγή προϊόντων που την ονομάζουν ανάπτυξη και ομνύουν όλοι σε αυτήν, χάριν της οποίας ξεριζώνονται δάση, καταστρέφονται οικοσυστήματα και ρυπαίνεται το φυσικό περιβάλλον σε βαθμό που να καθιστά βέβαιη την εξαφάνιση της ζωής από τον πλανήτη. Να συζητήσουμε για μια νέα ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης.

Πρέπει να νιώσουμε ότι όλοι είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας και ότι αν σπάσει κάποιος, θα μείνουμε κι εμείς ξεκρέμαστοι. Να ξορκίσουμε τον ατομικισμό, την απομόνωση και την ιδιώτευση και να περάσουμε στη συλλογικότητα, στη συνεργασία, στην αλληλεγγύη. Να σκεφτούμε ότι δίχως τον “άλλον” δεν μπορούμε να ζήσουμε και γι' αυτό επιβάλλεται να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να υπάρχει δίπλα μας αυτός ο άλλος και να ζει με αξιοπρέπεια.

Όλα αυτά όμως υποδηλώνουν ένα άλλο μοντέλο λειτουργίας της κοινωνίας που προϋποθέτει την κατάργηση του καπιταλισμού και την αντικατάστασή του από ένα άλλο σύστημα. Αν αυτό το σύστημα ονομάζεται σοσιαλισμός ή κομμουνισμός ή λαοκρατία ή άμεση δημοκρατία είναι δευτερεύον ζήτημα.

Αυτό που προέχει είναι να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και να αναδείξουμε την αναγκαιότητα αλλά και τη δυνατότητα αλλαγής του συστήματος οργάνωσης της κοινωνίας χωρίς περιστροφές, ώστε να πάψει να αποτελεί ταμπού, άγνωστη χώρα ή ουτοπία και να γίνει κεντρικό θέμα της πολιτικής συζήτησης και της καθημερινότητάς μας.

Αν περιμένουμε μόνο από κάποιο κόμμα να το κάνει αυτό, μάλλον θα περιμένουμε πολύ. Τα κόμματα, από τη φύση τους και το ένστικτο αυτοσυντήρησης που διαθέτουν, αυτολογοκρίνονται, αυτοεγκλωβίζονται, γίνονται αρτηριοσκληρωτικά, τελματώνουν, υποχωρούν, συμβιβάζονται. Το είδαμε με το ΣΥΡΙΖΑ

Αν θέλουμε να ελπίζουμε, πρέπει σε κάθε γειτονιά να δημιουργηθούν πυρήνες αντίστασης και ελέγχου της αυθαιρεσίας και της αδικίας της εξουσίας. Και θα είναι η ύπαρξή τους αυτή, βοήθεια για όποιο κόμμα θελήσει πραγματικά να κάνει ένα βήμα παραπέρα.

"Εύγε στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της"

Του ανταποκριτή μας, Λούτσιου Ντάλλα

Από πού προήλθε το όνομα Λούτσα; Κάποιοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα υποστηρίζουν πως είναι ένα από τα πολλά αρβανίτικα τοπωνύμια που υπάρχουν στην Αττική και πως προέρχεται από την αλβανική λέξη lluca, που σημαίνει λάσπη. Κούνια που τους κούναγε. Οι πανεπιστήμονες αυτοί δε γνωρίζουν προφανώς το πανάρχαιο έθιμο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας στη Λούτσα να αφήνουν επίτηδες λακκούβες στους δρόμους και να μη φροντίζουν για την απορροή του βρόχινου νερού, ώστε τα διερχόμενα αυτοκίνητα να κάνουν λούτσα τους πεζούς όποτε βρέχει. Κανείς δε γνωρίζει πώς ξεκίνησε αυτό το έθιμο που χάνεται στα βάθη του χρόνου, όμως το σίγουρο είναι πως οι δημοτικές αρχές της Λούτσας κάνουν ό,τι μπορούν για να το διατηρήσουν και να μη χαθεί όπως τόσα άλλα. Νομίζουμε πως όλοι μας οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της

Έτσι προέκυψε, κύριοι, το όνομα της Λούτσας, που κάποιοι κουλτουριάδηδες θέλουν να την κάνουν Αρτέμιδα. Η Λούτσα, κύριοι, θα μείνει Λούτσα, θέλετε δε θέλετε. Όσο υπάρχουν λακκούβες ανοιχτές, όσο τα νερά της βροχής θα λιμνάζουν στους δρόμους, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα

 Πόσο τραγικό είναι για έναν πολίτη αυτής της χώρας να βλέπει ότι η εναλλακτική λύση που διαφαίνεται για διαδοχή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία είναι η Νέα Δημοκρατία. Πόση απελπισία πιάνει κάθε πολίτη όταν βλέπει το αδιάκοπο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και την ίδια στιγμή διαπιστώνει ότι ο πιθανότερος διάδοχος του ΣΥΡΙΖΑ θα ξεπουλήσει ακόμη πιο γρήγορα όση από αυτήν έχει απομείνει

Πόση οργή προκαλούν οι δηλώσεις της θλιβερής νεοπαγούς εκπροσώπου Τύπου της ΝΔ με τις οποίες κατηγορεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ πως προκάλεσε ναυάγιο στις προσπάθειες ιδιωτικοποίησης των Ελληνικών Πετρελαίων: «η κυβέρνησή του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν ενθαρρύνει αλλά υπονομεύει όλες τις μεγάλες επενδύσεις … Στα γραφειοκρατικά εμπόδια που βάζει στο Ελληνικό, την Cosco, την Κασσιόπη και τις Σκουριές, τώρα προστέθηκε και το ναυάγιο στην ιδιωτικοποίηση των Ελληνικών Πετρελαίων … Η χώρα δεν μπορεί να πληρώνει άλλο την ανικανότητα και τις ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ»

Ιδεοληψία … μία κυρίαρχη λέξη στο ξύλινο λεξιλόγιο των νεοφιλελεύθερων.

Ο Νικηταράς πέθανε ζητιάνος, ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε, ο Κίμωνας ο Αθηναίος εξοστρακίστηκε και ο Σωκράτης αναγκάστηκε να πιει το κώνειο. Έτσι και σήμερα, το ελληνικό κράτος, συνεχίζοντας την αρνητική ανά τους αιώνες παράδοση αγνωμοσύνης, αντί να στήσει άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη για την πολύπλευρη προσφορά του στην ελληνική κοινωνία αλλά και για το απαράμιλλο ήθος του, τον κυνηγάει και τον συκοφαντεί. Συκοφαντεί και λοιδωρεί έναν επιφανή Έλληνα, έναν αληθινό ήρωα και ένα μεγάλο ευεργέτη

Αφού, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση δεν έστησε άγαλμα στο Βαγγέλη Μαρινάκη, αποφάσισε να στήσει αυτός ένα άγαλμα προς τιμήν του Νικηταρά, του επονομαζόμενου και Τουρκοφάγου. Στα αποκαλυπτήρια της προτομής, μάλιστα, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στις διώξεις και στον πόλεμο λάσπης που δέχεται ο ίδιος καταγγέλλοντας την ελληνική κυβέρνηση πως «προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα άλυτα προβλήματα που έχει συσσωρεύσει, σπιλώνει τη φήμη κάποιων εκ των επιφανέστερων (ωραίος έτσι;) Ελλήνων, με διαρκή και πολύπλευρη προσφορά στην ελληνική κοινωνία … Όμως το φως πάντα νικάει το σκοτάδι και οι πραγματικοί ήρωες και ευεργέτες (έτσι!) παίρνουν τελικά τη θέση που τους αρμόζει στην ιστορία μας»

Αν θέλουμε να σοβαρευτούμε λίγο, πέρα από τον αμετροεπή λόγο του προέδρου του Βαγγέλη Μαρινάκη, επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά η περίφημη ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων». Η επίκληση της δήθεν αγάπης προς την πατρίδα από όλους αυτούς τους μεγαλοσχήμονες δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα προπέτασμα καπνού. Είναι το μελάνι που πετάει το χταπόδι για να ξεφύγει από τον έλεγχο και την τιμωρία.

Κοντά σε όλους αυτούς δεν παραλείπουν να βρίσκονται και οι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης για να τους δώσουν κάλυψη, να τους λιβανίσουν και να τους ευχαριστήσουν (αυτοί θα ξέρουν καλύτερα το λόγο). Με το Θεό πάντως που εκπροσωπούν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι που είναι σα να έχουν ξεπηδήσει από το Μεσαίωνα και την εποχή της Ιεράς Εξέτασης, δε θέλουμε να έχουμε καμία σχέση.

ΥΓ. Πιο χρήσιμο για το Βαγγέλη μπορεί να ήταν η προτομή του Τάκη Τσουκαλά. Έρχονται καιροί δύσκολοι γι’ αυτόν και οι Τσουκαλάδες θα χρειαστούν

Ο Πάκης έστειλε, για μια φορά ακόμη, αυστηρό μήνυμα προς όσους επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Είναι πολύ καλός ο Πάκης στο να στέλνει αυστηρά μηνύματα. Είναι και πολύ σκληρός. Το απέδειξε όταν ο Κασιδιάρης έδερνε τη Λιάνα Κανέλλη. Ούτε που κουνήθηκε από τη θέση του. Τόσο σκληρός είναι ο Πάκης

.

Είναι και πολύ ευαίσθητος σε ό,τι έχει να κάνει με την εθνική μας κυριαρχία. Τόσο ευαίσθητος που δεν φαίνεται να τον ενοχλεί το γεγονός ότι όλος ο πλούτος της χώρας περνάει σιγά-σιγά σε ξένους. Σε Γερμανούς, σε Κινέζους, σε Γάλλους, σε Καναδούς, σε Ιταλούς και κοντά σ’ αυτούς και στις γνωστές ελληνικές οικογένειες που θα αρπάξουν από τη δημόσια περιουσία ό,τι περισσέψει από το μοίρασμά της. Ανάπτυξη το λένε αυτό

Το ίδιο σκληρός με όσους επιβουλεύονται την εθνική κυριαρχία είναι και ο πρωθυπουργός μας , ο Αλέξης ο Τσίπρας που πουλάει (με πόνο είναι αλήθεια) κομμάτι-κομμάτι την ελπίδα και το μέλλον αυτού του λαού. Ακόμη πιο σκληρός είναι ο Κούλης ο Μητσοτάκης που η μόνη του διαφορά με τον Αλέξη είναι ότι αυτός θα τα πουλήσει με πιο γρήγορες διαδικασίες. Fast track τo λένε αυτό

Αλλά και ο λαός μας αποδεικνύεται πολύ ευαίσθητος. Αντί να προβληματίζεται που έχει καταντήσει ο παρίας της Ευρώπης και ο υπηρέτης όσων έρχονται για να απολαύσουν τις ομορφιές της χώρας μας, προτιμάει να τραγουδάει το «Μακεδονία ξακουστή» και να φαντασιώνεται νίκες με ανύπαρκτους αντιπάλους, κοροϊδεύοντας τον εαυτό του και ξεχνώντας τη μιζέρια του. 

Κοντά σε όλα αυτά, πώς να μη χαίρονται οι φασίστες; Όπως ο λύκος στην αναμπουμπούλα, έτσι κι αυτοί βγήκαν στο δρόμο παγανιά και χτυπούν δολοφονικά όποιον αδύναμο βρουν μπροστά τους. Στην Κόνιτσα, στα Βίλλια, στη Σάμο και όπου αλλού βρουν πρόσφορο έδαφος χτυπούν γυναίκες και παιδιά χωρίς ντροπή, χωρίς συμπόνια. 

Πώς να νιώσει κανείς υπερηφάνεια με όλα αυτά; Πώς να μη κουνήσει το κεφάλι του από απογοήτευση για το ψέμα μέσα στο οποίο έχουμε βουτηχτεί όλοι μας; «Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο» έγραφε ο Βάρναλης «αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Αμ δε …

 Αν μπορεί κανείς να πει ότι όλη αυτή η ιστορία με το Μακεδονικό άφησε και κάτι θετικό, είναι ότι σε βοηθάει να ξεχωρίσεις εύκολα τους βλαμμένους. Μπαίνεις στο προφίλ τους στο facebook, βλέπεις Μεγαλέξανδρους, αστέρια της Βεργίνας, «Μακεδονία εάλω», ελληνικές σημαίες, «ή ταν ή επί τας», Λεωνίδες και «μολών λαβέ» και αμέσως καταλαβαίνεις ότι οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι από βλαμμένοι έως επικίνδυνοι

Χαμηλής αντιληπτικής ικανότητας οι περισσότεροι από αυτούς, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς διαχωριστικές γραμμές. Δεν μπορούν να ισορροπήσουν χωρίς να κατασκευάσουν εχθρούς. Λένε πως αγαπάνε την Ελλάδα. Τίποτα δεν αγαπούν. Μόνο να μισούν ξέρουν, χωρίς να λογαριάζουν και να υπολογίζουν την ανθρώπινη ζωή.

Όπως ο ταξιτζής που πέταξε την ετοιμοθάνατη γυναίκα στο δρόμο και στη συνέχεια έδινε συνέντευξη τύπου στα κανάλια σα να μην έχει συμβεί κάτι σπουδαίο και χωρίς ίχνος ενοχής ή συμπόνιας περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια την απεχθή πράξη του.

Ήταν από αυτούς τους Ελληναράδες του facebook. «Έλληνας γεννήθηκα και Έλληνας θα πεθάνω» έγραφε στο προφίλ του. Δεν το έχει καταλάβει καλά ο δυστυχής. Βλαμμένος γεννήθηκε και βλαμμένος θα πεθάνει. Σαν ένας άλλος κυρ-Παντελής «σκουλήκι άχρηστο πάνω στη γη»

 “Σύντροφε ντ΄ Αλέμα, πες κάτι αριστερό ”

Με αυτή τη φράση ο πρωταγωνιστής σε ταινία του ιταλού σκηνοθέτη Νάνι Μορέτι απευθύνεται στον τότε γραμματέα του αριστερού κόμματος PD Μάσιμο ντ’ Αλέμα. Μια φράση που συμπυκνώνει τη ματαίωση της ιταλικής – και όχι μόνο - Αριστεράς

Αυτή η φράση περιγράφει αυτό που συμβαίνει επί δεκαετίες στην Ευρώπη και αποτελεί μία από τις αιτίες της διάλυσης της συνοχής των κοινωνιών της. Είδαμε τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα πού κατέληξαν. Είδαμε τους άλλοτε ριζοσπάστες Πράσινους πώς έχουν μετατραπεί σε κακέκτυπο του παλιού εαυτού τους. Είδαμε το δικό μας ΣΥΡΙΖΑ που από ριζοσπαστικό (sic) αριστερό κόμμα αρχών αρκείται από την κυβερνητική πλέον θέση του στο ρόλο μιας πιο σύγχρονης (;) Δεξιάς

Η μετατόπιση αυτή προκαλεί ένα αναπόφευκτο πολιτικό ντόμινο, καθώς οι δεξιότερα του ΣΥΡΙΖΑ σχηματισμοί προσπαθώντας να βρουν ζωτικό χώρο προκειμένου να συνεχίσουν να υπάρχουν, παρασύρονται προς τα δεξιά.

Το Κέντρο πηγαίνει προς τα δεξιά, η Νέα Δημοκρατία προς την ακροδεξιά. Μόνο η Ακροδεξιά παραμένει στη θέση της. Πού να πάει άλλωστε; Πιο πέρα δεν έχει.

Κρίμα για το Κέντρο που, πέρα από μερικές φωτεινές εξαιρέσεις του παρελθόντος, επιβεβαιώνει τα λόγια του Βασίλη Ραφαηλίδη πως «κουνιέται συνέχεια σαν εκκρεμές μια προς τα δεξιά, μια προς τα αριστερά για να ισορροπεί τελικά πάντα απ’ τα δεξιά»

Κρίμα για τη Νέα Δημοκρατία που χαϊδεύει τα αυτιά του πιο συντηρητικού, καθυστερημένου και οπισθοδρομικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και φλερτάρει επικίνδυνα με τον εθνικισμό, το θρησκευτικό φανατισμό, την ομοφοβία και το ρατσισμό

Κρίμα και για την Αριστερά, που οι προσπάθειές της μοιάζουν με αυτές του Σίσσυφου. Μόλις φτάνει στην πηγή, δίνει μία και τα γκρεμίζει είτε με την ανικανότητα της ηγεσίας της είτε συμβιβαζόμενη και παύοντας να είναι αριστερά

Κρίμα και για όλους εμάς που καθόμαστε και λέμε τον πόνο μας στο πληκτρολόγιο, μένοντας απλοί παρατηρητές του εκφυλισμού και ξεπεσμού της πολιτικής ζωής

Μόνο και μόνο αυτή η έκφραση ανείπωτης απόγνωσης στο πρόσωπο της Ελληνίδας Εβραιοπούλας από τα Γιάννενα, θα ήταν αρκετή για να σωπάσουμε όλοι και να στοχαστούμε. Να αναλογιστούμε πόσο χαμηλά είναι ικανός να πέσει ο άνθρωπος προκειμένου να ικανοποιήσει τις πιο ταπεινές και σκοτεινές του ορμές. Και, όμως, αυτή η φωτογραφία και οι αντιδράσεις που προκαλεί στα κείμενα που συνοδεύει, αποδεικνύουν ότι αυτό το σιχαμερό είδος ανθρώπου που έκανε τα φρικιαστικά εγκλήματα στα γερμανικά κρεματόρια εξακολουθεί να υπάρχει γύρω μας ρωμαλέο και αμετανόητο. Χωρίς ίχνος ενοχής και ντροπής θα παρέμβει σε δημόσιες συζητήσεις και θα κάνει σχόλια επιλεκτικής ευαισθησίας του στυλ «Για τους Έλληνες της Σμύρνης δε μιλάτε» ή κουτοπόνηρα θα αναρωτηθεί «για σκεφτείτε λίγο, μετά τον πόλεμο οι Εβραίοι απέκτησαν δικό τους κράτος»

Αυτοί οι άνθρωποι είναι παντού γύρω μας. Δεν ξέρω αν αποτελούν την πλειοψηφία, το σίγουρο όμως είναι ότι κάνουν πολλή φασαρία, εκπέμπουν απύθμενο μίσος και αντανακλούν τεράστια ανοησία. Είναι οι σκοταδιστικές, αναχρονιστικές και εθνικιστικές φωνές που κρατούν την ελληνική κοινωνία στο Μεσαίωνα και σε μια μόνιμη εμπόλεμη κατάσταση με όλους.

Είναι τα βλακόμουτρα που σε μια πρόταση είναι ικανοί να ανακατέψουν τους Εβραίους, τους Μασόνους, τον Σόρος, τους Ρότσιλντ και τους αεροψεκασμούς σε ένα ηλίθιο σενάριο δαιμονικής συνωμοσίας όλων των παραπάνω με απώτερο σκοπό την εξαφάνιση της ελληνικής περιούσιας φυλής. Είναι οι αμαθείς, ανόητοι και κουτοπόνηροι που νομίζουν πως κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Είναι οι ρατσιστές που καμώνονται τους πατριώτες, χωρίς να καταλαβαίνουν πως καμιά πατρίδα στην πραγματικότητα δεν τους χρειάζεται και δεν τους θέλει. Είναι οι φασίστες που εμπλουτίζουν τη βλακώδη επιχειρηματολογία τους από τις ακροδεξιές φυλλάδες που αναρτώνται καθημερινά με προσβλητικό τρόπο για την κοινωνία μας στα περίπτερα όλης της χώρας εκπέμποντας κύματα μίσους και ανοησίας σε ολόκληρο το Πανελλήνιο

Είναι αυτοί που παριστάνουν τους θεματοφύλακες των αξιών ενώ στην πραγματικότητα είναι σκέτα τομάρια. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους Χριστιανούς ενώ δεν τους καίγεται καρφάκι γι΄ αυτούς που πεινάνε. Είναι αυτοί που παριστάνουν τους πατριώτες ενώ κλέβουν και πουλάνε την πατρίδα τους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.

Υποκριτές και Φαρισαίοι, τους αναγνωρίζεις από την ψεύτικη ευγένεια που εκπέμπουν όσο πας με τα νερά τους. Θα δεις το πραγματικό τους πρόσωπο όταν πας να τους μιλήσεις για το άδικο της φτώχειας, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, για τη ματαιότητα του εθνικισμού. Τους ξέρουμε όλοι καλά. Είναι δίπλα μας, γείτονες, γνωστοί, συγγενείς.

Είναι αυτοί που μιλάνε για λαθραίους ανθρώπους. Είναι αυτοί που εμποδίζουν τα δημόσια σχολεία να δέχονται προσφυγόπουλα. Είναι αυτοί που κάνουν συσσίτια μόνο για Έλληνες. Είναι αυτοί που δε θα υπερασπιστούν ποτέ κανέναν ξένο, όσο δίκιο κι αν έχει. Είναι αυτοί που βεβηλώνουν εβραϊκά νεκροταφεία τη μέρα Μνήμης του Ολοκαυτώματος. Είναι αυτοί που συγκροτούν τάγματα εφόδου για να κυνηγήσουν μετανάστες. Είναι αυτοί που αντί να χαίρονται τη μέγιστη επιτυχία του Τσιτσιπά, βρίζουν με σκαιό τρόπο το νικητή Ναδάλ. Είναι οι σύγχρονοι Μακεδονομάχοι που παλεύουν εκ του ασφαλούς για το τίποτα και το χυδαίο μαζί, αποδεικνύοντας με τον πλέον περίτρανο τρόπο την ασυνέχεια της ελληνικής ιστορίας.

Είναι τα βαρίδια της κοινωνίας που οφείλει η ίδια να αποτινάξει εάν θέλει να προχωρήσει ένα βήμα μπροστά. Για να πεταχτούν όμως αυτά τα βαρίδια, πρέπει εμείς οι υπόλοιποι να αρχίσουμε να μιλάμε. Για όλα , ακόμη και γι αυτά που πιθανόν να νομίζουμε ότι μπορεί να διχάζουν. Η αλήθεια δεν θα έπρεπε να διχάζει. Η αλήθεια θα έπρεπε μόνο να διδάσκει