Συζητήσεις και υπογραφές διεκπεραίωσης της απαραίτητης γραφειοκρατίας,. Κατανάλωση χρόνου δηλαδή, αφού οι αποφάσεις παίρνονται αλλού και εδώ βλέπουμε τη μαριονέτα, αλλά όχι τον χειριστή της.

Αντιγράφοντας την αναισθησία και αδιαντροπιά των κυβερνητικών, εξίσου ανερυθρίαστα και αυτοί, τελαλούν για τις ώρες εργασίας τους, την ένταση της και την αγρύπνια τους και οι αυτοδιοικητικοί. Όλοι «δουλεύουν» 24/7 όπως εξηγήσαμε πιο πάνω. Και δεν σταματούν να το διαλαλούν, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Μαζί το διαλαλούν και τα διάφορα «μέσα».

Χαρακτηριστικό, διαφημιστικό  κλισέ είναι η αϋπνία του δημάρχου Ραφήνας.  Αυτή η αγρυπνία (αφού πρόκειται για άγρυπνο δήμαρχο) μάλιστα πρέπει να είναι το πιο διάσημο προϊόν της πόλης. Μαζί με την δημαρχιακή αγρυπνία, το άλλο ραφηνιώτικο Π.Ο.Π. προϊόν είναι η  καθαρή του συνείδηση που είναι η προϋπόθεση του καλού του ύπνου. Ο ίδιος το λέει (και αυτό)  και δεν πρόκειται να κάνουμε και ειδική έρευνα.

Μάλιστα ο ίδιος δεν αφήνει μέρα να περάσει που να μη την διαφημίσει και μάλιστα συχνά σε αντιδιαστολή με «κάποιος». Αγαπημένη φράση του πολυδιαφημισμένου δουλευταρά είναι το «ζητάω να δουλεύουν ΚΑΠΟΙΟΙ όπως εγώ». Το ΚΑΠΟΙΟΙ μπορεί να συμπεριλαμβάνει πολλούς (ή και κανέναν αλλά τι πειράζει;)

Η αγρύπνια του δημάρχου Ραφήνας ως Π.Ο.Π προϊόν, ξεπερνά και την φήμη που είχαν κάποτε οι ψαρομεζέδες της πόλης. Μεζέδες και ρετσίνα και που ύμνησε η Μπέτυ Κομνηνού και έκανε τραγούδι η Νένα Βενετσάνου. Τραγούδι που τραγούδησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Όσο απαξιώνεται η πραγματική εργασία, τόσο ανθεί η επίπλαστη, η  διεκπεραιωτική. Αυτή που συνίσταται σε κολακείες και συνεννοήσεις μεταξύ υπευθύνων (και πάντα αναρμόδιων) για να προωθηθούν έργα και ενέργειες που εξυπηρετούν συγκεκριμένους στόχους, που ελάχιστη σχέση διατηρούν με το πραγματικό λαϊκό συμφέρον. Αλλά είπαμε. Δεν έχει σημασία τι είναι. Σημασία έχει το τι φαίνεται.

Οι ίδιοι που καθιστούν την αξία της εργασίας μηδενική, είναι οι ίδιοι οι οποίοι καμαρώνουν ως «εργατικοί». Και το σκοτάδι που καλύπτει τις δραστηριότητες τους δεν είναι τίποτα άλλο από το εκτυφλωτικό φως που ρίχνουν για να διαφημίσουν την εργατικότητας τους. Κανείς δεν μπορεί να δει κάτω από τον εκτυφλωτικό φωτισμό του τίποτα.

Κάθε φορά που ακούμε από στόματα και «μέσα» το πόσο εργατικός είναι ο πρωθυπουργός, ο υπουργός, ο μητροπολίτης, ο περιφερειάρχης, ο αντιπεριφερειάρχης, ο δήμαρχος, ο αντιδήμαρχος, γελάμε. Γελάμε τουλάχιστον όσοι γνωρίζουμε την σκληρή πραγματικότητα του καθημερινού βιοπορισμού. Της δουλειάς χωρίς διαφήμιση.

Είναι λίγο υπερβατικό σαν σκέψη, αλλά στην «εργατικότητα» των δημοσίων προσώπων, βρίσκουμε και έναν δύσκολο συσχετισμό. Εκείνον της αισθητικής με την εργασία ή την εργατικότητα. Όπως η δημιουργία που κραυγάζει πως διαθέτει «στοιχεία υψηλής  αισθητικής», στην πραγματικότητα δεν διαθέτει τίποτα, έτσι και η διαρκώς διαφημισμένη εργατικότητα, δεν είναι εργατικότητα.

Και αν για την περίπτωση της αισθητικής, λέμε πως η υπερβολή οδηγεί στο kitsch, για την εργασία ή την εργατικότητα, η υπερπροβολή της οδηγεί απλά στην κακογουστιά και δείχνει την χειρότερη επιλογή για έναν ψηφοφόρο.