Η παραλία «του Φίλιππα» (όνομα που έχει επικρατήσει λόγω παρακείμενου φούρνου με καταπληκτικές τυρόπιτες, που «υποδέχεται» τον επισκέπτη της παραλίας, παρά τις ανθρωπογενείς πιέσεις που δέχτηκε και εξακολουθεί να δέχεται, μοιάζει να ανταπεξέρχεται ικανοποιητικά και να προσφέρει καθαρή κα λαχταριστή θάλασσα για κολύμπι. Σίγουρα αυτό δεν θα κρατήσει πολύ, είτε λόγω των απορροών του ΚΕΛ είτε λόγω της εντατικής ανοικοδόμησης (που τώρα πια θα μετατραπεί με «Χατζηδάκειο δάκτυλο» σε ασφυκτική πολεοδόμηση) της περιοχής.

Ένα σωρό παραλίες, μικρές και μεγάλες, που χαρακτήρισαν την ανατολική αττική ακτή, θα περάσουν στην Ιστορία. Θα μετατραπούν σε μνήμες, μέχρι να ξεθωριάσουν κι αυτές. Ο τύπος παραλίας που έντυσε τις παιδικές μας αναμνήσεις και που ακούγαμε να τον περιγράφει και ο Τσιτσάνης και άλλοι δημιουργοί στα τραγούδια τους, ο τύπος «πεύκο κι ακροθαλασσιά», δίνει τη θέση του (με την παρέμβαση του αχόρταγου ανθρώπου*) στον τύπο «Ριβιέρας» ή της γελοίας και κιτς εικόνας με τα σπίτια και οι κάθε τύπου οικοδομές, να αποτελούν το απαράδεκτης αισθητικής,  εικαστικό υπόβαθρο της αττικής παραλίας.

Κάθε λαός κρίνεται από τον πολιτισμό του και το αποτύπωμα που τελικά αφήνει αυτός ο πολιτισμός στον πλανήτη, ως μνημείο για τις επόμενες γενιές. Ο νεοελληνικός πολιτισμός είναι ένας παρακμιακός πολιτισμός, που παρέχει άφθονες αποδείξεις πως δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το μεγαλείο που είχε αποκληθεί κάποτε ελληνικός πολιτισμός

Αλλά αυτά είναι σκέψεις της Κυριακής, που τη Δευτέρα πάλι σβήνουν

*Χαρακτηριστική φράση και moto των ακόρεστων ευρωλιγούρηδων, θιασωτών της «ανάπτυξης της καταστροφής»  είναι η ρητορική ερώτηση «Μα θα μείνει η πόλη μας ένα ψαροχώρι;». Την ίδια ώρα που ονειρεύονται τη δική τους βλαχοριβιέρα, ενδεχομένως να συγκατανεύουν σε φράσεις όπως «βιώσιμη ανάπτυξη». Αυτό αποτελεί τον τραγέλαφο της ζωής τους, γιατί δεν μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει ο όρος και πόσο πολύ αντίθετος είναι στα όνειρα τους, στα οποία επικρατεί ένας και μόνο ένας τύπους ανάπτυξης. Η καπιταλιστική, η οποία ποτέ δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ βιώσιμη