- Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή από την ανοχή μας

- Και γιατί δεν κάνεις κάτι;

- Πως δεν κάνω. Περιμένω

Έτσι κι εμείς. Σαν τον ήρωα του τραγουδιού. Περιμένουμε. Μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες. Μέχρι να μας πάρει κάποιος από το χέρι. Μέχρι να έχουν χαθεί όλα. Μέχρι τελικά να ξεχάσουμε

Ο Χρήστος Θηβαίος τραγουδάει σε ποίηση του Γιώργου Δουατζή και σε μουσική του φίλου και συντοπίτη Χάρη Γιούλη

Τούτος ο κόσμος μας πνίγει

αυτός που έρχεται μας σκοτώνει

Γύρω μάτια οθόνες παγωμένες

χέρια τυφλού ζητούν προορισμό

Κάνες βενζιναντλίας στον κρόταφο

και φερμουάρ πασίκλειστα στο στόμα

Οι ήχοι είναι πυρκαγιάς μέσα σε μαύρες νύχτες

υποταχτήκαμε σε κάρτες πλαστικές

και δεν ακούσαμε νεκρούς σοφούς

για τα απειλητικά σημάδια

Τι να τραγουδήσω, τι;

Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος

μονώθηκαν από καιρό

μα το τραγούδι μου υπάρχει μόνο

όσο υπάρχουν αποδέκτες

Γιατί δεν κάνεις κάτι;

Πως δεν κάνω. Περιμένω

Ζωή λιτή κι ανάλαφρη

λάθη και ενοχές στη λήθη

κι όσο πιο λίγα έχω ανάγκη

τόσο πιο λίγα αναζητώ

Μιχαήλ Αγγέλου χέρια απλωμένα

τα όνειρά μας, χωρίς αφή

Τόσοι και τόσο μακριά

πού και πώς, πώς και πού

να φτάσει ο ένας τον άλλο

Ποτέ δε μετρηθήκαμε

Είμαστε απασχολημένοι

κρίνοντας τους άλλους

για να νιώσουμε ισχυρότεροι

Τι να τραγουδήσω, τι;

Εκείνοι δεν ακούν παρά σκιές του παρελθόντος

Μα σε παρακαλώ να μην ξεχνάς

πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή

από την ανοχή μας