Ο Δημήτρης Μητσοτάκης, όπως ο ίδιος έχει πει, είχε την ατυχία να γεννηθεί με αυτό το επώνυμο. Ήταν η ψυχή των "Ενδελέχεια", ενός από τα πιο σημαντικά ελληνικά ροκ συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990 και του 2000. Έχει εκδώσει 3 λογοτεχνικά βιβλία και 3 προσωπικές δισκογραφικές δουλειές μετά τη διάλυση των Ενδελέχεια. Εδώ τον ακούμε, μαζί με τους Θραξ Πανκς, να τραγουδούν την «κυρά-Κατίνα». Ένα τραγούδι-ράπισμα απέναντι στην υποκρισία του μέσου ανθρωπάκου που μπορεί να παριστάνει το Χριστιανό, μπορεί οι πρόγονοί του να ήταν μετανάστες, μπορεί τα παιδιά του να είναι οι νέοι ξενιτεμένοι και όμως αυτός δεν ανέχεται την παρουσία προσφύγων στη χώρα του, πόσο μάλλον να τους βοηθήσει. Οι κυρά-Κατίνες είναι σίγουρο πως δεν θα το ακούσουν. Αν το ακούσουν, δεν θα το καταλάβουν. Αλλά και αν κάποιες ή κάποιοι από αυτούς το καταλάβουν, θα έχουν έτοιμη μια δικαιολογία για την απάνθρωπη στάση τους
Κυρά Κατίνα σπλαχνική, που κάνεις το σταυρό σου
μόλις μπανίσεις εκκλησιά και λες στον διπλανό σου
γι' αυτούς τους μαύρους κι άραχλους που βρόμισαν τη χώρα
και έχουν κλέψει τις δουλειές, που να τους πνίξει μπόρα.
Κυρά Κατίνα σπλαχνική που βρίζεις κάθε ξένο
στη λαϊκή, στην αγορά, στο τρόλεϊ, στο τρένο
λησμόνησες τον μπάρμπα σου που σέρνονταν στις τρύπες
στου ορυχείου τις στοές, στων καραβιών τις πίπες.
Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιώργος κι η Μαρία;
Ο γιος σου πήγε Καναδά κι η κόρη Αυστραλία
και σου 'ρχονται τα δάκρυα και σου χαλούν τη μάσκα
όταν σου λένε: “δεν θα 'ρθω μανούλα μου, το Πάσχα”.
Κυρά Κατίνα σπλαχνική που ξέρεις κάθε άγιο
κάνε και μία προσευχή για 'κείνο το ναυάγιο
που είχε μέσα το παιδί, τη μάνα, τον πατέρα
και μόλις έπιασαν στεριά τους έριξαν μια σφαίρα.
Κυρά Κατίνα μου πιστή που αγαπάς αλλήλους
και περιτριγυρίζεσαι απ΄ του Αδόλφου φίλους
το αίμα είν' στα χέρια σου, τα λόγια σου πιστόλι
κανένανε δεν σκότωσες μα έχουν πεθάνει όλοι.
Πού είναι τα καμάρια σου, ο Γιάννης κι η Ελένη;
Στα ξένα βρωμοέλληνες και στην Ελλάδα ξένοι
κι αφού μιλάς με τον Θεό, για 'κείνα προσευχήσου
γιατί στην άλλη τη φουρνιά θα 'ναι και το παιδί σου.