Μ ένα μεστό κείμενο ο Νίκος Μπελαβίλας ανακοινώνει την απόφασή του να μην συνταχθεί ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον και λέει μεγάλες αλήθειες που εμείς οι αριστεροί δυσκολευόμαστε είτε να τις δούμε είτε να τις παραδεχθούμε δημόσια. Όπως λέει: "Πολύ μεγάλος στην ηλικία και στο νου για άλλη μία διάσπαση. Πολύ μεγάλος για να διεκδικώ το αλάθητο" . Αλλά και πολύ νέος για να παραιτηθεί από τους αγώνες. Απλά θα τους κάνει με τον τρόπο του. Και θα είναι ελεύθερος

Αγαπημένες μου συντρόφισσες και σύντροφοι δεν πάει άλλο. Το πάλεψα πολύ, δεν θέλησα να υπογράψω κείμενο αποχώρησης. Μεγάλωσα με τους απόηχους δύο τρομερών βίαιων διασπάσεων, της Τασκένδης του ’55 και αυτής του ’68. Έπειτα είχα την τύχη να ζήσω τις μεγάλες διασπάσεις της νεολαίας, ο ίδιος του «Ρήγα Φεραίου» και της Β’ Πανελλαδικής, και δίπλα μας οι φίλοι, οι συγκάτοικοι των φοιτητικών χρόνων τις δικές του, της ΚΝΕ και της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ, των οργανώσεων της εκτός Αριστεράς.

Για όσες και όσους αγνοείτε εκείνες τις μικρές ιστορίες, όλη η Μεταπολίτευση είναι ένα μεγάλο θέατρο διασπάσεων, διαγραφών, αποσχίσεων.Οι πάντες γνωρίζαμε την αλήθεια που οι "άλλοι" αγνοούσαν. Η επιβολή της "δικής" μας αλήθειας γινόταν με ξύλο στις συνελεύσεις, στα αμφιθέατρα, στις αφισοκολλήσεις, στις συγκεντρώσεις και στις διαδηλώσεις. Ποιος θα πάρει το μικρόφωνο, ποιος θα καλύψει το σύνθημα του αντιπάλου, ποιος θα επιβληθεί στο συνδικάτο, στη λέσχη, στο σύλλογο. Μιλάμε για την Αριστερά βεβαίως, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική. Όσες και όσοι δεν το έχουν ζήσει, δεν ξέρουν τι πάει να πει διάσπαση. Έπειτα ΕΑΡ-ΚΚΕεσωτ-Α.Α, ΣΥΝ-ΚΚΕ, ως τις μαζικές αποχωρήσεις την εποχή του 2010 και του 2015.

Τόσο η βία, άλλοτε άγρια φυσική, σωματική και σήμερα λεκτική στο διαδίκτυο, όσο και η κατοχή του αλάθητου των "φωτισμένων" είναι χαρακτηριστικό ενός φανατισμού της Αριστεράς που έρχεται από τους μακρινούς καιρούς των επαναστάσεων. Δεν ξεπερνιέται. Εμπεριέχεται στον γενετικό κώδικα όλων των συλλογικοτήτων που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο τους τελευταίους τρεις αιώνες. Την ξαναβρίσκουμε ακριβώς την ίδια στις αρχέγονες διαμάχες χιλιετιών των θρησκευτικών αιρέσεων και σεχτών που επιβιώνουν ακόμη.

Πολύ μεγάλος λοιπόν στην ηλικία και στο νου για άλλη μία διάσπαση. Πολύ μεγάλος για να διεκδικώ το αλάθητο.

Να μην πολυλογούμε: Δεν πάει άλλο! «Σπίτι μου» όπως λέγαμε παλιά. Εκεί υπάρχουν πολλά-πολλά να γίνουν. Στο πανεπιστήμιο, στο περιβάλλον, στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, στην προστασία μνημείων, στον Πειραιά. Ο καθείς εφ’ ώ ετάχθη. Τουλάχιστον έχοντας την αίσθηση ότι προσφέρεις κάτι στην κοινωνία… και γλυτώνεις στον ψυχίατρο.

Στρατολογήθηκα στην Αριστερά τον Σεπτέμβριο του 1974. Και δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω για αλλού. Ο αποχαιρετισμός αφορά τα όπλα του κομματικού μέλους. Όχι του αριστερού πολίτη. Καλή αντάμωση, και θα υπάρξει κάποτε.

Από τη σουίτα του The One Acropolis μπορεί να αγναντεύει ο Στέφανος Κασσελάκης την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα 

«Το νέο που φέρνω είναι επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα» που «ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, τους νόμους και είχε ενδιαφέρον και ενσυναίσθηση για τον γείτονά του” και τηρούσε τους νόμους». Στέφανος Κασσελάκης, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ

Μπορεί η δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη για την «παλιά, νοικοκυρεμένη» Ελλάδα να φαίνεται πως έχει παλιώσει, είναι όμως τόσο παλιακή από μόνη της και ειδικά όταν την κάνει ένας – κατά δήλωσή του – αριστερός που καθίσταται διαχρονική. Και επειδή είμαστε βέβαιοι πως ο Στέφανος Κασελάκης θα μας δώσει πολλές αφορμές να μιλήσουμε για δηλώσεις του, κάνουμε σήμερα την αρχή έστω και καθυστερημένα. Και , όχι, δε θα μιλήσουμε για τα γενέθλια του σκύλου του, ούτε για τους διαλόγους του με τον Snik. Αφήνουμε άλλους γι αυτά

Αν δεν γνωρίζαμε την ηλικία του Στέφανου Κασσελάκη, θα υποθέταμε ότι είχε δει πολλές ταινίες της Φίνος Φιλμ. Ταινίες βέβαια που στην πλειοψηφία τους έδειχναν μια Ελλάδα που δεν υπήρξε ποτέ ή δεν τη βίωσε ποτέ το μεγάλο μέρος του πληθυσμού της. Επειδή όμως γνωρίζουμε την ηλικία του και γνωρίζουμε επίσης ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στις ΗΠΑ, ξέρουμε ότι δεν είναι οι ταινίες που τον ώθησαν σ’ αυτή τη δήλωση. Πιο πιθανό είναι να ζήτησε από το chatGPT να του φτιάξει μια δήλωση. Και το πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης δεν είχε κανένα πρόβλημα να του παρουσιάσει αυτή τη δήλωση που κυκλοφορεί ως αστικός μύθος από στόμα σε στόμα σαν κάτι που έχει υπάρξει πραγματικά.

Γιατί τέτοια ιδανική Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ. Και αν ο Στέφανος Κασσελάκης γεννιόταν σ αυτή την παλιά Ελλάδα που νοσταλγεί, δεν θα μπορούσε να υπάρχει παρά μόνο κρυπτόμενος. Αυτό αναφέρει με γλαφυρό τρόπο σε ανάρτησή του στο fb ζούσε στην παλιά Ελλάδα, ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος:

“Στην "παλιά Ελλάδα" που ονειρεύεται ο Στέφανος Κασσελάκης, θα του είχαν κρεμάσει κουδούνια και θα τον περιέφεραν στην πλατεία του χωριού για να τον φτύνουν και να τον εξευτελίζουν λόγω της ομοφυλοφιλίας του.

Δεν θα τον ψήφιζαν ούτε για διαχειριστή πολυκατοικίας.

Ο Στέφανος Κασσελάκης πρέπει κατεπειγόντως να ενημερωθεί για τον "ΚΑΙΑΔΑ" του Λουκά Θεοδωρακόπουλου. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης, δηλ. από τον μοναδικό ΛΟΑΤΚΙ+ εκδοτικό οίκο της χώρας.

Όσοι απορούν με αυτά που γράφω επίσης πρέπει να διαβάσουν αυτό το μικρό βιβλίο, για να μάθουν τί σήμαινε στην παλιά Ελλάδα η έννοια του "νοικοκυριού" για τους ομοφυλόφυλους: δημοσιοποίηση των ονοματεπωνύμων ατόμων που συλλαμβάνονταν σε γκέι πάρτυ στις εφημερίδες, διαπόμπευση, απόλυση, κάποτε φυλάκιση και βασανιστήρια, πείνα και θάνατος.

Έχουμε ακόμη τα αρχεία της "παλιάς Ελλάδας" που δημοσιεύονταν στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως (Φ.Ε.Κ.) τα ονόματα των καταδικασθέντων για "παρά φύση ασέλγεια". Αυτό ήταν το νοικοκυριό κι αυτοί ήταν οι γείτονες που νοιάζονταν για τον διπλανό τους. Έτσι νοιάζονταν. Να μάθουν αν γαμιέται και με ποιόν, για να τον κατακρεουργήσουν.

Αυτό είναι το νοικοκυριό της παλιάς Ελλάδας, γι' αυτό πρέπει να μιλήσουμε έξω από τα δόντια.

Νομίζω ότι τελείωσε η περίοδος χάριτος και έχουν βαρέσει όλοι οι συναγερμοί”

Αυτό το μύθο της παλιάς «νοικοκυρεμένης Ελλάδας που «ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, του νόμους, είχε ενδιαφέρον για τον γείτονά του» καταρρίπτει με δική του ανάρτηση ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Νίκος Μπελαβίλας Γράφει ο Νίκος Μπελαβίλας:

«Να μία εικόνα της "παλιάς νοικοκυρεμένης Ελλάδας". Ο νοικοκύρης στην παράνομη παράγκα της Δραπετσώνας. Με τη φαμίλια του. Έχτισε το φτωχικό του, ζούσε στο βαθύ περιθώριο και στα όρια της παραβατικότητας σε ένα τεράστιο γκέτο, των εργατικών συνοικιών του Πειραιά. Δίπλα του υπήρχαν τεκέδες. Πιο πέρα μπουρδέλα. Από πάνω οι καμινάδες των εργοστασίων ξερνούσαν θάνατο.

Δεν σεβάστηκε κανέναν νόμο και κανένας νόμος δεν τον σεβάστηκε. Φαγωνόταν με τους γείτονες του για ένα μέτρο γης. Κυνηγιόταν με τον χωροφύλακα και με τον επιστάτη της φάμπρικας. Η μόνη καθαριότητα που μπορούσε να κάνει ήταν το ασβέστωμα. Το βαρέλι με τα παλιόξυλα πού’χε ξεβράσει η θάλασσα στο λιμάνι, ζέσταινε το χειμώνα. Το πάτωμα χωμάτινο αλλά τα παιδιά ξυπόλητα για να μην τρυπήσουν τα παπούτσια τους. Τα είχαν για το Πάσχα. Και τα νερά του απόπατου έτρεχαν στα σοκάκια.

Χιλιάδες ιστορίες να περιγράψουμε την παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα και άλλες τόσες φωτογραφίες να τη δείξουν σε όσους δεν την ξέρουν. Ιστορίες και εικόνες φρίκης. Ξεκινούν από εδώ και φθάνουν σε εκείνους τους ματωμένους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου έγινε η άστοχη δήλωση που θέλει να φέρει «την επιστροφή στην παλιά νοικοκυρεμένη Ελλάδα. Στην Ελλάδα που ο νοικοκύρης είχε το σπίτι του καθαρό, τηρούσε τους κανόνες, του νόμους, είχε ενδιαφέρον για τον γείτονά του»

Όλο και πιο πολύ ως κυβέρνηση κατοχής συμπεριφέρεται η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τον αέρα που της δίνει βέβαια το 41% των ψηφοφόρων της, η ανυπαρξία ουσιαστικής αντιπολίτευσης και η εκκωφαντική αδιαφορία των νοικοκυραίων. Με την, απαραίτητη πλέον, συνοδεία των ΜΑΤ άρχισαν σήμερα να κόβουν τα 72 δέντρα της πλατείας Εξαρχείων στα πλαίσια της κατασκευής του σταθμού Μετρό.

Ο κόσμος, αυτός ο λίγος αλλά ηρωϊκός κόσμος, αντιστέκεται με τρόπο που συγκινεί. Στο κόψιμο των δέντρων αντιδρά επίσης ο νεοεκλεγείς δήμαρχος Αθηναίων, Χ. Δούκας. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και δημοτικός σύμβουλος από την «Ανοιχτή πόλη» Νάσος Ηλιόπουλος αλλά και ο επίσης δημοτικός σύμβουλος Πέτρος Κωνσταντίνου από την «Ανταρσία στις γειτονιές», κατέθεσαν μήνυση και ανάγκασαν την εισαγγελία πρωτοδικών να συστήσει προσωρινή παύση των εργασιών μέχρι να διευκρινιστούν, λέει, οι συνθήκες κοπής των δέντρων.

Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για το τελικό αποτέλεσμα, γνωρίζοντας πως οι κρατούντες βρίσκουν πάντα ένα παραθυράκι του νόμου για να επιβληθούν με νομότυπο, πλην όμως ανήθικο τρόπο. Είναι χαρακτηριστικό πως η σύμβαση με βάση την οποία πραγματοποιεί τις εργασίες το συνεργείο στην πλατεία στα Εξάρχεια αφορά σύμβαση που υπεγράφη με την Περιφέρεια Αττικής και σχετίζεται με την αποψίλωση πρασίνου στο πλαίσιο προληπτικών μέτρων για την εκδήλωση πυρκαγιάς (!!!).

Επιστρέφοντας στην ουσία του θέματος, δύο τεράστια ερωτήματα εγείρονται: Δεν μπορεί να φτιαχτεί ο σταθμός του Μετρό χωρίς να κοπούν τα δέντρα; Ήταν αναγκαίο να φτιαχτεί ο σταθμός πάνω στην πλατεία των Εξαρχείων, εφόσον ήταν σε όλους γνωστό πως θα υπάρξουν αντιδράσεις και εφόσον είχαν υπάρξει και αντιπροτάσεις;

Στο δεύτερο αυτό ερώτημα απαντά ο Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου και διευθυντής του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος, ο οποίος σε σχετική ανάρτησή του αναφέρει:

H φυσική θέση του σταθμού Μετρό είναι το Μουσείο και όχι τα Εξάρχεια. Εμπορικά, κυκλοφοριακά, πολεοδομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά η επιλογή Εξάρχεια είναι λάθος, η επιλογή Αρχαιολογικό Μουσείο είναι σωστή.

Η τεχνική λύση της χάραξης για τη χωροθέτηση του σταθμού στη συμβολή Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα δόθηκε από μεικτή κυβερνητική επιτροπή του Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών, του Υπουργείου Πολιτισμού, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Αρχαιολογικού και του Επιγραφικού Μουσείου με τον συντονισμό της «Ανάπλασης Αθήνας» την άνοιξη του 2019.

Η επιλογή της νέας κυβέρνησης, τον Σεπτέμβριο του 2019 να επιστρέψει το Μετρό στην πλατεία έχει σχέση με τη βεντέτα των ακροδεξιών υπουργών οι οποίοι υποσχέθηκαν την «εκκαθάριση των Εξαρχείων». Δεν έχει καμία σχέση με την προσπάθεια να εξυπηρετηθούν οι επιβάτες, οι κάτοικοι, οι επισκέπτες του κέντρου της Αθήνας.

Απόψε 5/11/2023 στις 17:30 και στον ραδιοφωνικό σταθμό "ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5" ο καθηγητής του ΕΜΠ Νίκος Μπελαβίλας έδωσε μία συνέντευξη στον Θανάση Λαζαρίδη η οποία είχε μορφή συζήτησης για ρέματα και πλημμύρες. Ο καθηγητής Μπελαβίλας έκανε εκτενή αναφορά στα λάθη που έχουν γίνει τα παλιότερα χρόνια στις μεγάλες διευθετήσεις των ποταμών του λεκανοπεδίου. Σε ξεχωριστή θέση στη συζήτηση τοποθέτησε και τοποθετήθηκε -για ακόμα μία φορά- για τα όσα συμβαίνουν σχετικά με το Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας.

Τόνισε το μεγάλο λάθος που πάει να γίνει με την απόπειρα εγκιβωτισμού του τελευταίου ανοιχτού, μεγάλου ποταμού της Αττικής και αντιδιέστειλε τα όσα ξεπερασμένα σχεδιάζονται στην Ελλάδα με τα όσα γίνονται στον κόσμο. 

Ενσωματώνουμε το ηχητικό απόσπασμα της συνέντευξης στο οποίο αναφέρεται στο Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας και το παρουσιάζουμε και καταγεγραμμένο, ως κείμενο, παρακάτω.

Αν και αποτελεί προσβολή στο πρόσωπο του κ. Μπελαβίλα, αξίζει να αντιπαραβληθεί ο λόγος του έγκριτου  και παγκοσμίως καταξιωμένου καθηγητή με τον λόγο μερικών τοπικών "παπαγάλων" και των αφεντικών τους που παλεύουν ε κάθε τρόπο να υπερθεματίσουν για τη σημασία του έργου εγκιβωτισμού του Μεγάλο Ρέματος. Ενός έργου παρωχημένου σχεδιασμού και αναχρονιστικών αντιλήψεων. Ένα έργο άκρως επικίνδυνο σε καιρούς κλιματικής αλλαγής και καταστροφικό για το περιβάλλον

Στο απόσπασμα που ο κ. Μπελαβίλας αναφέρεται στο Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας λέει τα παρακάτω:

Νίκος Μπελαβίλας: Στο μεγάλο ρέμα της Ραφήνας, σήμερα προχωράνε έργα που τεχνικά ανήκουν στην προηγούμενη εποχή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε. Δεν μπορούμε να τσιμεντώνουμε τα ρέματα. Δεν μπορούμε να περιορίζουμε τις κοίτες, δεν μπορούμε να στραγγαλίζουμε τους ποταμούς. Είναι ανάγκη να ξέρουμε ότι το ποτάμι, δεξιά κι αριστερά, το ρέμα δεξιά κι αριστερά, θα εκτονωθεί κάποια στιγμή, θα πλημμυρίσει κάποια στιγμή. Επομένως μία πενηντάμετρη ζώνη είναι απολύτως απαραίτητη για να μπορέσει να πάρει τους επιπλέον όγκους νερού και μ΄ αυτή τη λογική πρέπει να αρχίσουμε να ανοίγουμε  τα υδάτινα κανάλια. Το κάνει πια όλη η ανθρωπότητα. Από τη Σεούλ μέχρι τη Μαδρίτη, από τα Τίρανα μέχρι το Ντελ της Ολλανδίας, έχω δει με τα μάτια μου ποτάμια τα οποία ήτανε….κανάλια τα οποία ήτανε μεγάλες λεωφόροι και μετατράπηκαν πάλι σε πάρκα νερού, σε πάρκα με πράσινο και με τα ποταμάκια να τρέχουνε μέσα το καλοκαίρι και τα ποτάμια να τρέχουν φουσκωμένα αλλά ελεύθερα, όχι στραγγαλισμένα, τον χειμώνα

Θανάσης Λαζαρίδης: Προφανώς λοιπόν, έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό αφορά την ιστορία μιας γενιάς ολόκληρης, για να φτάσουμε σε αυτό, αυτή τη λογική εννοώ

Νίκος Μπελαβίλας: Οι προδιαγραφές πια, εγκιβωτισμού ρεμάτων, εγκιβωτισμού ποταμών πρέπει πια να αλλάξουν. Και πρέπει να καταργηθεί η έννοια του εγκιβωτισμού, να το πω έτσι χοντρά για να το καταλάβουν και οι συνάδελφοι μηχανικοί που πιθανόν να ακούνε. Πρέπει να μιλήσουμε πια για ανοιχτές κοίτες με μεγάλα ποσοστά ανοιχτού εδάφους που θα μπορέσει να τραβήξει το νερό, να εμπλουτίσει τον υδροφόρο αφενός και να απορροφήσει ποσότητες νερού και τα μπετονένια τοιχία που περιορίζουνε όλη αυτή την ιστορία, πρέπει να καταργούνται σιγά σιγά και να τελειώνουμε με αυτή την παλιά και λανθασμένη τεχνική που ακολουθούσαμε ως τώρα

Εδώ είναι και το ηχογραφημένο απόσπασμα 

Η πλήρης εκπομπή, απ' όπου και η συζήτηση του Νίκου Μπελαβίλα με τον Θανάση Λαζαρίδη στο Ρ/Σ ΣΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 και στην εκπομπή  Έρθεν η ώρα μας  Κυριακή 5/11 17:00 - 18:00 (κάντε κλικ και επιλέξτε την πλήρη εκπομπή)

Και εδώ μόνο η συζήτηση με τον Νίκο Μπελαβίλα

Ήταν 18/10/2023 όταν ο καθηγητής Πολεοδομίας και Ιστορίας της πόλης στη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών, Νίκος Μπελαβίλας εξηγούσε σε συνέντευξη του στο ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5 τι σημαίνει μακροπρόθεσμος σχεδιασμός αντιπλημμυρικής προστασίας. 

Η συζήτηση είχε οδηγήσει τον καθηγητή να εξηγεί τι είναι η πρόληψη της πλημμύρας. Και αναφέρει:

"Η πρόληψη έχει δύο σκέλη. Το πρώτο είναι τα άμεσα σωστικά. Η επείγουσα δρομολόγηση ενός έργου συντήρησης της ασυντήρητης κοίτης του Κηφισού. Αυτή δεν είναι υπόθεση του καθενός δημάρχου. Δεν μπορεί ο Μώραλης στον Πειραιά να καθαρίζει το αριστερό τοιχίο και ό Ευθυμίου στο Μοσχάτο το δεξί... Αυτά είναι αστειότητες και όποιος κάθεται και τα λέει -και μιλάω για τη χθεσινή ανακοίνωση- δεν έχει ιδέα του τι είναι τεχνικό έργο. Δεν μπορεί να καλούνται 24 δήμοι, όλοι μαζί ¨κατεβείτε κάτω να καθαρίσετε". Δεν είναι παιδική χαρά ένα τέτοιο έργο. Αυτό οφείλει να δρομολογηθεί από έναν κεντρικό σχεδιασμό που την ευθύνη του την έχουν το υπουργείο και η περιφέρεια. Και όταν λέω υπουργείο εννοώ το υπουργείο υποδομών το οποίο είναι και αυτό που γνωρίζει να κάνει αυτά τα έργα. Κι η Περιφέρεια Αττικής γιατί είναι ένα χοντρό έργο μητροπολιτικής κλίμακας. Ανάλογο παράδειγμα: Αν -ό μη γένοιτο- καταστραφεί κομμάτι της λεωφόρου Συγγρού δεν θα κληθεί η τεχνική υπηρεσία του δήμου Καλλιθέας να το επισκευάσει...

...Λοιπόν ο Κηφισός είναι τεχνικό έργο. Δεν πρόκειται για τον καθαρισμό ενός μικρού ρέματος σε μια πλαγιά του Αιγάλεω, του Υμηττού

 Το δεύτερο είναι ο μακροπρόθεσμος σχεδιασμός. Μακροπρόθεσμος σχεδιασμός σημαίνει όλα αυτά που λέει η επιστημονική κοινότητα εδώ και είκοσι χρόνια. Σταματήστε το τσιμέντωμα των ρεμάτων. Σταματήστε την υπογειοποίηση των ρεμάτων. Αυτή τη στιγμή γίνεται μάχη στη Ραφήνα για το Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας. Το ξέρετε. Είναι σχεδιασμός της δεκαετίας του '50. Κακός σχεδιασμός. Δεν ήταν κακοί οι άνθρωποι, ούτε είχαν δόλιους σκοπούς. Αυτά ξέρανε, κλιματική κρίση δεν είχαμε, η περιβαλλοντική ευαισθησία δεν υπήρχε. Έτσι ξέρανε. Νομίζανε πως με το μπετόν αρμέ θα σώσουνε τον κόσμο. Πέρασε αυτή η εποχή. Οφείλουμε λοιπόν να αρχίσουμε να συζητάμε πως πρώτα απ' όλα, δεν θα καλύψουμε άλλα ρέματα και πως θα τα ανοίξουμε. Στην επόμενη δεκαετία της Αθήνας θα αρχίσουμε να ανοίγουμε ρέματα και εδώ πάνω.,,"

Το απόσπασμα της συνέντευξης που αφορά στο Μεγάλο Ρέμα της Ραφήνας παρατίθεται στο βίντεο που ακολουθεί

Ολόκληρη η συνέντευξη εδώ