Θυμάσαι πατέρα;
«Πιδί μ’, φτωχοί άνθρωποι’ μεις, με τον φτωχό και τον πονεμένο κολιγιά είμαστε, μην τον αδικήσεις, μην του κλέψεις το ψωμί απ’ το χέρι, μη βάλεις αμανάτι τον εαυτό σου για το καλύτερο που δεν είναι θ’ κό σ’. Ό,τι φκιάνουν τα χέρια σ’, αυτό είναι το καλό. Μην το πάρεις απ’ τα χέρια τ’ αλλουνού που’ ναι αδύναμος και μην ξεχάσεις να κεράσεις τον φίλο που δεν πρόκοψε όπως εσύ…». Τα μάτια του ήταν υγρά, λυπημένα: «Να ‘ σαι καλό παιδί…»
Από το συγκινητικό βιβλίο του Βασίλη Κολοβού «Θυμάσαι, πατέρα;» Ο αγώνας των απλών ανθρώπων της μετεμφυλιακής Ελλάδας να ξεφύγουν από την ανέχεια. Ο αγώνας για να κερδίσουν δικαιώματα και αξιοπρέπεια
... Aυτή τη χρονιά εγώ τελείωνα το σχολείο. Το μέλλον μου είχε προαποφασιστεί και εξασφαλιστεί. Ο πατέρας θα με ρόγιαζε τσοπάνο σ’ έναν τσέλιγκα που’ χε το κοπάδι πέρα στο λιβάδι. Αυτή ήταν η φυσική κι ευτυχισμένη κατάληξη για το δεύτερο αρσενικό παιδί μιας μεγάλης φαμελιάς. Θα έμενα ρογιασμένο σε ξένο κοπάδι μέχρι τη χρονιά που ο μεγαλύτερος γιος, ο δεύτερος άντρας της οικογένειας μετά τον πατέρα, θα ετοιμαζόταν για το στρατό. Τότε εγώ θα’ ρχόμουν πίσω στο χωριό, στα δικά μας ζωντανά, στα χωράφια, στις άλλες δουλειές μαζί με τον πατέρα, ενώ τη θέση μου στο ρόι θα την έπαιρνε ο μικρότερος. Αυτή ήταν η θεϊκή ροή των πραγμάτων στη μικρή μας κλειστή κοινωνία και τίποτα δεν μπορούσε να την αλλάξει.
Ο μόνος άνθρωπος με δικαίωμα να έχει διαφορετική γνώμη, και μάλιστα ν’ ακούγεται με σεβασμό, ήταν ο δάσκαλος, ο κύριος του χωριού μας, ο άνθρωπος που είχε σχεδόν σιωπηλά εξοριστεί εδώ πάνω από πολλά χρόνια. Δεν ήταν δα και πολύ εθνικόφρονας, μίλαγε πολύ για την κατάντια του Έθνους, την αθλιότητα και τον ταξικό χαρακτήρα της παιδείας, τη ζωώδη κατάσταση που ζούσαμε εμείς στο χωριό. Είχε γίνει σχεδόν ένα με τους ανθρώπους του βουνού και της αγριάδας. Τους πόναγε.
«Γιάννο, είναι καλός μαθητής, φέρνει βόλτες το μυαλό του. Διώξ’ το απ’ το χωριό, δε θα χαθεί αυτό».
Κάθονταν στην αυλή του σπιτιού μας με τον πατέρα αντικριστά στα πεζούλια. Η μάνα τούς είχε κεράσει κιόλας το τρίτο τσίπ’ ρο. Είχε έρθει σπίτι επί τούτου.
«Μα, κυρ δάσκαλε, χαϊβάνι είναι, πού θα πάει αυτού κάτ’ στις πολιτείες, θα χαθεί».
Όλες μου οι Κυριακές ήταν του πατέρα
του Νίκου Κάρλου
Έξι μέρες την εβδομάδα, δώδεκα ώρες την ημέρα. Στο εργοστάσιο. Με το μηχανάκι.
Κάθε βράδυ γύριζε με ένα ψωμί και ένα γάλα, προσφορά της Βιοχάλκο. Και μια εφημερίδα. Ή ένα περιοδικό. Ή ένα βιβλίο. Από εκείνα που πουλούσαν τα περίπτερα. Τα Βίπερ. Μια φορά την εβδομάδα, ένα τεύχος κάποιας σειράς. Με υπομονή και επιμονή, κάποια στιγμή, τα τεύχη γίνονταν τόμοι. Ξεχείλιζαν την βιβλιοθήκη.
Τα σαββατόβραδα, πηγαίναμε μαζί στο περίπτερο. Μίκυ Μάους, Τεν Τεν, Μικρός Ήρωας ... Τις Κυριακές, οι εφημερίδες ήταν αθλητικές. Πότε το "Φως", πότε η "Ηχώ". Ολυμπιακός, μεν, αλλά με μέτρο.
Οι Κυριακές είχαν και βόλτες. Κολλημένος πάνω του, στο μηχανάκι, γυρνούσαμε την πόλη. Και μου έδειχνε. Την Αθήνα απ' τον Λυκαβηττό. Το Μοναστηράκι. Την Αρχαία Αγορά. Το Πασαλιμάνι. Την οδό Αθηνάς. Το Ζάππειο... Τον "Γύρο του θανάτου" στα λούνα παρκ. Και τα θηρία σε κάποιο τσίρκο. Κλεφτές ματιές στις πρόβες των κλόουν, στις μισάνοιχτες τέντες.
Καταλήγαμε σε ένα καφενείο στον Κολωνό. Ένα καφεδάκι ή ένα ουζάκι, στα γρήγορα, με τον φίλο τον Θανάση ή τον ξάδερφο τον Δημοσθένη, και πίσω στο κυριακάτικο τραπέζι.
Τις Κυριακές που το οικογενειακό πρόγραμμα ήταν γεμάτο, οι βόλτες ήταν στην πλατεία Χαλανδρίου. Στις βιτρίνες με τα βιβλία και τα παιχνίδια. Καθένας με τους κρυφούς του πόθους.
Γυάλισμα των παπουτσιών σε κάποιον απ' τους λούστρους, πίσω από τον ναό. Παπούτσια γυαλισμένα, ήδη, από την μάνα.
Ένα δελτίο Προπο ή ένα Λαϊκό. Οι χίλιες δραχμές που κέρδισε μια φορά, έγιναν, επιτέλους, παράσταση στο μεγάλο τσίρκο στην Συγγρού. Με διευρυμένη οικογένεια. Όσους χώραγε το χιλιάρικο.
Και το καφενείο του Οδυσσέα. Μικρό και απόκεντρο. Ο "Αφεντούλης" στην πλατεία, για τις οικογενειακές εξόδους. Ο Οδυσσέας για τους δυο μας. Μέτριο ελαφρύ για εκείνον, σοκολάτα για μένα. Πηχτή, γλυκιά, σε ποτηράκι του κονιάκ. Μία γουλιά.
Τις Κυριακές το μεσημέρι, ξαπλώναμε μαζί στο μεγάλο κρεβάτι. Το ράδιο στο κομοδίνο. Γιούτσος, Δομάζος, Παπαϊωάννου...
Όλες μου οι Κυριακές ήταν του πατέρα.
Μ΄αρέσει να μη λέω πολλά
«Μ' αρέσει να μη λέω πολλά/ Μ' αρέσει να κοιτάω ψηλά/ Στ' ατέλειωτα τραγούδια».
Εκεί, λίγο παράμερα, μακριά από την μπόχα της νεοελληνικής χαβούζας της κακής αισθητικής και της αποθέωσης του απόλυτου τίποτα, ακούμε τα Υπόγεια Ρεύματα από το υπέροχο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ και πετάμε ψηλά, στους ουρανούς της τέχνης και του ονείρου.
« Με τη σκιά μου να πετώ/ να πιάνω αστέρια στο βυθό/βυθό της μουσικής σου».
Πετάμε ψηλά, να μη μας πιάνει η μπόχα και συναντούμε ό,τι αγαπούμε.
«Μάτια μου ψάξε να με βρεις/ψάξε στους δρόμους της σιωπής/μοναχός, θα σβήνω τη μορφή μου».
Χαρδαλιάδες και Δρυάδες
Βλέποντας το «σχέδιο Δρυάδες» της Γενικής Γραμματείας Πολιτικής Προστασίας να ξεκινά, δεν μπορεί ο λογικός άνθρωπος να μην αισθανθεί ένα πνίξιμο. Μία απογοήτευση για το μέλλον αυτού εδώ του τόπου -της Αττικής. Μία μελαγχολία και μία έντονη στεναχώρια για την εξόφθαλμη απόπειρα αφανισμού κάθε έννοιας λογικής. Την καταστρατήγηση κάθε έννοιας δασικής διαχείρισης και την έλλειψη κάθε επιστημονικής γνώσης και διαχειριστικής ικανότητας στην εκτέλεση των σχετικών εργασιών. Γνώσης και ικανότητας που αποτελούν συστατικά στοιχεία της υπηρεσίας που κάποτε είχε την ευθύνη της διαχείρισης του δασικού περιβάλλοντος και γι’ αυτό καλούταν «Δασική Υπηρεσία». Της Υπηρεσίας που έχει απομακρυνθεί από το πεδίο δράσης της εδώ και χρόνια.
Οι "Δρυάδες" του Χαρδαλιά
Ένα γιουρούσι «Χαρδαλιάδων» και όμοιας ποιότητας μελών της αγέλης τους, ορμά σε δάση και δασικές εκτάσεις της Αττικής για να κάνει πράξη ένα σχέδιο «Αντιπυρικής Προστασίας». Ένα σχέδιο που φέρει ως όνομα, τον ευφημισμό «Δρυάδες». Είναι γνωστοί οι ευφημισμοί που αποδίδονται στα σχέδια καταστροφής, από την δεκαετία του 80. Πρόσφατα είχαμε την πασοκικής έμπνευσης μετονομασία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης σε «Προστασίας του Πολίτη». Έμοιαζε σαν να μετονομάστηκε για να κορυφωθεί στα χρόνια του η αστυνομική βία κατά του πολίτη που υποτίθεται πως προστατεύει.
Άλλος ευφημισμός ήταν ο «Ξένιος Δίας» του Δένδια, που αν δεν έπνιγε πρόσφυγες μέσα στις βάρκες τους, τους υποδεχόταν σε κολαστήρια τύπου Αμυγδαλέζας. Τόσο ξένιος ο Ξένιος.
Ο δολοφόνος της Καρολάιν δεν ήταν κάποιος Αλβανός ή Γεωργιανός
Με αφορμή τα μονίμως επαναλαμβόμενα ρατσιστικά στερεότυπα που αναπαράγουν τα εγχώρια κανιβαλικά ΜΜΕ, η Κοινότητα Αλβανών Μεταναστών στην Ελλάδα, αξιώνει δημόσια συγγνώμη από τα Μέσα αυτά για το διασυρμό της Αλβανικής Κοινότητας χωρίς κανένα στοιχείο και ζητά ταυτόχρονα από την ελληνική πολιτεία να πράξει ό,τι επιβάλλεται προκειμένου να σταματήσει η μόνιμη τακτική ενοχοποίησης του ξένου που τροφοδοτεί το μίσος και το ρατσισμό στην ελληνική κοινωνία. Αναλυτικά, η ανακοίνωση της Αλβανικής κοινότητας
Η Κοινότητα Αλβανών Μεταναστών στην Ελλαδα εκφράζει τον αποτροπιασμό της στο ειδεχθές έγκλημα, που εχει συγκλονίσει το πανελλήνιο.
Παρακολουθούμε σοκαρισμένοι τις εξελίξεις στην εξιχνίαση της δολοφονίας της νεαρής μητέρας στα Γλυκα Νερα, απο τον ίδιο τον συζυγο της, τελικά!
Εκφράζουμε την αμέριστη συμπαράσταση μας στην οικογένεια της άτυχης Καρολάιν.
Ταυτόχρονα ζητάμε με άμεσα αντανακλαστικά να υπάρξει ευρεία και άμεση αντίδραση της πολιτείας, προκειμένου να σταλεί το σωστό μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, δίχως καμια άλλη καθυστέρηση:
Ο δολοφόνος της Καρολαιν ΔΕΝ ήταν κανένας "Αλβανός" ή "Γεωργιανός" σεσημασμένος κακοποιός.
Για άλλη μια φορά, τα ελληνικά ΜΜΕ δεν έχασαν την ευκαιρία να καλλιεργήσουν με ιδιαίτερο μένος τα στερεότυπα του "ξένου, μετανάστη εγκληματία", τροφοδοτώντας το μίσος και τον ρατσισμό στην Ελληνική Κοινωνία.
Καταδικάζουμε απερίφραστα την φρικιαστική πράξη του 33-χρονου συζυγοκτονου, που παρίστανε επί μέρες τον συντετριμμένο σύζυγο ΚΑΙ
Αναμένουμε δημόσια Συγγνώμη απο τα εγχώρια ΜΜΕ για τον επαναλαμβανόμενο δημόσιο διασυρμό της Αλβανικής Κοινότητας στην Ελλάδα, με επίμονη προπαγάνδα, χωρίς κανενα επίσημο στοιχείο.
Συμβαίνει πολλα χρόνια τώρα, καιρός να σταματήσει και να επιβληθούν σκληρές τιμωρίες στους υπεύθυνους!
Ας μην σπέρνουμε άλλο μίσος στην ήδη πονεμένη κοινωνία μας, όπου όλοι μπορούμε και καταφέρνουμε να συνυπάρχουμε αρμονικά.
Περισσότερα: Ο δολοφόνος της Καρολάιν δεν ήταν κάποιος Αλβανός ή Γεωργιανός
Πράσινο δούλεμα από γαλάζιους εγκληματίες
..... χαρά γεμάτο. Ναι, πρόκειται για τον υφυπουργό του "Εθνικού Σχεδίου Αναδασώσεων"
Στο ρεπορτάζ στα «ΝΕΑ» του Πρ. Γιόγιακα στις 12 Δεκεμβρίου του 2020 και ενώ έτρεχε η κατάρτιση και υποβολή προς ψήφιση του αντιπεριβαλλοντικού και δασοκτόνου (με όλη τη σημασία της λέξης) νομοσχεδίου του γνωστού εκτελεστή Χατζηδάκη, διαβάζαμε πως «Πρασινίζει η Ελλάδα» με ένα «δεκαετές πρόγραμμα αναδάσωσης 500.000 στρεμμάτων που έχουν καεί, αποψιλωθεί ή υποβαθμιστεί». Η δε χρηματοδότηση του θα ήταν «ύψους 310 εκατ. Ευρώ» και θα καλυπτόταν «από το Ταμείο Ανάκαμψης».
Ψάξαμε για μία φωτογραφία του υπουργού ειδικών αποστολών, που να τον δείχνει κάπως συμπαθητικό
Πως να κρύψει ο εκτελεστής ένα από τα εγκλήματα που εκτελούσε εκείνον τον καιρό; Βρήκε ένα μισοψέμα – μισοαλήθεια και το εκτόξευσε. Όπως έκανε κατόπιν, στην άλλη αποστολή του ως φονιά, με την κατάργηση του οκταώρου και το κολοσσιαίο ψέμα περί διαφύλαξης του μέσω της ….ηλεκτρονικής κάρτας εργασίας. Κάποιο ψέμα, κάποια μπαρούφα «για τα γίδια» θα βρει και για το ασφαλιστικό, το οποίο ετοιμάζεται ήδη να σκοτώσει. Αλλά δεν είναι αυτό -προς το παρόν- το θέμα μας.
Ο μηχανισμός προπαγάνδας του Μητσοτάκη διαφήμιζε λοιπόν πως, «Πρασινίζει η Ελλάδα με 30 εκατομμύρια δέντρα» μέσω του μεγαλύτερου προγράμματος αναδασώσεων στην Ελλάδα» που θα ξεκινούσε με την έναρξη της φυτευτικής περιόδου του 2021 (αυτή αρχίζει τον Σεπτέμβρη όπως κάθε χρόνο ) και με ορίζοντα ολοκλήρωσης το 2026. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια (έως το 2030) προβλέπονταν εργασίες παρακολούθησης και συντήρησης.
310 εκατομμύρια ευρώ θα δάσωναν 500.000 στρέμματα και σύμφωνα με τον προϋπολογισμό υλοποίησης, τότε, 703.998.000 ευρώ θα ήταν οι δαπάνες της δεκαετίας. 309 εκατομμύρια θα ήταν από το Ταμείο Ανάκαμψης και 391 από ΕΣΠΑ, από πρόγραμμα αγροτικής ανάπτυξης και άλλους πόρους. Τι και αν 309+301 κάνουν 700 και όχι 703,998. Με 3,998 εκατομμύρια θα ασχολούμαστε τώρα;
Τελικά, αγοράζονται όλα;
O Roger Waters των Pink Floyd για μια φορά ακόμη ξεχώρισε από τη μεγάλη μάζα των καλλιτεχνών που, ενώ λένε πως κάνουν τέχνη για την τέχνη προκειμένου να δικαιολογήσουν την αποστασιοποίησή τους από τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, στην πραγματικότητα κάνουν τέχνη για τη μάσα και είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν τα πάντα σε οποιονδήποτε.
Κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης για τον διωκόμενο δημοσιογράφο Julian Assange στην οποία συμμετείχε, ο Roger Waters αποκάλυψε πως το πρωί της ίδιας ημέρας είχε λάβει ένα μήνυμα από το Facebook, με το οποίο η πασίγνωστη πλατφόρμα ζητούσε, έναντι ενός πολύ μεγάλου χρηματικού ποσού, τα δικαιώματα για να χρησιμοποιήσει το εμβληματικό τραγούδι των Pink Floyd «Another Brick in the Wall II» σε μια διαφημιστική καμπάνια για το για το Instagram
Ο Roger Waters δεν δυσκολεύτηκε να απαντήσει … «Άντε γ@μήσου! Όχι. Για κανένα γ@μημένο λόγο!» αποδεικνύοντας πως υπάρχουν πράγματα που δεν αγοράζονται για οποιοδήποτε ποσό
Στα δικά μας τώρα, στην Αθήνα. Αντίθετα με τον Rogers Waters, εμείς πουλάμε ό,τι μας ζητήσουν έναντι οποιουδήποτε τιμήματος και παρόμοιες ευαισθησίες θεωρούνται, με συνοπτικές διαδικασίες, γραφικότητες. Σήμερα λοιπόν, κάνει επίδειξη μόδας ο οίκος Dior και θα χρησιμοποιήσει για το σκοπό αυτό, κατόπιν αδείας του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Ταυτόχρονα, ξεκίνησε η φωτογράφηση των μοντέλων του οίκου στην Ακρόπολη και θα συνεχιστεί και σε άλλους σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους.
Οι γιάπηδες της Νέας Δημοκρατίας που παριστάνουν πως σέβονται την ιστορία της χώρας, λένε πως αυτό το γεγονός θα αποτελέσει μια διαφήμιση για τη χώρα. Οι πατριδέμποροι της αγοραίας δεξιάς μιλάνε για την πατρίδα σαν αυτή να είναι ένα προϊόν προς πώληση. Εμείς τουλάχιστον, δεν εκπλησσόμαστε. Και όλα αυτά για διακόσια χιλιάρικα. Όσο κοστολογείται μια κλωτσιά της μπάλας από τον Ρονάλντο. Για την ακρίβεια, μια στραβοκλωτσιά. Η ευθύβολη κλωτσιά αξίζει περισσότερα
Στα πιο δικά μας τώρα, στη Ραφήνα. Και εδώ οι ευαισθησίες περιττεύουν. Ο δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου, Ε. Μπουρνούς, αδυνατώντας να διατηρεί καθαρές τις παραλίες της πόλης του με τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου, ανέθεσε τον καθαρισμό τους σε μια ιδιωτική εταιρία για λογαριασμό κάποιων εταιριών/χορηγών που «υιοθετούν» τις παραλίες. Συγκεκριμένα, τις Μαρίκες, τη μεγάλη παραλία της Ραφήνας, τις υιοθέτησε μια βιομηχανία τροφίμων, τοποθετώντας για διαφήμιση κάποιους μεγάλους κάδους ανακύκλωσης, όπως επίσης και διαφημιστικές σημαίες σε διάφορα σημεία της παραλίας. Σε λίγα χρόνια δε θα λέμε «πάμε στις Μαρίκες», θα λέμε «πάμε στην El Bisco».
Aντιπυρική Προστασία: Η Δασική Υπηρεσία δεν συμφέρει
Με την επέλαση των κάθε λογής, κατ' ονομα "προστατών" των οικιστών πρώην δασικών ή γειτνιαζόντων με δάσος περιοχών και προ του ορατού πια κινδύνου να εκχερσωθούν τα τελευταία δάση της Αττικής (όσα γλίτωσαν από τις πυρκαγιές και τις καταπατήσεις), αποκαλύπτεται πως ανέκαθεν όταν οι εξουσίες μιλούσαν για "προστασία", ποτέ δεν αναφέρονταν στο δάσος. Αναφέρονταν στους οικιστές του, παράνομους ή νομότυπους και τις περιουσίες τους. Άγρα ψήφων και υπηρετών, ο σκοπός τους και ποτέ το δάσος. Αυτό που ούτε κατανόησαν, ούτε το χρειάστηκαν ως υπάρξεις. Το δάσος, το βουνο, τα φυσικά αποθέματα ήταν πάντα το "αντάλλαγμα". Αντάλλαγμα σε συνεταιριστές, συλλόγουε, αυτόνομους οικοδομικούς συνεταιρισμούς κλπ. Αντάλασσαν το μεγάλο και το αιώνιο Δάσος για το μικρό, το ασήμαντο. Σαν να ήταν οι ιδιοκτήτες του. Σαράφηδες της γης.
Επακόλουθο ήταν να απαξιωθεί και η δασική υπηρεσία, ως θεράποντας και προστάτης του μεγάλου και του αιωνίου (οι εξαιρέσεις παραμένουν εξαιρέσεις γι' αυτό και επιβεβαιώνεται ο κανόνας). Σήμερα, με τη χυδαιότητα που δικρίνει κάθε εξουσία, χρηματοδοτούνται νομότυπες εκχερσώσεις και σκληρές παρεμβάσεις, έξω από κάθε διαχειριστική λογική. Η διαχείριση έδωσε τη θέση της στον χασάπη και τον μπαλτά του. Ειδικά τώρα που ανακάλυψαν ακόμα μία ωφέλεια, ως καλοί νεοφιλελεύθεροι που εκεί που ο λαός ζει την καταστροφή, αυτοί βλέπουν τη μεγάλη ευκαιρία.
Αναδημοσιεύουμε από το euronews.gr ένα άρθρο που θέτει ένα αναπάντητο ερώτημα, το οποίο απαγορεύεται να απαντηθεί αφού αν υπήρχε δασική υπηρεσία θα έμπαιναν παράμετροι όπως πρόληψη, διαχείριση, χερσαία σώματα δασοπυρόσβεσης, καταστολή με αντίπυρα, γνώση της φυσιογραφίας, προσλήψεις και εκπαίδευση κ.ά Αυτά δεν μπορούν να προκριθούν στο μεγάλο σχέδιο της πολιτικής προστασίας, αφού -όπως λέει και ο υφυπουργός- " κομβικό ρόλο παίζουν τα εναέρια μέσα" και βέβαια "προβλέπεται η αγορά συνολικά 36 νέων αμφίβιων αεροσκαφών Air-Tractor" Γι' αυτό ο τίτλος "η δασική υπηρεσία δεν συμφέρει" θα ήταν συντομότερος, περιγρφικότερος, ακριβέστερος
Aντιπυρική Προστασία: Εξοπλιστικό πρόγραμμα 1,76 δισ. ανακοίνωσαν Χρυσοχοϊδης - Χαρδαλιάς -euronews.gr
Για τομή στον τομέα της αντιπυρικής προστασίας στη χώρα μας και πρότυπη δουλειά, μακριά από «εκ των υστέρων μεμψιμοιρία» και για να προλάβουμε νέες τραγωδίες, χαρακτήρισε ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης τον φετινό σχεδιασμό της Πολιτικής Προστασίας για την αντιπυρική περίοδο, τις λεπτομέρειες της οποίας ανακοίνωσε ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων, Νίκος Χαρδαλιάς, σε συνέντευξη Τύπου που δόθηκε το μεσημέρι στο Κτίριο «Φάρος» στο Μαρούσι.
Περισσότερα: Aντιπυρική Προστασία: Η Δασική Υπηρεσία δεν συμφέρει
Επιστολή προς βουλευτή ΜέΡΑ25 σχετικά με κοινοβουλευτική ερώτηση για την πυροπροστασία Πικερμίου
Οι συλλογικότητες Δασαμάρι S.O.S., ανεξάρτητη πρωτοβουλία πολιτών και η Κίνηση για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας έστειλαν την παρακάτω επιστολή στην βουλεύτρια του ΜέΡΑ 25 κα Μ. Απατζίδη με αφορμή την κατάθεση ερώτησης εκ μέρους της, ερώτησης προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης σχετικά με τα μέτρα πυροπροστασίας στο ορεινό Πικέρμι.
Κυρία Απατζίδη,
ενημερωθήκαμε από τοπικές ιστοσελίδες του δήμου Ραφήνας και Πικερμίου ότι καταθέσατε ερώτηση προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης σχετικά με τα μέτρα πυροπροστασίας στο ορεινό Πικέρμι. Στην ερώτησή σας αναφέρετε ως “απολύτως απαραίτητα” κάποια αιτήματα συλλόγων της περιοχής, όπως αντιπυρικές ζώνες, αποψιλώσεις ρεμάτων κ.λπ. Επειδή φαίνεται ότι δεν έχετε καλή πληροφόρηση από τους συλλόγους των οικοπεδούχων και συνεταιριστών με τους οποίους συνεργάζεστε, θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε τα ακόλουθα:
Εδώ και χρόνια η τοπική διοίκηση συνεπικουρούμενη από συλλόγους της περιοχής χρησιμοποιεί το πρόσχημα των αντιπυρικών ζωνών για να προχωρήσει σε εκχερσώσεις των εναπομεινασών δασικών εκτάσεων της περιοχής. Ως “σεληνιακά τοπία 50 μέτρων εντός του δάσους” περιγράφουν τις αντιπυρικές ζώνες... Μπορείτε να δείτε σχετικές τεκμηριωμένες καταγγελίες στις αναρτήσεις του ιστολογίου Δασαμάρι S.O.S.:
(β) Επιστολή προς το δασαρχείο Πεντέλης σχετικά με παραβιάσεις της δασικής νομοθεσίας
Πριν μερικούς μήνες ο δήμαρχος της Ραφήνας δήλωσε ότι δεν αναλαμβάνει τις διοικητικές ευθύνες πολιτικής προστασίας της δασικής έκτασης Δασαμάρι, που βρίκεται ανάμεσα στους οικισμούς της Διώνης και του Ντραφίου. Αντί, λοιπόν, να φροντίσει ο Δήμος να επιτηρεί την περιοχή με τα πυροσβεστικά μέσα που διαθέτει, όπως οφείλει να κάνει με βάση το σχέδιο πυροπροστασίας «Ιόλαος», επιλέγει να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο δασικής πυρκαγιάς εκχερσώνοντας το δάσος με το πρόσχημα των αντιπυρικών ζωνών. Ως ενεργοί πολίτες που ενδιαφερόμαστε να προστατέψουμε το ταλαιπωρημένο φυσικό περιβάλλον της περιοχής, ενημερώσαμε τους αρμόδιους φορείς πολιτικής προστασίας, αλλά εις μάτην! Δείτε σχετικές καταγγελίες:
(γ) Τα πυροτεχνήματα προξενούν πυρκαγιές...
Οι Πορφυρογέννητοι
Έχασε χθες ο Στέφανος Τσιτσιπάς. Και μαζί μ’ αυτόν στενοχωρήθηκε όλη η Ελλάδα. Και μαζί μ’ όλη την Ελλάδα, ως μέρος αυτής, στενοχωρηθήκαμε κι εμείς. Και αυτό το λέμε χωρίς διάθεση ειρωνείας.
Έχασε λοιπόν ο Τσιτσιπάς και στο λογαριασμό του μπήκαν μόλις 750.000 ευρώ, όσα δηλαδή θα μπορέσει να βγάλει ένας Έλληνας εργαζόμενος, που αμείβεται με το βασικό μισθό των 650 ευρώ, σε 96 (ενενήντα έξι) χρόνια. Αν, βέβαια, ο Έλληνας εργαζόμενος έχει δουλειά πλήρους απασχόλησης. Ή, αν έχει δουλειά γενικά. Αν ο Στέφανος κέρδιζε στο χθεσινό τελικό, θα έβαζε στο λογαριασμό του μισθούς άλλων 96 χρόνων.
Έχασε όμως και η Μαρία Σάκκαρη, η οποία κατάφερε να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του μεγάλου τουρνουά. Αυτή κέρδισε μόλις 375.000 ευρώ, όσα δηλαδή θα κερδίσει ο ανωτέρω εργαζόμενος σε 48 χρόνια. Εκτός των άλλων, όμως, κέρδισε έναν Μητσοτάκη. Έναν εξόριστο στο Παρίσι και στη Βοστώνη Μητσοτάκη, που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση της εξορίας
Πόσο μίζεροι και ζηλόφθονοι γινόμαστε μερικές φορές εμείς οι απλοί άνθρωποι. Είναι να μη δούμε άνθρωπο να προκόβει. Εκεί, τον θέλουμε κι αυτόν μαζί μας, μέσα στο βούρκο της ανέχειας. Αμέσως αρχίζουμε τη γκρίνια και τη ζήλεια. Αλλά και η έλλειψη σεβασμού προς τους πορφυρογέννητους, είναι μικρότερη αμαρτία; Είναι να μη δούμε τα παιδιά των βασιλιάδων μας να περνάνε καλά. Αμέσως να τους γκαντεμιάσουμε. Τι ζήλεια, Mon dieu!
Τέτοιοι ζηλόφθονοι άνθρωποι απαρτίζουν και το συγκρότημα των «Υπεραστικών» που τραγουδά για τους «Πορφυρογέννητους», χωρίς να σέβεται
« Άιντε, βρε Υπεραστικοί, για βάλτε ένα χεράκι/ τούτοι οι πορφυρογέννητοι ζητάνε τραγουδάκι/ Κι όσο ο λαός ανέχεται τ’ αφ’ υψηλού τους φρύδια/ να ’χει σκοπό να τραγουδά για πορφυρένια αρχίδια»
Με αεροπλάνα και βαπόρια έρχεται η ανάπτυξη
Από το τέλος του Ιανουαρίου που μας πέρασε, κυκλοφόρησε η είδηση πως εγκρίθηκε από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας το στρατηγικό σχέδιο ανάπτυξης (Master Plan) της παρούσας φάσης, για την επέκταση του Διεθνούς Αεροδρομίου της Αθήνας, «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Και ένας κάτοικος της ανατολικής Αττικής, ειδικά εκείνος που κατοικεί στην Αρτέμιδα και τη Ραφήνα, ήτοι στο παράλιο μέτωπο και λιγότερο εκείνος που κατοικεί στην Αττική ενδοχώρα, εννοώντας τα Σπάτα και το Πικέρμι, θα αναρωτηθεί αν τώρα, στη συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του παράγει εντατική όχληση, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της περαιτέρω ανάπτυξης της επιβατικής του κίνησης;
Αν τώρα, με αποκορύφωση (peak) 15.000.000 επιβατών το χρόνο, η Ραφήνα και η Λούτσα υφίστανται διαρκή ηχορύπανση, προερχόμενη κυρίως από τη χρήση του ανατολικού διαδρόμου, τι θα γίνει όταν ο διάδρομος αυτός, τις καθορισμένες ώρες θα έχει –εκ των πραγμάτων- πυκνότερη χρήση; Θα μπορεί τότε να μοιραστεί η χρήση με τρόπο που να μειώνει την όχληση;
Η απορία αυτή δεν τίθεται αυτή την περίοδο, που λόγω και των πανελλαδικών εξετάσεων, η ανησυχία κορυφώνεται. Αυτή η απορία τίθεται επί χρόνια -20 τουλάχιστον- αφού η όχληση είναι διαρκής.
Στη Ραφήνα, το να κάτσει κανείς σε ανοιχτό χώρο, σε μία αυλή σπιτιού ή σε άλλον εξωτερικό χώρο για να συζητήσει και να πάρει έναν καφέ λόγου χάρη, αποτελεί άθλο, σχεδόν ισάξιο με εκείνους του μυθικού Ηρακλή. Κάθε συζήτηση διακόπτεται ανά πέντε λεπτά από τον θόρυβο των αεροπλάνων που πετούν σε απόσταση από τα σπίτια, τέτοια που τα καθιστά υποχρεωτικά φωνακλάδες συνομιλητές της κάθε παρέας. Δεν θα αναφερθούμε βέβαια στις ώρες κοινής ησυχίας, που αν και πρακτικά δεν υφίστανται, ο βόμβος των κινητήρων jet είναι το μόνιμο ηχητικό τους «χαλί». Το ίδιο ισχύει και για την Αρτέμιδα, τη Λούτσα όπως τη γνωρίζουμε.
Τι συμβαίνει με το θέμα της ενέργειας;
Όποιος παρακολουθεί από κοντά τις συζητήσεις και τις αναλύσεις για τις πηγές ενέργειας, θα έχει διαπιστώσει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται κάθε συζήτηση όταν φτάνουμε στο κρίσιμο σημείο να πάρουμε θέση για το ποια πηγή ενέργειας θεωρούμε προτιμότερη.
Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η απολιγνιτοποίηση της Ελλάδας και η αντικατάσταση του λιγνίτη με ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εθεωρείτο η απόλυτη και αδιαμφισβήτητη προτεραιότητα. Όποιος έχει δει – ακόμη και από μακριά – τις εγκαταστάσεις της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη και την Πτολεμαΐδα, αντιλαμβάνεται το τεράστιο τίμημα που καταβάλλουν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών αναγκαζόμενοι να αποδεχθούν τη δραματική υποβάθμιση του τόπου τους προκειμένου να ηλεκτροδοτείται όλη η χώρα· ένα τίμημα που εξαγοράζεται με τις θέσεις εργασίας που δημιουργούνται σε αυτές τις περιοχές.
Οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας αποτελούσαν χωρίς αμφισβήτηση τη μεγάλη ελπίδα για μια φιλική προς το περιβάλλον λύση. Όμως, φαίνεται πως υποτιμήθηκαν από τους οπαδούς των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας δύο παράγοντες.
Ο πρώτος παράγοντας είναι αντικειμενικός και έχει να κάνει με τον τρόπο παραγωγής ρεύματος από τις ανεμογεννήτριες (μιλάμε για τις ανεμογεννήτριες γιατί αυτές βασικά μας απασχολούν στην Ελλάδα). Οι ανεμογεννήτριες πολύ απλά δίνουν ρεύμα μόνο όταν φυσάει. Από την άλλη, όταν φυσάει πολύ, δεν υπάρχει προς το παρόν τρόπος να αποθηκευθεί - τουλαχιστον σε μεγάλη κλίμακα - η πλεονάζουσα ενέργεια, η οποία μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα στο σύστημα διανομής της ενέργειας. Έχουμε πρόβλημα λοιπόν και όταν δεν φυσάει και όταν φυσάει πολύ. Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι ένα σύστημα από ανεμογεννήτριες χρειάζεται δίπλα του πάντα σε επιφυλακή και ένα σύστημα σταθερής ροής ενέργειας, που θα καίει δηλαδή λιγνίτη ή πετρέλαιο ή φυσικό αέριο, το οποίο θα εξισορροπεί τον ασταθή ρυθμό παραγωγής ενέργειας από τις ανεμογεννήτριες
Είναι χαρακτηριστικό πως στη Γερμανία, παρά το δηλωμένο σχέδιο της γερμανικής κυβέρνησης και τις οδηγίες της ΕΕ για τον τερματισμό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με άνθρακα, εγκαινιάστηκε ένα νέο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο λιγνίτη και ξεκίνησε την λειτουργία του στις 30 Μαΐου του τρέχοντος έτους. Ο σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος των 1.100 MW, βρίσκεται στην περιοχή της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, και η έναρξη της λειτουργίας του αποδεικνύει πως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζαμε σε σχέση με την απεξάρτησή μας από τον άνθρακα
Σελίδα 1 από 93
