Aqualung
Το Aqualung είναι ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία των Jethro Tull. Ένα τραγούδι που εμπνεύστηκε ο αρχηγός του συγκροτήματος, ο Ian Anderson, βλέποντας φωτογραφίες αστέγων που είχε τραβήξει η τότε σύζυγός του, Jennie Franks. Είναι ένα τραγούδι που πραγματεύεται, όπως έχει δηλώσει ο Ian Anderson, τον ενοχικό και αμήχανο τρόπο με τον οποίο όλοι εμείς οι τακτοποιημένοι αντιμετωπίζουμε το άβολο και ενοχλητικό θέμα των αστέγων
Σήμερα, πενήντα ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του τραγουδιού, ο Ian Anderson αποφάσισε να εμπιστευθεί σε ένα νεαρό Ιρανό βιντεογράφο και σκηνοθέτη, τον Sam Chegini, τη δημιουργία ενός video clip που θα συνοδεύει το εμβληματικό τραγούδι των Jethro Τull.
Το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό. Ο Chegini και ο Anderson μεγάλωσαν το εύρος του προβληματισμού και δίπλα στους άστεγους έβαλαν τα καραβάνια των θαλασσοδαρμένων προσφύγων, έβαλαν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης των κυνηγημένων από τους πολέμους, έβαλαν τη δυστυχία του σύγχρονου κόσμου.
Οι εικόνες του Chegini και ο ήχος των Jethro Tull συνθέτουν ένα σκηνικό που μοιάζει απόκοσμο, αλλά δυστυχώς είναι ο πραγματικός κόσμος και θα τον δούμε μόνο όταν αποφασίσουμε να ανοίξουμε τα μάτια μας. Και αν τυχαίνει, εμείς, να ζούμε πράγματι σε μια προστατευτική γυάλα, θα ήταν πολύ ωφέλιμο να γνωρίζαμε πως αυτή είναι πολύ εύθραυστη
Η Εκκλησία (στα χρόνια) του Σουλτάνου
Ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής διορίζει Οικουμενικό Πατριάρχη τον Γεώργιο Σχολάριο και του παραδίδει το βεράτιο με τα προνόμια που του παραχωρεί
«Στις 9 Μαΐου του 1828 ο Καποδίστριας δέχτηκε στην Αίγινα μιαν αντιπροσωπεία από τέσσερις μητροπολίτες, που έφερναν μια επιστολή του Πατριάρχη Αγαθαγγέλου. Η επιστολή αυτή, που είχε ήδη δοθεί στη δημοσιότητα, παρότρυνε τους Έλληνες να πειθαρχήσουν στο νόμιμο ηγεμόνα τους, το Σουλτάνο. Ο Καποδίστριας απάντησε ότι οι Έλληνες, ακλόνητοι στη χριστιανική τους πίστη, προτιμούσαν να πεθάνουν, παρά να υποταγούν και ότι δεν επρόκειτο ποτέ να αναγνωρίσουν μια εκκλησιαστική αρχή εξαρτημένη από τους Τούρκους»
Αυτά γράφει ο Άγγλος ιστορικός Douglas Dakin αποτυπώνοντας το ένα μέρος της πραγματικότητας. Το άλλο μέρος της, αποτυπώνεται από τον, Άγγλο επίσης, περιηγητή George Wheler : «Για την εξαγορά του αξιώματος [σ.σ οι Πατριάρχες] καταβάλλουν τεράστια ποσά. Και για να τα εισπράξουν καταπιέζουν τους φτωχούς χριστιανούς»
Αν, πάλι, ως γνήσιοι απόγονοι των «ανθενωτικών», αυτών δηλαδή που προτίμησαν το τούρκικο σαρίκι από την παπική τιάρα, δεν εμπιστευόμαστε τους «αιρετικούς» της Δύσης, ας ρίξουμε μια ματιά στο απόσπασμα από το Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό Ελευθερουδάκη, όπως το παραθέτει ο Γιάννης Σκαρίμπας στο έργο του «Το 1821 και η αλήθεια»
«…Ο Οικουμενικός Πατριάρχης επείχεν απόλυτον εξουσίαν επί των εκκλησιαστικών μοναστηριών και του κλήρου, ηδύνατο να καθαιρή αρχιερείς και ιερείς, να χειροτονή αντ’ αυτών άλλους και να δικάζη αμέσως και εμμέσως τας μεταξύ χριστιανών διαφοράς. Τα εκκλησιαστικά κτήματα ανεγνωρίσθησαν αναφαίρετα και αφορολόγητα, η δε διαχείρισις τούτων αφέθη ελεύθερα εις τον Πατριάρχην και τους υπ’ αυτόν αρχιερείς και λοιπούς ιερωμένους. Πας δε χριστιανός υπεχρεώθη να διαθέτη ωρισμένον μέρος της περιουσίας του υπέρ της Εκκλησίας … Και εδημιούργουν μεν οι Τούρκοι διά της αναγνωρίσεως ενός χριστιανού εθνάρχου, περιβεβλημένου δια τόσον πολλών δίκαιων και προνομίων, κράτος εν τω ιδίω αυτώ κράτει, αλλά τον εθνάρχην προσέβλεπον ως όργανον, το οποίον θα ηδύνατο να εξασφάλιση την δουλικήν υπακοήν των Ελλήνων και των λοιπών από του Οικουμενικού Πατριάρχου πνευματικός εξαρτωμένων χριστιανών»
Ο τενεκένας
Για όσους αρμενίζουν σήμερα στο Διαδίκτυο και αναρωτιούνται ποιος είναι ο αυτός ο τενεκένας. Και να' ταν μόνο ένας ... Τενεκεδυο, τενεκετρεις, τενεκεχίλιοιδεκατρείς .... Λένε πως όταν ο Τιτανικός βούλιαζε, η ορχήστρα δε σταμάτησε να παίζει. Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, θα βουλιάζουμε και θα κρατάμε την κοιλιά μας απ' τα γέλια.
Συγχώρα με που φεύγω
Από την Εφημερίδα των Συντακτών και την πάντα ενδιαφέρουσα στήλη της Δώρας Σελλά το τραγούδι της ημέρας, η παρακίνηση για τη σημερινή ανάρτηση, με αφορμή το θάνατο του Λευτέρη Μυτιληναίου
Ο Λευτέρης Μυτιληναίος μεσουράνησε στο λαϊκό τραγούδι τη δεκαετία του '70 και έφυγε χθες, χτυπημένος από τον κορονοϊό. Ο Μυτιληναίος είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον του πρόωρα χαμένου σκηνοθέτη Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος στην ταινία του «Αισθηματίες» είχε βάλει τον τραγουδιστή να εμφανίζεται σε μια σκηνή της ταινίας υποδυόμενος τον εαυτό του.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει ο Νίκος Τριανταφυλλίδης στην «Εφ.Συν», μιλώντας για τη συμμετοχή του Λευτέρη Μυτιληναίου στην ταινία του, δήλωνε : «Είναι ο αρχιραψωδός. Με σάρκα και οστά. Ενας crooner από άλλη εποχή, ένας πρίγκιπας του ελαφρολαϊκού. Είναι και κατεξοχήν αισθηματίας ο Λευτέρης, χάρηκα τη συμμετοχή του. Ήταν μια δραματουργική επιλογή για το σαβουάρ βιβρ που εκπροσωπεί, του ερωτευμένου άντρα που δεν υπάρχει πια»
Σε παλαιότερο άρθρο του στη Lifo , ο Νίκος Τριανταφυλλίδης, μιλώντας για το Λευτέρη Μυτιληναίο, έγραφε:
Η ατίμωση της Ακρόπολης συνεχίζεται
Άρθρο του Κώστα Καναβιούρη. Αναδημοσίευση από το ARTInews
[ Κώστας Καναβούρης / Ελλάδα / 06.04.21 ]
Μετά τον φωτισμό-ντισκοτέκ του Παρθενώνα, μετά το θάψιμο της ιστορίας από τους μπετατζήδες της Ακρόπολης υπό τον Μητσοτάκη, η ατίμωση του μνημείου των μνημείων συνεχίζεται, σύμφωνα (και αυτό είναι το φριχτό), με το σχέδιο. Δηλαδή σύμφωνα με την σύμβαση δωρεάς μεταξύ του Δημοσίου, του Ιδρύματος Ωνάση και της εταιρείας «Αριόνα».
Θα τοποθετηθούν μαρμάρινες πλάκες με το όνομα του χορηγού και της υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού, σε τρία σημεία του Ιερού Βράχου! Φαίνεται ότι η κυρία Μενδώνη, η πιο ανατριχιαστική υπουργός (καταστροφής του) Πολιτισμού που πέρασε από το πολύπαθο υπουργείο, οδεύει βλακωδώς προς την αυτογελοιοποίηση, που όμως είναι οδυνηρότατα προσβλητική για το μνημείο, την ιστορία και την δημοκρατία.
Ουδείς τόλμησε ποτέ κάτι τέτοιο. Μήτε ο ίδιος ο Περικλής. Μήτε ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης. Μήτε ο Φειδίας, ο Μνησικλής, ο Καλλίμαχος, ο Αγορακρίτης, ο Αλκαμένης.
Για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της καταστροφικής γελοιότητας, αρκεί να ειπωθεί τούτο μόνο: κατά τις εργασίες συντήρησης του Παρθενώνα, αποκαλύφθηκαν στις επιφάνειες επαφής των σπονδύλων (11 σπόνδυλοι ο κάθε κίονας), να έχουν χαράξει οι λιθοξόοι, τα μαστόρια της αρχαιότητας, τα ονόματά τους. Με σεμνή συνείδηση αιωνιότητας. Με αιώνια ευγνωμοσύνη και περηφάνεια. Με τη ανωνυμία που κάνει τον άνθρωπο δημιουργό. Μόνο αυτοί το ήξεραν. Αυτοί και ο χρόνος.
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε τη χειμαρρώδη βλακεία της Υπουργού (καταστροφής του) Πολιτισμού και το χυδαίο νεοπλουτισμό που προσβάλει την Ιστορία, από τον χορηγό. Αυτή η ατίμωση όμως προσβάλει και μολύνει τους πάντες και τα πάντα.
Την Ιστορία, τη Δημοκρατία, τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Δεν πρέπει να περάσει. Είναι έγκλημα καθοσιώσεως.
Τραγούδια διαμαρτυρίας
Το 1977, η Μαρία Φαραντούρη κυκλοφορεί τα «Τραγούδια διαμαρτυρίας» που γνωρίζουν πρωτοφανή επιτυχία. Η εποχή άλλωστε, τρία μόλις χρόνια μετά τη χούντα, ευνοούσε έναν τέτοιο δίσκο
Με τη βαθιά και επιβλητική της φωνή, η Μαρία Φαραντούρη ερμηνεύει μοναδικά τραγούδια διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο. Τραγούδια που αγαπήθηκαν και τα περισσότερα από αυτά έγιναν κοινωνικοί ύμνοι.
Ας γνωρίσουμε, όμως, ένα-ένα τα τραγούδια αυτά καθώς και την τραγική ιστορία που κρύβεται πίσω από το καθένα
1. Bella ciao (Ιταλία-Ανωνύμου). Εργατικό τραγούδι της Βόρειας Ιταλίας που το τραγουδούσαν στις αρχές του αιώνα οι εργάτριες που μάζευαν το ρύζι στις φυτείες της ιταλικής επαρχίας «Terre d’Acqua» κοντά στην Μπολόνια.
Οι αρχικοί στίχοι του τραγουδιού μιλούσαν για τις σκληρές συνθήκες εργασίας μέσα στον καυτό ήλιο και για το αφεντικό, που «μ’ ένα ραβδί στο χέρι», δεν αφήνει τους εργάτες να πάρουν ανάσα και δεν πληρώνει τους μισθούς. Οι γυναίκες έλεγαν ότι «για κάθε ώρα που περνά μέσα στα χωράφια, χαραμίζεται η ζωή τους και τα νιάτα τους» αλλά ήλπιζαν ότι θα απελευθερωθούν και ότι «θα έρθει η μέρα που όλες τους θα δουλεύουν ελεύθερες». Η πρώτη καταγραφή του «Bella Ciao» με αυτούς τους στίχους έγινε το 1906 στην πόλη Βερτσέλλι στην ιταλική περιφέρεια Πεδεμόντιο
Κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου, Ιταλοί παρτιζάνοι άλλαξαν τους στίχους και έγινε αντιστασιακός ύμνος.
«Ω! αντίο όμορφη, αντίο … και αν πεθάνω σαν αντάρτης, εσύ πρέπει να με θάψεις … Να με θάψεις εκεί, στο βουνό, κάτω από τη σκιά ενός υπέροχου λουλουδιού … Και οι άνθρωποι που θα περνούν θα λένε " ώ! τι όμορφο λουλούδι!" … Αυτό εδώ είναι το λουλούδι του αντάρτη που πέθανε για την λευτεριά μας»
Ενοικιάζονται εργαζόμενοι, ο "Εύδημος"
Οι δήμοι, ως πολιτικοί αλλά κυρίως κοινωνικοί φορείς, εξορισμού απέχουν από δραστηριότητες οι οποίες έχουν στόχο το οικονομικό όφελος και επιδιώκουν -όταν λειτουργούν σωστά- το κοινωνικό όφελος. Το κοινωνικό όφελος δεν είναι πάλι μία έννοια που επιδέχεται τοπικούς περιορισμούς. Μπορούμε να μιλήσουμε, να επικαλεστούμε το όφελος της τοπικής κοινωνίας, αλλά εννοιολογικά αυτό παύει να υπάρχει, όταν για την επίτευξη του συνεπάγεται τη ζημία μία άλλης, ομάδας ανθρώπων ή μίας άλλης «τοπικής» κοινωνίας.
Γενικά δεν μπορεί να υφίσταται κοινωνική ωφέλεια, περιορισμένη σε έναν και μόνο τόπο, όταν όλες οι άλλες συνθήκες, οικονομικές, παραγωγικές, πολιτικές, εθνικές, είναι κοινές. Για παράδειγμα στην Ελλάδα, που δεν έχουμε «βιομηχανικές» και «τραπεζικές» ζώνες, ούτε και διαθέτουμε ένα μέρος σαν το Σίτυ του Λονδίνου, με αμιγώς χρηματιστηριακό – εμπορικό χαρακτήρα, δεν νομιμοποιείται ο Βόλος (πχ) να ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα εις βάρος της Λάρισα (πχ). Πολύ περισσότερο δε, εις βάρος των εργαζομένων του δήμου της Λάρισας (πχ). Δεν νομιμοποιείται να τα κάνει αυτά, ούτε μόνος του ούτε σε συνέργεια με άλλους δήμους. Δεν νομιμοποιείται κυρίως από τη φύση και την υπόσταση του, αφού ως δήμος (ομάδα ανθρώπων, κοινωνικό σύνολο, διοικητική και πολιτική εμπειρία συνύπαρξης και συμμετοχής στα κοινά) προάγει το κοινό καλό και επικουρεί στην επίτευξη του γενικότερου και εθνικού, όπως αρέσει σε κάποιους να το αποκαλούν. Δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα εις βάρος άλλου πολίτη της χώρας στην οποία ανήκει.
Ημερολόγιο Φυλακής ΙΙ
της Μαριάννας Λαζαρή
Θυμάσαι;
Βήματα στον αέρα,
Μάτια γεμάτα όνειρα,
Μυαλό γεμάτο τρέλα...
Θυμάσαι;
Τεράστια χαμόγελα
στις πιο μικρές αιτίες
πειρατικό ο καναπές
γι’ άγνωστες παραλίες...
Θυμάσαι;
Φιλίες γεννημένες μέσα σε μια στιγμή
κάθε νέο Σάββατο κι υπέρλαμπρη γιορτή...
Θυμάσαι;
Συνωμοσίες και σχέδια και γέλια και φωνές,
απέραντο το αύριο
κι αιώνες πριν το χθες...
Θυμάσαι;
Τα σκουπίδια μας είναι ο πολιτισμός μας
Χθες ήταν Πρωταπριλιά σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο. Στην Ελλάδα είναι κάθε μέρα.
Στην Ελλάδα που έχει πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη και υπουργό Ανάπτυξης τον Άδωνι Γεωργιάδη, γιατί να μην παριστάνει το δημοσιογράφο ένας Φουρθιώτης; Στην Ελλάδα που έχει υπουργό Προστασίας του Πολίτη το Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, γιατί να μην απασχολούνται πέντε αστυνομικά περιπολικά προκειμένου να προσέχουν έναν Φουρθιώτη; Στην Ελλάδα που αθωώνει τους Μαρινάκηδες και δέρνει τα παιδιά της στους δρόμους και στις πλατείες, γιατί να μη διατάζει ένας Φουρθιώτης τους αστυνομικούς να συλλάβουν ένα φωτογράφο που προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του; Στην Ελλάδα που η μόνη αξία που αναγνωρίζει είναι το χρήμα, γιατί μην κάνει μηνύσεις ένας Φουρθιώτης εναντίον οποιουδήποτε;
Και, τέλος πάντων, ποιος είναι αυτός ο Φουρθιώτης; Σε μιαν άλλη Ελλάδα, δε θα υπήρχε ο Φουρθιώτης και ούτε θα χαραμίζαμε το χρόνο μας για να μιλήσουμε γι‘ αυτόν. Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα μας. Δεν είν΄ οι κάμποι, ούτε τα ψηλά βουνά, όπως έλεγε κάποτε ο ποιητής. Αυτά μας άφησαν χρόνους. Τους κάμπους τους μολύναμε και τα ψηλά βουνά τα γεμίζουμε με ανεμογεννήτριες. Η σημερινή Ελλάδα είναι ο Φουρθιώτης, είναι ο Χρυσοχοΐδης, είναι ο Άδωνις, είναι ο Κυριάκος. Η σημερινή Ελλάδα είναι τα σκουπίδια που παράγει. Άχρηστα ακόμη και για ανακύκλωση, κάτι σαν τα σύμμεικτα απορρίμματα.
Και όλοι γνωρίζουμε πως δείγμα του επιπέδου πολιτισμού μιας κοινωνίας είναι και τα σκουπίδια της
Λαϊκή Συσπείρωση Αττικής. Ερώτηση προς τον Πατούλη για τη χωματερή του Γραμματικού. Αναφέρονται αυθαιρεσίες, μεθοδεύσεις και κατασπατάληση πόρων
Οι περιφερειακοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης Αττικής, στις 31/3/21, απηύθυναν την παρακάτω ερώτηση προς τον Πρόεδρο του Περιφερειακού Συμβουλίου κο Θεοδωρόπουλο Χρήστο, τον Περιφερειάρχη Αττικής κο Γιώργο Πατούλη και τους Περιφερειακούς Συμβούλους. Δημοσιεύουμε το Δελτίο Τύπου που μας εστάλη. Η οσμή που θα σας πνίξει δεν προέρχεται ακόμα από τα σκουπίδια. Είναι από τις καταγγελόμενες αυθαιρεσίες, τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις και την προφανή κατασπατάληση φημοσίων πόρων. Η χωματερή του Γραμματικού βρωμάει πριν ακόμα ξεκινήσει να ρυπαίνει και να καταστρέφει την ανατολική Αττική και τον νότιο Ευβοϊκό.
Ερώτηση: Σχετικά με τις απαράδεκτες μεθοδεύσεις για την Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΕΔΑ) Γραμματικού.
Η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ραφήνας καλεί σε συγκέντρωση για το πρόβλημα των συγκοινωνιών
Στην ανατολική Αττική οι λεωφορειακές γραμμές 314, 310 και οι ανά τόπους (όπου υπάρχουν) δημοτικές συγκοινωνίες, δημιούργησαν ένα -μη ανταποκρινόμενο στις πραγματικές ανάγκες των πολιτών- δίκτυο συγκοινωνιών. Από τα τέλη του Νοεμβρίου του 2020, η αναποτελεσματικότητα των συγκοινωνιακών παρεμβάσεων επεκτάθηκε και προς νότο, με τρεις (3) γραμμές που εξυπηρετούν τον Δήμο Βάρης Βούλας Βουλιαγμένης, 115 Γλυφάδα – Βουλιαγμένη – Κίτσι, 116 Γλυφάδα – Βάρη – Κίτσι και 117 Γλυφάδα – Βουλιαγμένη – Βάρη, να ανατίθενται στα ΚΤΕΛ Αττικής, που αναμένεται να είναι το ίδιο αναποτελεσματκά, όπως και στο ανατολικό τμήμα. Και η αναποτελεσματικότητα θα επεκταθεί κι άλλο, αφού υπάρχει πρόθεση από την διοίκηση, τα ΚΤΕΛ να αναλάβουν και τη λειτουργία της θερινής λεωφορειακής γραμμής 122Θ Ελληνικό – Βάρκιζα.
Η σύμπραξη του ΟΑΣΑ και η αντικατάσταση των λεωφορείων της ΟΣΥ με τα ΚΤΕΛ, σύμφωνα με στελέχη του ΟΑΣΑ, κρίνεται απαραίτητη και αποτελεσματική, καθώς με αυτήν εντάσσονται συνολικά 200 οχήματα και 550 επιπλέον οδηγοί, σε ημερήσια βάση, στο σύστημα των αστικών συγκοινωνιών αρμοδιότητας ΟΑΣΑ. Το θέμα είναι πως αυτή η βελτίωση των συγκοινωνιακών συνθηκών από την «απαραίτητη και αποτελεσματική» σύμπραξη, είναι πρακτικά αόρατη.
Σελίδα 1 από 87
