Από το 2004 στο 2021 ... Καληνύχτα Ελλάδα
Όταν οι Επαναστάσεις γιορτάζονται από τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Προκόπη Παυλόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, πάει να πει πως κάτι δεν πήγε καλά στην Ιστορία.
Γράφει ο Γιάννης Σκαρίμπας :
«Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό, δεν έκαμες τίποτα. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό - αυτό είναι επανάσταση.
Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας - πράγμα ευκολώτερο -αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων, των λογίων και του Κλήρου.
Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι … Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες. Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.
Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων. Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους. Το ότι σ’ αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει να πει διόλου ότι τους εφείσθη. Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας.
Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό, αυτό την έφαγε … Η Επανάσταση απότυχε »
Απέτυχε η Επανάσταση του 1821 κατά τον Γιάννη Σκαρίμπα και μάλλον αυτό θα γιορτάσει η ελληνική κυβέρνηση με ακριβό τελετάρχη τη Γιάννα Αγγελοπούλου. Θα γιορτάσει την απελευθέρωσή της από τους Τούρκους και την παράδοσή της στον Όθωνα και τους Βαυαρούς μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια από τους κοτζαμπάσηδες. Θα γιορτάσει την ίδρυση του Αγγλικού, του Γαλλικού και του Ρωσικού κόμματος που θα ανταγωνίζονταν για το ποιος θα είναι ο νταβατζής και προστάτης της. Θα γιορτάσει την επικράτηση του Αγγλικού κόμματος και την παράδοση της προστασίας της στην Αγγλία, μια παράδοση προαποφασισμένη από τότε που η χώρα κατά τη διάρκεια της Επανάστασης δανείστηκε από την Αγγλία και από τότε έμεινε για πάντα χρεωμένη και υποχρεωμένη σε αυτήν
Οι άνθρωποι αυτοί είναι κακούργοι
Από την εφημερίδα των Συντακτών
Η δικηγόρος Άννυ Παπαρούσου, συνήγορος της οικογένειας του Ζακ Κωστόπουλου, με αφορμή τις εικόνες στυγνής αστυνομικής βίας που βγαίνουν σιγά σιγά στο φως της δημοσιότητας, σημειώνει ότι οι πράξεις των αστυνομικών συνιστούν κακούργημα και πως οι εισαγγελικές αρχές έχουν υποχρέωση από το νόμο να διατάξουν έρευνα για την ανακάλυψη των δραστών. Αναλυτικά, από την ανάρτησή της στο fb:
Η φωτογραφία του ξεγυμνωμένου από τις αστυνομικές δυνάμεις ανθρώπου θέτει τα εξής ερωτήματα:
α) Γνωρίζουν οι αστυνομικοί ότι οι πράξεις αυτές συνιστούν κακούργημα που συνεπάγεται κάθειρξη;
β) Γνωρίζουν οι πολίτες που υφίστανται αυτές τις συμπεριφορές ότι μπορούν να διεκδικήσουν αποζημίωση από το κράτος για την ηθική τους βλάβη;
γ) Γνωρίζουν οι πολίτες ότι όσοι εισαγγελείς έχουν δει στις ειδήσεις αυτό το περιστατικό έχουν εκ του νόμου υποχρέωση να διατάξουν έρευνα για την ανακάλυψη των δραστών και να ασκήσουν δίωξη;
δ) Γνωρίζει και αποδέχεται η ΕΛ.ΑΣ ότι στο προσωπικό της είναι ευπρόσδεκτοι αστυνομικοί με πολιτική-προσωπική συγκρότηση σύμφωνα με την οποία η άσκηση βίας αποτελεί κεντρικό πόλο άσκησης εξουσίας και πεδίο προσωπικής εκτόνωσης;
ε) Γνωρίζει η πολιτική ηγεσία ότι η ιστορική αντιστοίχιση αυτών των περιστατικών αυτόματα παραπέμπει στην πολιτική διαχείριση της επταετίας;
Εν ολίγοις. Κομψά το θέτω. Οι τύποι είναι σε νομικό επίπεδο κακούργοι και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπιστούν.
Για του λόγου το αληθές, ας παρακολουθήσουμε το παρακάτω VIDEO , στο οποίο βλέπουμε έναν διαδηλωτή να έχει ακινητοποιηθεί πλήρως από πέντε πάνοπλους αστυνομικούς. Στο 0.07 του βίντεο βλέπουμε έναν έκτο αστυνομικό να έρχεται κρατώντας έναν πυροσβεστήρα και με περισσό ζήλο να χτυπά τον διαδηλωτή στα γεννητικά του όργανα
Ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ
Σαν σήμερα, στις 7 Δεκεμβρίου του 1948, γεννήθηκε ο Λάκης Παπαδόπουλος ή ο Λάκης με τα ψηλά ρεβέρ όπως αυτοσυστηνόταν κάποτε. Ένας δημιουργός με πολύ μεγάλο έργο και με μια μεγάλη ικανότητα να μεταπηδά από το ένα μουσικό ύφος σε άλλο. Έχει γράψει rock, rock&roll, μπαλάντες, έντεχνα, ποπ ακόμη και λαϊκά. Εκατοντάδες τραγούδια, τα περισσότερα από τα οποία τα έδωσε σε άλλους τραγουδιστές να τα ερμηνεύσουν. Ευαίσθητος, χιουμορίστας και αξεπέραστος performer, ο Λάκης Παπαδόπουλος είναι μάλλον αδικημένος σε σχέση με την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι
Εμείς επιλέξαμε να ακούσουμε μερικά αγαπημένα μας τραγούδια από την πολυετή καριέρα του Λάκη. «Και θα χαθώ» με την Ισιδώρα Σιδέρη από το 1981, τον «Κουρσάρο» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου από το 1982, «τα ήσυχα βράδια» με την Αρλέτα από το 1984, την «Ανεμώνα του Σικάγου» με τον ίδιο από το 1988, «το βαλς της γειτονιάς» με τον ίδιο από το 1993, «της νύχτας τα ηχεία» με τον Δημήτρη Μητροπάνο από το 2008 και τα "μικρά μπαλκόνια" από το 2014 που το ερμηνεύει μαζί με το Διονύση Σαββόπουλο
Καλή ακρόαση!
To Σινέ ΑΣΤΡΟΝ της Ραφήνας
Στη διασταύρωση των οδών Στέφανου Πέρρη και Καβουνίδου στη Ραφήνα στέκει όρθια ακόμα και σήμερα η οθόνη του Σινέ "ΑΣΤΡΟΝ" της Ραφήνας. Τα βοηθητικά κτίρια του Κινηματογράφου που βλέπουμε στις φωτογραφίες γκρεμίστηκαν πριν από 10 περίπου χρόνια.
Ο θερινός κινηματογράφος "ΑΣΤΡΟΝ" της Ραφήνας έγραψε τις δικές του όμορφες σελίδες στην ιστορία των Κινηματογράφων της Ραφήνας. Το "ΑΣΤΡΟΝ" πρέπει να έκλεισε οριστικά το 1992.
Για τους φίλους της Μεγάλης Οθόνης της μικρής μας πόλης το "ΑΣΤΡΟΝ" ήταν ο Κινηματογράφος που έπαιζε τις πιο καλές ταινίες, τις πιο "σινεφίλ". Και μάλιστα εδώ παίζονταν και ελληνικές ταινίες για σινεφίλ.
Οι άλλοι δύο θερινοί Κινηματογράφοι που λειτουργούσαν ταυτόχρονα ήταν το "ΑΕΛΛΩ" που λειτουργεί ακόμα και σήμερα στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου 12 και το "ΑΚΤΗ" στην οδό Βιθυνίας που στη θέση του βρίσκονται σήμερα μαγαζιά και μια πολυκατοικία.
Και οι δύο αυτοί κινηματογράφου ανήκαν στον κ.Σταύρο Δρακούλη, μεγάλη μορφή της Ραφήνας, στον οποίο ανήκε και ο χειμερινός κινηματογράφος "ATTICA" στον χώρο όπου σήμερα λειτουργεί το καφενείο της οικογένειας Δρακούλη.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι επέλεγαν να δουν δύο ταινίες μέσα σε ένα βράδυ και τότε έτρεχαν να προλάβουν την δεύτερη προβολή του "ΑΣΤΡΟΝ" από το "ΑΕΛΛΩ" ή το "ΑΚΤΗ".
Για τη Ραφήνα οι τρεις θερινοί Κινηματογράφοι αποτελούσαν μια πραγματική όαση πολιτισμού σε μια Ανατολική Αττική που ακόμα και σήμερα θυμίζει μικρή επαρχιακή πόλη με λιγοστές επιλογές στον τομέα του πολιτισμού.
Το "ΑΣΤΡΟΝ" ψηλά πάνω από το λιμάνι ήταν μια πραγματική όαση. Συχνά εδώ δίνονταν και θεατρικές παραστάσεις καθώς διέθετε υπερυψωμένη σκηνή.
Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή ... σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη
"Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού" Μάνος Χατζιδάκις
Δε μπορεί, κάτι θα του είπε, έτσι στα καλά καθούμενα ο άλλος τράβηξε πιστόλι; … Σίγουρα πήγαινε γυρεύοντας και αυτός , δε θα ήταν δα και το καλύτερο παιδί … Και δε μου λες, τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια δεκαπέντε χρονών παιδί; … Και σε τελική ανάλυση, αν απλά δεν άρεσαν στον αστυνομικό τα μούτρα του όπως μου λες, δε θα έφταιγε ο αστυνομικός, τα μούτρα του παιδιού θα έφταιγαν …
Όσο συνέχιζε ο κυρ-Παντελής, τόσο περισσότερο παράλογη και αδιέξοδη γινόταν η συζήτηση. Ο κυρ-Παντελής είχε τη δουλίτσα του – αυτή την όποια κακοπληρωμένη δουλειά. Είχε το σπιτάκι του – αυτό για το οποίο πλήρωνε δάνεια και φόρους, πολλές φορές καθυστερημένα και με πολλές στερήσεις. Παρόλα αυτά, ο κυρ-Παντελής ήταν ικανοποιημένος. Είχε συνηθίσει να μην περιμένει από τη ζωή τίποτε περισσότερο. Τα άλλα, τα παραπάνω, το είχε αποδεχτεί ο κυρ-Παντελής πως ήταν για τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτός ήταν ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος. Αυτά τα λίγα που είχε, του έφταναν. Αυτά και η ησυχία του. Τίποτε περισσότερο δεν τον τρόμαζε, από το να μπλέξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι περίεργοι φώναζαν και διαμαρτύρονταν. Ας κάτσουν να δουλέψουν, συνήθιζε να λέει. Αν είναι άξιοι θα τα καταφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν θα τα καταφέρουν, δε νοιαζόταν ο κυρ-Παντελής. Ήταν άξιοι της μοίρας τους. Ο ίδιος ήταν σίγουρος για την καπατσοσύνη του και πως καμία αναποδιά δε θα συνέβαινε σε αυτόν
Ο κυρ-Παντελής δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι. Είναι οι παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι του Βολφ Μπίρμαν, που συνηθίζουν την κάθε βρωμιά αρκεί να έχουν γεμάτο το ντορβά. Είναι οι αυτόδουλοι του Κώστα Βάρναλη που έχουν παραδώσει αμαχητί την ελευθερία τους και τα όνειρά τους ως αντάλλαγμα μιας ήσυχης ζωής, μακριά από μπελάδες. Είναι τα Ανθρωπάκια του Βίλχελμ Ράιχ που φθονούν όποιον σηκώνει κεφάλι γιατί τους θυμίζει τη δική τους ανεπάρκεια αλλά παράλληλα δεν έχουν και κανέναν ενδοιασμό να τον ανακηρύξουν σε ήρωα και να τον επευφημήσουν αν αυτός επικρατήσει. Πάντα με το νικητή τα Ανθρωπάκια. Αρκεί μόνο να παίρνουν κάτι από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καλοπέρασης των μεγάλων.
Περισσότερα: Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή... σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη
Ο φράχτης ήταν ανοιχτός
Πριν από σαράντα χρόνια, ο Παύλος Σιδηρόπουλος τραγουδούσε σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική του Μίκη Θεοδωράκη
"Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"
Το παιδί μεγάλωσε και έγινε έφηβος. Ανέκδοτα ανέκδοτα ποιήματα του Παύλου μελοποιήθηκαν από τον Δημήτρη Καρρά και κυκλοφόρησαν στο δίσκο «Εξακρίβωση». Ένα από αυτά είναι το «ο φράχτης είναι ανοιχτός» που ερμηνεύουν ο Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Είναι το οδοιπορικό ενηλικίωσης ενός έφηβου που αρχίζει με την αμφισβήτηση της γονεϊκής κυριαρχίας, της πρώτης εξουσίας που αμφισβητεί ο νέος στην προσπάθειά του να καταλάβει μία αυτόνομη θέση μέσα στον κόσμο. Είναι ταυτόχρονα και μια ευχή προς αυτόν για να τα καταφέρει
"Ο φράχτης ήτανε ανοιχτός
και το παιδί φευγάτο
Ο κήπος έμεινε αδειανός
κι ένας καινούργιος ποταμός
μας φέρνει το μαντάτο.
Στη χώρα της Αθωότητας
Υπάρχει μια χώρα, κάπου στα Βαλκάνια, που τη λένε χώρα της Αθωότητας. Στη χώρα αυτή, τα εγκληματικά στοιχεία είναι ελάχιστα. Μια καθαρίστρια μόνο που πλαστογράφησε το πτυχίο του Δημοτικού για να βρει δουλειά, μια γιαγιά που πουλούσε πλεχτά παντοφλάκια και κάτι αναρχοκομμουνιστές φοιτητές στα Εξάρχεια. Όλοι οι άλλοι είναι αθώοι. Αθώος ο Χριστοφοράκος, αθώος ο Μαρινάκης, αθώος ο ένας Γεωργιάδης, αθώος ο άλλος Γεωργιάδης, αθώος ο Κούγιας για να αθωώνει τους άλλους αθώους. Αυτή η χώρα ξέρει να κλίνει το επίθετο αθώος σε όλες τις πτώσεις. Δε χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια σ΄ αυτή τη χώρα για να είσαι αθώος. Αρκεί να είσαι με αυτούς που πρέπει. Αρκεί να μην είσαι φτωχός. Αρκεί να είσαι υπάκουος. Γι αυτή τη χώρα των Αθώων έγραψε η Νίνα Γεωργιάδου και σας την παρουσιάζουμε με μεγάλη χαρά
Μπορεί η Αλίκη να βρέθηκε στη Χώρα των Θαυμάτων, εγώ όμως γεννήθηκα και ζω στη Χώρα της Αθωότητας κι αυτό είναι σίγουρα πιο συναρπαστικό, απ' όλα τα θαύματα και τα μιράκολα που μπορεί να σου δείξει ένας λαγός.
Στη Χώρα της Αθωότητας ζουν, όπως είναι φυσικό, πολλοί αθώοι άνθρωποι. Για την ακρίβεια, στη χώρα μου ευδοκιμούν οι αθώοι, όπως σε άλλες χώρες ευδοκιμούν ας πούμε τα μπρόκολα ή οι γλυκοπατάτες.
Ετυμολογικά, αθώος είναι αυτός που δεν έχει φάει καμιά θωή, δηλαδή καμιά ποινή. Όχι ότι δεν τρώει και καθόλου. Κανένας δεν είπε ότι ο αθώος είναι ανορεξικός ή βήγκαν. Τρώει απ' όλα. Δεν τρώει μόνο θωή. Γιατί ο αθώος είναι γενικά ευαίσθητος, άρα έχει και ευαίσθητο στομάχι και η θωή είναι δύσπεπτη.
Ο αθώος, όπως λένε και τα λεξικά, δεν είναι υπεύθυνος για καμιά κακή, ή ανάρμοστη ή εγκληματική πράξη. Δεν έχει μέσα του κακία, υστεροβουλία, επιβουλή, παρά μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.
Εδώ, στη χώρα μου, τη Χώρα των Αθώων, οι αθώοι ονομάζονται και άριστοι γιατί εκτός από αθώοι, στο ιδιωτικό σχολείο παίρνουν καλούς βαθμούς, εκλέγονται στο κοινοβούλιο, αναλαμβάνουν υπεύθυνες θέσεις σε υπουργεία. κοινωφελείς οργανισμούς, μεγάλες εταιρίες, τράπεζες, αστυνομία, έτσι ώστε να παραδειγματίζονται και τα μικρά παιδιά, που δεν είναι και τόσο αθώα, ώστε όταν μεγαλώσουν, να γίνουν κι αυτά αθώα, να έχουν δηλαδή μέσα τους μόνο αγνότητα, καλοσύνη και αλτρουισμό.
Βήμα σημειωτόν ... η εθνική μας ειδίκευση
Ανόητος ή εθνικιστής; Δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Ο εθνικιστής είναι οπωσδήποτε ανόητος. Ο ανόητος δεν είναι υποχρεωτικά εθνικιστής. Όπως και να έχει το πράγμα, υπάρχει θέμα. Δάσκαλος ή στρατιωτικός εκπαιδευτής; Έχει το δικαίωμα ένας δάσκαλος να υποχρεώνει παιδιά του Δημοτικού να υπακούουν και να εκτελούν στρατιωτικά παραγγέλματα;
Τι ακριβώς θέλει να πετύχει ο εν λόγω «δάσκαλος» βάζοντας παιδιά Δημοτικού να κάνουν βήμα σημειωτόν; Να αποδώσει τιμές σε όσους έπεσαν υπέρ πατρίδος; Με βήμα σημειωτόν; Μα, δεν υπάρχει πιο ατελέσφορη πράξη από το βήμα σημειωτόν. Αυτή τη φράση χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να περιγράψουμε μια κατάσταση που δεν πάει πουθενά. Το μόνο που πετυχαίνει κανείς κάνοντας σημειωτόν, είναι να μη σκέφτεται τίποτε εκείνη τη στιγμή. Ίσως αυτή να είναι η ιδανική άσκηση εξοβελισμού της σκέψης. Και ίσως αυτό να ήθελε να πετύχει τελικά ο «δάσκαλος». Να φτιάξει υπάκουα στρατιωτάκια που θα πειθαρχούν χωρίς να σκέφτονται. Να φτιάξει το στρατό των ομοιόμορφων, συγχρονισμένων και απρόσωπων σφυριών, όπως αυτός αποτυπώνεται θαυμάσια και ζοφερά στην ταινία του Alan Parker “The wall”
Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, μία ιστορία, our little Amazon
Στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας εντοπίστηκαν για πρώτη φορά τα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας.
Αυτό συνέβη το 1835 όταν βρέθηκαν τα πρώτα απολιθώματα της Πικερμικής Πανίδας επί του Βαλανάρη Ποταμού, ο οποίος είναι παραπόταμος του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας.
Από τότε ξεκίνησαν ανασκαφές στην όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας που έδωσαν απίστευτο πλούτο ευρημάτων.
Το 1970 ανακαλύφθηκε στο Κισδάρι Πικερμίου νέα σημαντική θέση απολιθωμάτων. Η θέση αυτή είναι ίσως η πλουσιότερη από όλες και βρίσκεται πολύ κοντά στον Βαλανάρη.
Το 2012 ξεκίνησαν ξανά ανασκαφές στον Βαλανάρη σε μια τρίτη θέση, Οι ανασκαφές συνεχίζονται.
Συνολικά οι θέσεις ανεύρεσης απολιθωμάτων ξεπερνούν τις τριάντα. Κάποιες από αυτές βρίσκονται πάνω στην κοίτη και στις όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (όπως πλησίον του πρώην Κεραμοποιείου Τρανούλη).
Οι θέσεις που βρίσκονται πάνω στην κοίτη ή στις όχθες προβλέπεται να καταστραφούν με το έργο του εγκυβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος και μέρος του Βαλανάρη.
Οι όχθες του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας αποτελούν ένα παλίμψηστο που πάνω τους είναι γραμμένη η γεωλογική ιστορία της περιοχής ενώ φυσικά υπάρχουν πολλές θέσεις με ιδιαίτερο πολιτιστικό ενδιαφέρον.
Ξεκινώντας από την εκβολή του Μεγάλου Ρέματος θα συναντήσουμε τον Αποθέτη (απέναντι από το βενζινάδικο της ΕΚΟ).
Ο Αποθέτης βρέθηκε πάνω στην δεξιά όχθη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας (με πορεία προς τη θάλασσα). Περιείχε μεγάλο αριθμό ιερών αντικειμένων από την αρχαϊκή μέχρι την κλασική εποχή.
Ο Αποθέτης καλύπτεται κυριολεκτικά με τσιμέντο με την προτεινόμενημελέτη.
Περισσότερα: Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, μία ιστορία, our little Amazon
Σελίδα 1 από 50
