Όντως, η οπτικοποίηση της έπαρσης, με μία φωτογραφία του «πεφουσκωμένου ταώ*» δίπλα σε ένα άδειο βάθρο (και μάλιστα κακόγουστο), να καμαρώνει για το υπέρ του βάθρου κενό, αποτελεί αν όχι γκαγκ από βουβή κωμωδία του Buster Keaton, τουλάχιστον παράδοξο. Μάλιστα, για να αποδοθεί ένα «υπερρεαλιστικό άλλοθι» στη σκηνή, ο επαιρόμενος θα μπορούσε να ανέβει στο βάθρο και να φωτογραφηθεί σε στάση «περιπάτου» ή με μια ομπρέλα στο χέρι. Δυστυχώς η φαντασία είναι το πρώτο θύμα της κακογουστιάς.
Αν παρατηρούσε την εικόνα ένας εικαστικός, μάλλον θα ένιωθε απορία για το πως γίνεται αντικείμενο θαυμασμού ένα βάθρο (και μάλιστα κακόγουστο). Θα ένιωθε αμήχανα για την τέχνη του. Εν προκειμένω και λόγω βάθρου (και μάλιστα κακόγουστου) θα πρέπει να κάνουμε γλύπτη τον εικαστικό μας. Αν το βάθρο είναι αυτό που θαυμάζει και κοιτάει με περισσή λαγνεία ο παρατηρητής, ενδεχομένως το έργο που θα τοποθετηθεί στο μέλλον, να είναι απλά το έρμα. Το συμπλήρωμα του χώρου, για να μη μείνει το βάθρο μόνο κι έρημο. Αυτό και η ασχήμια του.
Σε αντιδιαστολή με τον υποθετικό εικαστικό της προηγούμενης παραγράφου, ένας λογοτέχνης θα έβρισκε μία αφορμή για να γράψει μία καλή φάρσα, που να σπάει ταμεία τα καλοκαίρια ως επιθεώρηση στο Δελφινάριο. Ένας γελοιογράφος μπορεί και να παρατούσε το πενάκι του, διαπιστώνοντας πως η πραγματικότητα ξεπερνάει σε γελοιότητα τις δικές του έξυπνες μεν, αλλά όχι τόσο αστείες επινοήσεις.
Ένας σκηνοθέτης πάλι θα μπορούσε να εμπνευστεί μία ταινία επιστημονικής φαντασίας, όπου οι άνθρωποι δεν χρειάζεται πια να βλέπουν την τέχνη, την έμπνευση αποτυπωμένη επί της ύλης, αλλά να την φαντάζονται όπως εκείνοι θέλουν. Κι ένας ζωγράφος θα ζωγράφιζε την ίδια τη φωτογραφία ή και σκέτο το βάθρο, αφού είναι το αντικείμενο του θαυμασμού.
Μόνο ένας απλός άνθρωπος θα αναρωτιόταν γιατί να επαίρεται κάποιος για την ασχήμια και για το κενό από πάνω της, για το τίποτα. Αλλά αυτός είναι ο απλός άνθρωπος, χρήσιμος μόνο για να ψηφίζει και να μη σκέφτεται.
Σημείωση: Το 2014 όταν στο Ναύπλιο έστησαν ένα βάθρο το οποίο ήταν άδειο, αλλά πάνω στο οποίο θα έμπαινε σε ύστερο χρόνο το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, «τους πήραν με τα λεμόνια» και δεν διανοήθηκε να φωτογραφηθεί κανείς μαζί του. Εδώ και σχετικό δημοσίευμα
*Ταώς = το παγώνι