Με αφορμή την ψηφοφορία στο κοινοτικό συμβούλιο Ραφήνας, για την ονοματοθεσία της πλατείας Ταχυδρομείου (τι κακό είχε δηλαδή το όνομα που της απέδωσε ο χρόνος και η ζωή;) αλλά και μετά τη  δημοσιευμένη στην Attica Voice από τις 4/6/2020  -απόλυτα τεκμηριωμένη- πρόταση για το όνομα, διαπιστώνουμε πως ο διεκπεραιωτικός, αδιάφορος, συχνά ρουσφετολογικός* ρόλος των ονοματοθεσιών, παραμένει ζωντανός.  

Νεκροζώντανος, για να είμαστε ακριβέστεροι.

Από το 2015 έως το 2017, σε μία έξοχη σύλληψη, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας και ο υπουργός  της κυβέρνησης του, Σπίρτζης -όχι και τόσο διακριθείς για την προσήλωση του στα λαϊκά δίκαια και στις λαϊκές οικολογικές ανησυχίες-  ξεκίνησαν να βαφτίζουν τις σήραγγες των Τεμπών και της Κορίνθου - Πατρών με μία εντελώς νέα αντίληψη. Ξαφνικά ένα ξεσκονόπανο εξαφάνιζε τις αράχνες και την λερή ιστορική κουρτίνα που καλύπτουν το οπτικό πεδίο του ελληνικού λαού, όταν «βουτάει» στην Ιστορία.

Στα Τέμπη ακούστηκαν τα ονόματα: «Αντώνη Βρατσάνου», «Μαθητών Μακροχωρίου», «Μαρίνου Αντύπα», «Ρήγα Φεραίου», «Σέρτζιο Σιάνι», «Ολύμπου»

Και στην Κορίνθου Πατρών ακούστηκαν τα:

«Καπετάν Νικήτας», «Κωστής Παλαμάς», «Κωστής Στεφανόπουλος», «Νίκος Τεμπονέρας», «Ανδρέας Παπανδρέου», «Πάνος Μυλωνάς», «Διογένης», «Νίκος Πετιμεζάς», «Παναγιωτάκης Γεραρής».