- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Τι είν’ η πατρίδα ; Αυτό μπορούν ίσως να το απαντήσουν καλύτερα από τον καθένα οι Παλαιστίνιοι και οι Κούρδοι που πατρίδα έχουν μόνο στο μυαλό και στην καρδιά τους. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία μιας πατρίδας που δεν έχουν, οραματίζονται πως κάποτε θα ζουν όλοι σε μια πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Αυτοί που όταν υψώνουν τη σημαία, δεν το κάνουν από μίσος, αλλά για να διαδηλώσουν τη θέλησή τους να κάνουν οι ίδιοι κουμάντο στις ζωές τους και να μην είναι σκλάβοι κανενός. Κι αν όλες τις φορές που πήραν οι λαοί την πατρίδα στα χέρια τους ( ή καλύτερα που νόμισαν πως την πήραν), δεν ευοδώθηκαν οι ελπίδες τους, αυτό δεν ακυρώνει καμία προσπάθεια κανενός λαού να παλέψει για την πατρίδα του, για την ελευθερία του, για την κοινωνική απελευθέρωσή του. Γιατί, αν μη τι άλλο, είναι τουλάχιστον η αρχή
Το ερώτημα όμως θέλει απάντηση και όσο αυτή δεν έρχεται, αυτό επιμένει. Τι είν’ η πατρίδα; Ίσως η απάντηση κρύβεται στο φαινομενικά παράδοξο σύνθημα του μεγάλου διεθνιστή επαναστάτη Ερνέστο Τσε Γκεβάρα: «Πατρίδα ή θάνατος». Του Αργεντίνου Τσε Γκεβάρα που έγινε παιδί της Κουβανικής Επανάστασης και που σκοτώθηκε πολεμώντας για την κοινωνική απελευθέρωση του Βολιβιανού λαού. «Είμαι Κουβανός και Αργεντινός συγχρόνως, και, αν δεν προσβάλλονται οι λαμπρές εξοχότητες των Λατινοαμερικανών εκπροσώπων, νιώθω τόσο πατριώτης Λατινοαμερικάνος, από οποιαδήποτε χώρα της Λατινικής Αμερικής, όσο κανένας άλλος, και την ώρα που θα είναι αναγκαίο είμαι διατεθειμένος να δώσω τη ζωή μου για την απελευθέρωση οποιασδήποτε από τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, χωρίς να ζητήσω τίποτα από κανέναν, χωρίς να απαιτήσω τίποτα, χωρίς να εκμεταλλευτώ κανέναν»
Η πατρίδα, λοιπόν, δε βρίσκεται σε κάποιο DNA. Και η αγάπη για την πατρίδα δεν προϋποθέτει το μίσος για άλλους λαούς. Η πατρίδα βρίσκεται στο μυαλό και στην καρδιά. Πατρίδα είναι ό,τι αγαπάμε. Πατρίδα είναι οι αιωνόβιες ελιές που ξεριζώνουν οι Ισραηλινές μπουλντόζες από τη γη της Παλαιστίνης, για να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τους ανθρώπους με τη γη τους. Πατρίδα είναι η γη που πατάμε, είναι ο ουρανός που αντικρίζουμε κάθε φορά που ξυπνάμε, είναι η θάλασσα, είναι τα βουνά, είναι τα ποτάμια, είναι τα δέντρα που φυτέψαμε, είναι τα παιδικά μας χρόνια, είναι οι αναμνήσεις μας, είναι οι άνθρωποι που αγαπήσαμε.
Χρεώνεται στο Μαρξ το τσιτάτο πως «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Πράγματι δεν έχουν, όχι όμως γιατί δε θέλουν. Πιο σωστά, έχουν μόνο όση τους αφήνουν τα αρπακτικά. Στην πραγματικότητα, τα αρπακτικά είναι αυτά που δεν έχουν πατρίδα. Τα αρπακτικά και οι φασίστες. Γιατί απαραίτητη προϋπόθεση είναι να μπορείς να αγαπάς. Τους ανθρώπους και τα δώρα που σου χαρίζει η φύση. Και τα αρπακτικά δεν ξέρουν ν'αγαπούν, ενώ οι φασίστες ξέρουν μόνο να μισούν.
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Oι τελευταίοι άνθρωποι στην Ευρώπη που πέθαναν από απεργία πείνας στις φυλακές ήταν οι αγωνιστές του IRA (ή τρομοκράτες , ανάλογα από την πλευρά που βρίσκεται ο καθένας που ερμηνεύει την ιστορία). Ο πρώτος από τους απεργούς πείνας που πέθανε ήταν ο αξέχαστος Μπόμπι Σαντς, ο οποίος θεωρείται ήρωας στη συνείδηση των Ιρλανδών. Και αυτό έγινε πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια
Ήταν 5 Μαΐου του 1981, όταν ο Μπόμπι Σάντς πέθανε, μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας, στις φυλακές Μέιζ, κοντά στο Μπέλφαστ
Αίτημά του ήταν να θεωρηθεί πολιτικός και όχι ποινικός κρατούμενος. Μέχρι το 1976, τα μέλη του IRA που φυλακίζονται, θεωρούνταν πολιτικοί κρατούμενοι. Από την 1η Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, η βρετανική κυβέρνηση τους εξομοίωσε με τους ποινικούς κρατούμενους, κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις εντός και εκτός των φυλακών. Πολλοί από τους φυλακισμένους του IRA αρνήθηκαν να φορέσουν τις στολές των ποινικών και κατασκεύασαν, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και αντίστασης, στολές από τις κουβέρτες τους. Έτσι έγινε γνωστή η «διαμαρτυρία της κουβέρτας».
Την 1η Μαρτίου του 1981, ο Μπόμπι Σαντς ξεκίνησε την απεργία πείνας ως ένδειξη διαμαρτυρίας καιτον ακολούθησαν και άλλοι σύντροφοί του. Η διαμαρτυρία των φυλακισμένων προκαλεί κύματα συμπαράστασης σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο η κυβέρνηση Θάτσερ αρνείται οποιαδήποτε παραχώρηση.
Την ημέρα του θανάτου του Μπόμπι Σαντς, η Βρετανή πρωθυπουργός Μάργκαρετ Θάτσερ είπε: “Ο κύριος Σαντς ήταν ένας καταδικασμένος εγκληματίας. Ο ίδιος επέλεξε να χάσει τη ζωή του. Ήταν μια επιλογή που η οργάνωσή του δεν άφησε σε πολλά από τα θύματα της”
Μετά τον Σάντς, άλλοι εννέα απεργοί πείνας πέθαναν στις φυλακές Μέιζ. Ήταν οι Φράνσις Χιούζ, Πάτσι Ο’ Χάρα, Ρέιμοντ Μακ Κρις, Τζόζεφ Μακ Ντόνελ, Μάρτιν Χάρσον, Κέβιν Λιντς, Κίραν Ντόχερτι, Τόμας Μακ Άλγουι, Μάικλ Ντέβιν. Ο μικρότερος ήταν ηλικίας 23 ετών και ο μεγαλύτερος είχε μόλις φθάσει τα τριάντα.
Όλοι αυτοί σήμερα θεωρούνται ήρωες. Όταν, πολλά χρόνια αργότερα, πέθανε η Μάργκαρετ Θάτσερ, στήθηκαν αυτοσχέδια πάρτι από το ένα άκρο της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι το άλλο για να το γιορτάσουν
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Ο Αϊζενχάουερ, ο στρατηγός που έγινε πρόεδρος μετά τον Τρούμαν και το δόγμα του, την εποχή που οι ΗΠΑ παγίωναν την ταυτότητα τους, εκείνη της πλανητικής υπερδύναμης, πρότεινε σε όσους ήθελαν ασφάλεια στη ζωή τους, να πάνε να μείνουν στη φυλακή. Εκεί θα είχαν ασφάλεια και μέσα για να ζήσουν (τροφή, νερό περίθαλψη) ενώ το μόνο που θα τους έλειπε, θα ήταν η ελευθερία. Τι να την έκαναν δηλαδή την ελευθερία, αφού δεν θα τους εξασφάλιζε την πολυπόθητη, ασφαλή επιβίωση;
Σε αυτή τη θέση ήταν ακλόνητος για πολλά χρόνια. Από την εποχή που ασκούσε στρατιωτική διοίκηση έως την εποχή που είχε μετουσιωθεί σε έναν από τους πιο αγαπητούς (για τους Αμερικάνους και μόνο) προέδρους, δηλαδή από 1953 και μετά. Σημειώνουμε πως τα 2 πρώτα χρόνια της θητείας του ήταν τα τελευταία της περιόδου του Μακαρθισμού).
Κάπως έτσι φαίνεται -φυλακισμένοι- αποφασίσαμε κι εμείς να ζούμε, εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον. Άσχετα αν δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με τις παραινέσεις του «Άϊκ» ούτε σκεφτήκαμε πως η λέξη «φυλακή» δεν περιγράφει απλά ένα κτήριο, αλλά μία κατάσταση. Περιγράφει μία συνθήκη περιορισμού, που γι’ αυτούς που ζούνε εκούσια φυλακισμένοι, αποτελεί «state of mind». Mε όλες τις έννοιες που περιγράφει αυτή, η -διεθνής πια- έκφραση. Σήμερα στην Ελλάδα, μία κυβέρνηση, ορισμός της αποτυχίας και συνώνυμη του ιδιότυπου αυταρχισμού, έχει επιβάλλει μέσω της αστυνομοκρατίας αυτή την κατάσταση ως το νέο, αποκρουστικό αλλά μοντέρνο, lifestyle. Αυτή την ψυχική κατάσταση. Μία κυβέρνηση που διαρκώς παλινωδεί μεταξύ αυτοκτονικών επιλογών και ανόητων οδηγιών, έχει οδηγήσει στη μελαγχολία, στην αδρανοποίηση και στην οριστική παράλυση, το δημιουργικότερο και παραγωγικότερο μέρος του πληθυσμού. Μετά την «διαρροή εγκεφάλων» ή brain drain κατά τη διεθνή ορολογία της τελευταίας δεκαετίας, έρχεται μία πραγματική συμμορία ασχέτων με την πολιτική, να εφαρμόσει «συνταγές» που κατάντησαν τη χώρα εργαστήριο, όπως τα πάλαι ποτέ εργαστήρια δοκιμών νεοφιλελεύθερων πολιτικών της Νότιας Αμερικής. Μετά από 50 χρόνια, ήρθε και πάλι η ώρα μας να γίνουμε εργαστήριο, μόνο που επειδή αυτό έγινε πρόχειρα, το εργαστήριο κατάντησε τσίρκο.
Κάθε κρίση στον καλπάζοντα διεθνή καπιταλισμό, είναι χρήσιμη. Είναι εργαλείο για την περαιτέρω ανάπτυξη του. Έτσι και η υγειονομική κρίση που καλείται (η κρίση και όχι η πανδημία που είναι μοχλός της κρίσης) COVID-19, αξιοποιήθηκε κατάλληλα. Μία ζωονόσος, απ ‘οσο ξέρουμε, αξιοποιήθηκε όπως δεν είχαν αξιοποιηθεί οι προηγούμενες αντίστοιχες «ευκαιρίες».
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Οι αμερικανικές εκλογές της 3/11 δεν έχουν ακόμη αναδείξει νικητή. Αντίπαλοι όπως πάντα, είναι μόνο δύο. Οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι, που το όνομά τους σημαίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα: «Δημοκρατικοί». Στα Ελληνικά το όνομα των πρώτων και στα Λατινικά των δεύτερων.
Κάποιες φορές μπορεί να εμφανιστεί και ένας κομήτης, όμως το δικομματικό σύστημα είναι τόσο ισχυρό που δεν του αφήνει καμία τύχη. Ένας τέτοιος κομήτης ήταν ο δισεκατομμυριούχος Ρος Περό, ο οποίος το 1992 κατόρθωσε να εξασφαλίσει το 19% των ψήφων, ενώ στις αμέσως επόμενες εκλογές του 1996 έπεσε στο 8%
Αυτή τη στιγμή που γράφεται το κείμενο, το βράδυ της 5/11, ο Δημοκρατικός Τζο Μπάιντεν προηγείται του Ρεπουμπλικανού Ντόναλντ Τραμπ με 3.500.000 ψήφους. Δεν είναι όμως η διαφορά σε ψήφους σε εθνικό επίπεδο αυτή που δίνει τη νίκη στις αμερικανικές εκλογές. Ήδη, τα τελευταία είκοσι χρόνια, δύο φορές εξελέγη πρόεδρος αυτός που συγκέντρωσε τις λιγότερες ψήφους. Κατά σύμπτωση (;) και τις δύο φορές, ο νικητής ήταν ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Και οι τρεις αγωνιστές, κυνηγημένοι από το φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν, θυσιάστηκαν στον αγώνα για μια ανθρώπινη κοινωνία. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουμε τίποτε να χωρίσουμε. Εχθρός κάθε λαού δεν είναι ο απέναντι λαός, αλλά οι φασίστες και τα αρπακτικά και από τις δύο πλευρές
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Δεν χρειάζεται ειδική αναφορά στην θεματολογία της Attica Voice για να ξεκαθαριστεί πως δεν είναι μία mainstream επιθεώρηση των όσων συμβαίνουν στην Ελλάδα και τον κόσμο.
Δεν αντιγράφουμε ειδήσεις από άλλους, για να δηλώνουμε (εντελώς υπερφίαλα και ανόητα) πως είμαστε «ενημερωτικό μέσο». Δεν είμαστε τέτοιο πράγμα εμείς.
Αντίθετα, η σύνθεση μας και η απόλυτη ελευθερία του κάθε συντάκτη, να διατυπώνει την άποψη του και αυτομάτως να καταχωρείται αυτή ως γνώμη της ίδιας της επιθεώρησης, είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει.
Έτσι και ενώ η επικαιρότητα τρέχει, με γεγονότα και δηλώσεις ξένων παραγόντων, εξελίξεις ολοφάνερα αρνητικές για τη χώρα, τον κάθε τόπο, τον κάθε ένα από εμάς, βλέπουμε η αποκαλούμενη «ενημέρωση» να λειτουργεί πιο αποπροσανατολιστικά από ποτέ.
Ο βουλιμικός γείτονας που δεν μπλοφάρει
Από τη μία οι υπερατλαντικά ορμώμενες δηλώσεις που μιλούν για αμφισβητούμενα ύδατα του Καστελλόριζου («Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν ότι η Τουρκία έχει εκδώσει μία NAVTEX για έρευνα σε αμφισβητούμενα ύδατα στην Ανατολική Μεσόγειο») και που φυσικά βασίζονται στην ανυπαρξία μέχρι σήμερα κηρυγμένης ΑΟΖ εκ μέρους της Ελλάδας.
Από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση μιλάει για αυξημένη επιφυλακή στο Αιγαίο κι τον Εβρο. Το 85% του ελληνικού στόλου βρίσκεται στο Αιγαίο, παρακολουθώντας εκ του σύνεγγυς τις κινήσεις του τουρκικού στόλου. Μάλιστα......
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Κόσμος
Οκτώβριος του 1968, Ολυμπιακοί Αγώνες, Μεξικό. Μόλις πριν από μερικούς μήνες έχει δολοφονηθεί ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ενώ οι «Μαύροι Πάνθηρες», ένα μεγάλο αφροαμερικανικό κίνημα στις ΗΠΑ, με σαφή αντικαπιταλιστικά και αντιρατσιστικά χαρακτηριστικά, συμπληρώνουν ήδη δυο χρόνια ζωής.
Στην κούρσα των 200 μέτρων, ο Αφροαμερικανός Τόμι Σμιθ γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το φράγμα των 20 δευτερολέπτων στα 200 μέτρα και τερματίζει με χρόνο 19,82’’. Ακολουθεί ο Αυστραλός Πίτερ Νόρμαν και μετά ο επίσης Αφροαμερικανός Τζον Κάρλος.
Στην τελετή απονομής που ακολουθεί, οι Σμιθ και Κάρλος μπαίνουν στο στάδιο με μαύρες κάλτσες χωρίς παπούτσια, συμβολίζοντας τη φτώχεια στις τάξεις των μαύρων. Μετά την απονομή των μεταλλίων στους αθλητές και ενώ παίζεται ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ, οι δύο μαύροι αθλητές σηκώνουν τις γαντοφορεμένες γροθιές τους και κατεβάζουν το κεφάλι.
Ανάμεσα στους δύο μαύρους αθλητές, στέκεται ο λευκός Αυστραλός Πήτερ Νόρμαν, ο πιο γρήγορος αθλητής στα 200 μέτρα, ακόμη και σήμερα, για την Αυστραλία. Ο Νόρμαν είναι ενήμερος για τις προθέσεις των δύο συναθλητών και παρόλα αυτά δεν φροντίζει να διαχωρίσει τη θέση του. Αντίθετα, συμμετέχει και αυτός με τον τρόπο του. Μπορεί να μη σηκώνει τη γροθιά του όπως οι δύο Αφροαμερικανοί, όμως αποφασίζει να φορέσει τα σύμβολα της OPHR (Olympic Project for Human Rights), μίας οργάνωσης κατά του φυλετικού διαχωρισμού και του ρατσισμού στον αθλητισμό
Οι συνέπειες είναι πολύ βαριές και για τους τρεις αθλητές. Οι Σμιθ και Κάρλος αποβάλλονται από το Ολυμπιακό Χωριό και επιστρέφουν στιγματισμένοι στις ΗΠΑ, τους αφαιρούνται τα μετάλλια και τους απαγορεύεται η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή δηλώνει ότι η πράξη τους είναι κατάφωρη παραβίαση των κανονισμών των Ολυμπιακών Αγώνων. Πρόεδρος της ΔΟΕ είναι ο Αμερικανός , Avery Brundage ο οποίος, τρεις δεκαετίες νωρίτερα ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δεν είχε κανένα πρόβλημα με τους ναζιστικούς χαιρετισμούς των Γερμανών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου. Η γνωστή υποκρισία των γαλαζοαίματων που διοικούν τον παγκόσμιο αθλητισμό έδειξε για μια ακόμη φορά το πρόσωπό της
Σελίδα 1 από 3
