της Μαρίας Νάτση

«Τι θα κάνατε αν σας κρατούσαν για χρόνια αποκλεισμένους σε ένα δωμάτιο; Αν δεν σας επέτρεπαν να βγείτε, αν αποφάσιζαν άλλοι πότε και τι θα φάτε, αν κάθε σας κίνηση περνούσε από έλεγχο; Δεν θα αντιδρούσατε; »

Με αυτόν τον παραλληλισμό ο  Σεχάντε Αντνάν -Καθηγητής Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής Κοινότητας στην Αθήνα-περιγράφει τη ζωή στη Λωρίδα της Γάζας, όπου η καθημερινότητα έχει μετατραπεί σε διαρκή αγώνα επιβίωσης και η κανονικότητα μοιάζει προνόμιο των άλλων.

Περισσότερα από 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζούσαν μέχρι την έναρξη της γενοκτονίας στην αποκλεισμένη Γάζα, άλλα 2,5 εκατομμύρια στη Δυτική Όχθη, 1 εκατομμύριο στο κράτος του Ισραήλ, ενώ 3 έως 4 εκατομμύρια βρίσκονται διασκορπισμένοι στις γειτονικές χώρες. Όλοι τους διεκδικούν κάτι απλό: το δικαίωμα να ζήσουν ελεύθεροι σε μια γη όση περίπου ένας ελληνικός νομός, όπως η Αιτωλοακαρνανία.

«Δεν έχουμε άλλη γη. Αυτή είναι η γη μας. Για αυτήν υποφέρουμε», λέει μια Παλαιστίνια γυναίκα από τη Δυτική Όχθη στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ No Other Land, που καταγράφει με ωμό ρεαλισμό την καθημερινότητα κάτω από την κατοχή.

Τα ισραηλινά στρατεύματα ισοπεδώνουν με μπουλντόζες τα σπίτια τους, ξεριζώνουν τις ελιές, σκοτώνουν ή κλέβουν τα κοπάδια τους. Τίποτα δεν τους ανήκει — ούτε καν η ζωή τους.

Σε αυτό το μικρό κομμάτι γης η ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, αλλά ένα όνειρο που ματώνει.

Από την εξορία στην «επιστροφή».  Ποια γη ανήκει σε ποιον;

Ύστερα από είκοσι αιώνες, η ιστορία της περιοχής μοιάζει να ξαναγράφεται με το ίδιο μελάνι: αίμα και διεκδίκηση.

Σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Αβραάμ θεωρείται ο ιδρυτής του εβραϊκού έθνους  και εγκαταστάθηκε στη Χαναάν — δηλαδή στη σημερινή Παλαιστίνη/Ισραήλ — γύρω στο 1200 π.Χ. Οι “Peleset”, οι γνωστοί βιβλικοί Φιλισταίοι, εγκαταστάθηκαν στην παράκτια Χαναάν και έγιναν οι αρχετυπικοί εχθροί των Ισραηλιτών που κατοικούσαν στην ενδοχώρα.

Αιώνες αργότερα, μετά τις ρωμαϊκές καταστροφές της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και της Ιουδαίας (135 μ.Χ.), η πλειονότητα των Εβραίων εκδιώχθηκε και διασκορπίστηκε σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.

Ύστερα από διαδοχικές κατοχές της περιοχής — Οθωμανική και στη συνέχεια Βρετανική — οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν, με τη γνωστή τους «δεξιοτεχνία» στο να σπέρνουν διχασμούς πριν αποχωρήσουν, την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ στην ίδια περιοχή.

Έτσι, μετά από είκοσι αιώνες απουσίας, Εβραίοι από κάθε γωνιά του κόσμου, κυνηγημένοι και βασανισμένοι — από τα πογκρόμ έως τη Νύχτα των Κρυστάλλων και τα κρεματόρια των Ναζί — επέστρεψαν για να διεκδικήσουν τη γη που θεωρούν δική τους. Το επιχείρημα ήταν σαφές: τους ανήκει ιστορικά, αφού οι πρόγονοί τους ζούσαν εκεί πριν από δύο χιλιετίες, παραγνωρίζοντας όμως την ταυτόχρονη τότε παρουσία των Pelestet/ Παλαιστινίων.

Αυτό το ιστορικό αφήγημα σκοντάφτει σε πολλά σημεία της λογικής και μας οδηγεί σε ένα αδιέξοδο σχεδόν παιδαριώδες σκεπτικό: μήπως να φτάσουμε να αναρωτηθούμε ποιοι ζούσαν εκεί πριν από το 1200 π.Χ. και αν αυτοί είναι οι πραγματικοί νόμιμοι κάτοχοι;

Κι αν δεχτούμε ότι η «ιστορική παρουσία» αρκεί για τη διεκδίκηση μιας γης, τότε δεν θα έπρεπε και οι Πόντιοι να ζητήσουν την επιστροφή στις πατρίδες όπου είχαν αδιάλειπτη — όχι απουσία, αλλά παρουσία — 2.500 ετών μέχρι την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923;

Ποια ιστορική αδικία έχει, τελικά, «δικαίωμα» να αποκατασταθεί — και ποια όχι;

Οι αιώνες εκτοπισμών των Εβραίων και η δαιμονοποίησή τους, η συστηματική αρπαγή της περιουσίας τους, οι βασανισμοί και οι μαζικές δολοφονίες δημιούργησαν έναν λαό που δεν θέλει ποτέ ξανά να βρεθεί στη θέση του αδυνάτου.

Το Ισραήλ παρουσιάζει μια εντυπωσιακή ανομοιογένεια — όχι μόνο λόγω της παρουσίας σημαντικού ποσοστού αραβικού πληθυσμού (μουσουλμάνοι, χριστιανοί, Δρούζοι, απόγονοι όσων παρέμειναν εντός των συνόρων του κράτους το 1948), αλλά και λόγω της εθνοτικής και θρησκευτικής ετερογένειας του εβραϊκού πληθυσμού: Ασκενάζι ευρωπαϊκής καταγωγής, Σεφαραδίτες και Μιζραχίμ από την Ιβηρική χερσόνησο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, Αιθίοπες Φαλάσα, Ρώσοι Εβραίοι, ορθόδοξοι και υπερορθόδοξοι (Χαρεντίμ), παραδοσιακοί και κοσμικοί (Χιλόνι).

Κι όμως, μέσα σε αυτή την ποικιλία, παρουσιάζει και μια εντυπωσιακή ενότητα.

Τι είναι αυτό που ενώνει το Ισραήλ;

Ίσως η ματωμένη ιστορική μνήμη αιώνων καταδίωξης και το αίσθημα ότι όλοι οι Εβραίοι βρίσκονται «στο ίδιο καράβι». Η ενοποιητική δύναμη του σιωνισμού λειτουργεί ως κεντρικός ιδεολογικός δεσμός, δημιουργώντας ένα πλαίσιο εθνικής ταυτότητας. Η αφήγηση της «επιστροφής στη γη των προγόνων» λειτουργεί ως συμβολικό νήμα ενότητας. Η μακροχρόνια στρατιωτική θητεία — ένας ιδιότυπος «στρατιωτικός εκδημοκρατισμός» — ενισχύει την αίσθηση συλλογικής ευθύνης και ταύτισης με το κράτος, ενώ η νεκρανάσταση της εβραϊκής γλώσσας, της Hebrew, γίνεται πολιτισμικό εργαλείο συνοχής.

Πολλοί κοινωνιολόγοι  επισημαίνουν ότι το τραύμα του Ολοκαυτώματος και οι μεταγενέστεροι πόλεμοι επιβίωσης διαμόρφωσαν μια συλλογική συνείδηση απειλής.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα: το κράτος του Ισραήλ έχει μετατραπεί σε μια αδίστακτη πολεμική μηχανή, που εφαρμόζει νέες τεχνολογίες τεχνητής νοημοσύνης πάνω στην παλαιστινιακή γη για να τις διαθέσει ύστερα στις διεθνείς αγορές.

Πλέον ισχυρό, υπερεξοπλισμένο και απρόσβλητο από το διεθνές δίκαιο, δεν διστάζει να πλήξει πλοία ανθρωπιστικής βοήθειας ακόμη και στα ανοιχτά της Μάλτας, να καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό στη λιμοκτονία, να μετατρέπει πολίτες σε φονιάδες άμαχων πληθυσμών και βασανιστές κρατουμένων.

Ο πολιτισμός του έχει ταυτιστεί με τη στρατιωτική τεχνολογία· ο στόχος του, το «Μεγάλο Ισραήλ», επεκτείνεται στις γειτονικές χώρες, με στρατηγικό ενδιαφέρον και για την Κύπρο, όπου τα τελευταία χρόνια αγοράζονται εκτεταμένες εκτάσεις γης.

Η κοινοτοπία του Κακού

Και όμως, μέσα σε αυτή τη βαρβαρότητα, ανάβουν μικρές φλόγες ανθρωπιάς. Ισραηλινοί που υψώνουν πανό με τη λέξη ειρήνη, νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν στον στρατό, διανοούμενοι και επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος που καταγγέλλουν το καθεστώς της κατοχής με τίμημα την ίδια τους την ασφάλεια. Θυμίζουν ότι η Ιστορία δεν γράφεται μόνο από τα όπλα, αλλά και από τις φωνές που αντιστέκονται στην παράνοια του μίσους.

Αυτό αξίζει σε έναν λαό που πέρασε μέσα από τη φωτιά και κατόρθωσε να επιβιώσει; Να μείνει στην Ιστορία με την ταυτότητα του γενοκτόνου, μέσα στη συνένοχη σιωπή της διεθνούς κοινότητας;

Όμως το Ισραήλ δεν πρέπει να ξεχνά ότι η ίδια σιωπή των ανθρώπων  υπήρξε και στο Ολοκαύτωμα. Άνθρωποι απλοί, κοινοί συμμέτοχοι στο κακό λόγω αδιαφορίας, έλλειψης σκέψης και συμμόρφωσης σε συστήματα εξουσίας

«Η θλιβερή αλήθεια», έγραψε η Χάνα Άρεντ μελετώντας τη δίκη ενός Ναζί και εισάγοντας την έννοια της κοινοτοπίας του κακού, «είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του κακού γίνεται από ανθρώπους που ποτέ δεν αποφασίζουν να είναι ή να κάνουν είτε κακό είτε καλό»

Δίκαιο του Ισχυρού

Κι όσο οι κυβερνήσεις μετρούν συμφέροντα, οι λαοί μετρούν νεκρούς.

Η νομιμοποίηση της καταπάτησης του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου του Πολέμου ανοίγει τον δρόμο για νέες παραβιάσεις — στην Κύπρο και  οπουδήποτε υπάρχει αδύναμος λαός. Πλέον, νομιμοποιείται το «δίκαιο του ισχυρού»· και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο προηγούμενο για το μέλλον της ανθρωπότητας.

Η φράση «Δεν έχουμε άλλη γη» δεν είναι μόνο κραυγή των Παλαιστινίων· είναι υπενθύμιση για όλους μας. Γιατί όσο αυτή η γη ματώνει, κανείς δεν μπορεί να λέει πως ζει ελεύθερος.

Η δικαιοσύνη δεν είναι υπόθεση γεωγραφικών συνόρων , είναι το μέτρο του ίδιου του ανθρώπου.

Παλαιστίνιοι γιατροί μετά τη σύλληψή τους

“Ναι, αλλά για τη Χαμάς δεν μιλάτε”, μας λένε. Μα, στο κάτω-κάτω, η Χαμάς έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση. Ο στρατός όμως του Ισραήλ - ενός κράτους που διακηρύσσει ότι εκπροσωπεί τις αξίες του δυτικού κόσμου - γιατί διαπράττει εγκλήματα  πολέμου; Γιατί βομβαρδίζει αμάχους; Γιατί βασανίζει κρατούμενους με τρόπους φρικτούς, που θυμίζουν τα βασανιστήρια της Γκεστάπο; Γιατί προχωρά σε πράξεις πειρατείας σε διεθνή ύδατα; Γιατί εισβάλλει και βομβαρδίζει ξένες χώρες; Γιατί έχει φυλακίσει δύο εκατομμύρια Παλαιστινίους στη στενή λωρίδα της Γάζας; Γιατί ξεριζώνει τις ελιές και γκρεμίζει τα σπίτια τν Παλαιστινίων της Δυτικής όχθης;

Γιατί ακόμη και ο απάνθρωπος πόλεμος έχει κανόνες -  και το Ισραήλ τους παραβιάζει συστηματικά, στηριζόμενο στην ερμηνεία πως οι Παλαιστίνιοι μαχητές της ανεξαρτησίας είναι τρομοκράτες. Με το ίδιο σκεπτικό που οι Ναζί κατακτητές αντιμετώπιζαν, βασάνιζαν και εκτελούσαν τους Ελληνες αντιστασιακούς. Μόνο μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης θα μπορούσε να αποδώσει δικαιοσύνη για τα εγκλήματα εναντίον των αμάχων. Γιατί - κι εδώ βρίσκεται άλλη μία ομοιότητα με τους Ναζί κατακτητές στην Ελλάδα - οι Ισραηλινοί σκοτώνουν αμάχους για παραδειγματισμό και εκφοβισμό

Αφορμή για το κείμενο αυτό στάθηκε μια συγκλονιστική ανάρτηση της δημοσιογράφου Ευγενία Λουπάκη, η οποία στο τέλος μας καλεί να μη σταματήσουμε να μιλάμε για τη Γάζα. Να μιλάμε για τα εγκλήματα που έγιναν, για εκείνα που συνεχίζονται – γιατί ακόμη χιλιάδες Παλαιστίνιοι κρατούμενοι παραμένουν στις απάνθρωπες φυλακές του Ισραήλ – και για όσα θα ακολουθήσουν. Γιατί τίποτα έχει τελειώσει στη Γάζα. Γιατί δέκα εκατομμύρια Παλαιστίνιοι βρίσκονται χωρίς πατρίδα και χωρίς αυτοδιάθεση. Και γιατί το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ φαίνεται αποκομμένο από την πραγματικότητα, τυφλωμένο από μίσος και θρησκευτικό φανατισμό

Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, το κείμενο της Ευγενίας Λουπάκη, υπακούοντας στην έκκλησή της να μη σταματάμε να μιλάμε για τη Γάζα και την Παλαιστίνη

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ήρθε η "εκεχειρία" απελευθερώθηκαν 20 για τους οποίους πανηγύρισε όλο το σύμπαν και σχεδόν 2.000 οι οποίοι δεν αναφέρθηκαν σχεδόν καθόλου. Εγώ όμως τους έβλεπα λάιβ. Με ομοιόμορφες γκρίζες στολές, έλειπαν μόνο οι ρίγες του Άουσβιτς, με δάκρυα στα μάτια με αποστεωμένα πρόσωπα, άλλοι ανίκανοι να περπατήσουν, άλλοι ν' αρπάζουν τη σημαία από το παράθυρο του πούλμαν, άλλοι να θρηνούν γοερά μαθαίνοντας ότι όλη τους η οικογένεια σκοτώθηκε, άλλοι να μην πιστεύουν στα μάτια τους και να κλαίνε σαν μωρά γιατί τα παιδιά τους ζουν και δεν είναι νεκρά όπως τους έλεγαν οι βασανιστές τους στη φυλακή.

Και μετά ήρθαν οι πρώτες αφηγήσεις... Και να ρωτάω το μυαλό μου, γράφει πουθενά ο Πρίμο Λέβι ότι οι Γερμανοί ναζί έβαζαν τα σκυλιά τους να βιάζουν άνδρες Εβραίους;

Είδατε πουθενά στην "ειδησεογραφία" από τον "πόλεμο Ισραήλ- Χαμάς", ότι τον Νοέμβριο του 2014 ένα αστέρι της Ιατρικής, ο χειρουργός δρ Adnan Al-Bursh, 50 ετών, επικεφαλής του ορθοπεδικού τμήματος στο βομβαρδισμένο νοσοκομείο Al-Shifa στη Γάζα, πέθανε στη φυλακή Ofer του Ισραήλ, από βιασμούς μέχρι θανάτου;

(Τη Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2024, η Francesca Albanese έγραψε: «Ένας γιατρός. Ένας χειρουργός αστέρι. Η ενσάρκωση της παλαιστινιακής ηθικής. Πιθανότατα βιάστηκε μέχρι θανάτου»)

Ο δολοφονημένος από βασανισμό δια βιασμού δρ Adnan Al-Bursh

Το πρόσωπο αυτού του ανθρώπου με ακολουθούσε από τότε. Όπως και το πρόσωπο του γενναίου παιδίατρου δρ Χουσάμ Αμπού Σαφίγια, διευθυντή του τελευταίου μεγάλου λειτουργικού νοσοκομείου στη Γάζα, του Kamal Adwan που το βομβάρδισαν μέχρι θεμελίων και τον συνέλαβαν γιατί αρνιόταν να φύγει και ν' αφήσει τους αρρώστους του μόνους, με αυτά τα τέρατα που σπάζαν τις θερμοκοιτίδες με τους υποκόπανους. Και που αποφάσισαν πριν λίγες μέρες να τον κρατήσουν στις φυλακές άλλους 6 μήνες, χωρίς κατηγορία, έτσι, επειδή μπορούν.

Ο σούπερ ήρωας δρ Χουσάμ Αμού Σαφίγια

Μαζί με τις μαρτυρίες από τις φυλακές ήρθε και η επέτειος της δολοφονίας του Γιάγια Σινουάρ, του Νο 2 της Χαμάς. Αυτόν δεν τον ήξερα καν, ήξερα μόνο τον Ισμαήλ Χανίγιε. Τον Σινουάρ τον έμαθα τη μέρα που τον σκότωσαν. Ήταν αυτός που βομβαρδίστηκε κυριολεκτικά σαν να ήταν ο ίδιος κτίριο και που τον σκότωσαν φυσικά από απόσταση, ενώ κάπου στον κόσμο, αυτή τη στιγμή ένας σκηνοθέτης- είμαι σίγουρη- προσπαθεί να κάνει ταινία την τελευταία συνταρακτική χειρονομία του Σινουάρ, λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος: βαρειά πληγωμένος, σχεδόν νεκρός στην πολυθρόνα, πετάει προς τις ορδές των πάνοπλων ένα ξύλινο ραβδί...

Φέτος είδα που πανηγύρισαν οι Ισραηλινοί τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Σινουάρ. Και μπήκα να ψάξω λιγάκι τη ζωή του. Τρία πράγματα, σχεδόν κοινά στους ηγέτες της Χαμάς:

Πρώτον, παιδί εκτοπισμένων Παλαιστίνιων που γεννήθηκε σε προσφυγικό καταυλισμό.

Δεύτερον, εξαιρετικής μόρφωσης, σπούδασε Αραβικό πολιτισμό στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο της Γάζας. (Και πριν ξινήσεις τα μούτρα σου παιδάκι της Σορβόνης ή του Καίμπριτζ, μάθε πως η πρώτη εγχείριση οφθαλμού έγινε το 1160 στην Κόρντομπα από Άραβες γιατρούς- για να μην πω για τα μαθηματικά). Και μόνο το campus αυτού του Πανεπιστημίου να δείτε, θα καταλάβετε γιατί το ισοπέδωσαν από τα πρώτα οι ναζί του Νετανιάχου.

Τρίτον, ο Γιάγια Σινουάρ, γεννημένος το 1968, πέρασε 22 -ολογράφως εικοσιδύο-  ολόκληρα χρόνια στις Ισραηλινές φυλακές. H κατηγορία ήταν ότι οργάνωσε δολοφονία δύο Ισραηλινών στρατιωτών και τεσσάρων Παλαιστινίων συνεργατών τους. Η απελευθέρωσή του έγινε σε ανταλλαγή αιχμαλώτων, το 2011, με έναν Ισραηλινό στρατιώτη.

Το βιβλίο που έγραψε ο Γιάγια Σινουάρ

22 χρόνια φυλακή και βγήκε και συνέχισε την αντίσταση. Παρακαλώ κάντε τις αναλογίες με τον ΕΛΑΣ και το Δημοκρατικό Στρατό, όσοι τουλάχιστον έχετε πατέρα, παππού ή θείο που πέρασε τη μισή ζωή του στις φυλακές, γιατί εγώ τις έκανα και πόνεσα.

Ο Σινουάρ εξελέγη αρχηγός της Χαμάς τον Ιούλιο του 2014, μετά τη δολοφονία του Ισμαήλ Χανίγια.

Τώρα στη Γάζα τα πιτσιρίκια παίζουν "Γιάγια" και πετάνε ξύλινα ραβδάκια στους εχθρούς, άφθονα memes έχουν ήδη φτιαχτεί και ο Χουσάμ Αμπού Σαφίγια εικονίζεται ως Σούπερμαν, ενώ στη Γάζα το Ισραήλ συνεχίζει να σκοτώνει και να αυτοκτονεί παράλληλα.

Είδα προχθές τον Ιλάν Παπέ που εξηγούσε ότι η περιοχή που χτύπησε η Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, ήταν περιοχή των πιο βίαιων εποικισμών και υποστήριζε ότι υπάρχει δριμεία διαμάχη μεταξύ κοσμικών Εβραίων του Ισραήλ και τον ημίτρελλων εποίκων "Ιουδαίων" που αποτέλεσαν και την εκλογική βάση του Νετανιάχου

Ο διάσημος Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Παπέ

Έγραψα πολλά, εγώ που σιχαίνομαι τα σεντόνια. Συγγνώμη, αλλά δεν έχω πού να τα πω και πού να τα δημοσιεύσω.

Έχω μόνο "εσάς που με ακούτε" έστω κι έτσι μέσω φέισμπουκ. Θα βάλω φωτογραφίες επεξηγηματικές, γιατί έχω πει πολλές φορές και το πιστεύω, ότι εκείνο που μισούν οι ναζί του Νετανιάχου και οι ισχυροί προστάτες τους είναι το υπόδειγμα της Γάζας. Πώς μια στενή λωρίδα γης, αποκλεισμένη, έφτασε να έχει 36 πλήρη νοσοκομεία, σχολεία και Πανεπιστήμια ζηλευτά και παράλληλα να είναι με το όπλο παρά πόδα μέχρι την τελική νίκη.

Ελπίζω να μεταφέρετε τη φωνή μου, την αγωνία και την ελπίδα μου.

Και να μην σταματήσετε να μιλάτε για την Παλαιστίνη.

ΥΓ. Περισσότερα για την κτηνώδη συμπεριφορά του Ισραηλινού στρατού απέναντι σε Παλαιστίνιους κρατούμενους μπορείτε να δείτε σε σημερινό (24/10) άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών ...https://www.efsyn.gr/kosmos/mesi-anatoli/488715_simadia-basanismon-se-soroys-palaistinion-poy-den-mporoyn-kan-na#goog_rewarded

Η Middle East Monitor (MEMO) είναι ένας ιστότοπος/μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ειδικεύεται στην κάλυψη της Μέσης Ανατολής — με έμφαση στο παλαιστινοϊσραηλινό ζήτημα, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται η διαρκώς επεκτεινόμενη κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ.

Σύμφωνα με το ίδιο το MEMO (στην ενότητα About us το MEMO μας ενημερώνει πως ο ιστότοπος παρέχει επικεντρωμένη και ολοκληρωμένη κάλυψη της Παλαιστίνης και των γειτονικών περιοχών” και “συνεργάζεται με δίκτυα συνεργατών/ανταποκριτών επί τόπου.  Επίσης έχει ενεργή παρουσία και δημοσιεύει ειδήσεις, σχόλια, αναλύσεις, συνεντεύξεις με θέματα της Μέσης Ανατολής  και είναι σύμφωνα με διάφορες πηγές, μια αναγνωρισμένη φωνή στην ενημέρωση για τη Μέση Ανατολή. Φυσικά δεν λείπει και ο αντίλογος στα παραπάνω, αφού σύμφωνα με την ιστοσελίδα αξιολόγησης μέσων Media Bias / Fact Check (MBFC) χαρακτηρίζεται  ως «Left Biased» (αριστερού προσανατολισμού) και με «Mixed» βαθμό αξιοπιστίας ως προς τα γεγονότα. Αλλά αυτό δεν το καθιστά αναξιόπιστο, όπως άλλωστε δέχεται και ο «αξιολογητής».

Από την άλλη υπάρχει η κριτική πως το MEMO προβάλλει έντονα το χυδαία αποκαλούμενο «παλαιστινιακό αφήγημα» λες και η σφαγή της Γάζας είναι ένα «αφήγημα». Για παράδειγμα, η Wikipedia σημειώνει πως έχει χαρακτηριστεί «pro-Palestinian», «pro-Muslim Brotherhood», «pro-Hamas» αλλά για όποιον διαθέτει στοιχειώδη λογική και σοβαρότητα, είναι αυτονόητη η μειωμένη αξιοπιστία της Wikipedia αφού το σχετικό λήμμα μπορεί να γραφτεί από 100 άτομα με 100 διαφορετικές περιγραφές.  Αντίθετα, πλήγμα στην αξιοπιστία του μέσου είναι η έλλειψη πλήρους διαφάνειας  για το σύνολο των  χρηματοδοτήσεων που λαμβάνει  και την ιδιοκτησία του, πέρα από τα βασικά στοιχεία. Όπως όμως και να είναι το ΜΕΜΟ, δεν συγκρίνεται στην ένταση και τον όγκο της προπαγάνδας που έχει αφετηρία την αντίθετη όχθη και αναφερόμαστε στη φιλοϊσραηλινή προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει πως οι σφαγές που κάνει το Ισραήλ και οι έποικοι που εξαπολύει στα Παλαιστινιακά εδάφη, γίνονται «για την εξάλειψη της τρομοκρατίας της Χαμάς».

Τα παραπάνω τα γράφουμε γιατί πριν προχωρήσουμε στο θέμα του συγκεκριμένου άρθρου, θέλαμε να σας δώσουμε μερικά στοιχεία για την πηγή από την οποία το αντλήσαμε (ΜΕΜΟ) αφού πρόκειται για ένα από τα θέματα του με πολύ μεγάλη διάδοση παγκοσμίως. Αλλά ας προχωρήσουμε στο θέμα μας που είναι η σφαγή που εξελίσσεται (ακόμη) στη Γάζα και η όλο και εξαπλούμενη καταστροφή του τόπου από τις Ισραηλινές δυνάμεις του θανάτου και ο συσχετισμός του με τη σύνδεση Μεσογείου και Ερυθράς θάλασσας και κατ’ επέκταση με τον έλεγχο του διεθνούς εμπορίου. Τουλάχιστον έτσι περιγράφεται από το ΜΕΜΟ αλλά -όπως θα δούμε- ακόμα και αν όλα μοιάζουν να συνηγορούν σε αυτόν τον απίθανο σχεδιασμό, μάλλον πρόκειται για εντελώς fake news στις μέρες μας.

Ένα περίεργο άρθρο

Τον Νοέμβριο του 2023 το MEMO είχε αναρτήσει το άρθρο με τίτλο «An alternative to the Suez Canal is central to Israel’s genocide of the Palestinians» όπου αναφέρει πως  «η Γάζα βρίσκεται «στο μέσο της διαδρομής» του προτεινόμενου καναλιού σύνδεσης Μεσογείου – Ερυθράς, παρακάμπτοντας το Σουέζ και γι’ αυτό καταστρέφεται. Δεν είχαμε ξανακούσει ή διαβάσει σχετικά με αυτό το «κανάλι» που ανάφερε το MEMO και το συγκεκριμένο άρθρο μας εντυπωσίασε, έτσι το ψάξαμε λίγο παραπάνω για να διαπιστώσουμε πως όντως υπήρχε τέτοια πρόταση αλλά πολύ παλαιότερα.

Τι είναι (ιστορικά) το “Ben-Gurion Canal”;

Από ό,τι μπορέσαμε να συγκεντρώσουμε το θέμα είχε αρχίσει να συζητείται  ήδη από το 1956 σε αμερικανικά διπλωματικά έγγραφα , ως «διασύνδεση Μεσογείου–Ερυθράς Θάλασσας μέσω Ισραήλ». Δεν προχώρησε σε στάδιο υλοποίησης. Μάλιστα  τις αρχές του ’60 εξετάστηκε θεωρητικά ακόμη και η εκσκαφή με πυρηνικές εκρήξεις. Υπάρχει η αναφερόμενη στο πιο πάνω λινκ σχετική τεχνική μελέτη του H.D. Maccabee και αναφορές στην ιστορία του προγράμματος. Φυσικά αυτά είναι από επικίνδυνα έως γελοία και οι σχεδιασμοί αυτοί κατέληξαν σε κάποιο καλάθι αχρήστων. Αλλά πέρα από την τρέλα της αναφοράς σε «πυρηνικές εκσκαφές» του 1960 και γνωρίζοντας την εξέλιξη των τεχνικών δυνατοτήτων του σήμερα, πόσο πιθανό είναι το να υπάρξει ένας τέτοιος σχεδιασμός;

Είναι εφικτό ένα κανάλι παράκαμψης του Σουέζ;

Δεν μοιάζει εφικτό αν σκεφτούμε πως η διαδρομή (που αναφέρει το MEMO) από την περιοχή

από Εϊλάτ προς τη Μεσόγειο διασχίζει άνυδρα και περισσότερο από λοφώδη υψώματα. Ένα κανάλι θα απαιτούσε πολλά ανυψωτικά έργα (locks) ίσως μεγαλύτερα από  αυτά του Παναμά, που ανεβάζουν τα πλοία στις δεξαμενές – αναβαθμούς έως 80 μέτρα ψηλότερα. Φυσικά αυτό θα απαιτούσε και τεράστιες ποσότητες νερού για τροφοδοσία. Στο συγκεκριμένο, σχεδόν ερημικό περιβάλλον, αυτό θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Επιπλέον η χάραξη θα περνούσε από ευαίσθητα οικοσυστήματα και προστατευόμενες ζώνες της Νεγκέβ, γεγονός που θα απέκλειε μία τέτοια χάραξη. Αλλά και από γεωπολιτικής άποψης, αυτό θα απαιτούσε διεθνείς συμφωνίες και τεράστια κεφάλαια, κάτι που στον σύγχρονο κόσμο είναι  πιο καθοριστικό από τους περιβαλλοντικούς ή τους τεχνικούς περιορισμούς.

Ακόμα και η παρουσιαζόμενη ως «νέα» χάραξη που θέλει το κανάλι (με όνομα Ben Gurion canal) να ξεκινάει από τη βόρεια Γάζα (και αυτό αποτελεί τον λόγο της ισοπέδωσης της Γάζας σύμφωνα με τη σχετική θεωρία) αντιμετωπίζει τους ίδιους ακριβώς περιορισμούς με τον αρχικό «σχεδιασμό»

Το Ισραήλ σκοτώνει και καταστρέφει τη Γάζα και χωρίς κανάλι

Τα πάντα δείχνουν πως το κανάλι της παράκαμψης του Σουέζ είχε μπει σαν ιδέα το 1956 με την τότε κρίση (δεύτερος Αραβοϊσραηλινός πόλεμος). Με φρέσκια τη χρήση πυρηνικών, οι τότε ενθουσιασμένοι επισπεύδοντες, εμπνεύστηκαν και τις πυρηνικές εκσκαφές(!!!) για την υλοποίηση του σχεδίου. Μετά τη δημοσίευση της τεχνικής μελέτης με τίτλο «Use of nuclear explosives for excavation of a sea-level canal across the Negev Desert in Israel» για τη σύνδεση της Μεσογείου με τον κόλπο της Άκκαμπα, το σχέδιο εγκαταλείφθηκε και ευτυχώς, τόσο για τη ζημιά στον άνθρωπο όσο και για την καταστροφή στο περιβάλλον που θα επέφερε. Μέχρι σήμερα, καμία σοβαρή αναφορά δεν έχει γίνει στο σχέδιο αυτό εκτός από τα διάφορα συνωμοσιολογικά που γράφονται ή λέγονται, ειδικά από την έναρξη της σφαγής στη Γάζα, το 2023. Ωστόσο θα πρέπει να είμαστε και λίγο επιφυλακτικοί αφού η απρόβλεπτη, υπερατλαντική παράνοια, με αφορμές που μπορεί να λάβει από διάφορα περιστατικά όπως π.χ. η προσάραξη του Ever Given και το κλέισιμο του Σουέζ το 2021, μπορεί να αποπειραθεί ή απλά να επικαλεστεί το αδιανόητο. Έχει άλλωστε και τον προστατευόμενο του μαζί.

Κλείνοντας θα θέλαμε να κάνουμε σαφές πως ασχοληθήκαμε με τη θεωρία του καναλιού γιατί αυτές οι περίεργες θεωρίες βρίσκουν φιλόξενο έδαφος στη χώρα, ειδικά όταν είναι περισσότερο «δεξιόστροφου» και «ακροδεξιόστροφου» περιεχομένου. Η θεωρία του καναλιού δεν είναι μία τέτοια θεωρία αλλά επειδή ό,τι «κυκλοφορεί εκεί έξω» συνήθως επισκέπτεται και τη χώρα με οδηγούς και πρωτοπόρους κάποιους αμφιλεγόμενων προθέσεων τύπους, θελήσαμε να την παρουσιάσουμε στους αναγνώστες μας πριν εξαπλωθεί. Τουλάχιστον οι αναγνώστες μας να γνωρίζουν την προέλευση των σεναρίων αλλά και το ότι η καταστροφή της Γάζας και το φονικό που εκτυλίσσεται ακόμα εκεί (παρά τα όσα διατυμπανίζει ο υπερατλαντικός «ειρηνοποιός») δεν ερείδονται σε γεωπολιτικά σχέδια αλλά στην καθαρή, ανόθευτη φονική επιθυμία του κράτους δολοφόνου.

Με ή χωρίς κανάλι

---

Διαβάστε και το τελευταίο άρθρο του Ranjan Solomon στο Middle East Monitor  με τίτλο «Η γενοκτονία της Γάζας, η διώρυγα Μπεν Γκουριόν και η πολιτική της ανοικοδόμησης. Η προμελετημένη εξάλειψη»

Αναδημοσιεύουμε ένα κείμενο του σπουδαίου μουσικού Ross Daly, όπως το βρήκαμε μεταφρασμένο σε ανάρτηση της Kelly Thoma. Ένα κείμενο που δε θα βρει θέση σε καθεστωτικά Μέσα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ήρθε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Ποια ειρήνη; Χωρίς Παλαιστίνη; Και τα δέκα εκατομμύρια των Παλαιστινίων πού θα ζήσουν; Στα χαλάσματα της Γάζας και στην τρομοκρατία των εποίκων της Δυτικής όχθης; Ειρήνη θα έρθει όταν θα δούμε ελεύθερη την Παλαιστίνη. Και όταν οι γενοκτόνοι πληρώσουν για τα εγκλήματά τους

Αυτή τη στιγμή ένας αμόρφωτος γελοίος κυβερνάει τον κόσμο και ένας παρανοϊκός εγκληματίας φαίνεται να τον ελέγχει. Την ίδια στιγμή, οι θλιβεροί «ηγέτες» του δυτικού κόσμου συναγωνίζονται ποιος θα βγει φωτογραφία με τον αμόρφωτο και ποιος θα τον γλύψει καλύτερα. Ο δυτικός κόσμος πεθαίνει αργά και βασανιστικά και όπως χαρακτηριστικά λέει ο Ross Daly «   Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε»

Ας διαβάσουμε όμως το κείμενο του Ross Daly

...................................................................................................................................

Καθώς παρακολούθησα σήμερα τις αποκρουστικές εκδηλώσεις αυτοθαυμασμού και θριαμβολογίας που εκτυλίχθηκαν στο Ισραήλ, με τον Donald Trump να παρουσιάζεται ως κάποιο είδος “σωτήρα”, ένιωσα ένα βαθύ και αβάσταχτο αίσθημα αποστροφής. Ενώ τα μέσα ενημέρωσης συναγωνίζονταν μεταξύ τους σε εγκώμια προς τον “ειρηνοποιό” Trump, πλημμυρίζοντας τον αέρα με κούφιους ύμνους και λόγια επαινετικά, δεν ακούστηκε ούτε μία λέξη για τη μοίρα του παλαιστινιακού λαού,  ενός λαού που έχει υπομείνει βάσανα πέρα από κάθε όριο ανθρώπινης φαντασίας.

Οι Ισραηλινοί απελευθερωθέντες χαρακτηρίστηκαν ως “όμηροι”, ενώ οι Παλαιστίνιοι που επρόκειτο να αφεθούν ελεύθεροι περιγράφηκαν ως “κρατούμενοι/φυλακισμένοι” (prisoners), λες και η υπεράσπιση της πατρίδας κάποιου αποτελεί έγκλημα. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι από αυτούς ήταν απλώς κρατούμενοι χωρίς κατηγορία, χωρίς δίκη, χωρίς καν την ελάχιστη επίφαση δικαιοσύνης, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, αιχμάλωτοι ενός αδίστακτου συστήματος που δεν γνωρίζει έλεος.  Δεν είναι λιγότερο όμηροι από εκείνους που κρατήθηκαν από τη Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου του 2023, και ο αριθμός τους ανέρχεται στις χιλιάδες.

Κρυμμένη μέσα στα ψιλά γράμματα, που σχεδόν κανείς δεν πρόκειται να διαβάσει, βρίσκεται η ψυχρή διατύπωση ότι εκατόν πενήντα τέσσερις από αυτούς τους “απελευθερωμένους” δεν θα επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους. Θα απελαθούν, εξόριστοι σε μακρινούς και άγνωστους τόπους, καταδικασμένοι να μη ξαναπατήσουν ποτέ στη γη τη δική τους και των προγόνων τους.

Κι έπειτα ήρθαν οι θριαμβευτικές δηλώσεις∙ “Ο πόλεμος τελείωσε”, “Βλέπουμε την αυγή μιας νέας Μέσης Ανατολής”, διακήρυξε ο Trump, λουσμένος μέσα σε ένα κύμα δουλοπρεπούς και εμετικής κολακείας από ένα απολύτως διεφθαρμένο ισραηλινό κατεστημένο.

Αλλά αυτό δεν είναι ειρήνη. Είναι τόσο μακριά από την ειρήνη, όσο μακριά από τον πόλεμο ήταν αυτό που βιώσαμε τα τελευταία δύο χρόνια. Διότι δεν ήταν πόλεμος∙ ήταν γενοκτονία, ωμή και ξεκάθαρη, εκτελεσμένη από μία από τις πιο εξελιγμένες και αμείλικτες πολεμικές μηχανές που γνώρισε ποτέ ο κόσμος, ενάντια σε έναν λαό σχεδόν ανυπεράσπιστο, χωρίς μέσα, χωρίς όπλα, χωρίς φωνή.

Σήμερα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, το σύνολο των ηγετών του λεγόμενου “δημοκρατικού” δυτικού κόσμου θα έπρεπε να σκύψει το κεφάλι μέσα στη βαθύτερη δυνατή ντροπή. Υπήρξαν μάρτυρες μιας αδιαμφισβήτητης γενοκτονίας, και όμως δεν έπραξαν απολύτως τίποτα. Μια γενοκτονία που διαπράχθηκε από ένα αποικιοκρατικό καθεστώς εποίκων, το οποίο αντικατοπτρίζει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα εγκλήματα των ίδιων των σκοτεινών τους παρελθόντων. Η ηθική χρεοκοπία αυτής της σιωπής θα μείνει ανεξίτηλο στίγμα στη συλλογική μας συνείδηση για γενιές ολόκληρες.

Όσο για τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον κύριο ενορχηστρωτή αυτής της εγκληματικής συμμαχίας, δύσκολα μπορώ να φανταστώ ότι μετά από ακόμη τρία χρόνια των γελοιοτήτων και της θλιβερής φαρσοκωμωδίας του Trump και της αυλής των υποτακτικών του, θα μπορέσουν να διατηρήσουν το καθεστώς της υπερδύναμης. Όχι βέβαια ότι στεναχωριέμαι καθόλου, στον αγύριστο ας πάνε. …..

Είναι πραγματικά εντυπωσιακά τα παιχνίδια της ιστορίας και οι εναλλαγές ρόλων που επιφυλάσσει στους πρωταγωνιστές της

Κάποτε, οι Εβραίοι ήταν διωκόμενοι και κέρδισαν την παγκόσμια συμπάθεια.

Τώρα είναι οι διώκτες και κερδίζουν την παγκόσμια αποδοκιμασία και οργή

Κάποτε, οι Εβραίοι ήταν αυτοί που παραβίαζαν ναυτικούς αποκλεισμούς που είχαν επιβάλλει οι Βρετανοί, οι τότε διοικητές της Παλαιστίνης, οι οποίοι έβλεπαν ένα ανεξέλεγκτο κύμα εποικισμού της Παλαιστίνης από Εβραίους.

Και σε πολλές περιπτώσεις, τα πλοία που μετέφεραν Εβραίους εποικιστές, αναχαιτίστηκαν από πλοία του βρετανικού ναυτικού. Όπως έγινε το 1947 με το πλοίο «Exodus» που μετέφερε εκατοντάδες Εβραίους πρόσφυγες και αναχαιτίστηκε από το βρετανικό πολεμικό ναυτικό, με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί να επιστρέψει στην Ευρώπη. Το περιστατικό αυτό προκάλεσε διεθνή κατακραυγή και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να πειστεί η Βρετανία για την ανάγκη μιας λύσης με τη μεσολάβηση του ΟΗΕ.

Τώρα, είναι οι απόγονοι αυτών των Εβραίων που αναχαιτίζουν πλοία, κάνουν ρεσάλτο σε αυτά και φυλακίζουν τους επιβαίνοντες. Επιβαίνοντες  που δεν έχουν έρθει για εποικισμό, όπως είχαν έρθει κάποτε οι πρόγονοι των σημερινών Ισραηλινών, αλλά για να μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια στους διωκόμενους από τους Ισραηλινούς Παλαιστίνιους

Είναι πραγματικά εντυπωσιακά τα παιχνίδια της Ιστορίας. Και ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η βαθιά άγνοια της ιστορίας από κάποια ανθρωποειδή που καμώνονται τους ανθρώπους και παριστάνουν τους νομοταγείς και τους υπερασπιστές της τάξης και της διεθνούς νομιμότητας

Στη φωτογραφία, βλέπουμε Εβραίους εποικιστές να παρακαλούν τους Βρετανούς διοικητές της Παλαιστίνης να γίνουν δεκτοί στη γη της Παλαιστίνης

Στη φωτογραφία βλέπουμε Εβραίους πρόσφυγες που έχουν σχηματίσει ανθρώπινη αλυσίδα για να φτάσουν στην ακτή από το πλοίο United Nations (πρώην Αρχιμήδης) που σκοπίμως προσάραξε ανοιχτά της Χάιφα μεταφέροντας περίπου 700 ανθρώπους από την κεντρική Ευρώπη

Το πλοίο "Κράτος του Ισραήλ" ιδιοκτησίας της οργάνωσης Χαγκάνα αποβιβάζει Εβραίους μετανάστες στο λιμάνι της Χάιφα το 1947

Το πλοίο "Έξοδος". Ήταν αμερικανικής ιδιοκτησίας από τη δεκαετία του ’20, αλλά αγοράστηκε από τη Χαγκάνα, την παραστρατιωτική οργάνωση των Εβραίων και μετονομάστηκε σε Haganah Exodus 1947. Το πλοίο, ξεκινώντας από τη Γαλλία, μετέφερε πάνω από 4.500 Εβραίους, όταν απαγορεύτηκε η είσοδος του στη Παλαιστίνη από τις βρετανικές αγγλικές αρχές. Στη συνέχεια, οι Βρετανοί μετέφεραν τους επιβάτες σε τρία άλλα διαφορετικά πλοία, τα οποία έπλευσαν πίσω προς τη Γαλλία. Το πλοίο αποτέλεσε μια προσωρινή φυλακή, καθώς έμειναν εκεί αρκετές εβδομάδες κλεισμένοι, μέχρι που μεταφέρθηκαν εν τέλει στο Αμβούργο και μετά σε στρατόπεδα εκτοπισμένων της Γερμανίας