Ο λαός των Μουνούχων
«Αφού η γη συγκεντρώθηκε με τον καιρό σε λιγοστούς, είτε με την βία είτε με την πονηριά, περνώντας από τα χέρια των πατεράδων στα χέρια των παιδιών, απόχτησε σε μια-δυο γενιές νομιμότητα και κάποια ιερότητα. Ήταν η ιδιοκτησία. Κανένας δε θυμόταν, πως ήταν κλεμμένη. Έτσι οι πιο δυνατοί κι οι πιο κατεργαρέοι γενήκανε οι αφεντάδες της γης κι οι αφεντάδες του λαού. Μα ποιος ήταν ο λαός; Όσοι, είτε από αδυναμία, είτε από κουταμάρα, δεν προλάβανε ν' αρπάξουν τίποτα ή ό,τι αρπάξανε, τους το πήραν έπειτα οι δυνατοί...»
Ο Βάρναλης έγραψε για να υπερασπιστεί τα δίκια του λαού. Ένα λαό, όμως, που ούτε τον χάιδεψε, ούτε τον θεώρησε άμοιρο των ευθυνών του για την κατάστασή στην οποία βρισκόταν. Αντιθέτως, τον κατηγόρησε για τη μοιρολατρία και την παθητικότητά του. Στο «Λαό των Μουνούχων», των ευνουχισμένων δηλαδή, που κυκλοφόρησε το 1923 στην Αλεξάνδρεια, ο Βάρναλης μιλάει με αλληγορία για τη γέννηση του αστικού κράτους και την πάλη των τάξεων
«...Την άλλη μέρα οι Μουνούχοι ξύπνησαν αργά. Από μοχθηροί κι άπραγοι, που ήταν, ξύπνησαν κλέφτες και πατριώτες.
H ιδέα πως μπορούσε να πεθάνουν ξαφνικά, σε ώρα απροσδιόριστη από πρωτύτερα, τους έκανε να προσκολληθούν με λύσσα στα υλικά αγαθά και να ζητάνε να τα χαρούν όσο το δυνατό περισσότερο. Από στιγμή σε στιγμή ο θάνατος μπορούσε να κρούσει τη θύρα τους. Πώς ν' αφήσουν αυτά τ' άπειρα δώρα, τ' αξετίμητα δώρα της ζωής, πρώτου προφτάσουν να τα περάσουν όλα, ή τουλάχιστο τα περισσότερα, από μέσα τους;
Ρίχτηκαν λοιπόν αμέσως στ' άρπαγμα της Γης. Τη μαντρώνανε γρήγορα-γρήγορα με πέτρες, με πλιθιές, με παλιούρια και δήλωνε καθένας, πως αυτό το μέρος είναι «δικό του». Στην αρχή, έλεγες, θα σκοτωθούν. Τόσο πολλή ήτανε η βιασύνη, που βουτούσαν τα λιβάδια και τους δεντρότοπους. Αρματωμένοι καθότανε απάνω και ξαγρυπνούσαν μερόνυχτα για τη φύλαξη τους. Μια και σε λίγες μέρες μοιράστηκαν όλη τη γη, έλεγες, πως τώρα θα ησυχάσουν και θα ευτυχήσουν.
Σιωπή ... η κοινωνία κοιμάται
Στο δίσκο «Βρώμικο ψωμί» του 1972, ο Διονύσης Σαββόπουλος, πάνω σε μια μελωδία του Bob Dylan, τραγούδησε για τον «Άγγελο Εξάγγελο» και για την τύχη που του επεφύλαξαν οι εθελοτυφλούντες συνάνθρωποί του:
" Άγγελος εξάγγελος μας ήρθε από μακριά
γερμένος πάνω σ’ ένα δεκανίκι
δεν ήξερε καθόλου μα καθόλου να μιλά
και είχε γλώσσα μόνο για να γλείφει
Τα νέα που μας έφερε ήταν όλα μια ψευτιά
μα ακούγονταν ευχάριστα στ’ αυτί μας
γιατί έμοιαζε μ’ αλήθεια η κάθε του ψευτιά
κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας
Και πέρασε ο χειμώνας κι ήρθε η καλοκαιριά
κι ύστερα πάλι ξανάρθανε τα κρύα
ώσπου κάποιο βραδάκι βρε τι του `ρθε ξαφνικά
κι άρχισε να φωνάζει με μανία
Τα πόδια μου καήκανε σ’ αυτή την ερημιά
η νύχτα εναλλάσσεται με νύχτα
τα νέα που σας έφερα σας χάιδεψαν τ’ αυτιά
μα απέχουνε πολύ απ’ την αλήθεια
Αμέσως καταλάβαμε τι πήγαινε να πει
και του `παμε να φύγει μουδιασμένα
αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει
καλύτερα να μην μας πει κανένα"
Ο Άγγελος εξάγγελος μάλλον τυχερός φάνηκε, αν κρίνουμε από την αντίστοιχη τύχη που είχε ο «μάγος» στο δίσκο «Αγροκτηνοτροφικά & Μητροπολιτικά» των Χαΐνηδων του 2011
Η καταστροφή του Μεγάλου Ρέματος συνεχίζεται.
Στις 6 Σεπτεμβρίου η κινητοποίηση κατοίκων της περιοχής και μελών της Κίνησης για την Προστασία και Ανάδειξη του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας εμποδισαν την καταστροφή που υλοποιούσε η Περιφέρεια Αττικής, με εκτελεστικούς βραχίονες την ανάδοχο ΦΡΑΤΕΚ ΑΕ και τον υπεργολάβο της ΙΕΡΑ ΑΤΕ (κατά τη δημοσιευμένη σύμβαση και τα όσα δήλωσαν οι ευρισκόμενοι επί τόπου του μακάβριου έργου).
Βρέθηκαν εκπρόσωποι της δημοτικής αρχής, νεόκοποι αλλά και παλαιάς κοπής, να κομπάσουν για την "αποτελεσματικότητα των επαφών τους" και την παρέμβαση τους, πιστεύοντας πως ετσι επιδεικνύουν "περιβαλλονττική συνείδηση".
Ο ΑΟΠ καλεί μικρούς και μεγάλους στην αληθινή μπασκετική εμπειρία
Η αληθινή εμπειρία του μπάσκετ ξεκινά μαζί με τη μεγάλη οικογένεια του Αθλητικού Ομίλου Πικερμίου. Ελάτε να μοιρασούμε την εμπειρία. Για τα αγόρια μέχρι 12 ετών και τα κορίτσια μέχρι 14, η οικογένεια του ΑΟΠ κάνει δώρο τη συνδρομή μέχρι 31/12/2019
Περισσότερα: Ο ΑΟΠ καλεί μικρούς και μεγάλους στην αληθινή μπασκετική εμπειρία
Τα σχολεία άνοιξαν και φέτος (από τους εκπαιδευτικούς). Καλή σχολική χρονιά
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΡΑΦΗΝΑ και ΠΙΚΕΡΜΙ
ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
(Ευχαριστούμε τον φίλο της AV Γ.Σ.)
Όλα for sale ... και μετά;
Όπως βλέπουμε τους χιλιομετρητές στις εθνικές οδούς, έτσι βλέπουμε φέτος στην Ιθάκη τις ταμπέλες “for sale”, που σου δίνουν την εντύπωση ότι ολόκληρο το νησί βρίσκεται σε διαδικασία ξεπουλήματος. Κληρονόμοι απόγονοι πουλάνε άκοπα όσα οι πρόγονοί τους δούλευαν με κόπο και ιδρώτα. Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έλεγαν: “Δεν κληρονομούμε τη γη από τους προγόνους μας, τη δανειζόμαστε από τα παιδιά μας”. Εδώ, στον βίαιο κόσμο του εύκολου - και χωρίς ηθικά όρια - κέρδους και της αλόγιστης «ανάπτυξης», αυτές οι παροιμίες δεν έχουν θέση. Εδώ όλα πουλιούνται. Χωράφια, παλιά σπίτια, παλιά ελαιοτριβεία. Ήρθαν οι μεσίτες, έμπηξαν τους πασσάλους στη γη και διαλαλούν την πραμάτειά τους παίζοντας κι αυτοί το δικό τους καταλυτικό ρόλο σε αυτή την έκρηξη ξεπουλήματος. Real estate αποκαλούν το επάγγελμά τους δίνοντάς του μια επίφαση κύρους και έναν κοσμοπολίτικο αέρα. Όμως, σήμερα, δεν θα μιλήσουμε γι αυτούς. Για το ξεπούλημα και για την καινούργια εποχή που έχει ξημερώσει θα μιλήσουμε.
Δεν είμαστε αιθεροβάμονες και μπορούμε να κατανοήσουμε πως δεν είναι απαραίτητα κακό να πουλάει κανείς, πόσο μάλλον εάν βρίσκεται σε ανάγκη. Δεν είναι, επίσης, κακό να αγοράζει κανείς, ιδιαίτερα εάν γνωρίζουμε ότι θα σεβαστεί τη γη που του προσφέρεται. Αυτό που πληγώνει και τρομάζει, είναι η έκταση του φαινομένου που όμως και αυτή, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, έρχεται απλώς να επικυρώσει το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής, η οποία στην πραγματικότητα έχει παρέλθει εδώ και αρκετές δεκαετίες και δεν έχει κανένα νόημα να τη νοσταλγούμε παθητικά. Όπως λέει και ο ποιητής, η ζωή προχωράει δίχως να κοιτάζει τη δική μας μελαγχολία. Οι συνθήκες μεταβάλλονται και, αναπόφευκτα, έρχονται οι αλλαγές. Το ζητούμενο, είναι πώς εμείς οι υπεύθυνοι και ανήσυχοι πολίτες θα δράσουμε ώστε αυτές οι αλλαγές να μην είναι καταστροφικές για το περιβάλλον και, τελικά, για το ανθρώπινο είδος
Η καρέκλα. Το έπιπλο - ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων
Όταν υπουργοποιήθηκε ο Θανάσης Θεοχαροπουλος από τον Αλέξη Τσίπρα, η ενέργεια αυτή δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η κατάβαση κατά ένα ακόμα σκαλί στην κλίμακα της απαξίωσης του κόσμου των ιδεολογικών σχημάτων. Της απαξίωσης της ίδιας της πολιτικής, ως διαδικασία βασισμένη στις παντοτινές αξίες, που αντιμάχονται μεταξύ τους. Δεν ήταν ο πρώτος ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος και φυσικά ούτε και ο τελευταίος. Απλά σατιρίστηκε υπερβολικά και όχι αδίκως.
Ο Αρκάς δεν χαριζόταν, κατά περίπτωση βέβαια (ala Carte)
Πολλές οι μετακινήσεις των φιλόδοξων πολιτικών υποκειμένων*. Από τα χρόνια του μεσοπολέμου, της μετεμφυλιακής περιόδου, των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων και ακόμα περισσότερα τον καιρό των μνημονίων.
Περισσότερα: Η καρέκλα. Το έπιπλο - ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων
Summer's almost gone
Summer’s almost gone … Και περνάει τόσο γρήγορα το γ@μημένο. Όσο και να διαρκεί το καλοκαίρι του καθενός, ποτέ δεν είναι αρκετό. Γιατί είναι γλυκό. Σαν τη ζωή την ίδια. Μάλλον σαν τη ζωή που θα ήθελε ο καθένας μας να ζει όλο το χρόνο. Κι εδώ ακριβώς είναι το στοίχημα. Μπορείς να κάνεις τη ζωή σου ολόκληρη ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι;
Γκιακ - του συγγραφέα Δημοσθένη Παπαμάρκου
Γκιάκ είναι το αίμα, ο συγγενικός δεσμός και ο νόμος του αίματος. Οι ήρωες των εννέα διηγημάτων του Δημοσθένη Παπαμάρκου είναι άνθρωποι που διηγούνται σε πρώτο πρόσωπο τις ιστορίες τους, τα όσα έζησαν εμπλεκόμενοι σα φαντάροι στη μικρασιατική εκστρατεία, το βαλκανικό πόλεμο ή και τη ζωή που ακολούθησε, συνήθως στην ξενιτιά. Η απλότητα της διήγησης του αγράμματων ανθρώπων για τα βιώματα αίματος που έζησαν, για τις σφαγές ανθρώπων που είδαν και πήραν μέρος οι ίδιοι, για το πώς συνηθίζεις να σκοτώνεις και να μη νοιώθεις ίχνος τύψης και οίκτου, για το φονιά που κρύβει ο καθένας μέσα του και τον πόλεμο που τον βγάζει στην επιφάνεια και του δίνει αξία, με αυτά και πολλά άλλα δυσάρεστα και ενοχλητικά σε καθηλώνει –μαστιγώνει ο συγγραφέας, μεταφέροντάς σε στον τότε χώρο και χρόνο.
Και το προφανές συμπέρασμα: Ότι δεν είμαστε εμείς, οι έλληνες οι καλοί και πάντα αδικημένοι και όλοι οι άλλοι, οι αντίπαλοι (τούρκοι, βούλγαροι, κλπ.) οι κακοί, οι αδικητές, οι διώκτες και σφαγείς μας.
Απόσπασμα από το διήγημα «Νόκερ»:
Σελίδα 9 από 50
