Νόμος Χατζηδάκη. 4685/2020: Αντιδασικό τερατούργημα

Ο Χατζηδάκης θα πάθει ό,τι έπαθαν Σταθάκης και Φάμελλος

(αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΚΟΝΤΡΑ φ.1049 30/5/2020)

Στις 15 Μάη, αρχίσαμε να αναφερόμαστε στην παράγραφο 13 του άρθρου 48 του αντιδασικού πολυνόμου 4685/2020 του Χατζηδάκη, με την οποία επιχειρείται πάλι η νομιμοποίηση παράνομα ξεχερσωθέντων δασών, παρά το γεγονός ότι δύο φορές το ΣτΕ έκρινε ότι οι υπουργικές αποφάσεις των Σταθάκη και Φάμελλου, με τις οποίες επιχειρήθηκε αυτή η νομιμοποίηση, είναι αντισυνταγματικές.

Θα ξεκινήσουμε με αποσπάσματα από την πρώτη απόφαση του ΣτΕ, που είναι η 645 του Ε’ τμήματος και δημοσιεύτηκε στις 3 Απρίλη του 2019:

«Υπό τα δεδομένα αυτά, κατά την άποψη που επικράτησε στο Τμήμα, η εξαγορά δασών/δασικών εκτάσεων που εκχερσώθηκαν προ του 1975 αυτογνωμόνως, προκειμένου να καλλιεργηθούν, και η μεταβίβαση κυριότητας, έναντι τιμήματος, στους κατόχους αυτών, υπό την προϋπόθεση ότι η αγροτική χρήση συνεχίζεται έως την έκδοση της πράξης εξαγοράς και θα συνεχιστεί στο μέλλον (άρθρο 47 παρ. 5 επ. του νόμου 998/1979) αντίκεινται προς τα άρθρα 24 παρ. 1 και 117 παρ. 3 του Συντάγματος, όπως βασίμως προβάλλεται.

Στην κρινόμενη όμως περίπτωση, η επίκληση της ενίσχυσης της εθνικής οικονομίας και της απασχόλησης γίνεται όλως αορίστως, ενώ η αυθαίρετη εκχέρσωση και εν συνεχεία αγροτική εκμετάλλευση δασών και δασικών εκτάσεων - και μάλιστα από πρόσωπα μη ασχολούμενα κατ’ επάγγελμα με τη γεωργία… δεν συνιστούν, επ’ ουδενί, επίκληση εξαιρετικής ανάγκης με ιδιαίτερη κοινωνική, εθνική ή, έστω, οικονομική σημασία, που θα δικαιολογούσε την έγκριση των, αυθαιρέτως πραγματοποιηθεισών προ του 1975 εκχερσώσεων δασών και δασικών εκτάσεων…

Περισσότερα: Νόμος Χατζηδάκη. 4685/2020: Αντιδασικό τερατούργημα

ΧΥΤΑ Γραμματικού. Κάλεσμα του ΕΚΛΑΑ με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ – ΚΑΛΕΣΜΑ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, το Εργατικό Κέντρο Λαυρίου – Ανατολικής Αττικής, καλεί τους κατοίκους της περιοχής μας να υψώσουν για ακόμα μια φορά τη φωνή τους απέναντι στο αίσχος του ΧΥΤΑ Γραμματικού, ένα έργο που αποτελεί έγκλημα για το περιβάλλον και τις ζωές όλων μας!

Ενώνουμε τη φωνή μας με τους κατοίκους της Δυτικής Αθήνας και της Δυτικής Αττικής που δίκαια αγωνίζονται για το οριστικό κλείσιμο του ΧΥΤΑ Φυλής που εδώ και δεκαετίες μολύνει την περιοχή τους και αποτελεί διαρκή και σοβαρή απειλή για την υγεία και τη ζωή.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή του λαού του Βόλου και της Δυτικής Θεσσαλονίκης που ζουν ήδη το έγκλημα της καρκινογόνου καύσης απορριμμάτων για τα συμφέροντα και τα κέρδη των λίγων! Το ίδιο έγκλημα προωθείται και στην Αττική από την κυβέρνηση και τη διοίκηση Πατούλη στην Περιφέρεια Αττικής.

Ενώνουμε τη φωνή μας με τον υπόλοιπο λαό της Αττικής που διεκδικεί μέτρα αντιπυρικής προστασίας όπως στο Μάτι, που διεκδικεί να μη ζει δίπλα σε αυθαίρετα χωροθετημένους ΣΜΑ (Σταθμούς Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων) και σε "καζάνια του θανάτου", όπως στο Περιστέρι, στους Αγίους Αναργύρους, στο Πέραμα, στο Κερατσίνι και αλλού!

Τα "πράσινα" κέρδη μάς μαυρίζουν τη ζωή

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, περισσεύουν από την κυβέρνηση και την Περιφερειακή Αρχή τα κροκοδείλια δάκρυα και τα μεγάλα λόγια για την προστασία του Περιβάλλοντος, την πράσινη ανάπτυξη, την ανακύκλωση και άλλα. Την ίδια στιγμή που μετατρέπουν το περιβάλλον σε πεδίο κερδοφορίας για τους επιχειρηματικούς ομίλους, υποβαθμίζοντας τη ζωή μας και υπονομεύοντας την υγεία μας.

Περισσότερα: ΧΥΤΑ Γραμματικού. Κάλεσμα του ΕΚΛΑΑ με αφορμή την Παγκόσμια Μέρα Περιβάλλοντος

Η ιστορία ενός τραγουδιού: Μια βραδιά στο Λούκι

 «Βοήθεια, Χριστιανοί, κοντεύω να φλιπάρω
εγώ για κείνη χάνομαι και κείνη ούτε με ξέρει
αχ, να ‘μουνα αεράκι, καπνός από τσιγάρο
στα στήθια της να μπαίνω και κείνη ας μη με θέλει»

To “Λούκι” ήταν το στέκι του Χάρη Κατσιμίχα, στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι . Ο φίλος ο Νικόλας, που ακούγεται στους στίχους του τραγουδιού, είναι ο Νίκος Ζιώγαλας. Τα δυο ματάκια που για χάρη τους έγραψε το τραγούδι ο Χάρης, ανήκαν στη Ρενέ. Η Ρενέ δεν ζει πια. Πέθανε το 2015

Με αυτό το τραγούδι ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας συστήθηκαν στο ευρύτερο κοινό. Το τραγούδι παρουσίασε ο Πάνος Κατσιμίχας στους Μουσικούς Αγώνες που διοργάνωσε στην Κέρκυρα ο Μάνος Χατζιδάκις το 1982. Ο Χάρης, που είχε γράψει το τραγούδι, βρισκόταν εκείνο τον καιρό στο Βερολίνο.

Ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας είχαν στείλει στην κριτική επιτροπή των Μουσικών Αγώνων τρία τραγούδια: το «Μια βραδιά στο Λούκι», τον «Φάνη» και το «Γέλα πουλί μου». Τελικά, ο Μάνος Χατζιδάκις επέλεξε να διαγωνιστεί το πρώτο, το οποίο κατέκτησε τελικά το τρίτο βραβείο

Και τα τρία τραγούδια, πάντως, κυκλοφόρησαν δύο χρόνια αργότερα στον πρώτο δίσκο των Κατσιμιχαίων, «Ζεστά Ποτά» , έναν δίσκο που αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι

This is not only America

 Όσοι επιμένουν ότι το πρόβλημα είναι φυλετικό και όχι ταξικό, φοβόμαστε ότι χάνουν το στόχο. Η αιτία για όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ βρίσκεται στη βαθιά ταξικότητα της κοινωνίας, στην κατασκευή εσωτερικών εχθρών, στις δεξαμενές των σκλάβων και στην εκπαίδευση των αστυνομικών ως μαντρόσκυλα της ταξικής κοινωνίας  

Ρεματικός «βραχνάς» στο τοπικό συμβούλιο Πικερμίου

(αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Δασαμάρι SOS)

Αναδημοσιεύουμε την ανάρτηση του ιστολογίου της ανεξάρτητης πρωτοβουλίας πολιτών «Δασαμάρι SOS», της 31^ης Μαΐου 2020  σχετικά με την «κρυφή» συνεδρίαση του τοπικού συμβουλίου Πικερμίου, με θέμα που αφορούσε το μεγάλο φυσικό απόθεμα του τόπου, τον ποταμό Βαλανάρη και τους καταρράκτες του. Κρυφές συνεδριάσεις για τόσο σημαντικά θέματα είναι απαράδεκτες, έστω και υπό τις σκληρές συνθήκες της απομόνωσης που επιβάλει η πανδημία του CoVID-19. Τέτοιες πρακτικές αποτελούν πια συμπτώματα μίας άλλης, πολιτικής πανδημίας και ο μεγάλος ασθενής της είναι πια η ίδια η δημοκρατία μας.

Ακολουθεί η ανάρτηση του Δασαμάρι SOS

Ρεματικός «βραχνάς» στο τοπικό συμβούλιο Πικερμίου

Κυριακή 31 Μαϊου 2020

Προ ημερών πληροφορηθήκαμε —όχι από επίσημη πηγή— ότι θα συνεδρίαζε το Τοπικό Συμβούλιο Πικερμίου με θέμα την επισκεψιμότητα των καταρρακτών του Βαλανάρη, που πράγματι έχει αυξηθεί πολύ τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα φέτος μετά την πρόσφατη άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας λόγω της CoViD-19. Βέβαια, δεν γνωρίζαμε ούτε την μέρα και ώρα της συνεδρίασης του Τ.Σ., αλλά ούτε και το ακριβές θέμα της συνεδρίασης —και ακόμα δεν το γνωρίζουμε— αφού γι αυτή τη συνεδρίαση δεν λάβαμε ποτέ πρόσκληση από την γραμματέα του Τ.Σ., παρόλο που εδώ και αρκετά χρόνια μας στέλνει τις προσκλήσεις μέσω email. Η συνεδρίαση, πάντως, θα αφορούσε τον ποταμό Βαλανάρη και τους καταρράκτες του και απ' ό,τι αντιληφθήκαμε, δυστυχώς through the grapevine, οι τοπικοί σύμβουλοι σκόπευαν να συνεδριάσουν την Τετάρτη 20 Μάη, κεκλεισμένων των θυρών !  Μήπως αναβιώνουν χουντικές πρακτικές;

Περισσότερα: Ρεματικός «βραχνάς» στο τοπικό συμβούλιο Πικερμίου

Δεν πετάμε χαρτάκια

Ο Ρουβίκωνας είναι ένας μικρός ποταμός στη βόρεια Ιταλία που χύνεται στην Αδριατική θάλασσα. Η φράση «διαβαίνω τον Ρουβίκωνα» αναφέρεται όταν κάποιο άτομο παίρνει εν γνώσει του μια ριψοκίνδυνη και συγχρόνως τελεσίδικη απόφαση.

Στη ρωμαϊκή εποχή, ο νόμος απαγόρευε στους Ρωμαίους στρατηγούς να τον διαβούν με τις λεγεώνες τους και αυτό το μέτρο αποσκοπούσε στο να αποτρέψει την είσοδο στρατού στην Ιταλία, επομένως και το ενδεχόμενο πραξικοπήματος ή εμφυλίου πολέμου. Όταν ο Ιούλιος Καίσαρ το 49 π.Χ αποφάσισε να τον περάσει για να συγκρουστεί με τον Πομπήιο, αναφώνησε την περίφημη ιστορική φράση "Ο κύβος ερρίφθη”

Σήμερα, η αναρχική οργάνωση «Ρουβίκωνας» πέταξε χαρτάκια έξω από το πρωθυπουργικό γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου.

Επειδή για την συγκεκριμένη ενέργεια –προς το παρόν τουλάχιστον - δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί επαρκής κατηγορία, τα μέλη του Ρουβίκωνα συνελήφθησαν για «επικίνδυνες παρεμβάσεις στην οδική συγκοινωνία». Η αστυνομία έκανε δεκαέξι προσαγωγές, εκ των οποίων οι επτά μετατράπηκαν σε συλλήψεις

Αφού οι αστυνομικοί που τους συνέλαβαν δεν γέμισαν τα σακίδια τους με βόμβες μολότωφ ή με ναρκωτικές ουσίες, οι συλληφθέντες μπορούν να αισθάνονται ευλογημένοι

Μένουμε ασφαλείς … μένουμε σπίτι … καθόμαστε στ’ αυγά μας … και προπαντός, δεν πετάμε χαρτάκια

Μήπως έγινες κομμουνιστής, παιδί μου;

«Έξι χρόνια στο Δημοτικό. Έξι χρόνια στο Γυμνάσιο, δώδεκα. Έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο εξωτερικό, εικοσιτέσσερα. Και έξι χρόνια μέχρι που να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριανταέξι που είμαι, ακόμα άλλα έξι χρόνια. Πού πήγανε; Τι γίνανε έξι χρόνια;»…

«Μήπως έγινες κομμουνιστής παιδί μου; Πώς τη λέγαν τη γιαγιά σου; »

"Μάθε παιδί μου γράμματα". Μια ταινία του Θόδωρου Μαραγκού από το 1981. Η Ελλάδα του τότε, ίδια και απαράλλαχτη με την Ελλάδα του σήμερα. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η Ελλάδα των απατεώνων που παριστάνουν τους πατριώτες για να μπορούν να τρώνε από παντού με χρυσά κουτάλια.

Μια σπαρταριστή σάτιρα με εκπληκτικές ερμηνείες από τον μεγάλο Βασίλη Διαμαντόπουλο, τον αδικημένο Κώστα Τσάκωνα, την Άννα Μαντζουράνη και τον φοβερό Νίκο Καλογερόπουλο

Ο παρακάτω διάλογος γράφτηκε πριν από σαράντα χρόνια. Θα μπορούσε όμως να είχε γραφεί σήμερα. Μόνο που τότε τη λέγανε ΕΟΚ, σήμερα τη λένε Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Οδοιπορικό στο Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, μέρος Β’ (24/5/2020)

Στο πρώτο οδοιπορικό μας στο Μεγάλο Ρέμα καταγράψαμε όσα είδαμε. Καταγράψαμε τις πολύ όμορφες εικόνες που μας πρόσφερε απλόχερα η φύση, αλλά και τις άσχημες εικόνες που σχετίζονται με την ανθρώπινη παρέμβαση.

Το δεύτερο μέρος του οδοιπορικού ξεκίνησε από τη γέφυρα της Βελανιδιάς και κατέληξε, μετά από 1,5 περίπου χιλιόμετρο, λίγο μετά από τη γέφυρα της Ναρκίσσου, εκεί που σμίγουν τα νερά του Βαλανάρη και της Πετρέζας. Είδαμε μια φύση που αντιστέκεται, αλλά παράλληλα είδαμε την αδιαφορία και την απαξίωση στην οποία οδηγούν οι τοπικές αρχές το Ρέμα, ώστε όποια παρέμβαση και να κάνουν, αυτή να γίνει αποδεκτή χωρίς αντιδράσεις.

Ο Τόπος, ο Χρόνος κι εμείς

Ανεβαίνοντας λοιπόν, κόντρα στο ρεύμα. Στα δεξιά μας, η Διασταύρωση και ο θόρυβος της Μαραθώνος και της Φλέμινγκ στο βάθος, ήδη πολύ αδυνατισμένος από την απόσταση και τον ήχο της ροής του νερού. Στα αριστερά, τα τελευταία σπίτια απ’ τα Περιβολάκια δίνουν τη θέση τους σε αδόμητο ελεύθερο πεδίο, όπου σαν κακό όνειρο μοιάζει ακόμα η χάραξη της Αττικής Οδού, αν και το νοητό βέλος της ήδη διαπερνά τα χωράφια. Προς το παρόν, οι ελιές και τα πεύκα μπορούν να λιάζονται ήσυχα γύρω απ’ τους χωματόδρομους –Μακεδονίας κι Αμπελώνα.

Εδώ το ποτάμι συστρέφεται και κατά τόπους φαρδαίνει, οριοθετώντας με το απότομο τόξο του την έξοδο από την πόλη της Ραφήνας, τόξο που ούτε λίγο ούτε πολύ ανέκαθεν καθόριζε άλλωστε την πορεία των εκάστοτε γειτονικών οδών. Το 1836, πριν η Ραφήνα γίνει Ραφήνα κι οι Ραφηνιώτες γίνουν Ραφηνιώτες, ο περιηγητής Finley σημείωνε λακωνικά: «Αφήνουμε πίσω το Πικέρμι και κατηφορίζουμε την όχθη του ποταμού...». Βέβαια με τα χρόνια, η μορφή του χώρου άλλαξε ριζικά, τόσο που οι περισσότεροι να μην υποψιάζονται καν την ύπαρξη του ρέματος εδώ, καθώς διασχίζουν καθημερινά τη Μαραθώνος.

Περισσότερα: Οδοιπορικό στο Μεγάλο Ρέμα Ραφήνας, μέρος Β’ (24/5/2020)

Καταδικάζουμε την αστυνομική βαρβαρότητα, από όπου και αν προέρχεται

Σε μια ιδανική κοινωνία, οι αστυνομικοί θα ήταν αχρείαστοι. Είναι προφανές ότι δεν ζούμε σε μια ιδανική κοινωνία και, προφανώς, η ύπαρξη των αστυνομικών είναι απαραίτητη. Έχει μεγάλη σημασία όμως ο τρόπος που μια κοινωνία εκπαιδεύει τους αστυνομικούς της. Αν τους εκπαιδεύει σαν μαντρόσκυλα, τότε κι αυτοί θα φέρονται κατ’ αυτό τον τρόπο και θα θελήσουν να διεκδικήσουν τη θέση τους στην αγέλη. Θα έχουν τυφλή υπακοή στον αρχηγό της αγέλης όπως και στους ανώτερους στην ιεραρχία, ενώ για τους κατώτερους στην ιεραρχία, μαύρο φίδι που τους έφαγε.

Η ταξικότητα της κοινωνίας και η εκπαίδευση των αστυνομικών σαν μαντρόσκυλα είναι που δημιουργεί φαινόμενα όπως αυτό στη Μινεάπολη. Για όσους σοκαρίστηκαν, όμως, από τις εικόνες της αστυνομικής βαρβαρότητας στις ΗΠΑ, καλό είναι να πέσουν από το συννεφάκι τους και να αντιληφθούν πως οι δικοί μας αστυνομικοί δεν είναι καλύτεροι.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, το «μυστηριώδη» θάνατο μετανάστη στο αστυνομικό τμήμα του Αγίου Παντελεήμονα, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν τον ανήμπορο και ετοιμοθάνατο Ζακ Κωστόπουλο, αλλά και τον ανέντιμο και άνανδρο τρόπο με τον οποίο ξυλοκοπούν ανθρώπους που έχουν ήδη συλληφθεί

Οι παρακάτω φωτογραφίες δεν είναι από τις ΗΠΑ, αλλά από κάπου πιο κοντά. Κάποιοι ίσως πουν πως αυτή είναι η δουλειά των αστυνομικών. Ίσως κάποια στιγμή τη νιώσουν στο πετσί τους και καταλάβουν πως δεν είναι αυτή ακριβώς. Γιατί, όμως, θα πρέπει κάποιος να βιώσει ο ίδιος τη βαρβαρότητα προκειμένου να την καταδικάσει;

Περισσότερα: Καταδικάζουμε την αστυνομική βαρβαρότητα, από όπου και αν προέρχεται