Είναι δεδομένο πως η μήτρα του φασισμού ήταν ανέκαθεν ο χώρος της Δεξιάς. Στην πραγματικότητα, ο φασισμός είναι η τελευταία γραμμή άμυνας του καπιταλισμού όταν αυτός νιώσει πως κινδυνεύει. Τα παραδείγματα από τη Γερμανία του Μεσοπολέμου αλλά και από την μετακατοχική Ελλάδα είναι χαρακτηριστικά. Είναι, επίσης, αναγνωρισμένος ο βρώμικος ρόλος που έπαιξαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ στο ξέπλυμα της Χρυσής Αυγής και την παράδοσή της στο κοινό ως ένα φυσιολογικό κόμμα.

Δεν γίνεται, όμως, να αγνοήσουμε και έναν τρίτο παράγοντα που έθρεψε τη Χρυσή Αυγή. Και αυτός ο παράγοντας δεν ήταν άλλος από έναν λόγο που υποκρινόταν πως υπερασπιζόταν έννοιες όπως πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, οικογένεια, ασφάλεια. Έννοιες που υποτίθεται πως κινδύνευαν από εξωτερικούς εχθρούς. Στο όνομα αυτών των υποτιθέμενα απειλούμενων εννοιών χτυπήθηκαν και στιγματίστηκαν στη συνείδηση του μέσου συμπολίτη μας οι γειτονικοί λαοί, οι αλλόθρησκοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι, οι διαφορετικοί.

Και όλα αυτά γίνονταν από εκπροσώπους επίσημων φορέων όπως η Εκκλησία της υποτιθέμενης Αγάπης αλλά και από πολιτευτές που υποτίθεται πως ανήκαν σε δημοκρατικούς και ανεκτικούς χώρους, όπως ο ανεκδιήγητος Λοβέρδος.

Αυτός ο ρατσιστικός, μισαλλόδοξος και ξενοφοβικός λόγος βοηθούσε στη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας. Πώς άλλωστε να μη γίνει αυτό και γιατί ο λόγος της να θεωρείται περιθωριακός και απορριπτέος, όταν έμοιαζε να συμπλέει με το λόγο υπουργών και ανώτατων κληρικών;

Ας διαβάσουμε, όμως, το τρίτο μέρος της δουλειάς αυτής και ας αναλογιστούμε πως η καταδίκη της Χρυσής Αυγής θα βοηθήσει σημαντικά και στην περιθωριοποίηση του λόγου του μίσους

Μισαλλόδοξος λόγος και Χρυσή Αυγή

 

Στο πρώτο μέρος είδαμε την ανοχή, το χάιδεμα και την προώθηση της Χρυσής Αυγής από ένα μεγάλο μέρος του δημοσιογραφικού κόσμου. Στο δεύτερο μέρος είδαμε τους δεσμούς του φασιστικού και ναζιστικού αυτού χώρου με ένα μέρος της συντηρητικής Δεξιάς που μέχρι αυτή τη στιγμή τουλάχιστον στεγάζεται στη Νέα Δημοκρατία  

Όμως, αυτά από μόνα τους δε μπορούν να εξηγήσουν τη διείσδυση του χώρου αυτού σε μεγάλα ακροατήρια που μπορεί να φτάνουν μέχρι και το 15% ή και 20% (τουλάχιστον αυτό έδειχναν οι μετρήσεις μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα). 

Νομίζω πως αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διείσδυση του φασιστικού λόγου στην ελληνική κοινωνία, ήταν ένας υφέρπων φασισμός. 'Ενας φασισμός που δεν έλεγε καθαρά ότι είναι φασισμός, αλλά καλυπτόταν έντεχνα πίσω από έννοιες όπως πατρίδα, θρησκεία, παράδοση, οικογένεια, ασφάλεια που υποτίθεται πως κινδύνευαν από εξωτερικούς εχθρούς.

Στο όνομα αυτών των εννοιών χτυπήθηκαν και στιγματίστηκαν στη συνείδηση του μέσου συμπολίτη μας οι γειτονικοί λαοί, οι αλλόθρησκοι, οι μετανάστες, οι ομοφυλόφιλοι. Και όλα αυτά έγιναν από επίσημους φορείς με πρώτους και καλύτερους την Εκκλησία (που αντί να διδάσκει την αγάπη δίδασκε το μίσος ) και τα κόμματα που κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια (με πρώτο και καλύτερο τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και το ΠΑΣΟΚ να δείχνει αξιοζήλευτες επιδόσεις στον τομέα αυτό, ιδιαίτερα όταν σκεφτεί κανείς πως καμώνεται ότι είναι σοσιαλιστικό κόμμα).

Αυτός ο ρατσιστικός και ξενόφοβος λόγος βοηθούσε στη διείσδυση της Χρυσής Αυγής σε ευρύτατα στρώματα της κοινωνίας. Πώς άλλωστε να μη γίνει αυτό και γιατί ο λόγος της να θεωρείται περιθωριακός και απορριπτέος, όταν έμοιαζε να συμπλέει με το λόγο υπουργών και ανώτατων κληρικών;

 

Το "Μακεδονικό"

Σημείο καμπής για την αναβίωση του εθνικισμού στην Ελλάδα αποτέλεσαν τα περιβόητα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό στη Θεσσαλονίκη το 1992 στα οποία συμμετείχαν όλα τα πολιτικά κόμματα (πλην του ΚΚΕ) και στα οποία μπήκαν οι βάσεις για τη γέννηση ενός φασιστικού, ρατσιστικού, ξενόφοβου, υβριστικού λόγου.

 

 

Βρισκόμαστε στο 1992. Η Ελλάδα προσπαθεί απελπισμένη να βρει ένα όραμα. Το προηγούμενο όραμα - το σοσιαλιστικό - είχε πνιγεί μέσα στις δίνες που προκάλεσε το σκάνδαλο Κοσκωτά. Ένα σκάνδαλο που "έσκασε" κατά τη διάρκεια της δεύτερης τετραετίας του ΠΑΣΟΚ, έδειξε σε όλους το δρόμο που είχαν επιλέξει να ακολουθήσουν τα μέλη της "σοσιαλιστικής" κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και έσβησε τις ελπίδες και των τελευταίων αφελών.

Ο "δυστυχής" λαός - άβουλος και μοιραίος όπως πάντα - αποφάσισε να παραδώσει τις τύχες του στη ΝΔ του Μητσοτάκη (δίνοντας στις εκλογές του 1990, περίπου 85% στα κόμματα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ) χωρίς να φαντάζεται ότι μια δεύτερη ψυχρολουσία τον περίμενε : Μια νεοφιλελεύθερη επίθεση με αιχμή του δόρατος τη λιτότητα και τις ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων υπηρεσιών, όπως οι αστικές συγκοινωνίες. 

Ζαλισμένος από τα απανωτά χτυπήματα των κυβερνήσεων που ο ίδιος επέλεγε, ο λαός έψαχνε για ένα όραμα, που ήρθε τελικά απ'έξω. Το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων, όπως το αποκαλούμε, μόνοι εμείς σε ολόκληρο τον κόσμο, υποβάλλει αίτημα ένταξης στον ΟΗΕ με το όνομα "Δημοκρατία της Μακεδονίας" - όπως είχαν συνηθίσει από τη γέννησή τους να το αποκαλούν επί 40 χρόνια οι κάτοικοί του στα πλαίσια του ενωμένου κάποτε κράτους της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. 

Αυτό ήταν ! Ξεχάσαμε τα πάντα (σκάνδαλα, νεοφιλελευθερισμό) και βρήκαμε στο πρόσωπο των Σκοπιανών τον απόλυτο εχθρό που απειλούσε την ύπαρξή μας. Βαφτίσαμε τους γείτονές μας "Γυφτοσκοπιανούς" και "σκοπιανά σκυλιά" και αρχίσαμε τα συλλαλητήρια. Στα συλλαλητήρια αυτά, διαμηνύαμε σε όλους τους τόνους ότι δεν αποδεχόμαστε την ονομασία “Μακεδονία” για το νεοσύστατο κράτος των Σκοπίων. Για τον ίδιο λόγο, μάλιστα, επρόκειτο λίγο αργότερα ο τότε υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς να ρίξει την κυβέρνηση Μητσοτάκη, επειδή αυτή φαινόταν ότι προσανατολίζεται σε μια συμβιβαστική λύση στο ζήτημα αυτό με χρήση σύνθετης ονομασίας. Την ιδέα αυτή είχαν προτείνει νωρίτερα και εκπρόσωποι της Αριστεράς, οι οποίοι λίγο πολύ είχαν κατηγορηθεί τότε ως εθνικοί προδότες για τη θέση τους αυτή, μέσα στο κλίμα εθνικιστικής υστερίας που είχε αρχίσει να κατακλύζει την Ελλάδα.

 

 

Βλέποντας, βέβαια, τα πράγματα μετά από είκοσι χρόνια, ένας αντικειμενικός παρατηρητής θα διαπιστώσει ότι αν εισακούονταν αυτές οι ψύχραιμες φωνές που τότε κατηγορήθηκαν ως προδοτικές, το ζήτημα της ονομασίας θα είχε λυθεί με τη σύνθετη ονομασία που πρότειναν τότε. Και θα γελάσει αν διαπιστώσει ότι αυτό που τότε ακούγονταν ως προδοτικό, σήμερα θα θεωρηθεί περίπου ως εθνική επιτυχία αν επιτευχθεί, καθώς η άκαμπτη στάση που κρατούσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις όλα αυτά τα χρόνια τις οδήγησαν σε πλήρη ανυποληψία στα μάτια της διεθνούς κοινότητας. Και είναι, τέλος, ειρωνεία τραγική το ότι ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς διαπραγματεύεται σήμερα και προωθεί το θέμα της σύνθετης ονομασίας ερχόμενος σε σύγκρουση με τον προ 20 ετών εαυτό του, που έριχνε ολόκληρη κυβέρνηση μη αποδεχόμενος τη σύνθετη ονομασία.

Τελικά, στο θέμα της ονομασίας απέτυχαν, δημιούργησαν άλλον έναν εχθρό στα σύνορά μας και έσπειραν το σπόρο του ρατσισμού σε μεγάλα τμήματα του λαού. Και φασίστες και ανίκανοι. Ας δούμε, όμως, πώς περιγράφει μέσα από τη δική του εμπειρία τα γεγονότα της εποχής εκείνης ο δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης Θ. Σεβαστιάδης και πόσο εύστοχα τα συνδέει με τη διείσδυση του φασισμού στην ελληνική κοινωνία.

 

Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Το 1998 ανέρχεται στην ηγεσία της Εκκλησίας ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, που αποδείχθηκε ο κατάλληλος άνθρωπος για να συνεχίσει και να ενισχύσει το εθνικιστικό παραλήρημα που είχε αρχίσει να συνεπαίρνει τους Έλληνες. Άρχισε να μιλάει ως εθνάρχης για "χαμένες πατρίδες", πως "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα'ναι", για "βάρβαρη Ανατολή", πως "εμείς δεν είμαστε ούτε Γερμανοί ούτε Γάλλοι ούτε πολύ περισσότερο Άγγλοι, αλλά ανδροπρεπείς Έλληνες, είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί"

 

 

Από δημοσίευμα της Καθημερινής - που φανερώνει την αμηχανία ακόμη και των συντηρητικών κύκλων της χώρας για το φαινόμενο Χριστόδουλου - διαβάζουμε : 

"Βαθύτατα προβληματισμένος δείχνει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας K. Στεφανόπουλος κατά τη διάρκεια των εορταστικών τελετών στη μονή της Παναγίας Σουμελά. Ενδεχομένως να τον έχουν ταράξει όσα άκουσε εκείνο το διήμερο από τον εμφανώς ευδιάθετο Αρχιεπίσκοπο Xριστόδουλο. 

«Πιστεύουμε στις Μεγάλες Iδέες», δήλωσε ο Αρχιεπίσκοπος και προσδιόρισε πώς τις εννοεί. Απηύθυνε «Mολών λαβέ» προς τη «βάρβαρη Aνατολή», όπως τη χαρακτήρισε, υπογράμμισε ότι «ευλογούμε τα όπλα τα ιερά όταν η στιγμή το επιτάσσει και οι καιροί το επιβάλλουν» και κατέληξε, υπογραμμίζοντας την πίστη του ότι «ο Θεός θα αξιώσει κάποτε τον προκαθήμενο της Εκκλησίας ως επικεφαλής του Ελληνισμού να βάλει το κλειδί στην πόρτα της Παναγίας της Σουμελιώτισσας (σ.σ. στον Πόντο)...». 

Λίγο–πολύ σαφής η πρόταση του κ. Xριστοδούλου για την εξωτερική πολιτική της χώρας. H κυβέρνηση πάντως μάλλον πρέπει να ανησυχήσει κάπως περισσότερο από όσο έδειξαν οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας...."

Απ΄ότι φαίνεται από τις δηλώσεις του Χριστόδουλου, ο αρχιεπίσκοπος - κήρυκας του λόγου του Θεού της αγάπης και της συγχώρησης - δεν καταδίκαζε τη βία "απ'όπου και αν προέρχεται", αλλά αντιθέτως θα ευλογούσε και τα όπλα που θα χρησιμοποιούνταν αν παρίστατο ανάγκη.

Αλλά - πέρα από τους αλλοεθνείς και αλλόθρησκους - από το στόχαστρο του αρχιεπισκόπου δε γλύτωσαν και οι ομοφυλόφιλοι. Ο αρχιεπίσκοπος, αναφερόμενος στην ομοφυλοφιλία, τη χαρακτήρισε "κουσούρι" και ο εκπρόσωπος τύπου της αρχιεπισκοπής προχώρησε σε γλαφυρές περιγραφές γεμάτες "χριστιανική αγάπη" και "κατανόηση" : 

 

«Όταν η σαρκική ένωση δύο ανδρών ή δύο γυναικών μπορέσει να δημιουργήσει μια νέα ζωή, τότε θα πειστώ ότι η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική. Μέχρι τότε, τη θεωρώ τόσο φυσιολογική όσο φυσικό είναι να βάζει κανείς βενζίνη στο αυτοκίνητό του από την εξάτμιση και όχι από το ρεζερβουάρ». 

Όμως, πέρα από τα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα, ο Χριστόδουλος άρχισε να επεμβαίνει και στα πολιτικά, με αιχμή του δόρατος το περίφημο θέμα των ταυτοτήτων. Όλα ξεκίνησαν το Μάιο του 2000, όταν η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων αποφάνθηκε ότι το θρήσκευμα πρέπει να απαλειφθεί από τις ταυτότητες, καθώς έκρινε ότι η αναγραφή του θρησκεύματος ερχόταν σε αντίθεση με το νόμο 2472/1997 για την προστασία των προσώπων από την επεξεργασία προσωπικών δεδομένων. Με τη γνωμοδότηση αυτή συντάχθηκε και η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος δήλωσε ότι στις νέες ταυτότητες που θα εκδίδονται δε θα αναγράφεται πλέον το θρήσκευμα.

Ποιος είδε το Χριστόδουλο και δεν τον φοβήθηκε ! Όχι, είπε ο Χριστόδουλος, το θρήσκευμα πρέπει να αναγράφεται υποχρεωτικά στις ταυτότητες ! Πώς αλλιώς θα ξέρω πόσοι είναι οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι; Πώς αλλιώς θα ξέρω πόσων ανθρώπων μπορώ να ισχυρίζομαι ότι είμαι ο ηγέτης;

Άρχισε, λοιπόν, έναν ανένδοτο αγώνα υπέρ της υποχρεωτικής αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες ! Ο αγώνας αυτός ξεκίνησε με τη διοργάνωση δύο συλλαλητηρίων - ένα στη Θεσσαλονίκη και ένα στην Αθήνα - σκοταδισμού και ξενοφοβίας αναβιώνοντας εποχές ενωτικών και ανθενωτικών λίγο πριν από την Άλωση και συνεχίστηκε στις εκκλησίες. Οι εκκλησίες μετατράπηκαν σε μετερίζια του αγώνα και έγιναν εκλογικά κέντρα συγκέντρωσης υπογραφών. 

 

 

Τον αγώνα αυτό στήριξε με απίστευτη ευκολία και ελαφρότητα ο τότε ηγέτης της ΝΔ Κώστας Καραμανλής, μη δυνάμενος να έρθει σε σύγκρουση με τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων του - που ανέκαθεν αποτελούσαν το πιο οπισθοδρομικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Σύμφωνα με την Εκκλησία, συγκεντρώθηκαν 3.000.000 (!!!) υπογραφές, οι οποίες παραδόθηκαν στον πρόεδρο της Δημοκρατίας. 

Το αποτέλεσμα, φυσικά, ήταν μια τρύπα στο νερό για το Χριστόδουλο καθώς ένα τέτοιο, παράλογο και επικίνδυνο αίτημα δε μπορούσε να ικανοποιηθεί σε μια χώρα που ήθελε να αποκαλείται σύγχρονη και προοδευτική. Ούτε, φυσικά, μπόρεσε να ικανοποιηθεί όταν ανέβηκε στην εξουσία, το 2004, η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή ο οποίος, αφού είχε συμπορευθεί με το θυμικό των ψηφοφόρων του προεκλογικά, κατάλαβε ότι θα ήταν μια τεράστια ανοησία από μέρους του η ανακίνηση του θέματος, καταδικασμένη μάλιστα σε αποτυχία.

Όλη αυτή η ιστορία, όμως, είχε καταφέρει να βάλει άλλο ένα λιθαράκι στην ξενοφοβία, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία. 

 

Το "μεταναστευτικό"

Ήδη, η εθνικιστική υστερία γύρω από το Μακεδονικό και ο θρησκευτικός σκοταδισμός που επέστρεφε μέσω του Χριστόδουλου, είχαν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα που λίγο ήθελε να εκραγεί. Αυτό που χρειαζόταν ήταν η πυροδότησή του, που δεν άργησε να έρθει μέσω του μεταναστευτικού προβλήματος που είχε αρχίσει να διογκώνεται.

Ήδη από το 1990, μετά την κατάρρευση των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης, άρχισαν να έρχονται μετανάστες από την Αλβανία κυρίως και δευτερευόντως από τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Τα επόμενα χρόνια η έλευση μεταναστών συνεχίστηκε και διευρύνθηκε ο κατάλογος των χωρών από τις οποίες προέρχονταν. Πλέον, εκτός από τις χώρες που αναφέραμε παραπάνω, έρχονταν μετανάστες από πολλές χώρες της Ασίας και της Αφρικής. 

 

 

Οι άνθρωποι αυτοί συνάντησαν ένα κράτος που στερούνταν οποιασδήποτε μεταναστευτικής πολιτικής. Όσοι μπορούσαν έβρισκαν δουλειές του ποδαριού, κακοπληρωμένες, χωρίς ασφάλιση και χωρίς δικαιώματα. Οι γηγενείς κέρδιζαν από τους ανθρώπους αυτούς εκμεταλλευόμενοι τη φτηνή εργατική τους δύναμη και το γεγονός ότι δεν είχαν κανένα εργασιακό δικαίωμα, ακριβώς επειδή δεν είχαν καν δικαίωμα παρουσίας στη χώρα! 

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που οι γηγενείς χρησιμοποιούσαν και κέρδιζαν από τη φτηνή εργατική δύναμη των μεταναστών, υποκριτικά ή απλά από αδυναμία αντίληψης και εκτίμησης των γεγονότων διαμαρτύρονταν για την απρόσκοπτη είσοδο των μεταναστών στη χώρα μας ! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν οι αφελείς ότι αν η είσοδος των μεταναστών ήταν ελεγχόμενη, οι μετανάστες που θα εισέρχονταν θα αποκτούσαν δικαιώματα και οι γηγενείς δε θα μπορούσαν πλέον να τους απασχολούν για ένα κομμάτι ψωμί.

Είναι, βέβαια, γεγονός πως υπήρξαν περιοχές, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, που επιβαρύνθηκαν ιδιαίτερα από τη μαζική εισβολή δυστυχών ανθρώπων που αυτή ακριβώς η δυστυχία, τους έκανε ευάλωτους και επιρρεπείς στην ανάπτυξη εγκληματικής δραστηριότητας. Αυτό, σε συνδυασμό με την πλήρη εγκατάλειψη από πλευράς πολιτείας του κέντρου της Αθήνας από κάθε άποψη, δημιούργησε αίσθημα ανασφάλειας στους κατοίκους. Αυτή την ανασφάλεια εκμεταλλεύτηκαν οι φασίστες, οι οποίοι προσποιούμενοι τους αγανακτισμένους κατοίκους άρχισαν να σπέρνουν μίσος και να θερίζουν υποστηρικτές. Η κατάσταση είχε πλέον ξεφύγει, η λογική δεν είχε θέση πια και οι συγκρούσεις δεν άργησαν να ξεκινήσουν. 

Τα ΜΜΕ, αντί να βοηθήσουν σε μια σωστή ενημέρωση, έριχναν λάδι στη φωτιά. Όποτε γινόταν κάποιο έγκλημα έδιναν ιδιαίτερη έμφαση στην εθνικότητα του δράστη, κάτι που όμως δεν έκαναν όταν ο δράστης τύχαινε να είναι Έλληνας. Αλλά δε σταματούσαν εκεί. Με αιχμή του δόρατος το "Πρώτο Θέμα" έσπερναν το φόβο στον πληθυσμό για τις "στρατιές λαθραίων που απειλούν τη χώρα".

 

 

Και από την άλλη πλευρά, είχαμε μια κυβέρνηση ανίκανη να χαράξει μεταναστευτική πολιτική. Μια κυβέρνηση που άφησε το κέντρο της Αθήνας σε πλήρη εγκατάλειψη χωρίς αστυνόμευση, βρώμικο και σκοτεινό, αφιλόξενο πια για όλους. Μια κυβέρνηση που δε μπόρεσε ποτέ να δει την ανθρώπινη διάσταση του θέματος και να προσπαθήσει να βοηθήσει τους δυστυχείς αυτούς ανθρώπους με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά το μόνο που γνώριζε να κάνει - και αυτό για το θεαθήναι - ήταν η καταστολή. Συλλήψεις, φυλακίσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και μετά τι; Τι θα πετύχαινε; Πόσα στρατόπεδα μπορούσε να φτιάξει; Πόσους μπορούσε να βάλει μέσα; Οι υπόλοιποι τι θα γινόταν; 

 

 

Και ο λαός; Α, αυτός ο "αθώος" λαός. Από τη μια να βολεύεται μια χαρά με το φτηνό εργατικό δυναμικό που μπορούσε πλέον να εξασφαλίζει για ο,τιδήποτε - τον Αλβανό για τα χωράφια του, τη Φιλιπινέζα για το σπίτι του, τη Γεωργιανή για τους γέρους του - και από την άλλη να μη μπορεί να ανεχτεί την ύπαρξη των ξένων. Μόνο οι δικοί του - αυτοί που χρησιμοποιούσε ο ίδιος - να έμεναν και όλοι οι άλλοι να έφευγαν. Ένας λαός που "έμαθε" ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι μπορούσε να τους βάζει να δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ότι μπορούσε να μην τους πληρώνει κιόλας αφού ήταν "παράνομοι" και ότι, αν τυχόν σκότωνε και κανέναν από αυτούς, δε θα ήταν δα και κάποιο σοβαρό έγκλημα. Άλλωστε, δεν είναι και τόσο άνθρωποι, έτσι δεν είναι;

 

Ο μεταμοντέρνος φασισμός

 

Όταν έχει διαμορφωθεί ένα τέτοιο κλίμα στην κοινωνία, είναι πλέον εύκολο για τον κάθε καιροσκόπο πολιτικό που θέλει να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες για την ανικανότητά του, να βρίσκει στους μετανάστες - και όχι μόνο σ'αυτούς, αλλά και σε κάθε διαφορετικό - τα εξιλαστήρια θύματα που του χρειάζονται και η κοινωνία να το αποδέχεται  - ναρκωμένη ούσα από το φασιστικό και ρατσιστικό δηλητήριο ετών.

Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί ο Ανδρέας Λοβέρδος που αποδεικνύει ότι φασίστας δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι (ειδικά όταν σε συμφέρει). Ως υπουργός Υγείας , έχοντας θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο διάλυσης της δημόσιας υγείας και θέλοντας να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα πολιτικά του εγκλήματα, άρχισε να κάνει τρομοκρατικές δηλώσεις σπέρνοντας αφενός πανικό και αφετέρου αποστροφή για τους ξένους.

 

 

Το Φεβρουάριο του 2011, όταν οι μετανάστες-απεργοί πείνας της Νομικής μεταφέρθηκαν στο κτίριο Υπατία της Πατησίων, ο υπουργός, σε συνέντευξή του, δήλωνε ότι το εν λόγω κτίριο αποτελεί "βόμβα λοιμώξεων" 

Συνεχίζοντας στο ίδιο τρομοκρατικό ύφος, το Μάρτιο του 2012, δήλωνε πως οι μετανάστες είναι φορείς ασθενειών που είχαν από χρόνια εξαφανιστεί από την ελληνική κοινωνία και πως η παρουσία τους στην Ελλάδα αποτελεί "υγειονομική βόμβα" έτοιμη να εκραγεί. Στο παιχνίδι αυτό μπήκαν και τα ΜΜΕ.

Οι Γιατροί του κόσμου διέψευσαν τους απαράδεκτους, αντιεπιστημονικούς και ψευδείς ισχυρισμούς του

" Oι Γιατροί του Κόσμου θεωρούν πως «επιχειρείται ένα επικοινωνιακό τρικ εκφοβισμού της ελληνικής κοινωνίας, όπου οι σωτήρες που θα επιλύσουν το ζήτημα είναι εκείνοι που με τα μέτρα που λαμβάνουν το προκαλούν. Είναι σαφές πως οι μετανάστες αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της φτώχειας τους» μας είπε ο Γιάννης Μουζάλας από τους «Γιατρούς του Κόσμου», που αντιμετωπίζουν περιπτώσεις μεταναστών και φτωχών Ελλήνων και αστέγων στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας καθημερινά.

«Οι φυματικοί Αφγανοί, για παράδειγμα, δεν ήρθαν με φυματίωση από το Αφγανιστάν, η φυματίωση προέκυψε εδώ από τις συνθήκες διαβίωσής τους. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει ολόκληρη η Ευρώπη, όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς παραμύθια. Άλλωστε αυτοί που στέρησαν με νόμο στους φτωχούς 'Έλληνες και ξένους την πρόσβαση στο Εθνικό Σύστημα Υγείας είναι οι ίδιοι υπόλογοι για την κατάσταση της υγείας των πολιτών» πρόσθεσε ο κ. Μουζάλας.

«Άρρωστοι δεν είναι οι ξένοι, άρρωστοι είναι οι φτωχοί, επειδή οι πολιτικοί τους στερούν την πρόσβαση στην υγεία. Σε ό,τι αφορά τις δηλώσεις του υπουργού, πρόκειται απλώς περί δηλώσεων στο πλαίσιο μιας προσπάθειας τρομοκράτησης και όχι για επιστημονική ανακοίνωση. Σε περιόδους άκρατης φτώχειας, που οι αρρώστιες δεν μπορεί παρά να αυξηθούν, με δεδομένη την απουσία πρόνοιας, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι είναι απαραίτητοι» κατέληξε ο ίδιος.

Τι κι αν το έκαναν; Πόσοι έμαθαν τη διάψευση; Ποια μέσα ενημέρωσης την έπαιξαν, σε αντίθεση με όσα έσπευσαν να υιοθετήσουν αβασάνιστα τις τρομοκρατικές δηλώσεις του υπουργού;

Και ο αμετανόητος Λοβέρδος συνέχιζε το άθλιο επικοινωνιακό του παιχνίδι, στο οποίο στήριζε την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Το Μάιο του 2012, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, έθεσε σε εφαρμογή ένα μισάνθρωπο σχέδιο δίωξης και διαπόμπευσης ανθρώπων δυστυχισμένων. 

Πιο συγκεκριμένα, το υπουργείο Υγείας του Λοβέρδου μαζί με το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη του Χρυσοχοίδη (αυτού που, κατά δήλωσή του, δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο πριν το ψηφίσει) συνέλαβαν και έδωσαν στη δημοσιότητα φωτογραφίες και στοιχεία 16 γυναικών (στην πλειοψηφία τους τοξικοεξαρτημένες) που βρέθηκαν μετά από υποχρεωτικό έλεγχο οροθετικές. Αλλά δεν έμειναν μόνο εκεί. Έσυραν τις γυναίκες στα δικαστήρια και από εκεί στη φυλακή με την κατηγορία της "βαριά σκοπούμενης σωματικής βλάβης". Για ποιο λόγο; ότι ήξεραν, λέει, την ασθένειά τους και συνέχιζαν να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλακτικό θέτοντας έτσι σε κίνδυνο εν γνώσει τους τη ζωή των ¨αθώων" πελατών τους.

 

 

Μίλησε κανείς για ιατρικό απόρρητο; Μίλησε κανείς για προσωπικά δεδομένα; Μίλησε κανείς για υποχρέωση της πολιτείας για περίθαλψή τους; Μίλησε κανείς για διαπόμπευση και προσβολή ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Δυστυχώς, το μόνο που ενδιέφερε τους δύο αριβίστες υπουργούς ήταν να δείξουν προς τα έξω ότι παράγουν "έργο", μήπως και καταφέρουν να γλυτώσουν - αυτοί μόνοι - από το πολιτικό ναυάγιο προς το οποίο έβλεπαν ότι όδευε το ΠΑΣΟΚ. Και για να το πετύχουν αυτό δε δίσταζαν να εξευτελίσουν και να ποδοπατήσουν ανθρώπινες ψυχές.

Ήδη ο Λοβέρδος, μερικούς μήνες νωρίτερα, είχε δηλώσει ότι θα απελαύνονται όσες αλλοδαπές ιερόδουλες βρίσκονται οροθετικές, καθώς αποτελούσαν, κατ'αυτόν, κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και τον "ανυποψίαστο" Έλληνα οικογενειάρχη-πελάτη τους.

Όλη αυτή η προπαγανδιστική "εκστρατεία" από μέρους του υπουργού αλλά και η τρομολαγνεία των ΜΜΕ γύρω από το θέμα αυτό διαμόρφωνε, σιγά σιγά, στην κοινή γνώμη την πεποίθηση ότι το πρόβλημα του AIDS στην Ελλάδα είναι ένα πρόβλημα που έχει ως αιτία τους αλλοδαπούς και πως αν αυτοί εκδιώχνονταν, οι Έλληνες θα απαλλάσσονταν από τον κίνδυνο.

 

 

Τι επικίνδυνος αποπροσανατολισμός και τι μεγαλειώδης ανεπάρκεια από μέρους του! Αντί - ως όφειλε - να βοηθήσει τις δυστυχείς γυναίκες που οι περισσότερες είναι θύματα του trafficking, αυτός τις συνέλαβε και τις στιγμάτισε! Αντί να ενημερώσει τους ηλίθιους και να τους εκθέσει τον κίνδυνο που διατρέχουν αν κάνουν σεξ χωρίς προφυλακτικό, αυτός τους θεωρούσε "αθώα και ανυποψίαστα θύματα"!

Πώς, λοιπόν, ο μέσος Έλληνας να μη βλέπει το διπλανό του ξένο ως κίνδυνο; Πώς να μην τον αποστρέφεται και να μην επιθυμεί την εκδίωξή του; Πώς να μην πλησιάσει τη Χρυσή Αυγή που του το υποσχόταν;

Εν τω μεταξύ, τι κι αν αποδείχτηκε αργότερα ότι όλη αυτή η εκστρατεία στηριζόταν σε ψέματα και υπερβολές; Τι κι αν έγινε αργότερα γνωστό ότι η πλειοψηφία των γυναικών αυτών ήταν Ελληνίδες; Τι κι αν - όπως αποδείχτηκε στα δικαστήρια - οι περισσότερες από αυτές τις γυναίκες συνελήφθησαν στο δρόμο λόγων εμφάνισης χωρίς να έχουν συλληφθεί να συναλλάσσονται με κάποιον πελάτη; Τι κι αν - οι περισσότερες - αθωώθηκαν από τα δικαστήρια; 

Το ψεύτικο μήνυμα του τυχοδιώκτη υπουργού είχε περάσει στο υποσυνείδητο μεγάλου μέρους της κοινωνίας, ένα ακόμη βήμα προς τη μισαλλοδοξία είχε γίνει και ο Λοβέρδος εξελέγη βουλευτής. Όλα τακτοποιημένα.

Δείτε το παρακάτω βίντεο-trailer ενός ντοκυμανταίρ που επιγράφεται "το χρονικό μιας διαπόμπευσης"

 

 

Αλλά ο Λοβέρδος δε σταμάτησε εκεί. Αμετροεπής και τυχοδιώκτης, δήλωνε στις τηλεοράσεις ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί ένα "αυθεντικό ακτιβιστικό κίνημα"! Έτσι ακριβώς! Τη δολοφονική δράση τη βάφτιζε ακτιβιστικό κίνημα! Αυτός είναι ο "δημοκράτης" κύριος Λοβέρδος που συνομιλεί μάλιστα με τον "αριστερό" κύριο Κουβέλη και συζητούν το ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας ! 

 

 

Αλλά και ο άλλος, ο αδιάβαστος Χρυσοχοίδης που αποφάσισε να λύσει το μεταναστευτικό ζήτημα κάνοντας τη χώρα φρούριο και γεμίζοντάς την με στρατόπεδα συγκέντρωσης; 

 

Λίγες μόλις μέρες πριν από τις εκλογές, ο αδιάβαστος εγκαινίασε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για μετανάστες, το οποίο αποκάλεσε "Κέντρο Κλειστής Φιλοξενίας" !!! Οι φυλακές λοιπόν εφεξής θα ονομάζονται "Κέντρα Κλειστής Φιλοξενίας" !!! Ο Orwell, αν ζούσε, θα υποκλινόταν μπροστά του !

Αυτό είναι το όνειρο των Ελλήνων για τη χώρα τους; Σε μια τέτοια χώρα θέλουν να ζουν; Σε μια χώρα φυλάκων και φυλακισμένων; Σε μια χώρα γεμάτη Guadanamo έτοιμα ανά πάσα στιγμή να εκραγούν; Σε μια χώρα που δε θα σέβεται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα; Σε μια χώρα Ελληνορθόδοξων μουλάδων και  Ελληναράδων ταλιμπάν; Σε μια χώρα που θα μισεί τους γειτονικούς της λαούς;

Εμείς, πάντως, τέτοια χώρα δεν τη θέλουμε. Εμείς θέλουμε μια κοινωνία δημοκρατική και αλληλέγγυα, που θα σέβεται και θα προστατεύει κάθε άνθρωπο, μια κοινωνία υγιή που θα υπηρετεί ανώτερες αξίες και ιδανικά. Και για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να σταθούμε απέναντι σε κάθε μισαλλόδοξο μισάνθρωπο. Μόνο έτσι θα νικηθεί ο φασισμός και θα γεννηθεί η ελπίδα.