Η κατάρα για έναν τόπο είναι να παράγει ήρωες, εθνάρχες, ηγέτες, γιατί με την ίδια ευκολία που τους αναδεικνύει, καταφέρνει να εκθρέψει και μία άλλη κατηγορία «επαγγελματιών». Εκείνων του εμπορίου της μνήμης και της Ιστορίας.
Δεν είναι τυχαίο το ότι χώρες με μικρότερη αναλογία ηρώων/εθναρχών/ηγετών κλπ προς τον πληθυσμό τους, βρίσκονται σε ανώτερο πολιτισμικό στάδιο. Ας δούμε την Ελλάδα του 20ου αιώνα, με Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικούς πολέμους, παγκόσμιους πολέμους, άσχετους πολέμους, χαμένους πολέμους, εκστρατείες, αλλαγές συνόρων. Μία Ελλάδα με πυκνή σύγχρονη Ιστορία, μέσα από την οποία ξεπήδησαν ευκαιρίες για ανάδειξη προσωπικοτήτων και ας τη συγκρίνουμε με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, αλλά και με το Ισραήλ, την Τουρκία, την Αίγυπτο, οποιαδήποτε αραβική χώρα. Χώρες με εξίσου πυκνή ή και πολύ πυκνότερη σε μεγάλα γεγονότα, Ιστορία. Μετρώντας προσωπικότητες και αγάλματα μπορεί κανείς να βρει το όριο που χωρίζει την Ανατολή από τη Δύση.
Αγαπάμε την ανάθεση της μοίρας μας σε άλλους. Θέλουμε ήρωες για να τους την αναθέσουμε. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και τα αγάλματα τους, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε εμείς αυτοί που θα πάμε την κοινωνία μας ένα βήμα πιο μπροστά. Αντίθετα την πάμε πολλά βήματα πιο πίσω και μάλιστα σε κάθε μας απόφαση, σε κάθε μας ενέργεια. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο μικροπρεπή. Για να τους χρησιμοποιήσουμε ως στοιχεία ταυτότητας. Της ταυτότητας που έχουμε προ πολλού χάσει. Ειδικά εκείνοι που θεωρούν πως η ταυτότητα κάποιου είναι το φολκλόρ, τα πρόσωπα και η μεταφερθείσα από τις προηγούμενες γενιές, μνήμη. Αυτοί είναι που σταμάτησαν να έχουν ταυτότητα και βασίζονται σε ότι τους είπε κάποιος, κάποτε πως τους χαρακτηρίζει.
Έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα και μένουν προσδεμένοι σε τόπους και παραδόσεις που πια δεν έχουν κανένα νόημα στη ζωή τους και στη ζωή της κοινωνίας γύρω τους.
Υπάρχουν περιπτώσεις όπως για παράδειγμα, εκείνη η ενδεικτική, του ηπειρώτικης καταγωγής γείτονα που νομίζει πως διατηρεί την παράδοση του τόπου του ζωντανή, χορεύοντας «στα τρία», ενώ όλη του τη ζωή, όπως και οι γονείς του, την έχουν ζήσει στο κέντρο της Αθήνας. Παράλληλα στην Ήπειρο, ενδεχομένως και στο ίδιο του το χωριό, η κοινωνία αλλάζει και το φολκλόρ του Αθηναίου το έχει ήδη κατατάξει στη μνήμη, αφαιρώντας το από την καθημερινότητα, δηλαδή από την ίδια την κοινωνική διαδικασία. Το ίδιο κάνουν και άλλης καταγωγής γείτονες και οι εκάστοτε συνδημότες (Αθηναίων, Πειραιώς, Θεσσαλονίκης, Ραφήνας π.χ.). Επιμένοντας στο μουσειακό αρνούνται να ζήσουν το σημερινό. Αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό, μόνο.
Η –για εντελώς εσφαλμένους λόγους- εμμονή μας με το παρελθόν, ήταν πάντα εφαλτήριο για τον ωφελιμισμό κάποιων. Το όφελος, στο οποίο αποσκοπούσαν και πάντα τελικά ενθυλάκωναν, μεταβαλλόταν ανάλογα με την εποχή και τις ανάγκες του κάθε «ευγνωμονούντα». Την πλειονότητα των περιπτώσεων «απόδοσης ευγνωμοσύνης» όμως, την κατέγραψαν εύστοχα και πληρέστατα οι Αλ. Σακελλάριος και Χρ. Γιαννακόπουλος
Τελικά, άσχετα με το αντίτιμο και τον χορηγό που πάντα πρέπει να φαίνεται πως το καταβάλλει, άλλος πάντα πλήρωνε -και πληρώνει πάντα- τον βαρκάρη
ΥΓ Η ψηφοφορία της Attica Voice για την τελική επιλογή tτου αγάλματος που θα κοσμήσει την ήδη κεκοσμημένη από το βάθρο, πλατεία, συνεχίζεται εδώ
Σηκωθείτε από κρεβάτια, σαλόνια, καναπέδες, πολυθρόνες, ντιβάνια και γραφεία και ψηφίστε τον εκλεκτό της καρδιάς και του μυαλού σας
