Η κατάρα για έναν τόπο είναι να παράγει ήρωες, εθνάρχες, ηγέτες, γιατί με την ίδια ευκολία που τους αναδεικνύει, καταφέρνει να εκθρέψει και μία άλλη κατηγορία «επαγγελματιών». Εκείνων του εμπορίου της μνήμης και της Ιστορίας.

Δεν είναι τυχαίο το ότι χώρες με μικρότερη αναλογία ηρώων/εθναρχών/ηγετών κλπ προς τον πληθυσμό τους, βρίσκονται σε ανώτερο πολιτισμικό στάδιο.  Ας δούμε την Ελλάδα του 20ου αιώνα, με Μακεδονικό αγώνα, Βαλκανικούς πολέμους, παγκόσμιους πολέμους, άσχετους πολέμους, χαμένους πολέμους, εκστρατείες, αλλαγές συνόρων. Μία Ελλάδα με πυκνή σύγχρονη Ιστορία, μέσα από την οποία ξεπήδησαν ευκαιρίες για ανάδειξη προσωπικοτήτων και ας τη συγκρίνουμε με τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ισπανία, τη Ρωσία, αλλά και με το Ισραήλ, την Τουρκία, την Αίγυπτο, οποιαδήποτε αραβική χώρα.  Χώρες με εξίσου πυκνή ή και πολύ πυκνότερη σε μεγάλα γεγονότα, Ιστορία. Μετρώντας προσωπικότητες και αγάλματα μπορεί κανείς να βρει το όριο που χωρίζει την Ανατολή από τη Δύση.

Αγαπάμε την ανάθεση της μοίρας μας σε άλλους. Θέλουμε ήρωες για να τους την αναθέσουμε. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και τα αγάλματα τους, αφού δεν μπορούμε να γίνουμε εμείς αυτοί που θα πάμε την κοινωνία μας ένα βήμα πιο μπροστά. Αντίθετα την πάμε πολλά βήματα πιο πίσω και μάλιστα σε κάθε μας απόφαση, σε κάθε μας ενέργεια. Έχουμε ανάγκη από ήρωες και για έναν άλλο λόγο, πολύ πιο μικροπρεπή. Για να τους χρησιμοποιήσουμε ως στοιχεία ταυτότητας. Της ταυτότητας που έχουμε προ πολλού χάσει. Ειδικά εκείνοι που θεωρούν πως η ταυτότητα κάποιου είναι το φολκλόρ, τα πρόσωπα και η μεταφερθείσα από τις προηγούμενες γενιές, μνήμη.  Αυτοί είναι που σταμάτησαν να έχουν ταυτότητα και βασίζονται σε ότι τους είπε κάποιος, κάποτε πως τους χαρακτηρίζει.