Δεν υπάρχει νερό … χωρίς το χορηγό
Πανελλαδικές 2020… Τα κυλικεία των σχολείων είναι κλειστά λόγω … κορονοϊού. Φαίνεται πως στο περιβάλλον του κυλικείου, ο ιός έχει υψηλή μεταδοτικότητα, σε αντίθεση με τις στενές και πολλές φορές ελλιπώς αεριζόμενες σχολικές αίθουσες.
Όπως και να έχει, όμως, οι μαθητές που έδιναν εξετάσεις έπρεπε να είναι εκεί και, δυστυχώς, όσοι από αυτούς δεν προνόησαν να φέρουν μαζί τους νερό, δοκιμάστηκαν για τα καλά. Εκτός από την πρώτη ημέρα, τη μέρα των εντυπώσεων, της βιτρίνας και των δηλώσεων. Εκείνη τη μέρα, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου έφερε στο σχολείο μπουκαλάκια με νερό για να δοθούν στους μαθητές. Ως συνήθως, δεν επρόκειτο για δικά του έξοδα. Ειπώθηκε ότι χορηγός ήταν γνωστό μαγαζί της πλατείας της Ραφήνας. Δόθηκε επίσης η υπόσχεση από τους ανθρώπους του Δήμου, πως κάθε μέρα θα ερχόταν ένα φορτίο με νερά στο σχολείο
Παρά την αρχική υπόσχεση όμως, νερά δεν ξαναήρθαν. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Το μετάνιωσε ο χορηγός; Υπήρξε κακή συνεννόηση μεταξύ του Δήμου και του χορηγού; Είπε ψέματα ο εκπρόσωπος του Δήμου; Το θέμα είναι πως τα νερά δεν ήρθαν. Ο δήμαρχος του τζάμπα φαίνεται πως δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει χορηγό για τα νερά. Ας γινόταν τουλάχιστον να πίνονταν τα αντισηπτικά που ξεφόρτωσε στο δημαρχείο ο φίλος ιχθυολόγος-σαργολόγος
Κάποιοι μπορεί να πουν πως το θέμα δεν είναι σημαντικό. Θα πουν, επίσης, πως ο δήμαρχος δεν είχε καμία υποχρέωση να φέρει νερά στα σχολεία και δε θα έχουν άδικο σύμφωνα με το γράμμα του νόμου. Από ένα δήμαρχο, όμως, που όποτε γίνεται κατάληψη στα σχολεία τρέχει με μια ψαλίδα να κόψει τις αλυσίδες φωνάζοντας «το σχολείο είναι δικό μου», θα περίμενε κανείς κάτι περισσότερο από αδιαφορία, ειδικά αυτή την περίοδο κατά την οποία τα παιδιά καλούνται να δώσουν εξετάσεις κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες.
Γιατί, βρε Λουδοβίκε των κατωγείων, εκτός από το να λες αλήτες τους μαθητές όταν κάνουν κατάληψη και γράφουν συνθήματα στους τοίχους των σχολείων, μπορείς να κάνεις και κάτι καλό γι αυτούς. Μπορείς;
Η μνήμη θα μένει πάντα στην πλατεία
Σε κάθε πόλη της Ελλάδας θα υπάρχει πάντα ένας Βενιζέλος, ένας Πλαστήρας, ένας Παπανδρέου, ένας Καραμανλής, είτε ως δρόμος, είτε ως πλατεία. Τέτοια είναι η έλλειψη φαντασίας και τέτοια είναι η μηδαμινή σημασία που δίνουν οι τοπικοί άρχοντες στην ιστορία του τόπου τους. Ιστορία που αν την γνώριζαν, είναι σίγουρο πως θα έβρισκαν πολύ πιο σημαντικούς ανθρώπους από τους παραπάνω για να τιμήσουν. Πολύ πιο σημαντικούς και σε ήθος και σε πραγματική προσφορά
Ο αρχαιολόγος Δημήτριος Θεοχάρης, είναι ο πρώτος που εντόπισε και ανέσκαψε τη δεκαετία του ’50, μέρος ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού που χρονολογείται από το 2500 έως το 1200 π.Χ. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.
Η μικρή πλατεία Ταχυδρομείου, μετά την νέα ανασκαφή και διαμόρφωσή της, μας δίνει την ευκαιρία να θαυμάσουμε ένα καινούριο τμήμα του οικισμού αυτού. Δεν αξίζει λοιπόν να δοθεί σε αυτήν την πλατεία το όνομα εκείνου που πρώτος τον ερεύνησε;
Δημότες υπέβαλαν το αίτημα ένταξης της Βελανιδιάς της Ραφήνας στα διατηρητέα μνημεία της Φύσης (Ν.3937/11 άρθρο 3 παρ. 5)
Στο χάρτη των μνημείων, σύντομα και η Βελανιδιά της Ραφήνας
Ένα μοναδικό δέντρο υποδέχεται τον επισκέπτη της Ραφήνας, από τη λεωφόρο Φλέμινγκ κιόλας. Όσοι ζουν στην περιοχή το γνωρίζουν καλά. Είναι η Βελανιδιά της Ραφήνας, για την οποία έχει γίνει πολύς λόγος. Ειδικά για την αναγνώριση της ως μνημείο της Φύσης.
Κυκλοφορεί η πληροφορία πως έχει αναγνωριστεί ως «Μνημείο της Φύσης» από το υπουργείο Πολιτισμού. Όσο και αν το είχαμε αναζητήσει το τεκμήριο της αναγνώρισης από τοΥΠΠΟ, δυστυχώς δεν το βρήκαμε. Αλλά όπως και να είναι τα πράγματα, τα μνημεία της Φύσης αναγνωρίζονται με τη διαδικασία που οριζόταν αρχικά από τον Ν.1650/86, άρθρο 18 και σήμερα, όπως τροποποιήθηκε, από τον νόμο τον γνωστό ως Νόμο προστασίας της βιοποικιλότητας. Τον 3937/2011 άρθρο 3, παράγραφος 5, εδάφιο β, ο οποίος ορίζει:
Μια μέρα χαμένη
11.00 έξω από τη ΔΟΥ Γαλατσίου. Μια ΔΟΥ που εξυπηρετεί (λέμε τώρα) το Δήμο Γαλατσίου και ένα μέρος του Δήμου Αθήνας, καθώς πρόσφατα η ΙΔ’ Αθηνών ενσωματώθηκε σε αυτήν. Στεγάζεται σε μια άθλια πολυκατοικία της δεκαετίας του ’80. Απέξω περιμένουν όρθιοι 15 - 20 άνθρωποι με μία μάσκα και μία απορία στο βλέμμα για το τι τους περιμένει. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να φορούν μάσκα. Τίποτε άλλο δεν είναι βέβαιο.
Κάθε τόσο βγαίνει μια κυρία για να βάλει μερικούς ανθρώπους μέσα. Είναι συμπαθής και κάνει ό,τι μπορεί να βάλει τάξη σε μια τριτοκοσμική κατάσταση. Αφού θερμομετρούμαστε με κάθε επισημότητα και βάζουμε την υποχρεωτική μάσκα, μπαίνουμε στο θάλαμο αναμονής. Είναι ένας χώρος 10 το πολύ τετραγωνικών μέτρων, στον οποίο, μαζί με ένα στενό διάδρομο 5 τετραγωνικών, στοιβάζονται 10 - 15 άτομα. Κάθε τόσο ανοίγει μία πόρτα, βγαίνει ένας και μπαίνει ένας άλλος
Από ό,τι αρχίζω να καταλαβαίνω, κάποιοι έχουν έρθει με ραντεβού και προηγούνται. Σε ερώτηση που κάνω, μετά από δύο ώρες αναμονής, αν θα μπορέσω να εξυπηρετηθώ σήμερα, καθώς δεν είχα κλείσει ραντεβού, η συμπαθής υπάλληλος μου είπε πως δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να γνωρίζει τα μελλούμενα, αυτή ένας απλός υπάλληλος μιας ΔΟΥ ;
Μεταπράτες της είδησης
Ένα βίντεο που κυκλοφόρησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντίδραση στην ασφυκτική φίμωση που έχει επιβάλει το χρυσοπληρωμένο δημοσιογραφικό κατεστημένο της χώρας, έγινε αφορμή για τον περεταίρω ευτελισμό της εμπορικής δραστηριότητας –όπως έχει καταλήξει- και που παραδόξως ακόμα, αποκαλείται δημοσιογραφία. Ξεκαθαρίζουμε πως αναφερόμαστε στους ψευδεπίγραφους «δημοσιογράφους» που αντί να ελεγχουν την εξουσία, αυτοί την γλείφουν..
Πολύ εύκολα και αβίαστα, το μεγάλο κανόνι που έβαλλε εναντίον του βιντεο και των απόψεων που πρόβαλλε (με αρκετά χοντρό χιούμορ), άρχισε να προβάλλει ως στόχο του βίντεο τους πραγματικούς δημοσιογράφους. Ανθρώπους οι οποίοι τιμούν το λειτούργημα τους. Ερευνούν διασταυρώνουν ειδήσεις, ψάχνουν, δεν αναμασούν τη φρίκη και τελικά δεν πληρώνονται, ή πληρώνονται ελάχιστα. Αυτοί οι άνθρωποι βρέθηκαν σε ένα πεδίο βολής, επειδή εκεί τους τοποθέτησαν τα αφεντικά του τύπου. Τους τοποθέτησε η μεγάλη προπαγάνδα σαν ασπίδα προστασίας των μεγαλοδημοσιογράφων. Ασπίδα απέναντι στις ευθείες βολές περί χρηματισμού τους.
Καθαρισμός Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
Εθελοντικός καθαρισμός της εκβολής του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας πραγματοποιήθηκε σήμερα από τη δημοτική επιχείρηση ΔΟΠΑΠ Ραφήνας-Πικερμίου, σε συνεργασία με την “Επιτροπή για τη βιώσιμη ανάπτυξη και προστασία του αστικού και φυσικού περιβάλλοντος” (με την ευκαιρία δεν πρέπει η «επιτροπή» να μας εξηγήσει κάποια στιγμή με ποιο τρόπο η ανάπτυξη του αστικού περιβάλλοντος βοηθάει τη φύση???)
Ο καθαρισμός διαφημίστηκε ως «οικολογική-περιβαλλοντική δράση ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΡΕΜΑΤΟΣ» . Στην πραγματικότητα πρόκειται για δράση υποκρισίας και εξωραϊσμού του Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου, ενός δήμου που διεκδικεί την πρώτη θέση στους υπερασπιστές της καταστροφής και εξαφάνισης του Μεγάλου Ρέματος, πλάι στο Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών και την Περιφέρεια Αττικής.
Ενός Δήμου που:
α/Έχει ταχθεί ανοιχτά υπέρ του εγκιβωτισμού του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας με γνωμοδότηση υπέρ του έργου που θα αφανίσει το πλούσιο οικοσύστημα ενός προστατευόμενου ρέματος, προκειμένου να νομιμοποιήσει τα αυθαίρετα και να ανοίξει το δρόμο στην πολεοδόμηση όλων των πεδινών και ορεινών περιοχών του Δήμου.
β/Έχει παρέμβει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά των συλλόγων και πολιτών που έχουμε προσφύγει κατά του έργου, για την ακύρωση της απόφασης εγκιβωτισμού του ρέματος. Ενός έργου που, ενώ παρουσιάζεται ως «αντι-πλημμυρικό» στην παραγματικότητα θα πνίξει τη Ραφήνα.
γ/Είναι ένας από τους κύριους ρυπαντές του Μεγάλου Ρέματος. Διατηρεί εδώ και χρόνια παράνομα χώρο στάθμευσης (και καθαρισμού) των απορριμματοφόρων στο φρύδι του ρέματος . Δεν έχει πάρει κανένα μέτρο ούτε καν έχει διενεργήσει έρευνα για τις παράνομες εκροές λυμάτων στο ρέμα που αποτελούν βασική πηγή ρύπανσης (πρόκειται για μια απλούστατη διαδικασία με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η ΕΥΔΑΠ).
Η Λίστα Πέτσα, η Λίτσα Πατέρα και οι Ληστές απ' το Αμύνταιο
Δεν είμαστε σίγουροι αν υπήρξαν ποτέ οι ληστές απ’ το Αμύνταιο που έκλεψαν το βίντεο. Γνωρίζουμε όμως ότι κλέψαν την τοστιέρα απ΄τη Λίτσα την Πατέρα, όπως έγκυρα και έγκαιρα μας ενημέρωσε η Νο1 ενημερωτική ιστοσελίδα της Ανατολικής Αττικής. Αλλά και όταν η πεινασμένη αλεπού έμπαινε στο κοτέτσι του Σάκη του Ρουβά, η Νούμερο 1 ήταν εκεί και μας έδειχνε καρέ καρέ την αγωνιώδη προσπάθεια της Κάτιας της Ζυγούλη να σώσει τουλάχιστον τα αυγά παίρνοντάς τα στη ζεστή αγκαλιά της. «Γιατί αν γλιτώσουν τα αυγά υπάρχει ελπίδα» μας είπε
Εκτός από τη Νούμερο 1 όμως, υπάρχουν πολλά άλλα νούμερα που μας ενημερώνουν. Μάθαμε για παράδειγμα από ένα άλλο νούμερο που μετέφερε τη γνώμη γνωστού και έγκριτου ιχθυολόγου-σαργολόγου πως το καλό τηγάνισμα γίνεται μόνο με καλό αντισηπτικό. Το κατάλληλο αντισηπτικό μπορούμε να προμηθευτούμε δωρεάν από τα ψαράδικα της περιοχής, αλλά και από τα τοπικά συνεργεία αυτοκινήτων χάρη στην ευγενική χορηγία του ιχθυολόγου-σαργολόγου αλλά και την αμέριστη συμπαράσταση του δημιουργικού, ακάματου και φωτογενούς δημάρχου της Ραφήνας (και Πικερμίου μας είπανε) Ευάγγελου Μπουρνού
Γιατί όμως χαρίζουμε τόση γνώση και πληροφορία που θα μπορούσε επιπόλαια να θεωρηθεί μια φτηνή και άσχετη ασυναρτησία; Γιατί η ζωή είναι άδικη και αντί αυτά τα υψηλά νούμερα της πληροφόρησης να χρηματοδοτηθούν ανάλογα με την αξία τους, στη θέση τους χρηματοδοτήθηκαν άλλα νούμερα. Νούμερα από τα τάρταρα της λίστας της ενημερωτικής παλαίστρας, πολύ ψηλά όμως στη Λίστα Φίλων Πέτσα (και Κυριάκου Μητσοτάκη)
Άτιμη κενωνία, που άλλους τους κατεβάζεις και άλλους τους ανεβάζεις στα Τάρταρα της κρατικής χρηματοδότησης. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και άλλες πηγές χρηματοδότησης για όλα τα νούμερα
Πλατεία Δημητρίου Θεοχάρη
Το να βαφτίσεις έναν δημόσιο χώρο είναι δύσκολη υπόθεση.
Η επιλογή του ονόματος δίνει ένα στίγμα, έναν ξεχωριστό χαρακτήρα που παγιώνεται στο εξής μέσα στη συλλογική συνείδηση της πόλης. Ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα όμως αποκτά η πράξη της ονοματοδοσίας όταν έρχεται να εφαρμοστεί σε έναν τόπο με ρίζες στο χρόνο, που κουβαλάει το δικό του μερίδιο ιστορίας.
Αυτή είναι η περίπτωση της πλατείας Ταχυδρομείου πάνω από το λιμάνι της Ραφήνας. Το χαμηλό ύψωμα του οποίου αποτελεί μέρος υπήρξε ο πυρήνας ενός ιδιαίτερα σημαντικού προϊστορικού οικισμού. Από το 2500 έως το 1200 π.Χ. οι διαδοχικοί κάτοικοι έγιναν οι πρώτοι Ραφηνιώτες, οι πρώτοι που έζησαν στον πυρήνα της δικής μας πόλης.
Αυτοί οι κατά κάποιον τρόπο προκάτοχοι μας, ως νεκροί του μακρινού παρελθόντος, δεν έχουν φωνή για να ονομάσουν οι ίδιοι το σπίτι τους. μίλησαν όμως πρώτη φορά μέσα απ’ τις ανασκαφές του Δημητρίου Θεοχάρη, αρχαιολόγου που πρώτος εντόπισε και ανέσκαψε μέρος του οικισμού τη δεκαετία του ’50. Είναι η ίδια μεγάλη μορφή που ανέσκαψε το Ασκηταριό στις Μαρίκες και τα χαλκουργεία της ίδιας περιόδου, βάζοντας την άγνωστη έως τότε Ραφήνα στον χάρτη της προϊστορίας με χρυσά γράμματα.
Οι καιροί τα έφεραν έτσι ώστε αυτός ο άνθρωπος δεν αξιώθηκε μέχρι σήμερα καμία τιμή σ’ αυτήν την πόλη. Δρόμος ή κτίριο δεν τον μνημονεύει και μοιάζει άδικο απέναντι στην προσφορά του.
Η ανεπιθύμητη μνήμη
Με αφορμή την ψηφοφορία στο κοινοτικό συμβούλιο Ραφήνας, για την ονοματοθεσία της πλατείας Ταχυδρομείου (τι κακό είχε δηλαδή το όνομα που της απέδωσε ο χρόνος και η ζωή;) αλλά και μετά τη δημοσιευμένη στην Attica Voice από τις 4/6/2020 -απόλυτα τεκμηριωμένη- πρόταση για το όνομα, διαπιστώνουμε πως ο διεκπεραιωτικός, αδιάφορος, συχνά ρουσφετολογικός* ρόλος των ονοματοθεσιών, παραμένει ζωντανός.
Νεκροζώντανος, για να είμαστε ακριβέστεροι.
Από το 2015 έως το 2017, σε μία έξοχη σύλληψη, ο τότε πρωθυπουργός Τσίπρας και ο υπουργός της κυβέρνησης του, Σπίρτζης -όχι και τόσο διακριθείς για την προσήλωση του στα λαϊκά δίκαια και στις λαϊκές οικολογικές ανησυχίες- ξεκίνησαν να βαφτίζουν τις σήραγγες των Τεμπών και της Κορίνθου - Πατρών με μία εντελώς νέα αντίληψη. Ξαφνικά ένα ξεσκονόπανο εξαφάνιζε τις αράχνες και την λερή ιστορική κουρτίνα που καλύπτουν το οπτικό πεδίο του ελληνικού λαού, όταν «βουτάει» στην Ιστορία.
Στα Τέμπη ακούστηκαν τα ονόματα: «Αντώνη Βρατσάνου», «Μαθητών Μακροχωρίου», «Μαρίνου Αντύπα», «Ρήγα Φεραίου», «Σέρτζιο Σιάνι», «Ολύμπου»
Και στην Κορίνθου Πατρών ακούστηκαν τα:
«Καπετάν Νικήτας», «Κωστής Παλαμάς», «Κωστής Στεφανόπουλος», «Νίκος Τεμπονέρας», «Ανδρέας Παπανδρέου», «Πάνος Μυλωνάς», «Διογένης», «Νίκος Πετιμεζάς», «Παναγιωτάκης Γεραρής».
Σελίδα 5 από 83
