Όχι στο γάλα!
Στη φύση γάλα πίνουν τα νεογέννητα θηλαστικά μέχρι να μπορέσουν να φάνε κανονική τροφή.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που πίνει γάλα ισόβια και μάλιστα όχι της μάνας του, αλλά άλλου είδους, αγελάδα, προβάτου, κατσίκας.
Το γάλα μετά από την ηλικία του απογαλακτισμού δεν είναι απλά άχρηστο, αλλά βλαβερό.
Δημιουργεί υπερβολική ποσότητα βλέννας στο έντερο, δηλ. αναερόβιο περιβάλλον ιδανικό για ανάπτυξη καρκινικών κυττάρων και άλλων αυτοάνοσων νοσημάτων.
Όπως όλα τα ζωικά προϊόντα δημιουργεί επίσης όξινο περιβάλλον στο σώμα με παρόμοια αποτελέσματα.
Άσε που η αγελάδα έχει καταντήσει από τον τρόπο εκτροφής της ένα δυστυχισμένο ζώο, ντοπαρισμένο με ορμόνες και αντιβιοτικά.
Εκτός των παραπάνω, η βασική υποτιθέμενη ωφέλεια που έχουμε από το γάλα, δηλ. το ασβέστιο, ακυρώνεται από την παστερίωση και τη λοιπή επεξεργασία του.
Προτιμείστε το τυρί και το γιαούρτι, ειδικά το φρέσκο γιαούρτι προβάτου ή κατσίκας, που είναι γεμάτο απαραίτητα ένζυμα και προβιοτικά – και βοηθάει και στη χώνεψη.
Ήτανε κάποτε μια Λούτσα, που 'θελε να' ναι Άρτεμις
"Εύγε στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της"
Του ανταποκριτή μας, Λούτσιου Ντάλλα
Από πού προήλθε το όνομα Λούτσα; Κάποιοι που νομίζουν πως τα ξέρουν όλα υποστηρίζουν πως είναι ένα από τα πολλά αρβανίτικα τοπωνύμια που υπάρχουν στην Αττική και πως προέρχεται από την αλβανική λέξη lluca, που σημαίνει λάσπη. Κούνια που τους κούναγε. Οι πανεπιστήμονες αυτοί δε γνωρίζουν προφανώς το πανάρχαιο έθιμο που επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας στη Λούτσα να αφήνουν επίτηδες λακκούβες στους δρόμους και να μη φροντίζουν για την απορροή του βρόχινου νερού, ώστε τα διερχόμενα αυτοκίνητα να κάνουν λούτσα τους πεζούς όποτε βρέχει. Κανείς δε γνωρίζει πώς ξεκίνησε αυτό το έθιμο που χάνεται στα βάθη του χρόνου, όμως το σίγουρο είναι πως οι δημοτικές αρχές της Λούτσας κάνουν ό,τι μπορούν για να το διατηρήσουν και να μη χαθεί όπως τόσα άλλα. Νομίζουμε πως όλοι μας οφείλουμε ένα μεγάλο μπράβο στο Δήμο Σπάτων-Αρτέμιδας για το σεβασμό που δείχνει σε αυτή την πανάρχαια παράδοση και τη σπουδή που δείχνει για τη διατήρησή της
Έτσι προέκυψε, κύριοι, το όνομα της Λούτσας, που κάποιοι κουλτουριάδηδες θέλουν να την κάνουν Αρτέμιδα. Η Λούτσα, κύριοι, θα μείνει Λούτσα, θέλετε δε θέλετε. Όσο υπάρχουν λακκούβες ανοιχτές, όσο τα νερά της βροχής θα λιμνάζουν στους δρόμους, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα
Περισσότερα: Ήτανε κάποτε μια Λούτσα, που 'θελε να' ναι Άρτεμις
Λευτεριά στο Λοβέρδο
“Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα”
Ανδρέας Λοβέρδος, πρώην υπουργός, 2019
Άστραψε και βρόντηξε ο Ανδρέας Λοβέρδος. Μίλησε για συκοφάντηση, για σκευωρία, για άθλιους, για παλιανθρώπους, για ψευδομάρτυρες, για κακοποιούς που τον συκοφαντούν. Και όλα αυτά επειδή θα υποστεί ό,τι πρόκειται να υποστεί ένας απλός πολίτης όταν σε βάρος του υπάρχουν καταγγελίες από κάποιους άλλους πολίτες. Να διερευνηθεί, δηλαδή, η ενοχή του
Δε γνωρίζουμε αν ο Λοβέρδος είναι ένοχος ή αθώος. Ας αφήσουμε τη Δικαιοσύνη να αποφανθεί επ’ αυτού. Επειδή, όμως, ο πρώην υπουργός αποδεικνύεται υπερευαίσθητος, ας θυμηθούμε μία από τις δικές του άθλιες πράξεις από την εποχή που ήταν Υπουργός Υγείας. Όταν κατηγορούσε, συκοφαντούσε και διαπόμπευε δυστυχισμένες και αθώες, όπως αποδείχθηκε αργότερα, γυναίκες. Αναδημοσιεύουμε από mavrioxia.blogspot.com
… Και ο αμετανόητος Λοβέρδος συνέχιζε το άθλιο επικοινωνιακό του παιχνίδι, στο οποίο στήριζε την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Το Μάιο του 2012, λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, έθεσε σε εφαρμογή ένα μισάνθρωπο σχέδιο δίωξης και διαπόμπευσης ανθρώπων δυστυχισμένων.
Αστική φιλανθρωπία
«Το βαθύτερο νόημα της σιχαμερής μπουρζουαζικής φιλανθρωπίας είναι διπλός: Γυρεύει να εξιδανικέψει, να περιβάλλει με το στεφάνι του ανθρωπιστή ,του φιλάνθρωπου του ευεργέτη τους λύκους της πλουτοκρατικής εκμετάλλευσης. Κι ακόμα γυρεύει να ταπεινώσει ψυχικά το προλεταριάτο, να το εξευτελίσει να το ρίξει στο βούρκο του ψυχικού ξεπεσμού και της αδυναμίας, να του δημιουργήσεις συνείδηση δουλική, παρασιτική για να το κρατήσει σε πολιτική και οικονομική καταπίεση και εκμετάλλευση»
Από το μακρινό 1935 και το «Ριζοσπάστη» της εποχής εκείνης, αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο για την αστική φιλανθρωπία. Ένα άρθρο που θα μπορούσε να έχει γραφεί και σήμερα. Θα άλλαζαν μόνο τα ονόματα.
«Η αστική φιλανθρωπία μέθοδος ταπείνωσης και διαφθοράς»
« Η γενική Συνομοσπονδία των Εργατών κάλεσε προ ημερών συνδιάσκεψη για το ζήτημα της ανεργίας, σαν ένα βασικό ζήτημα. Και κάλεσε τους ανθρώπους που καθοδηγούν την κεφαλαιοκρατία, τους πολιτικούς εκπροσώπους της για να ζητήσει απ΄αυτούς και απ’ την τάξη τους ελεημοσύνη για το προλεταριάτο. Και οι εκπρόσωποι των εκμεταλλευτών, γενναιόδωροι και ελεήμονες, καταδέχτηκαν να αποφασίσουν να μαζέψουν εράνους για να θρέψουν τους άνεργους προλετάριους.
50 αποχρώσεις της ανάπτυξης - η εξασφάλιση της σιωπηρής συναίνεσης στη χειρότερη
Σε απλά ελληνικά ο όρος ανάπτυξη αναφέρεται στην αύξηση της πραγματικής παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών σε μία οικονομία με την πάροδο του χρόνου. Κατά σύμβαση, ως μέτρο ή δείκτης της ανάπτυξης ορίζεται ο μακροχρόνιος μέσος ποσοστιαίος ρυθμός αύξησης του πραγματικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.
Οι συντελεστές που η σύνθεση τους δίνει την αναπτυξιακή κατάταξη, σύμφωνα με το επικρατούν μοντέλο, είναι η παραγωγικότητα, η συσσώρευση κεφαλαίου, η αύξηση του πληθυσμού και η τεχνολογική πρόοδος.
Όπως παρατηρούμε, ο άνθρωπος και το περιβάλλον δεν υπάρχουν στα παραπάνω. Το ερώτημα που προκύπτει λοιπόν είναι το αν τελικά η ανάπτυξη είναι μία διαδικασία, μία αντίδραση που λαμβάνει χώρα σε εργαστήρια, απαλλαγμένα από τους εξωτερικούς παράγοντες, μεταξύ των οποίων είναι και ο άνθρωπος και το περιβάλλον. Μόνο ηλίθιοι όμως θα μπορούσαν να σκεφτούν κάτι τέτοιο.
Περισσότερα: 50 αποχρώσεις της ανάπτυξης - η εξασφάλιση της σιωπηρής συναίνεσης στη χειρότερη
Φοβού τους Δαναούς! - ξέρετε εσείς...
(Από την τοπική εφημερίδα Σπάτων-Αρτέμιδας «ΑΙΕΝ ΚΩΦΕΥΕΙΝ»)
Ένα νέο ελπιδοφόρο ρεύμα ενοικιάσεων κατοικιών στα πλαίσια της γνωστής ΈαρΜπίενΜπί, αλλά και άλλων μορφών χρονομίσθωσης, παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στις γραφικές, πευκόφυτες συνοικίες του Πράσινου Λόφου, Γιούργια, Βορινέζας, Αγ.Σεραφείμ, κ.α. περιοχών. Το πολλά υποσχόμενο κύμα νέων ενοικιαστών, τουριστών, κλπ. έχει κάποια πρωτοφανή, ιδιαίτερα, θα λέγαμε, χαρακτηριστικά τα οποία το καθιστούν προνομιούχο σε σχέση με τους τέως κατοίκους των περιοχών αυτών. Είναι ευρέως γνωστό ότι επί σειρά ετών οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν για τις συνεχείς παραβιάσεις των διαδρόμων εναέριας κυκλοφορίας και τα φαινόμενα έντονης ηχορρύπανσης από πλευράς αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλου. Ήταν γεγονός ότι έπρεπε να μπεί ένα τέλος σε αυτήν την έκρρυθμη κατάσταση.
Η Δάφνη
Η Δάφνη που ονειροπολούσε και μετεωριζόταν με τον νου της μεταξύ του ρευστού του Σύμπαντος και του νερού της θάλασσας, κάποια στιγμή αποφάσισε να πατήσει στη γη. Και όχι μόνο να πατήσει αλλά να ριζώσει.
Όσο και να το ήθελε, από τη μία ο έρωτας της για την ελευθερία και το συνεχές κυνήγι πλανητών τε και απλανών, δεν της επέτρεπε να το αποφασίσει και βέβαια ούτε να το υλοποιήσει. Περίμενε κι αυτή ένα θαύμα, όπως περιμένουν όλοι οι άνθρωποι. Οι αδύναμοι και άβουλοι ή απλά ετερόφωτοι άνθρωποι. Η Δάφνη όμως δεν ήταν άνθρωπος. Η Δάφνη ήταν και είναι η Δάφνη, η Νύμφη που χιλιάδες χρόνια τώρα υποφέρει από τη γλυκιά πληγή της Ύπαρξης.
-Τι έχεις Δάφνη; Τη ρωτάνε οι φίλοι της, θεοί, ημίθεοι αλλά και άνθρωποι γιατί η Δάφνη τιμά και ανθρώπους με την παρέα της.
-Ύπαρξη… απαντά με παράπονο και ξεφυσάει γλυκά, τόσο που να σκορπίσει στα ρουθούνια αυτού που την ρώτησε, τη μυρωμένη εκπνοή της. Λες και το κάνει επίτηδες!
Όλοι το ξέρουμε και τη ρωτάμε συνεχώς τη Δάφνη, την ίδια και την ίδια ερώτηση
Θεατρικοί μονόλογοι
Από τη δεκαετία του 1980 και πιο πολύ στα χρόνια μεταξύ 1985 -1990, στις εκλογές ζωντανεύουν οι μνήμες από τις μεγάλες συγκεντρώσεις πολιτικών κομμάτων με το σκηνικό από πλαστικά σημαιάκια και άπειρους χειροκροτητές και τελάληδες των «Δικαίων Αιτημάτων του λαού» για «αλλαγή» ή για «απαλλαγή». Αυτά έχουν πια σχεδόν τελειώσει. Οι πλατείες έπαψαν να γεμίζουν, οι λεωφόροι το ίδιο. Το μόνο απαράλλαχτο είναι ακόμα οι συγκεντρώσεις κλειστού χώρου. Σε θέατρα, σε συναυλιακούς χώρους, σε εκθέσεις, ακόμα και σε διαμερίσματα. Αυτό που έμεινα αναλλοίωτο είναι οι συγκεντρώσεις στον πυρήνα του κυττάρου της κοινωνικής ζωής της ελληνικής κοινωνίας. Του τότε και του σήμερα. Στο κλασικό και κραταιό καφενείο. Συγκεντρώσεις και ομιλίες γίνονται, όπως και τότε, έτσι και τώρα, στον τόπο διεξαγωγής της καθ’ εαυτού πολιτικής ζύμωσης που δεν είναι άλλος, από το κλασικό, παραδοσιακό καφενείο.
Οι τοίχοι των καφενείων ακούνε τα ίδια ψέματα χρόνια τώρα. Οι τοίχοι ξέρουν να ξεχωρίζουν τα ψέματα, γιατί οι τοίχοι πάντα είχαν καλύτερη μνήμη από τους ανθρώπους.
Ο Schiller στο δημαρχείο - μαύρες μέρες που δεν πρέπει να ξεχαστούν
Η ανάρτηση που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση παλιότερης, από το ιστολόγιο Δασαμάρι S.O.S. με τίτλο "O Schiller στο δημαρχείο ή “όποιον βγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος”. Την αναδημοσιεύουμε σήμερα στην Attica Voice ως υπενθύμιση του ελλείμματος δημοκρατίας που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στον δήμο Ραφήνας - Πικερμίου, με την ευχή να σταματήσει αυτή η κατρακύλα εδώ και να μη ξαναζήσοιυμε τα περιστατικά στα οποία οδήγησαν οι αντδημοκρατικές νοοτροπίες μίας εικονικής πλειοψηφίας, προκάλυμμα μίας χυδαίας και αυταρχικής εξουσίας, που υποκρινόταν τη δημοτική διοίκηση και που μαζί με τα υπόλοιπα κακά και όπως ήταν λογικό επόμενο, οδήγησε μαθηματικά και στο δράμα της 23ης Ιουλίου του 2018.
Στο κείμενο του 2015 παρουσιάζεται και αποσαφηνίζεται και ο ορισμός του ενεργού πολίτη, γιατί τελευταία έχει σκοπίμως και για διαφημιστικούς λόγους διαστρεβλωθεί, με τρόπο τέτοιο που ο όρος να χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον εξωνημένο, τον επ' ωφελεία και ala Carte συναινούντα και συμμαχούντα (sic) και σε μία άλλη εκδοχή το ενεργούμενο (ενεργούμενο = υποχείριο)
Περισσότερα: Ο Schiller στο δημαρχείο - μαύρες μέρες που δεν πρέπει να ξεχαστούν
Σελίδα 5 από 29
