Μια σημειολογική φωτογραφία.

Η διαμαρτυρία που οργάνωσε η Ένωση Συλλόγων Γονέων Ραφήνας Πικερμίου την Κυριακή 20/3 πορεύεται δίπλα από τα πετσοκομμένα από τα συνεργεία του Δήμου αρμυρίκια, παράλληλα με την όχθη του Μεγάλου Ρέματος της Ραφήνας αφήνοντας πίσω της ένα τεράστιο εργοτάξιο που στήνεται ανάμεσα από έξι σχολεία με σκοπό να τσιμεντώσει και να εγκιβωτίσει το εν λόγω Ρέμα. Μια λιτανεία για ένα τραγικό έγκλημα που ήρθε ως αποτέλεσμα μιας κακοδιοίκησης, πορεύεται εν μέσω των πληγών ενός τόπου που κακοδιοικείται και τραυματίζεται βάναυσα

Το κεντρικό σύνθημα της πορείας ήταν ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Οι διοργανωτές της πορείας απαίτησαν σε έντονο ύφος, με μία ανακοίνωση που βγήκε σε δεύτερο χρόνο, να μην θιγεί κανένα θέμα από καμία συλλογικότητα που μάχεται για τα παραπάνω θέματα και να υψωθεί μόνο ένα ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, έτσι σαν μία προσευχή που θα εισακουστεί από κάποιο υπέρτατο και φιλεύσπλαχνο ον.

Δεν μπορούμε άραγε να συνειδητοποιήσουμε πως για να πετύχουμε αυτό το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ πρέπει κι εμείς ως πολίτες να κάνουμε κάτι παραπάνω, πέρα από το να διαμαρτυρόμαστε μόνο εκ των υστέρων; Πως πρέπει κάποια στιγμή να ανοίξουμε τα μάτια μας και να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε όσα αποφασίζουν οι άλλοι για εμάς χωρίς εμάς; Και πως για να το πετύχουμε αυτό θα χρειαστεί να συγκρουστούμε με εξουσίες και συμφέροντα;

Γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση το ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ, όπως πολύ εύστοχα έγραψε κάποιος/α, είναι μια φωνή μασκαράδων σε ένα ετεροχρονισμένο αποκριάτικο πάρτυ