Με αφορμή την άφιξη των πρώτων γαλλικών αεροσκαφών Rafale, θυμηθήκαμε το «Άννα, μην κλαις» , σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Το μεθυσμένο ποταμόπλοιο που λέγεται «Ελλάς» οδεύει με καραβανάδες και δεσποτάδες, αμέριμνο αλλά υπερήφανο μέσα στην άγνοιά του, κατευθείαν προς τους καταρράκτες. Ο εφιαλτικός ήχος των κατακρημνιζόμενων νερών καλύπτεται έντεχνα από τα στρατιωτικά εμβατήρια και τις ιερές δοξολογίες. Άξιος καπετάνιος ο Μητσοτάκης ο Β’ και ισάξιοι ύπαρχοι ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Θάνος Πλεύρης. Ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό για ένα λαό που επί διακόσια χρόνια βαυκαλίζεται με ιδεολογήματα. Άννα, κλάψε τώρα. Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα, για να κλάψεις

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα μην κλαις
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά
Άννα μην κλαις
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες
Ο στρατός ξεκινά

Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους και πάλι
Άννα μην κλαις
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
Άννα μην κλαις, εμένα δε με βάζουν στο χέρι

Ο στρατός ξεκινά 
Άννα μην κλαις
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες
Ο στρατός ξεκινά

Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
Άννα μην κλαις
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί

Σαν σήμερα, πριν από 9 χρόνια, στις 10 Δεκεμβρίου 2012, έφευγε από τη ζωή , ίσως ο πιο ιδιαίτερος στιχουργός του ελληνικού τραγουδιού, ο Άλκης Αλκαίος

Ο Βαγγέλης Λιάρος, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, τελείωσε το Γυμνάσιο Πάργας και σπούδασε στη Νομική Σχολή τα χρόνια της δικτατορίας. Συνελήφθη από τη χούντα, εξαιτίας της ενεργούς συμμετοχής του στον αντιδικτατορικό αγώνα. Έμεινε κρατούμενος για πέντε μήνες πρώτα στην Μπουμπουλίνας και μετά στο ΕΑΤ-ΕΣΑ περνώντας φρικτά βασανιστήρια που οι πληγές τους τον συνόδεψαν μέχρι το τέλος της ζωής του, καθώς για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι.

Δεν αγαπούσε τη δημοσιότητα, πολλώ δε μάλλον τις δημόσιες σχέσεις. Δυο-τρεις φωτογραφίες του και μια τηλεοπτική του εμφάνιση είναι όλη κι όλη η δημόσια παρουσία του, τόσο ισχνή ώστε κάποιοι αναρωτιόντουσαν ακόμη και για το αν είναι υπαρκτό πρόσωπο

Η ποίησή του είναι γεμάτη αλληγορίες, ποιητικές εικόνες και πολλαπλές ερμηνείες. Ο λόγος του ακροβατεί ανάμεσα στο κυριολεκτικό και στο υπερρεαλιστικό, κάπου ανάμεσα "Πατησίων και Παραμυθιού γωνία". Όποιος επιχειρήσει να ερμηνεύσει μονοδιάστατα τους στίχους του, είναι βέβαιο πως θα αστοχήσει: “ Όποιες λέξεις κι αν διαλέξεις, τ’ όνειρο το καις”. Όπως έχει πει ο Θάνος Μικρούτσικος, “ο Άλκης Αλκαίος ήταν ένας σπουδαίος ποιητής που παρίστανε τον στιχουργό”. Ένας ποιητής που ζούσε πιο πολύ στο όνειρο γιατί “Ό,τι κερδίζω στ’ όνειρο, το χάνω στη ζωή”

Ο Άλκης Αλκαίος ήταν ένας εντελώς ιδιαίτερος Άνθρωπος, και ίσως οι στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου είναι αυτοί που τον περιγράφουν καλύτερα από όλους

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα 

και ζει με ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα

τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα

και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα 

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του 

κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ'άλλα

γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του 

είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του

μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει

μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ'τον ύπνο του

στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια

πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες

ξέρει αν μπορούσε θα ‘κανε μία απ'τα ίδια

αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες.

Πίνακας της Δώρα Πασαλόγλου “Μαραμπού” 

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος / Στίχοι: Νίκος Καββαδίας / Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ’ είδες;
Στην άμμο πάνω σ’ είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ’ την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα