Για τη δράση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες της Ραφήνας (και όχι μόνο), οι φίλοι της Attica Voice που παίρνουν ενεργά μέρος σε κάθε δράση αλληλεγγύης στην περιοχή, εδώ και χρόνια, έφτιαξαν την αφίσα που δημοσιεύουμε σήμερα. Σας καλούμε να την κοινοποιήσετε, προκειμένου να εξασφαλίσουμε τη μέγιστη συγκέντρωση ειδών που χρειάζονται αυτές οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες.

Σημειώνουμε εδώ πως η στήριξη των προσφύγων δεν εξαντλείται στην παροχή ειδών διαβίωσης, αλλά πρέπει να έχουμε στον νου μας πάντα, το πως θα τους δώσουμε αυτά που χρειάζεται κάθε άνθρωπος για να νιώσει πράγματι καλοδεχούμενος στον τόπο μας. 

Ζούμε σε μία χώρα του «φαίνεσθαι» και τα γεγονότα –και δυστυχώς και οι άνθρωποι-  έχουν υπόσταση μόνο όσο τα φώτα της δημοσιότητας είναι εστιασμένα πάνω τους. Η διαπίστωση αυτή, η οποία κοντεύει να γίνει αξίωμα στην ελληνική καθημερινότητα, ίσχυσε και στην περίπτωση των Ουκρανών προσφύγων που μετά βαΐων, κλάδων και φωτογράφων, έγινε η υποδοχή τους στα μέσα του προηγούμενου Μαρτίου.

Με την υποδοχή, πλήθος επισήμων παρέστησαν για να προβάλλουν «τη συμπάθεια τους προς τον συνάνθρωπο», τον ικέτη, τον εκπατρισμένο. Πέρασαν όμως οι μέρες και ελλείψεις άρχισαν να εμφανίζονται. Ελλείψεις σε είδη τα οποία δεν περιλαμβάνονται στα συνηθισμένα είδη «άμεσης βοήθειας και αλληλεγγύης» στα οποία ανατρέχει ο νους μας, όταν ακούσουμε πως πρόσφυγες βρίσκονται στον τόπο μας και έχουν την ανάγκη της κοινωνίας μας. Οι ελλείψεις αυτές αφορούν σε είδη που έχουν ανάγκη μωρά, παιδιά, εγκυμονούσες γυναίκες και ηλικιωμένοι. Οι ασθενέστερες ομάδες προσφύγων δηλαδή.

Ακόμα και αν η εκκλησία φροντίζει για την καθημερινή διατροφή των ανθρώπων και τους παρέχεται υποτυπώδης στέγη σε κατασκηνώσεις, ανάμεσα στους πρόσφυγες βρίσκονται μωρά και παιδιά που έχουν ανάγκη από βρεφικές και παιδικές τροφές. Υπάρχουν ηλικιωμένοι που έχουν ανάγκη από ζεστά ρούχα για τον φετινό  παρατεταμένο χειμώνα, αλλά και αξιοπρεπή ρούχα για να μπορέσουν να βγουν και να κυκλοφορήσουν χωρίς να τραβάνε τα αδιάκριτα (και συχνά  οικτίροντα) βλέμματα.

Εδώ η κοινωνία μας καλείται να παρέμβει και να βοηθήσει, έστω από το υστέρημα της. Εκείνοι που κανονικά θα έπρεπε να φροντίσουν για τους ανθρώπους αυτούς, έχουν αποφασίσει πως μακαρόνια, ζάχαρη, γάλα εβαπορέ και χαρτί υγείας είναι τα μόνα απαραίτητα. Άντε και μερικά ρούχα που προέρχονται από ξεσκαρτάρισμα της ντουλάπας των συμπονετικών. Ζητείται αλληλεγγύη και όχι συμπόνοια

• Σας καλούμε σε μία συγκέντρωση αγαθών που είναι απαραίτητα για βρέφη (υπάρχουν και εγκυμονούσες γυναίκες στην κατασκήνωση). Ρούχα και για τις εγκυμονούσες. Είδη για την ατομική τους υγιεινή. Για τις μητέρες και τα μωρά.
• Επίσης, βρεφικά γάλατα και πάνες όλων των μεγεθών, από το 1 ως το 7. Επίσης πάνες βρακάκια για μεγαλύτερα παιδιά. Ανοιχτές πάνες, Πάνες βρακάκι, Μωρομάντηλα, Υποσέντονα
• Αφρόλουτρα και σαμπουάν για μωρά, πετσέτες. Βραστήρες για τα μπιμπερό (αν υπάρχουν) καθώς και μπιμπερό
• Παιδικές τροφές (όχι γαλακτοκομικά που χρειάζονται ψυγείο)
• Ειδικές τροφές, για παιδιά που έχουν αλλεργίες (ενδεικτικά μας είπαν οι γυναίκες και αναφέρουμε το σκεύασμα των φωτογραφιών) και μωρά με ιδιαίτερες διατροφικές ανάγκες 

Για τους ηλικιωμένους, ενδύματα, παντόφλες και παπούτσια. Υπάρχει ιατρική και φαρμακευτική μέριμνα, μέχρι στιγμής

Η συγκέντρωση της βοήθειας θα γίνει στη Ραφήνα, στην πλατεία Δημητρακού 8 (απέναντι από τον "Καίσαρα") την Κυριακή 15/5/2022 και ώρες 12:00-14:00  οπότε στο τέλος, θα πάμε να τα παραδώσουμε και να μιλήσουμε με τους ανθρώπους. Η ανθρώπινη συναναστροφή βλέπετε, ούτε αγοράζεται ούτε πουλιέται, ούτε συλλέγεται.

Στην ευτυχή περίπτωση που η προσφορά ξεπεράσει τις τοπικές ανάγκες, υλικό βοήθειας θα κατευθυνθεί προς τους πρόσφυγες που φιλοξενούνται στην Ελευσίνα. Η αλληλεγγύη δεν έχει γεωγραφικούς περιορισμούς ούτε σύνορα

Ο υπουργός της κυβέρνησης Μηταράκης, την Κυριακή 27/2/2022, έδειξε με τον καλύτερο τρόπο την ακαταλληλότητα του για το χαρτοφυλάκιο μετανάστευσης και ασύλου οποιασδήποτε πολιτισμένης χώρας. Όχι μόνο της Ελλάδας που  ανέχεται τέτοιους υπουργούς  λόγω της χαμηλής πολιτισμικής της στάθμης και της απόλυτης διάστασης της από έναν πολιτισμό που διεκδικεί «κληρονομικώ δικαιώματι», δίχως  να τον γνωρίζει, να τον σέβεται και να τον υπηρετεί.

Ευθυγραμμισμένος με τον εξίσου κυνικό πρωθυπουργό του, τον Μητσοτάκη, ο οποίος έχει δώσει αντίστοιχης ποιότητας αποδείξεις για το πως αντιμετωπίζει τους ενδεείς και τους ικέτες, που προσπαθούν να σωθούν από τη λιμοκτονία και τον θάνατο στις χώρες της προέλευσης τους, έκανε μία ακόμα απάνθρωπη δήλωση. Δήλωση αντάξια ενός νεοναζί.

Είπε ο «ευρωπαίος» πολιτικός πως η Ελλάδα και η Ευρώπη πρέπει να επιδείξουν αλληλεγγύη  στους Ουκρανούς πρόσφυγες, γιατί αυτοί είναι «πραγματικοί» πρόσφυγες πολέμου. Διαχώρισε έτσι τους πρόσφυγες κατά τον τρόπο τον οποίο χρησιμοποιεί η ακροδεξιά (στην οποία μάλλον και ανήκει), μη θεωρώντας τους προερχόμενους από την Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, την Υεμένη ή το Πακιστάν, πρόσφυγες. Τους προερχόμενους από χώρες που βομβαρδίζει αμέσως ή εμμέσως  η «πολιτισμένη» Δύση, την οποία δουλοπρεπώς υπηρετεί.

Χαρακτηριστικό της ανοησίας του είναι πως επέμεινε  στη … «θέση» του αυτή. Επανέλαβε και μάλιστα χαρακτήρισε ως ορθή τη μισάνθρωπη και δηλούσα πλήρη άγνοια. δήλωση του μιλώντας στη Βουλή.

Ο Μηταράκης υποστήριξε ότι ορθώς χαρακτήρισε τους πρόσφυγες από την Ουκρανία «πραγματικούς».  Επιχείρημα του ήταν πως «οι άνθρωποι αυτοί έρχονται ευθεία από τη χώρα που κινδυνεύουνε… ».

Η πλήρης δήλωση του στη Βουλή (βλ. και βίντεο παραπάνω) ήταν:

 «Πράγματι προσερχόμενος την Κυριακή από το Συμβούλιο των Υπουργών στις Βρυξέλλες, είπα ότι η Ευρώπη και η Ελλάδα πρέπει να δείξει έμπρακτη αλληλεγγύη στους πρόσφυγες από την Ουκρανία, τους οποίους ορθά χαρακτήρισα πραγματικούς πρόσφυγες. Η Ουκρανία συνορεύει με την ΕΕ, η χώρα έχει δεχθεί παράνομη εισβολή και οι άνθρωποι αυτοί έρχονται ευθεία από τη χώρα που κινδυνεύουνε… »

Δηλαδή η Συρία, το Αφγανιστάν, η Λιβύη, η Υεμένη  έχουν δεχτεί «νόμιμες» εισβολές και οι πρόσφυγες τους δεν κινδυνεύουν ή το Πακιστάν ή η Λιβύη δεν ζούνε τις μακροχρόνιες επιπτώσεις, μεταξύ των οποίων και ο λιμός, από επεμβάσεις δυτικών.

Ο άνθρωπος αυτός, προφανώς δεν έχει ακούσει ποτέ για τον Ικέσιο Δία (ούτε βέβαια τον Ξένιο που είναι και πιο γνωστός) και την ιερότητα του προσώπου που τον επικαλείται μέσω της ικεσίας, το έλεος. Ούτε το αγάπα τον πλησίον σου γνωρίζει ούτε τις διδαχές της ορθόδοξης θρησκείας του, ακόμα και αν δεν καταλαβαίνει την υποχρέωση του ως άνθρωπος, απέναντι στην ανάγκη του συνανθρώπου του.

Η κυβέρνηση του ακόμα πιο αναίσθητου –κι από τους υπουργούς του ακόμα- Μητσοτάκη, σίγουρα δεν διαθέτει κανένα στέλεχος για το ευαίσθητο υπουργείο. Το μόνο καλό που έκανε (ή μάλλον δεν έκανε) είναι που δεν έβαλε στο συγκεκριμένο υπουργείο τον Βορίδη, τον Σπύρο –γνωστό και ως Άδωνι- Γεωργιάδη ή τον Πλεύρη. Μάλλον θεώρησε τον κυνικό Μηταράκη ως το πιο ευαίσθητο και κατάλληλο πρόσωπο για τον ρόλο του υπουργού. Η λέξη ρόλος δεν χρησιμοποιείται εδώ  από λάθος. Η θέση του υπουργού συνεπάγεται ευθύνη, γνώση και ανταπόκριση στις κοινωνικές ανάγκες. Εδώ όμως πρόκειται για ρόλο, λες και πρόκειται για ηθοποιό ταινίας όπου όλα είναι ένα σενάριο και θα σταματήσουν να  υπάρχουν και να εξελίσσονται,  όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους της ταινίας. Προφανώς το ίδιο ισχύει για όλους τους υπουργούς του Μητσοτάκη, κυρίως δε για τον ίδιο.

Τον κυνισμό και τη βαρβαρότητα  του υπουργού και της δήλωσης του ήρθε να τονίσει με τα μελανότερα χρώματα η πραγματικότητα, λίγες ώρες πριν τη δεύτερη δήλωση του, σε ένα θλιβερό πρωθύστερο σχήμα.

Η δεύτερη δήλωση του Μηταράκη (περί της επιμονής του) έγινε λίγες μόλις ώρες αφότου έγινε γνωστό ότι έξι ακόμη πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους στο Αιγαίο, με τα άψυχα σώματά τους να ξεβράζονται στην ακτή.

Κατάπτυστος κυνισμός, κατάπτυστες δηλώσεις κατάπτυστων υπουργών.

Απάνθρωπες πολιτικές και  σκληρές εικόνες της Ελλάδας του Μητσοτάκη 2022

Ο Eric Cantona είναι ίσως ένας από τους τελευταίους ποδοσφαιριστές που υπηρέτησαν την παλιά σχολή του ποδοσφαίρου. Αυτή την πλευρά που πέρα και πάνω από οικονομικούς και καριερίστικους υπολογισμούς, έβαζε την αγάπη για το άθλημα και το πάθος για τη διάκριση. Ο Cantona πρόσφερε θέαμα και πάθος, αν και πολλές φορές έκανε κακό στην καριέρα του από τον εκρηκτικό παρορμητισμό του, όπως συνέβη στην περίπτωση που ανέβηκε στις εξέδρες του γηπέδου και χτύπησε έναν ρατσιστή φίλαθλο που τον έβριζε. Είναι αλήθεια πως ήταν παρορμητικός,απρόβλεπτος και ασυμβίβαστος. Κάποιοι τον αποκάλεσαν κακό παιδί, κάποιοι άλλοι τρομερό παιδί.  Οι οπαδοί της Manchester United όμως, τον αποκαλούν ακόμη και σήμερα βασιλιά. Γιατί ο βασιλιάς Eric ήταν αυτός που συνέβαλε όσο κανένας άλλος στην αναγέννηση της Manchester τη δεκαετία του ’90 και ένας από τους πιο μεγάλους παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα του μεγάλου συλλόγου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι οπαδοί της Manchester, σε μεγάλη ψηφοφορία, τον ανέδειξαν ως τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που αγωνίστηκε ποτέ με τα χρώματα του συλλόγου τους, βάζοντάς τον πάνω και από τους Βobby Charlton και George Best

Ο Cantona όμως, ήταν ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Ακολουθώντας τους ρυθμούς της καρδιάς του, σε αντίθεση με τις σύγχρονες μηχανές παραγωγής χρήματος τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο, αποσύρθηκε νωρίς από την ενεργό δράση γιατί, όπως δήλωσε αρκετά χρόνια αργότερα: "Αγαπούσα το παιχνίδι αλλά δεν είχα πλέον τη διάθεση και το πάθος να πηγαίνω νωρίς για ύπνο, να μη βγαίνω με τους φίλους μου, να μην πίνω όσο θέλω και να μην κάνω όλα τα υπόλοιπα πράγματα που μου αρέσει να κάνω σ’ αυτή τη ζωή".

Ο Cantona είχε δει πως το ποδόσφαιρο, από παιχνίδι, είχε εξελιχθεί σε μια τεράστια μπίζνα. Και δεν είχε καμία όρεξη να γίνει μέρος αυτής. Την πλούσια ενεργητικότητά του, θα τη διοχέτευε αλλού. Και πράγματι, ανέπτυξε πλούσια καλλιτεχνική, πολιτική και φιλανθρωπική στάση. Τον Οκτώβριο του 2018, σε ένα κείμενό του στο The Player’ς Tribune τοποθετήθηκε με ένα μοναδικό τρόπο πάνω στο θέμα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, εξιστορώντας την πορεία της δικής του οικογένειας. Εκεί, μίλησε για την ιστορία του παππού του που, μαζί με άλλους 100.000 Ισπανούς του Δημοκρατικού Στρατού, κυνηγημένους από τον νικητή του Ισπανικού Εμφύλιου και μετέπειτα δικτάτορα της Ισπανίας για σαράντα χρόνια Φράνκο, βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στη Γαλλία, η οποία τους υποδέχτηκε και τους υιοθέτησε. Και αναρωτήθηκε τι θα είχε συμβεί αν η Γαλλία έιχε κλείσει τα σύνορα γι αυτούς, όπως κάνουν τώρα οι ευρωπαϊκές χώρες στους σύγχρονους πρόσφυγες

Παράλληλα, ασχολήθηκε με την υποκριτική. Το 2009 μάλιστα, πρωταγωνίστησε στην ταινία "Looking for Eric" του ταγμένου στο κοινωνικό σινεμά Κen Loach. Στην ταινία αυτή, ο Cantona υποδύεται τον εαυτό του, ο οποίος με ένα σκηνοθετικό εύρημα εμφανίζεται στη ζωή ενός ανθρώπου που τον έχει ίνδαλμα και του οποίου η ζωή έχει πάρει την κατηφόρα. Εκεί, ο Cantona, σε ρόλο πνεύματος παραδίδει στον ήρωα της ταινίας μαθήματα ζωής

Δε θα μπορούσε λοιπόν ο Eric Cantona να μην τοποθετηθεί πάνω στην ανάληψη του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το Κατάρ. Και αυτό το έκανε από πολύς νωρίς, σπάζοντας την ομερτά που έχει εξαπλωθεί εδώ και δεκαετίες στο χώρο του ποδοσφαίρου. Μια ομερτά που κηρύσσει υποκριτικά τo “No politica” , εννοώντας όμως ως politica μόνο την πολιτική που απειλεί τα κέρδη των αφεντικών του ποδοσφαίρου. Και τα αφεντικά του ποδοσφαίρου είχαν αποφασίσει για τους δικούς τους λόγους να δώσουν στο Κατάρ τη διοργάνωση του Μουντιάλ του 2022

Ενώ όλοι υποψιάζονται τη μέθοδο με την οποία το Κατάρ κατόρθωσε να εξασφαλίσει τη διοργάνωση των αγώνων, μόνο ο Eric Cantona τόλμησε, από το 2014 ήδη, να τοποθετηθεί πάνω στο θέμα αυτό.

«Όταν ανατέθηκε το Μουντιάλ το 1994 στις Ηνωμένες Πολιτείες, όλοι λέγανε πως δίνεται μια ευκαιρία για την ανάπτυξη του αθλήματος στη Βόρεια Αμερική και μπορεί να είχαν δίκιο. Στο Κατάρ, όμως, γιατί δόθηκε η διοργάνωση; Η μόνη λογική εξήγηση είναι επειδή έχει μεγάλο πλούτο … Το Κατάρ είναι μια πλούσια χώρα και αγόρασε ένα Μουντιάλ. Αυτό συνέβη και είναι πολύ μεγάλο λάθος, καθώς οι κλιματολογικές συνθήκες μόνο για ποδόσφαιρο δεν είναι».

Σύμφωνα με τον Guardian, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2020, περισσότεροι από 6.500 μετανάστες-εργάτες είχαν χάσει τη ζωή τους στο Κατάρ από το 2010, όταν και ανατέθηκε στη χώρα το Μουντιάλ. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν μεταναστεύσει στο Κατάρ από φτωχότερες γειτονικές χώρες, δουλεύοντας για την ανέγερση των εγκαταστάσεων που θα φιλοξενούσαν τους αγώνες ποδοσφαίρου κάτω από απάνθρωπες συνθήκες. Σύμφωνα μάλιστα με το γερμανικό δίκτυο ZDF, το νούμερο αυτό μπορεί να αγγίζει σήμερα ακόμη και τους 15.000.  

Μιλώντας στην Daily Mail, o Eric Cantona μίλησε και γι αυτό : «Για να πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει καθόλου αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο. Δεν είναι πραγματικό Μουντιάλ για εμένα. Το Κατάρ δεν είναι ποδοσφαιρική χώρα. Δεν είμαι εναντίον της ιδέας να φιλοξενηθεί η διοργάνωση σε μια χώρα που μπορεί να προωθηθεί και να αναπτυχθεί το ποδόσφαιρο, όπως συνέβη σε προηγούμενες δεκαετίες με τις ΗΠΑ και με τη Νότια Αφρική. Όμως στο Κατάρ δεν υπάρχει τίποτα, μόνο το χρήμα. Όλα γίνονται για το χρήμα και μόνο για αυτό. Ο τρόπος που συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται στους ανθρώπους που συμμετείχαν στην κατασκευή των γηπέδων είναι φρικτός. Τόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν. Χιλιάδες. Και εμείς θα πάμε να γιορτάσουμε το Παγκόσμιο Κύπελλο; Λυπάμαι αλλά εγώ δεν θα το παρακολουθήσω. Καταλαβαίνω ότι το ποδόσφαιρο είναι και μπίζνες, αλλά πιστεύω ότι στο συγκεκριμένο μέρος δεν θα έπρεπε να δοθεί αυτή η ευκαιρία».

Εμείς για επίλογο, επιλέξαμε να σας παρουσιάσουμε μερικές από τις πιο μαγικές στιγμές του Eric Cantona όταν έπαιζε ποδόσφαιρο. Και ήταν πολλές αυτές. Αλλά και τον μαγικό επίλογο του κειμένου του στο The Player’ς Tribune.

«Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να κάνω την ίδια απλή ερώτηση σε όσους διευθύνουν το παγκόσμιο παιχνίδι – τους ποδοσφαιριστές, τους πράκτορες, τους χορηγούς και τις επιτροπές.…

Τι είναι το ποδόσφαιρο αν δεν είναι ελευθερία;

Τι είναι η ζωή αν δεν είναι ελευθερία;

Ποιο είναι το νόημα της ζωής;

Νομίζω ότι μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε περισσότερα για την ανθρωπότητα.

Τώρα ξέρετε την ιστορία μου. Προέρχομαι από οικογένεια μεταναστών, ανταρτών, στρατιωτών και εργατών. Όταν ήμουν παιδί δεν είχαμε πολλά, αλλά για μένα η αλήθεια της ζωής είναι ότι μπορούμε να βρούμε την ικανοποίηση  στις μικρές στιγμές.

Ίσως ένα απλό πικνίκ με την οικογένειά μας. Τρία ζευγάρια κάλτσες τυλιγμένα σε μια μπάλα και δεμένα με ένα κορδόνι παπουτσιού. Να παίζουμε ποδόσφαιρο στον ήλιο. Μετά να ξαπλώνουμε στο γρασίδι. Να θαυμάζουμε τα πάντα και το τίποτα.

Όταν έφυγα από το ποδόσφαιρο όταν ήμουν 30 ετών, ξέρετε τι έκανα; Ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα. Πήγα να ζήσω στην πόλη από την οποία έπρεπε να φύγουν οι παππούδες μου το 1939. Πήγα να ζήσω στη Βαρκελώνη»

Κάποτε, όταν η Ιστορία ισορροπήσει, είναι βέβαιο πως θα αναδειχθούν και θα αποδοθούν οι τεράστιες ευθύνες των χωρών της Δύσης για την ανθρωπιστική κρίση που βιώνει όλη η περιοχή του πλανήτη από τη Συρία μέχρι το Αφγανιστάν. Μια Δύση, που όχι μόνο ευθύνεται για τη διάλυση ολόκληρων κρατών, το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων κα τον ξεσπιτωμό πολύ περισσότερων, αλλά από την άλλη μιλά και παραπονιέται για προσφυγική κρίση παίζοντας αυτή το ρόλο του θύματος, αντί για τα πραγματικά θύματα, τους πρόσφυγες. Και είναι επίσης βέβαιο πως μία από τις χώρες που θα αναφέρει η Ιστορία με μελανά χρώματα για την απάνθρωπη - και κόντρα στους κανόνες του διεθνούς Δικαίου - συμπεριφορά της απέναντι στους πρόσφυγες, θα είναι και η δική μας χώρα.

Η Ελλάδα συστηματικά και μεθοδικά εκφασίζεται. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Έχει ξεκινήσει εδώ και τρεις τουλάχιστον δεκαετίες. Οι διαδηλώσεις για την υποχρεωτική αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες με υποκινητή την Εκκλησία αλλά και οι διαδηλώσεις για το Μακεδονικό με συνδιοργανωτή πάλι την Εκκλησία, αποτέλεσαν το πεδίο γέννησης ενός ξεχασμένου φασιστικού και ρατσιστικού λόγου και έστρωσαν το έδαφος για το θέριεμα της Χρυσής Αυγής

Η Χρυσή Αυγή μπορεί προσωρινά να φαίνεται πως τέθηκε στο περιθώριο, όμως ο δηλητηριώδης λόγος της εξακολουθεί να διατρέχει μεγάλα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, κάτι που φαίνεται σε κάθε ευκαιρία. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι ο καθρέφτης και ο τροφοδότης αυτού του οπισθοδρομικού τμήματος της κοινωνίας και με την απαράδεκτη στάση της απέναντι στους πρόσφυγες, μόνο ντροπή προκαλεί σε κάθε πολίτη αυτού του τόπου που δεν θέλει να ζει στο Μεσαίωνα του Μίσους

Και εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ακόμη μια φορά την απαράδεκτη στάση της Εκκλησίας της υποτιθέμενης Αγάπης, που αποδεικνύει πως το μόνο που την ενδιαφέρει πραγματικά είναι να δουλεύουν τα μαγαζιά της και τίποτε άλλο. Καμία αγάπη για το συνάνθρωπο (ειδικά αν είναι ξένος), καμία πράξη αλληλεγγύης, κανένας σεβασμός απέναντι στη διδασκαλία του - πραγματικού ή υποτιθέμενου - ιδρυτή της

Από την Εφημερίδα των Συντακτών  μάθαμε πως μία από τις πολλές ντροπές που έχουν μαζευτεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, έγινε ταινία μικρού μήκους και προβάλλεται στο 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας που πραγματοποιείται από 23 έως 28 του τρέχοντος μήνα. Πρόκειται για «Το τείχος της ντροπής», μια ταινία ντοκιμαντέρ του Μιχάλη Κατσούρη.

Αφορμή για την ταινία του Μιχάλη Κατσούρη αποτέλεσε η βίαιη επίθεση Ελλήνων κατοίκων του νησιού εναντίον των συγκεντρωμένων προσφύγων στην κεντρική πλατεία της Μυτιλήνης το 2018. Δυστυχώς, τα έκτροπα δε σταμάτησαν και ακολούθησαν μπλόκα, πολιτοφυλακές, βίαιες επιθέσεις εναντίων μελών ΜΚΟ, οι ντροπιαστικές για το ανθρώπινο είδος σκηνές στο λιμανάκι της Θέρμης κλπ

«Όταν πριν από δύο χρόνια ξεκινούσαμε να αναζητούμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο πογκρόμ της πλατείας Σαπφούς το 2018, δε φανταζόμασταν τη ζοφερή συνέχεια. Συζητώντας τότε με τον καθηγητή και Πρόεδρο του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου Μιχάλη Ψημίτη, ο οποίος ουσιαστικά μας έδωσε και τον τίτλο της μικρού μήκους ταινίας μας, αντιληφθήκαμε αυτό που όλοι γνωρίζαμε, πως δηλαδή κάτω από το υπέροχο μιντιακό πέπλο του «νησιού της αλληλεγγύης» κρυβόταν ένα σκοτεινό τέρας. Ένα τέρας που ποτέ δεν κοιμάται και έτσι ξέσπασε ξανά στις 22 Απριλίου του 2018, ρίχνοντας το «Τείχος της Ντροπής», ξεσκεπάζοντας τις παθογένειες της μικρής κοινωνίας του νησιού μας», σημειώνει η δημοσιογράφος Νατάσα Παπανικολάου.

Και για να μην ξεχνάμε, ας δούμε λίγες από τις, ντροπιαστικές για την ανθρωπότητα, στιγμές από την "υποδοχή" προσφύγων στο λιμανάκι της Θέρμης από τους Έλληνες κατοίκους του νησιού της Λέσβου. Αυτούς που μπορεί να είναι απόγονοι προσφύγων και μπορεί να παριστάνουν τους χριστιανούς