Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 ο 37χρονος ειδικός φρουρός,  (είδος αστυνομικού και ίσως το πιο υποβαθμισμένο από το ίδιο το σύστημα) Επαμεινώνδας Κορκονέας, σήκωσε το όπλο του, σημάδεψε, πυροβόλησε και σκότωσε στα Εξάρχεια τον 15χρονο μαθητή Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο.

Την επομένη ξέσπασε ένα κύμα αγανάκτησης πανελλαδικής εμβέλειας, με τους νέους και τους εφήβους να πρωτοστατούν και που οδήγησε σε πρωτοφανούς έντασης ταραχές, κυρίως στη Αθήνα.

Επρόκειτο για τις «χειρότερες ταραχές από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974», σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή.

Το αιματηρό περιστατικό και τα επακόλουθά του έλαβαν διεθνείς διαστάσεις και σε πολλές μεγαλουπόλεις του κόσμου διοργανώθηκαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης και συμπαράστασης.

Αφού εκτονώθηκε το κύμα οργής, τα πράγματα επανήλθαν στη συνηθισμένη τους κατάσταση, η οποία οδήγησε μετά από 5 χρόνια στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον παρακρατικό, εκτελεστικό βραχίονα αυτή τη φορά. Ο επίσημος κρατικός βραχίονας απλά ήταν μάρτυρας στη δολοφονία, χωρίς φυσικά να κάνει τίποτα για την εμποδίσει. Ο δε συλληφθείς δολοφόνος Ρουπακιάς, κατά τη σύλληψη του, είπε στα όργανα του επίσημου εκτελεστικού βραχίονα: «Δικός σας είμαι!». Αγνοούσε ο αδαής δολοφόνος πως οι εκτελεστικοί βραχίονες συναντιούνται μόνο όταν το διατάξει ο μεγάλος αρχηγός τους.

Ο δολοφόνος Κορκονέας έχει αποφυλάκιστεί και σήμερα κυκλοφορεί ελεύθερος

Επετειακό αφιέρωμα από την Attica Voice, το ντιοκιμαντέρ "Εξέγερση Δεκέμβρης 2008: Μόνος σου θα πας πιο γρήγορα, μαζί θα πάμε πιο μακριά"

Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε από την Κλεμ, μία Γαλλίδα αγωνίστρια του αντιεξουσιαστικού χώρου, που έμενε εκείνον τον καιρό στην Αθήνα, στην κατάληψη της Πατησίων και Σκαραμαγκά, η οποία εκκενώθηκε βίαια μαζί με την κατάληψη της βίλλας Αμαλία, το 2013. Τον ίδιο καιρό δυστυχώς, έφυγε ξαφνικά από τη ζωή και η Κλεμ, αφήνοντας την ταινία λίγο πριν από την τελική μορφή που θα ήθελε να της δώσει. (πληροφορίες από το κανάλι του Perseus999 στο Youtube)

"Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού"    Μάνος Χατζιδάκις

Δε μπορεί, κάτι θα του είπε, έτσι στα καλά καθούμενα ο άλλος τράβηξε πιστόλι; … Σίγουρα πήγαινε γυρεύοντας και αυτός , δε θα ήταν δα και το καλύτερο παιδί … Και δε μου λες, τι δουλειά είχε βραδιάτικα στα Εξάρχεια δεκαπέντε χρονών παιδί; … Και σε τελική ανάλυση, αν απλά δεν άρεσαν στον αστυνομικό τα μούτρα του όπως μου λες, δε θα έφταιγε ο αστυνομικός, τα μούτρα του παιδιού θα έφταιγαν …

Όσο συνέχιζε ο κυρ-Παντελής, τόσο περισσότερο παράλογη και αδιέξοδη γινόταν η συζήτηση. Ο κυρ-Παντελής είχε τη δουλίτσα του – αυτή την όποια κακοπληρωμένη δουλειά. Είχε το σπιτάκι του – αυτό για το οποίο πλήρωνε δάνεια και φόρους, πολλές φορές καθυστερημένα και με πολλές στερήσεις. Παρόλα αυτά, ο κυρ-Παντελής ήταν ικανοποιημένος. Είχε συνηθίσει να μην περιμένει από τη ζωή τίποτε περισσότερο. Τα άλλα, τα παραπάνω, το είχε αποδεχτεί ο κυρ-Παντελής πως ήταν για τους άλλους, τους μεγάλους. Αυτός ήταν ένας απλός και ήσυχος άνθρωπος. Αυτά τα λίγα που είχε, του έφταναν. Αυτά και η ησυχία του. Τίποτε περισσότερο δεν τον τρόμαζε, από το να μπλέξει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί κάποιοι περίεργοι φώναζαν και διαμαρτύρονταν. Ας κάτσουν να δουλέψουν, συνήθιζε να λέει. Αν είναι άξιοι θα τα καταφέρουν. Για τους υπόλοιπους, που δεν θα τα καταφέρουν, δε νοιαζόταν ο κυρ-Παντελής. Ήταν άξιοι της μοίρας τους. Ο ίδιος ήταν σίγουρος για την καπατσοσύνη του και πως καμία αναποδιά δε θα συνέβαινε σε αυτόν

Ο κυρ-Παντελής δεν είναι μόνος του σ’ αυτόν τον κόσμο. Σαν κι αυτόν υπάρχουν πολλοί, οι περισσότεροι. Είναι οι παροιμιώδεις μέσοι ανθρωπάκοι του Βολφ Μπίρμαν, που συνηθίζουν την κάθε βρωμιά αρκεί να έχουν γεμάτο το ντορβά. Είναι οι αυτόδουλοι του Κώστα Βάρναλη που έχουν παραδώσει αμαχητί την ελευθερία τους και τα όνειρά τους ως αντάλλαγμα μιας ήσυχης ζωής, μακριά από μπελάδες. Είναι τα Ανθρωπάκια του Βίλχελμ Ράιχ που φθονούν όποιον σηκώνει κεφάλι γιατί τους θυμίζει τη δική τους ανεπάρκεια αλλά παράλληλα δεν έχουν και κανέναν ενδοιασμό να τον ανακηρύξουν σε ήρωα και να τον επευφημήσουν αν αυτός επικρατήσει. Πάντα με το νικητή τα Ανθρωπάκια. Αρκεί μόνο να παίρνουν κάτι από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι της καλοπέρασης των μεγάλων.