Ποιος αγοράζει παλιά και σκάρτα σήμερα; Και αν τα αγοράζει για να τα μεταπωλήσει, που θα βρει θύμα για να τα αγοράσει;  Σε τι επενδύει ο «έμπορος» για να πουλήσει την πραμάτια του παλαιοπωλείου ή της χωματερής του;

Η εφαρμοσμένη πολιτική σήμερα δεν έχει σχέση με την πολιτική όπως την όρισαν οι πρώτοι εμπνευστές της. Σήμερα η πολιτική έχει υποβαθμιστεί  σε σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται από τους εκάστοτε διαχειριστές και μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, για να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος, τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Έτσι η πολιτική σήμερα διάγει την ταπεινότερη περίοδο της. Η κοινωνία, το περιβάλλον, ο άνθρωπος και άλλες θεμελιώδεις έννοιες έχουν εξοβελιστεί.

Η πολιτική στην Ελλάδα δεν αναφέρεται πια σε ιδεολογικά συστήματα και την εφαρμογή τους αφού η ένταξη της χώρας μας «στη Δύση» με όποια έννοια κι αν τη δει κανείς, δεν αφήνει περιθώρια για έναν διαφορετικό ορισμό και μία διαφορετική ποιότητα της πολιτικής που ορίζει τις ζωές μας. Έχουμε εξοβελίσει την αυτοδιάθεση μας και έχουμε επιλέξει την εξάρτηση από τις μεγάλους παίκτες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τις υπερεθνικές συμμαχίες και ο ρόλος μας ορίζεται σαν ένας από τους τελευταίους τροχούς της μεγάλης ευρωπαϊκής άμαξας. Με αυτή την φοβική και υποτιμητική για κάθε άνθρωπο επί γης αντίληψη, πορευόμαστε και φαντάζει αδύνατο το να επιδιώξουμε σύντομα κάτι καινούργιο, κάτι αληθινά προοδευτικό για το μέλλον μας. Αυτό σε ό,τι αφορά στη «μεγάλη εικόνα»

Η αντανάκλαση αυτής της ζοφερής «μεγάλης εικόνας» στην καθημερινότητα μας είναι η αδράνεια, η παράλυση  μας απέναντι σε κάθε εξουσία. Η καλύτερη απόδοση της εικόνας του νεοέλληνα ψηφοφόρου είναι η εικόνα του Χατζηαβάτη, του αντιήρωα του θεάτρου σκιών.  Εκείνου που παραμένει  δέσμιος του πασά και προσδεμένος στο παρελθόν το οποίο υπηρετεί τυφλά, ενώ την ίδια εποχή, είναι ανίκανος να κατανοήσει το παρόν. Μπορεί ο νεοέλληνας ψηφοφόρος να διαλαλεί προς πάσα κατεύθυνση ότι «οι πολιτικοί συνολικά είναι ανίκανοι να λύσουν τα προβλήματα» αλλά αυτούς εγκρίνει δια της ψήφου του  να διαχειριστούν την τύχη του. Να είναι άραγε ο φόβος για το καινούργιο; Να είναι άραγε η ατολμία απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα; Ναι. Είναι και αυτά αλλά η πολιτική εμπειρία όπως κατεγράφη τα 200 τελευταία χρόνια, μας δείχνει πως πάνω απ’ όλα βρίσκεται το μικρό, το ελάχιστο ατομικό συμφέρον του καθενός. Δεν έχει υπάρξει εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα (ακόμα και σε εποχές μεγάλων κρίσεων και ισχυρότατων κοινωνικών πιέσεων) που το προσωπικό συμφέρον δεν αλλοίωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, πάντα προς όφελος κάποιου «Καλοχαιρέτα», κάποιου «Μαυρογιαλούρου» ή του όποιου  «βλαχοδημάρχου». Είναι μία από τις αποδείξεις πως τελικά η ψήφος είναι το πιο εμπορεύσιμο είδος στη χώρα μας. Στις δε καταχρηστικά αποκαλούμενες «αυτοδιοικητικές εκλογές» δεν μπορούμε να μιλάμε για σύμπτωμα αλλά για καθολική ασθένεια. Η εξαγορά ψήφων είναι κανόνας και φυσικά δεν πραγματοποιείται μόνο με χρηματικό αντάλλαγμα.

Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της τοπικής «αυτοδιοίκησης» εκτός του ότι τους χαρακτηρίζει η εικόνα και η ουσία των νεοκοτζαμπάσηδων, είναι ανίκανοι να αντέξουν σε σοβαρή πολιτική, δημόσια κριτική. Είτε λόγω μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας (κραυγαλέα η έλλειψη της δεύτερης) αλλά και γιατί είναι -σχεδόν αταβιστικά- συντηρητικοί. Διατείνονται πως «χτίζουν»  μια κοινωνία -τοπική, εθνική, ευρωπαϊκή- αγνοώντας το πώς γίνεται αυτό. Αγνοούν μεθόδους και υλικά για το χτίσιμό της. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ακούμε από πουθενά μια πρόταση σύγχρονη, υλοποιήσιμη και ικανή να μας βγάλει από το αδιέξοδο των δύο ή τριών υποψηφίων που όμως είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους.

Ακόμα και αν δεχτούμε πως όλοι όσοι κατέχουν εξουσία θεωρούν ότι «έπιασαν την κουτάλα» κι έχουν στήσει φαγοπότι αδιαφορώντας για την εξεύρεση λύσεων, δεν γίνεται κατανοητή η αφοσίωση των ψηφοφόρων σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Εκτός αν όλοι πια συμμετέχουν στο πάρτι κατά τη δυνατότητα που τους παρέχει ο «αρχηγός». Και φυσικά αυτή η δυνατότητα δίνεται σε αντάλλαγμα άλλων υπηρεσιών προς τον αρχηγό, όπως η ψηφοσυλλογή δια του επηρεασμού κοινωνικών ή άλλων ομάδων. Πρόκειται για μία άρρωστη κατάσταση που καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή πολιτική, τις ιδέες, την κοινωνική πρόοδο και τον αγώνα για βελτίωση της ζωής του συνόλου.

Όλη αυτή η άρρωστη κατάσταση προϋποθέτει (αλλά και το δημιουργεί) ένα υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται, το οποίο καλείται  συντηρητισμός. Αυτό το υπόβαθρο κρατά την κοινωνία μακριά από τα τεκταινόμενα τα οποία τα αφήνει στα χέρια των προβαλλόμενων ως «έμπειροι και ειδικοί» για να τα διαχειριστούν. Σε σχηματική απόδοση, πρόκειται για το φίδι που τρώει την ουρά του. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν θα σπάσει, τουλάχιστον όσο προβάλλονται όλοι οι εγνωσμένα σάπιοι ως «σωτήρες» ή «εμπνευσμένοι σωτήρες». Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία μόνο. Υπάρχουν πολλοί νέοι στην ηλικία που οι εγκέφαλοι τους ζουν σε παλαιότερα χρόνια και με ακόμα πιο απηρχαιωμένες αντιλήψεις. Δεν είναι σπάνιοι αυτοί. Είναι οι «γόνοι» και οι «φερέλπιδες» που προβάλλει το σύστημα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στο προεκλογικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται στους δήμους της χώρας, θα δούμε πλήθος  από αυτά τα «εξωτικά πτηνά». Άλλωστε όλοι αυτοί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν την καριέρα τους και το σύστημα τους τους δείχνει τους δήμους  ως  το πρώτο πρόσφορο βήμα για την κατάκτηση του κόσμου. Οι πιο «διαπλεκόμενοι» εξ αυτών ξεκινούν από πιο ψηλά, όπως από τη διοίκηση οργανισμών ή ακόμα και το κοινοβούλιο.

Δεν είναι τυχαίο το ότι στην Ελλάδα οι δήμοι θεωρούνται «Άντρα διαφθοράς». Οι θεωρητικά πιο δημοκρατικοί θεσμοί, λόγω της εγγύτητας της κάθε τοπικής κοινωνίας με την αιρετή διοίκηση, έχουν καταλήξει να είναι οι πιο αντιδημοκρατικοί και οι πιο υποβαθμισμένοι.

Όσο δεν τηρούνται οι κανόνες της δημοκρατίας με χειραγωγούμενα σώματα και όργανα και παραβιάζονται η διαφάνεια και η αξιοκρατία, τα φαινόμενα της υποβάθμισης θα αυξηθούν και θα κλιμακωθούν περαιτέρω. Η λύση αναζητείται ως συνήθως στον «λαό» αλλά πάντα ξεχνάμε πως αυτός ο «λαός» είναι που επέλεξε το να ζει μέσα στο πολιτικό σκοτάδι και τη διαφθορά, αφού έμαθε να θεωρεί πως μόνο έτσι θα εξυπηρετήσει και τα δικά του μικρά, ατομικά συμφέροντα.

Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στο σκοτάδι που διαλέξαμε (και εκλέξαμε)….

*Η αφορμή για την παρούσα ανάρτηση δόθηκε από την ανάγνωση διαφόρων τοπικών "μέσων" και εφημερίδων εθνικής κυκλοφορίας στις 8 και 9 Ιανουαρίου 2023