Ποιος αγοράζει παλιά και σκάρτα σήμερα; Και αν τα αγοράζει για να τα μεταπωλήσει, που θα βρει θύμα για να τα αγοράσει;  Σε τι επενδύει ο «έμπορος» για να πουλήσει την πραμάτια του παλαιοπωλείου ή της χωματερής του;

Η εφαρμοσμένη πολιτική σήμερα δεν έχει σχέση με την πολιτική όπως την όρισαν οι πρώτοι εμπνευστές της. Σήμερα η πολιτική έχει υποβαθμιστεί  σε σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται και των μεθόδων και διαδικασιών που ακολουθούνται από τους εκάστοτε διαχειριστές και μέσω των οποίων, ομάδες ανθρώπων οργανώνονται και λειτουργούν, για να πετύχουν με τον αποτελεσματικότερο τρόπο και με το μικρότερο δυνατό κόστος, τους σκοπούς που επιδιώκουν σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων. Έτσι η πολιτική σήμερα διάγει την ταπεινότερη περίοδο της. Η κοινωνία, το περιβάλλον, ο άνθρωπος και άλλες θεμελιώδεις έννοιες έχουν εξοβελιστεί.

Η πολιτική στην Ελλάδα δεν αναφέρεται πια σε ιδεολογικά συστήματα και την εφαρμογή τους αφού η ένταξη της χώρας μας «στη Δύση» με όποια έννοια κι αν τη δει κανείς, δεν αφήνει περιθώρια για έναν διαφορετικό ορισμό και μία διαφορετική ποιότητα της πολιτικής που ορίζει τις ζωές μας. Έχουμε εξοβελίσει την αυτοδιάθεση μας και έχουμε επιλέξει την εξάρτηση από τις μεγάλους παίκτες της διεθνούς πολιτικής σκηνής, τις υπερεθνικές συμμαχίες και ο ρόλος μας ορίζεται σαν ένας από τους τελευταίους τροχούς της μεγάλης ευρωπαϊκής άμαξας. Με αυτή την φοβική και υποτιμητική για κάθε άνθρωπο επί γης αντίληψη, πορευόμαστε και φαντάζει αδύνατο το να επιδιώξουμε σύντομα κάτι καινούργιο, κάτι αληθινά προοδευτικό για το μέλλον μας. Αυτό σε ό,τι αφορά στη «μεγάλη εικόνα»

Η αντανάκλαση αυτής της ζοφερής «μεγάλης εικόνας» στην καθημερινότητα μας είναι η αδράνεια, η παράλυση  μας απέναντι σε κάθε εξουσία. Η καλύτερη απόδοση της εικόνας του νεοέλληνα ψηφοφόρου είναι η εικόνα του Χατζηαβάτη, του αντιήρωα του θεάτρου σκιών.  Εκείνου που παραμένει  δέσμιος του πασά και προσδεμένος στο παρελθόν το οποίο υπηρετεί τυφλά, ενώ την ίδια εποχή, είναι ανίκανος να κατανοήσει το παρόν. Μπορεί ο νεοέλληνας ψηφοφόρος να διαλαλεί προς πάσα κατεύθυνση ότι «οι πολιτικοί συνολικά είναι ανίκανοι να λύσουν τα προβλήματα» αλλά αυτούς εγκρίνει δια της ψήφου του  να διαχειριστούν την τύχη του. Να είναι άραγε ο φόβος για το καινούργιο; Να είναι άραγε η ατολμία απέναντι σε οργανωμένα συμφέροντα; Ναι. Είναι και αυτά αλλά η πολιτική εμπειρία όπως κατεγράφη τα 200 τελευταία χρόνια, μας δείχνει πως πάνω απ’ όλα βρίσκεται το μικρό, το ελάχιστο ατομικό συμφέρον του καθενός. Δεν έχει υπάρξει εκλογική αναμέτρηση στην Ελλάδα (ακόμα και σε εποχές μεγάλων κρίσεων και ισχυρότατων κοινωνικών πιέσεων) που το προσωπικό συμφέρον δεν αλλοίωσε το εκλογικό αποτέλεσμα, πάντα προς όφελος κάποιου «Καλοχαιρέτα», κάποιου «Μαυρογιαλούρου» ή του όποιου  «βλαχοδημάρχου». Είναι μία από τις αποδείξεις πως τελικά η ψήφος είναι το πιο εμπορεύσιμο είδος στη χώρα μας. Στις δε καταχρηστικά αποκαλούμενες «αυτοδιοικητικές εκλογές» δεν μπορούμε να μιλάμε για σύμπτωμα αλλά για καθολική ασθένεια. Η εξαγορά ψήφων είναι κανόνας και φυσικά δεν πραγματοποιείται μόνο με χρηματικό αντάλλαγμα.

Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές της τοπικής «αυτοδιοίκησης» εκτός του ότι τους χαρακτηρίζει η εικόνα και η ουσία των νεοκοτζαμπάσηδων, είναι ανίκανοι να αντέξουν σε σοβαρή πολιτική, δημόσια κριτική. Είτε λόγω μορφωτικού επιπέδου και καλλιέργειας (κραυγαλέα η έλλειψη της δεύτερης) αλλά και γιατί είναι -σχεδόν αταβιστικά- συντηρητικοί. Διατείνονται πως «χτίζουν»  μια κοινωνία -τοπική, εθνική, ευρωπαϊκή- αγνοώντας το πώς γίνεται αυτό. Αγνοούν μεθόδους και υλικά για το χτίσιμό της. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ακούμε από πουθενά μια πρόταση σύγχρονη, υλοποιήσιμη και ικανή να μας βγάλει από το αδιέξοδο των δύο ή τριών υποψηφίων που όμως είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους.

Ακόμα και αν δεχτούμε πως όλοι όσοι κατέχουν εξουσία θεωρούν ότι «έπιασαν την κουτάλα» κι έχουν στήσει φαγοπότι αδιαφορώντας για την εξεύρεση λύσεων, δεν γίνεται κατανοητή η αφοσίωση των ψηφοφόρων σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Εκτός αν όλοι πια συμμετέχουν στο πάρτι κατά τη δυνατότητα που τους παρέχει ο «αρχηγός». Και φυσικά αυτή η δυνατότητα δίνεται σε αντάλλαγμα άλλων υπηρεσιών προς τον αρχηγό, όπως η ψηφοσυλλογή δια του επηρεασμού κοινωνικών ή άλλων ομάδων. Πρόκειται για μία άρρωστη κατάσταση που καμία σχέση δεν έχει με την αληθινή πολιτική, τις ιδέες, την κοινωνική πρόοδο και τον αγώνα για βελτίωση της ζωής του συνόλου.

Όλη αυτή η άρρωστη κατάσταση προϋποθέτει (αλλά και το δημιουργεί) ένα υπόβαθρο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται, το οποίο καλείται  συντηρητισμός. Αυτό το υπόβαθρο κρατά την κοινωνία μακριά από τα τεκταινόμενα τα οποία τα αφήνει στα χέρια των προβαλλόμενων ως «έμπειροι και ειδικοί» για να τα διαχειριστούν. Σε σχηματική απόδοση, πρόκειται για το φίδι που τρώει την ουρά του. Είναι ένας φαύλος κύκλος που δεν θα σπάσει, τουλάχιστον όσο προβάλλονται όλοι οι εγνωσμένα σάπιοι ως «σωτήρες» ή «εμπνευσμένοι σωτήρες». Και αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία μόνο. Υπάρχουν πολλοί νέοι στην ηλικία που οι εγκέφαλοι τους ζουν σε παλαιότερα χρόνια και με ακόμα πιο απηρχαιωμένες αντιλήψεις. Δεν είναι σπάνιοι αυτοί. Είναι οι «γόνοι» και οι «φερέλπιδες» που προβάλλει το σύστημα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει την επιβίωση του. Αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας, στο προεκλογικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται στους δήμους της χώρας, θα δούμε πλήθος  από αυτά τα «εξωτικά πτηνά». Άλλωστε όλοι αυτοί από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν την καριέρα τους και το σύστημα τους τους δείχνει τους δήμους  ως  το πρώτο πρόσφορο βήμα για την κατάκτηση του κόσμου. Οι πιο «διαπλεκόμενοι» εξ αυτών ξεκινούν από πιο ψηλά, όπως από τη διοίκηση οργανισμών ή ακόμα και το κοινοβούλιο.

Δεν είναι τυχαίο το ότι στην Ελλάδα οι δήμοι θεωρούνται «Άντρα διαφθοράς». Οι θεωρητικά πιο δημοκρατικοί θεσμοί, λόγω της εγγύτητας της κάθε τοπικής κοινωνίας με την αιρετή διοίκηση, έχουν καταλήξει να είναι οι πιο αντιδημοκρατικοί και οι πιο υποβαθμισμένοι.

Όσο δεν τηρούνται οι κανόνες της δημοκρατίας με χειραγωγούμενα σώματα και όργανα και παραβιάζονται η διαφάνεια και η αξιοκρατία, τα φαινόμενα της υποβάθμισης θα αυξηθούν και θα κλιμακωθούν περαιτέρω. Η λύση αναζητείται ως συνήθως στον «λαό» αλλά πάντα ξεχνάμε πως αυτός ο «λαός» είναι που επέλεξε το να ζει μέσα στο πολιτικό σκοτάδι και τη διαφθορά, αφού έμαθε να θεωρεί πως μόνο έτσι θα εξυπηρετήσει και τα δικά του μικρά, ατομικά συμφέροντα.

Και η ζωή συνεχίζεται μέσα στο σκοτάδι που διαλέξαμε (και εκλέξαμε)….

*Η αφορμή για την παρούσα ανάρτηση δόθηκε από την ανάγνωση διαφόρων τοπικών "μέσων" και εφημερίδων εθνικής κυκλοφορίας στις 8 και 9 Ιανουαρίου 2023

Μέσα στα «χρόνια της κρίσης», μίας από τα πολλές αλληλοδιαδεχόμενες κρίσεις που δεν έχουν πάψει να μαστίζουν την ελληνική κοινωνία εδώ και 200 χρόνια, δηλαδή όση και η ζωή του νεοελληνικού κράτους, το αμερικάνικο κέντρο ερευνών (think tank) Pew είχε διεξαγάγει μία σημαντική έρευνα. Η έρευνα αφορούσε γενικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες κα τις μεταβολές που παρατηρούντο στην ιεράρχηση των αξιών τους. Ήταν ένα βαρόμετρο θα μπορούσαμε να πούμε που έδειχνε «κατά που πνέουν οι άνεμοι» για κάθε ευρωπαϊκή χώρα στην οποία διεξήχθη η έρευνα.

Πολλές και πολλοί θα διατηρούμε μνήμες από εκείνη την έρευνα, όπως της επέτρεψαν να φτάσει σε εμάς τους απλούς πολίτες της χώρας, οι διαμεσολαβητές της ενημέρωσης μας. Χαρακτηριστικά είναι τα ευρήματα που έδειχναν μεταξύ άλλων, την ολοένα αυξανόμενη συντηρητικοποίηση, την οπισθοδρόμηση της ελληνικής κοινωνίας. Δείκτες όπως εκείνος που μετρά το πως βλέπει και εντέλει πως κατατάσσει ο κάθε λαός τον πολιτισμό του, αν και θα έπρεπε πρώτα να ερωτηθεί ο κάθε λαός για το αν πιστεύει πως διαθέτει πολιτισμό και αν ναι, με ποια κριτήρια το αποφάσισε. Τέλος πάντων, οι καθημαγμένοι Έλληνες του 2015 ισχυρίζονταν πως όχι μόνο διέθεταν πολιτισμό αλλά και τον κατέτασσαν στην κορυφή των παγκόσμιων πολιτισμών. Η έλλειψη αιτιολόγησης αυτής της «κρατούσας άποψης» εντός του «πανελληνίου» άφηνε μία απορία για το με ποια ζυγαριά τελικά ζυγίστηκε ο νεοελληνικός πολιτισμός ως «βαρύτερος» ή σημαντικότερος των υπολοίπων. Αλλά μάλλον αυτό δεν θα μπορούσε να μπει σε ερώτηση «έρευνας».

Γράφημα από την έρευνα του Pew research center (2018)

Όπως δημοσιεύτηκε στην προαναφερθείσα έρευνα, το 89% των Ελλήνων θεωρούν «τον πολιτισμό τους ανώτερο των άλλων», ενώ το 76% θεωρούν τη χριστιανική πίστη τους στοιχείο της εθνικής τους ταυτότητας και ότι μόνο ως χριστιανοί είναι «αληθινοί Έλληνες». Αναφορικά με την εθνική ταυτότητα, το 74% των Ελλήνων εκτιμούν ότι η καταγωγή εξ αίματος και η εθνική ταυτότητα ταυτίζονται. Δηλαδή όποιος δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς δεν μπορεί να είναι Έλληνας. Και κάπου εκεί γίνεται αντιληπτό πως το 74% των νεοελλήνων αγνοεί το ελληνικό «Τοσούτον δ’ απολέλοιπεν η πόλις ημών περί το φρονείν και λέγειν τους άλλους ανθρώπους, ώσθ’ οι ταύτης μαθηταί των άλλων διδάσκαλοι γεγόνασι και το των Ελλήνων όνομα πεποίηκε μηκέτι του γένους, αλλά της διανοίας δοκείν είναι, και μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας, ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας» του Ισοκράτη, τον οποίο χρειάστηκε να «χειρουργήσουν» (βλ. Ν. Σαραντάκο για την επέμβαση του Παπαθεμελή) για να κάνουν τον Ισοκράτη να γράφει ό,τι αυτοί θέλουν. Το θέμα μας όμως εδώ δεν είναι ο Ισοκράτης ούτε ο πανηγυρικός του ούτε οι διαστρεβλωτές του. Το θέμα μας είναι η διάχυση του συντηρητικού σκότους στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα. Και αν θα κάναμε περιπτωσιολογία και με μεγάλη προσπάθεια ισχυριζόμασταν πως από την περίπτωση του Οδυσσέα Τσενάι μέχρι εκείνη του Γιάννη Αντετοκούνμπο η κοινωνία μας εξελίχθηκε, θα σπάγαμε τα μούτρα μας στους βράχους του καθημερινού ρατσισμού που επιβιώνει στη σκιά της νεοελληνικής ζωής σήμερα.

Η ζωή μετά

To 2018, το ίδιο think tank (Pew research center) διαπίστωνε πως οι Έλληνες βρίσκονταν στην κορυφή της κατάταξης μεταξύ 34 χωρών της Ευρώπης, για τις μεταφυσικές τους ανησυχίες. Το 92% των ερωτηθέντων δήλωσαν πως πιστεύουν στον θεό, ξεπερνώντας ακόμα και τους Ρώσους που απαντούν το ίδιο, στην ίδια ερώτηση, σε ποσοστό 75%. Στην κοιτίδα του Ορθού λόγου, ο Πλάτωνας είναι απλά εμπόρευμα στα τουριστικά της οδού Ηφαίστου.

Τελικά ποιος αξίζει την εμπιστοσύνη μας αφού ούτε εμείς οι ίδιοι δεν την αξίζουμε;

Γράφημα από την έρευνα της ΚΑΠΑ Research (2021)

Τον Αύγουστο του 2021, η Kapa Research δημοσίευσε μία έρευνα (Οι Έλληνες και το εμβόλιο κατά της Covid-19) που μεταξύ άλλων παρουσίαζε και ευρήματα για την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι Έλληνες στους θεσμούς. Εκεί διαβάζουμε πως o ελληνικός Στρατός και το ΕΣΥ καταλαμβάνουν τις πρώτες δύο θέσεις. Ναι, το ΕΣΥ που σήμερα, ένα χρόνο μετά διέλυσε ο 5^ος και ο 12^ος θεσμός, σε σειρά κατάταξης με κριτήριο  την εμπιστοσύνη που απολαμβάνουν από τον ελληνικό λαό. Δηλαδή ο θεσμός της Κυβέρνησης (5^ος) και εκείνος του Κοινοβουλίου (12^ος). Ο ίδιος ο κριτής (ο ελληνικός λαός) δεν αντέδρασε διόλου ή αντέδρασε χλιαρά στη διάλυση του ΕΣΥ. Απλά ανάθεσε (όπως πάντα) σε 2 θεσμούς που δεν εμπιστεύεται, να διαλύσουν αυτόν που εμπιστεύεται. Τρέλα ή βλακεία, απόδειξη κι αυτό συντηρητικής στροφής, εσωστρέφειας, παραλυτικής ιδιωτείας και αδιαφορίας προς το δημόσιο συμφέρον, αφού ο θεσμός – θύμα της κυβερνητικής επίθεσης, ήταν υποτίθεται υψηλά ιεραρχημένος (2^ος) σε αξιοπιστία. Αν λοιπόν εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται πως ο δείκτης εμπιστοσύνης που είχε αποδώσει ο ίδιος λαός πληθυσμός στο ΕΣΥ τον Αύγουστο του 2021, ήταν ψεύτικος τότε τι να πει κανείς για τους δείκτες εμπιστοσύνης προς τους υπόλοιπους θεσμούς; Ειδικά όταν μεταξύ αυτών συμπεριλαμβάνονται (ως θεσμός) και οι ..ιδιωτικές επιχειρήσεις (με «σκορ» 45% θετικές 54% αρνητικές γνώμες για το πόσο άξιες εμπιστοσύνης είναι). Αυτό άλλωστε φάνηκε πρόσφατα, τόσο με την αποδεδειγμένη, χρηματιστηριακή χειραγώγηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας, όσο και με τα καλάθια του νοικοκυριού, τις τράπεζες και τα επιτόκια ή τις παραχωρήσεις αυτοκινητοδρόμων .

Τέλος πάντων, ο Στρατός μένει στην πρώτη θέση, ο κυβερνητικός θεσμός στην 5^η, η Αστυνομία στην 6^η, η Δικαιοσύνη στην 8^η, το Εκπαιδευτικό σύστημα στην 9^η, η Εκκλησία στη 10^η, η Τράπεζα της Ελλάδος στην 11^η, και από εκεί και κάτω βρίσκονται εκείνοι οι θεσμοί που προϋποθέτουν λαϊκή συμμετοχή, όπως το Κοινοβούλιο στη 12^η, η τοπική αυτοδιοίκηση στη 13^η, τα Κόμματα στη 16^η, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις στη 17^η και στον πάτο βρίσκονται τα -αποδεδειγμένα με τη βούλα Πέτσα- αναξιόπιστα ΜΜΕ και οι ΜΚΟ.  

Το να εμπιστεύεται ένας πληθυσμός (δεν τολμάμε να χρησιμοποιήσουμε τη λέξη λαός εδώ) τον Στρατό περισσότερο από τη Δικαιοσύνη και την Εκκλησία περισσότερο από το Κοινοβούλιο του ή τα κόμματα του ή την «τοπική αυτοδιοίκηση», μόνο κατ’ ευφημισμό μπορεί να θεωρηθεί συντηρητικοποίηση. Είναι κάτι πολύ χειρότερο και μυρίζει μούχλα, τουλάχιστον  50 ετών.

Η παρουσία εντός του Κοινοβουλίου, νοσταλγών της Χούντας, φασιστών και λοιπών σκοτεινών υπάρξεων δεν αναφέρθηκε σε καμία έρευνα. Φρόντισε ο ίδιος ο ελληνικός λαός  πληθυσμός  να δείξει δια της ψήφου του πως αυτά τα στοιχειά της Ιστορίας εξακολουθούν να ζουν ανάμεσα μας και όχι πια στο περιθώριο της κοινωνίας. Είναι κρίμα που στην έρευνα για την εμπιστοσύνη προς τους θεσμούς δεν μπήκε και το παρακράτος. Ίχως να έπιανε καλύτερη κατάταξη και από αυτόν ακόμα τον Στρατό.

Πηγές:

Pew research center 2018

Pew research center 2022 Positive views of European Union reach new highs in many countries

ΚΑΠΑ Research (Aύγουστος 2021)

 ΥΓ: Θυμάστε το δίλημμα του δημοψηφίσματος του 2015; Τους Μενουμευρώπηδες; Το διπλανό διάγραμμα πρόσφατης έρευνα του Pew research center δείχνει πως είμαστε οι λιγότερο θετικά διακείμενοι προς την Ε.Ε. Τι λέτε; Μέσα στη συντηρητικοποίηση και την εσωστρέφεια μας, η επόμενη κίνηση θα είναι ένα "ηρωικό" GRexit; Πάντως σε σχέση με το 61+% του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, οι αρνητικά προς την ΕΕ διακείμενοι δείχνουν μείωση.

Άγνωσται αι βουλαί Κυρίου (αφού οι Έλληνες ποτέ δεν είχαμε Βουλή ούτε βούληση και προτιμάμε να πιστεύουμε μόνο στον Θεό, οποίος τελικά θα αποφασίσει για το ανάδελφο μας έθνος

Πριν από μερικές μέρες, στη γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου, κατά το εορτολόγιο, ημέρα Σάββατο για το 2020, εορτάστηκε από Δέσποινες, Μαρίες, Παναγιώτηδες και άλλους με σχετικά ονόματα, που έχουν επιλέξει για την ονομαστική τους εορτή, τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Γιορτάστηκε εν μέσω πανδημίας μεν, αλλά γιορτάστηκε.  Αναγκαστικά σεμνά και ήσυχα, όπως άλλωστε θα άρμοζε σε μία μεγάλη θρησκευτική γιορτή, οποιασδήποτε θρησκείας.

Επειδή στη χώρα μας, πάνω στην ανάγκη (της Πολιτείας;) της εμβάθυνσης της πίστης για την «εξ ουρανού βοήθεια», οι γάμοι μεταξύ θρησκευτικών εορτών και εθνικών προτύπων (στερεοτύπων ή εμμονών θα μπορούσαμε άνετα να πούμε) είναι συχνοί, η ίδια ημέρα θεωρείται ως ημέρα γιορτής των ενόπλων δυνάμεων. Έτσι τουλάχιστον καταγράφεται -από το 1975 μέχρι σήμερα- στον κατάλογο των εθνικών εορτών, αφού όπως μας πληροφορεί και το sansimera «Κάθε χρόνο στις 21 Νοεμβρίου, ανήμερα της Εορτής των Εισοδίων της Θεοτόκου, γιορτάζεται η Ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων με πρωτοβουλία της Ελληνικής Πολιτείας…» (Πηγή: ό.π)

Η γιορτή λοιπόν και η εθνική ημέρα παντρεύτηκαν με κουμπάρα και προξενήτρα την «Πολιτεία» και γιορτάζονται ομού ως ζεύγος, εδώ και 45 χρόνια. Παράλληλα, το διογκούμενο φρόνημα, μέσα στα χρόνια, προχώρησε σε μία ομογενοποίηση των ημερών,  μέχρι που σήμερα έχει χαθεί η διάκριση μεταξύ «εθνικής ημέρας» και «θρησκευτικής εορτής». Μέσα στο (βαρβαριστί αποκαλούμενο) «ελληνορθόδοξο» καμίνι, χυτεύθηκε ακόμα μία διπλή γιορτή. Όπως η 25η Μαρτίου, η 26η Οκτωβρίου ή διάφορες ημερομηνίες απελευθέρωσης πόλεων, που έπρεπε να συμπίπτουν με θρησκευτικές γιορτές, κατά προτίμηση προστατών αγίων.

Τέλος πάντων, αυτά είναι θέματα για ξεχωριστές αναρτήσεις. Θεματικές και σαφώς πιο εστιασμένες. Σε αυτήν εδώ την ανάρτηση, με τον χαριτωμένο ή σκαμπρόζικο αν προτιμάτε, τίτλο «Ζήτω η τρέλα», θέλαμε απλά να καταδείξουμε έναν ιδιαίτερο εορτασμό της ημέρας, όπως κυκλοφόρησε στη σύγχρονη «πλατεία», δηλαδή τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και πιο συγκεκριμένα το facebook.

Την 21η Νοεμβρίου του 2020, φυλλομετρώντας ιστοσελίδες και προφίλ, πέσαμε στην παρακάτω ανάρτηση

Δηλαδή, σαν να μην έφτανε το ζεύγος θρησκευτική γιορτή + εθνική ημέρα, ο διαχειριστής του προφίλ μας νουθετεί  και μας τονίζει και την υποχρέωση (πρέπει) να θεωρούμε ταυτόσημα της ημέρας την ενότητα, τον σεβασμό και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Προφανώς για να καλύψει το κενό που αφήνουν οι άλλες δύο εθνικές εορτές, αφού έτσι το αισθάνεται.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί απλό νοηματικό σφάλμα, ολίσθημα ή έκφραση πλεονάζοντος ζήλου, αλλά το όλο κείμενο και ειδικά με τη χρήση των εναρκτήριων κλητικών «Φίλες και φίλοι» και του διδακτικού ύφους (μετά της επίτασης του πρέπει), δείχνει πως πρόκειται για ένα ποστάρισμα, δηλωτικό παρουσίας. Σαν τους πανηγυρικούς της ημέρας που εκφωνούν δήμαρχοι, βλαχοδήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, γυμνασιάρχες, επιθεωρητές της εκπαίδευσης και άλλοι «επικεφαλής». Ο εορτασμός ως ευκαιρία. Το «μη με λησμόνει» των περί την εξουσία.

Είναι μία ακόμα δυνατότητα που προσφέρουν τα ΜΚΔ (είπαμε: μέσα κοινωνικής δικτύωσης). Είναι η δυνατότητα του να εκφωνεί ή να απευθύνει γραπτώς, πανηγυρικό ο καθένας. Μετά ή άνευ λόγου γνώσεως, δεν έχει καμία σημασία.

Αυτό το τελευταίο γίνεται πιο σαφές στη δεύτερη πρόταση, όπου μέσα σε κήπο θαυμαστικών γράφει (η ορθογραφία και η δακτυλογράφηση διατηρούνται ακέραιες) «Με πίστη Δόξα και Τιμή στα ένοπλα αδέλφια μας που προσφέρουν τόσα πολλά στο Έθνος οποτεδήποτε τους ζητηθεί». Ολίγον από στρατολαγνεία, ολίγον από σύγχυση, φτιάχνουν έναν άσχημο συνειρμό. Γιατί στα «ένοπλα αδέλφια» του συντάκτη ανήκουν και η Αστυνομία ή τα ΜΑΤ, που όποτε τους ζητήθηκε έσπασαν κεφάλια εργαζομένων, συνδικαλιστών, συνταξιούχων, μαθητών, φοιτητών και άλλων ονειροπαρμένων που νομίζουν πως η διαμαρτυρία αποτελεί δικαίωμα.

Με λίγα λόγια, σε καιρούς αστυνομοκρατίας, φόβου, κατατρομοκράτησης από την επίσημη πολιτεία (που οφείλει να «προστατεύει τον πολίτη»), το δηλωτικό παρουσίας (ή η υπονοούμενη ανησυχία «μη με ξεχνάτε – είμαι ακόμα εδώ») έχει φαιές αποχρώσεις.

Το ανησυχητικό είναι τελικά το ότι ο διαχειριστής του προφίλ που έκανε τη συγκεκριμένη ανάρτηση, θεωρεί (βάσιμα;; )  ότι γίνεται ελκυστικός με αυτόν τον τρόπο. Θεωρεί δηλαδή ότι υπάρχει κοινό που έλκεται από τα «Ζήτω» και πιο πολύ, όταν αυτά απευθύνονται σε ένοπλα «αδέλφια» αδιακρίτως; Αν αυτό ισχύει, είναι απλά τρομακτικό. Και για τον καθένα μας μεμονωμένα και για την πόλη ή τη χώρα ως σύνολο. Δείχνει το πόσο ευάλωτοι είμαστε τελικά ως λαός στους επαπειλούμενους κινδύνους. Γιατί δεν υπάρχει πιο ευάλωτος λαός, από τον «κατά φαντασίαν πολέμαρχο», τον «κατά φαντασίαν περιούσιο» ή τον κατά φαντασίαν πολιτικό

Εμείς, αποφεύγοντας τις πολεμικές ιαχές, απλά αρκούμαστε να φωνάξουμε «ΖΗΤΩ Η ΤΡΕΛΑ!»

ΥΓ: Με τόσο εγκλεισμό, με τόσο Άδωνι και άλλους «ομότεχνους και ομόσταυλους» του που κατακλύζουν αυτές τις μέρες τα ΜΚΔ, το «Ζήτω η τρέλα» κοντεύει να αντικαταστήσει το «καλημέρα» στην καθημερινότητα μας.