Η Αττική υπήρξε –ήδη από την αρχαιότητα- η μήτρα της τραγωδίας, με τον ίδιο τρόπο που αποτελεί και τη γενέθλια γη της κωμωδίας.  Ο βραχώδης  Αττικός τόπος, από την αρχαιότητα υπήρξε το  φυσικό σκηνικό  της συνύπαρξης και άνθησης των δύο  βασικών ειδών της ερμηνευτικής τέχνης του θεάτρου.

Η παράδοση που γεννήθηκε τότε, συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τόσο στην Τέχνη, όσο και στην αληθινή ζωή. Ζούμε το (Αττικό επίσης) παράδοξο, η Ζωή να μιμείται την Τέχνη.  Να την αντιγράφει και να την καθιστά πρότυπο της. Να ενσωματώνει  στην εμπειρία των ζώντων το δίπολο «Ύβρις – Νέμεσις» με τέτοιο τρόπο που να είναι σαν να θέλει να δοκιμάσει τους «εχέφρονες» ανθρώπους, μέχρι ποιου σημείου θα κλιμακώσουν την Ύβρη και αν ποτέ θα καταλάβουν το μάθημα που θα τους διδάξει η πάντα επερχόμενη –λόγω της ύβρεως τους- Νέμεσις.

Μέχρι σήμερα, παρακολουθούμε μία μαζική καταστροφή να εξελίσσεται στην ανατολική Αττική. Ένας κλοιός από τερατώδη εγχειρήματα, όπως ο Χώρος Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων στο Γραμματικό, τα διάσπαρτα θηριώδη Κέντρα Επεξεργασίας Λυμάτων, τα τσιμεντένια κουφάρια της κληρονομιάς του 2004, τα εκτεταμένα οδικά έργα και συγκοινωνιακές παρεμβάσεις κλίμακας (μεγέθυνση λιμανιών και αντίστοιχη κλιμάκωση υποδομών) περισφίγγει την Αττική. Αυτός ο απαίσιος κλοιός αναπτύσσεται δίχως να υπολογίζει το πολιτιστικό, το κοινωνικό, το περιβαλλοντικό κόστος. Διατεταγμένες μελέτες, συνταχθείσες με τη μέθοδο copy/paste, παράγουν δεδομένα απαλλακτικά για τα εγκλήματα που σχεδιάζονται. Τα σχέδια τους αγνοούν προκλητικά την διαχρονικότητα των μακάβριων επιπτώσεων τους στη ζωή και τον τόπο .

Φυσικά δεν θα σχεδίαζαν τίποτα αν πρώτα δεν είχαν διαβρώσει την κοινωνία κατάλληλα, κατασκευάζοντας  ένα αδηφάγο κοινό, το οποίο εξαρτάται από τα ρουσφέτια και τις διευκολύνσεις των επισπευδόντων. Ένα κοινό που  είναι έτοιμο να πειστεί, να ψηφίσει και να χειροκροτήσει το έγκλημα και τον εγκληματία. Ίσως όμως αυτό το κοινό να αποτελέσει και την Νέμεση τους. Ποιος ξέρει;

Η Ύβρις (ένα ηθικό έγκλημα που πέρασε στα «ψιλά»)

Όταν την παραμονή του Δεκαπενταύγουστου του 2005 το Boeing 737 της Helios Airways συντριβόταν στον ορεινό όγκο του Γραμματικού, εκτός από τις 121 ζωές που έπαιρνε μαζί του, σηματοδοτούσε σε ένα μακάβριο συμβολισμό την σφαίρα που έμελλε να πάρει στο θάνατο και την ανατολική Αττική.

Το αεροπλάνο της Helios Airways,  έπεσε στο Γραμματικό Αττικής,  μερικές δεκάδες μέτρα από τον χώρο που η Περιφέρεια Αττικής είχε προκρίνει το 2003 για χωματερή.

Το μνημείο των 121 θυμάτων, μέρος της εικόνας της χωματερής που σχεδιάζουν στο Γραμματικό 

 Ο συμβολισμός θα μπορούσε να ήταν άστοχος ή άκαιρος πλέον, αν η Περιφέρεια Αττικής δεν επέμενε στον αισχρό σχεδιασμό της. Αν από υποκριτική έστω ευαισθησία είχε παρατηρήσει έστω το ότι σε πρώτο πλάνο από το μνημείο των 121 θυμάτων της πτήσης HCY 522 βρίσκεται η χωματερή που σχεδιάζει.  

Ένας σωρός από σοβαρούς λόγους, όπως

• τα υφιστάμενα ρέματα της περιοχής πάνω στην οποία χωροθετήθηκε η χωματερή τους (μη γελιέστε με νεολογισμούς τύπου ΧΥΤΥ αφού και η ίδια η Περιφέρεια Αττικής ομολογεί πως αρχικά θα χρησιμοποιηθεί ως ΧΥΤΑ)
• ο διαρκής κατακερματισμός της «μεμβράνης» με την οποία κάλυψαν τη χωματερή και ο συνεχής εντοπισμός των κομματιών της στη θάλασσα του Σέσι
• Η ανυπαρξία μεθόδων διαλογής στην πηγή και η ανικανότητα παραγωγής υπολειμμάτων για ταφή ενώ αντίθετα ο όγκος των σύμμικτων συνέχεια μεγαλώνει
• Η απόληξη των στραγγισμάτων -μέσω της τρύπιας μεμβράνης- στη θάλασσα του νότιου Ευβοϊκού, που σε συνδυασμό με τις απολήξεις των ΚΕΛ που καταλήγουν εκεί, αλλά και τη ρύπανση που έρχεται από το βορά, θα τον οδηγήσουν στην νέκρωση

αλλά και άλλοι, περισσότεροι λόγοι (φερ’ ειπείν η παρεμπόδιση της ανάπτυξης μεθόδων διαλογής στην πηγή, προκειμένου να εξυπηρετούνται οι «φίλοι και ημέτεροι» επιχειρηματίες των Κέντρων Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών που χρειάζονται χώρους ταφής για να πλουτίζουν), θα έπρεπε να έχουν σταματήσει κάθε απόπειρα λειτουργίας του απαίσιου έργου.

Όμως

Στην χώρα του πλαστικού savoir vivre και της πλαστικής σακούλας,  ακόμα και η μνήμη η ίδια και ο σεβασμός απέναντι της,  είναι φτιαγμένα από το ίδιο υλικό. Το πλαστικό.

Το μνημείο που ανεγέρθη για να θυμίζει και να αποτίνει ένα είδος τιμής, ένα είδος μεταφυσικής συγγνώμης προς τα θύματα του άδικου  δυστυχήματος, αποτελεί και τοπόσημο, μπαλκόνι στη χωματερή που θα καταδικάσει την ανατολική Αττική και τη θάλασσα του νότιου Ευβοϊκού σε θάνατο. Δίχως μνημεία να θυμίζουν τι είναι αυτό που χάθηκε.

Και δίπλα στη νεκρή γη, το μνημείο των νεκρών της πτήσης 522, σε μία φριχτή αντίστιξη, να θυμίζει στις επόμενες γενιές τη μοίρα που επιφυλάσσει αυτός ο τόπος για τους νεκρούς και τα μνημεία τους.

Η χωματερή του Σγουρού, της Δούρου και του ηλιοκαμένου με τη χρυσή ρόμπα Πατούλη,  δεν είναι χώρος ταφής απορριμμάτων ή υπολειμμάτων. Είναι χώρος ταφής κάθε αξιοπρέπειας και σοβαρότητας που απέμεινε στην πλαστική μας χώρα.

Πλαστική η χώρα, πλαστικές και οι αξίες της, θα μείνουν ενταφιασμένες στην Αττική γη, να τη ρυπαίνουν  για χιλιάδες χρόνια ακόμα.

(In a blue mood.....)