εξώφυλλο της New York Post, ενδεικτικό του αντίκτυπου που προκάλεσε η μεγάλη νίκη του Μουσουλμάνου, μετανάστη, δημοκρατικού σοσιαλιστή Ζόραν Μαμντάνι

"Όποιος καεί απ’το χυλό, φυσάει και το γιαούρτι", λέει μια λαϊκή παροιμία. Κι εμείς που τσουρουφλιστήκαμε από το "χυλό" του Τσίπρα το 2015, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε επιφυλακτικοί και καχύποπτοι

Όμως, υπάρχει κάτι στην αύρα αυτού του ανθρώπου και στον τρόπο που μιλάει, που μας κάνει να ελπίζουμε πως -αν μη τι άλλο- θα προσπαθήσει τουλάχιστον για όσα υποσχέθηκε

Και αυτά που υποσχέθηκε δεν ήταν πολλά.  Δεν παρουσίασε ένα πρόγραμμα σοσιαλιστικής διακυβέρνησης της Νέας Υόρκης - άσχετα αν η New York Post τον εμφάνισε σήμερα με ένα σφυροδρέπανο στο εξώφυλλό της. Δεν έβγαλε πρόγραμμα με θέσεις επί παντός επιστητού - ένα πρόγραμμα που να τα περιέχει όλα, τόσο γενικά και αφηρημένα που να είναι σαν να μην περιέχει τίποτα

Ο Μαμντάνι μίλησε συγκεκριμένα, για λίγα πράγματα - που όμως είναι πολύ σημαντικά για την αξιοπρεπή διαβίωση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της μεγαλύτερης πόλης των ΗΠΑ

• Δωρεάν δημόσιες συγκοινωνίες σε όλη την πόλη.
• Δωρεάν παιδικούς σταθμούς
• Πάγωμα των ενοικίων
• Δημιουργία αλυσίδας δημοτικών καταστημάτων τροφίμων, ώστε να αντιμετωπιστεί η ακρίβεια στα βασικά είδη.
• Τριπλασιασμό της παραγωγής κατοικιών με σταθερό ενοίκιο, κατασκευασμένων από συνδικάτα και με κοινωνικά κριτήρια

Ο Μαμντάνι νίκησε όχι μόνο τον Τραμπ, μα και το κομματικό κατεστημένο των Δημοκρατικών - ένα κατεστημένο που στη συνείδηση του κόσμου είναι απόλυτα διεφθαρμένο και ανήθικο, πίσω από το χρυσό περιτύλιγμα των ωραίων λέξεων και των ανέξοδων ευχολογίων. Ένα κατεστημένο τόσο  απομακρυσμένο από τον απλό κόσμο, που τον έστρεψε στην αγκαλιά  του Ντόναλντ Τραμπ. Είναι χαρακτηριστικό πως από τους επώνυμους Δημοκρατικούς πολιτευτές, μόνο ο αειθαλής Μπέρνι Σάντερς και η Αλεξάντρια Κορτάσιο Κορτές στάθηκαν από την αρχή στο πλευρό του

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί  απευθύνθηκε σε ανθρώπους που, κάτω από άλλες συνθήκες, δεν θα πήγαιναν καν να ψηφίσουν. Σε ανθρώπους του περιθωρίου - οικονομικού και κοινωνικού- απογοητευμένους από ένα πολιτικό σύστημα που τους είχε κάνει αόρατους

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί δεν φοβήθηκε τις λέξεις, σε μια χώρα όπου ορισμένες είχαν γίνει σχεδόν απαγορευμένες.  Ούτε δίστασε να αυτοπροσδιοριστεί ως «σοσιαλιστής»,  ούτε ντράπηκε για την ταυτότητά του - αυτή του «μουσουλμάνου μετανάστη». Αντίθετα, δήλωσε με υπερηφάνεια:

 «Είμαι νέος παρά τις προσπάθειές μου να μεγαλώσω!

Είμαι Μουσουλμάνος.

Είμαι δημοκράτης σοσιαλιστής

Και το πιο καταδικαστικό απ' όλα, αρνούμαι να ζητήσω συγγνώμη για όλα αυτά»

 Και επιτέλους δεν δίστασε να πει τη μεγάλη αλήθεια για αυτή τη χώρα που φτιάχτηκε από εποίκους, οικοδομήθηκε από μετανάστες και τώρα τους δαιμονοποιεί

«Η Νέα Υόρκη θα παραμείνει μια πόλη μεταναστών, μια πόλη χτισμένη από μετανάστες, τροφοδοτούμενη από μετανάστες και -από απόψε- με επικεφαλής έναν μετανάστη!».

Ο Μαμντάνι νίκησε γιατί δεν περίμενε την προβολή και την υποστήριξη των μεγάλων ΜΜΕ, ούτε στηρίχθηκε σε ακριβές διαφημίσεις - εκεί όπου θα έπαιζε στην έδρα των αντιπάλων του και θα έχανε πανηγυρικά. Αντίθετα, αξιοποίησε το Διαδίκτυο με έξυπνες, χαμηλού κόστους λύσεις καθώς ένα τεράστιο δίκτυο 50.000 εθελοντών, που μίλησαν πόρτα-πόρτα με εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες

Όλα αυτά αποτελούν ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς θα μπορούσε να πολιτευθεί η Αριστερά στη χώρα μας.

Δυστυχώς, ο πρώτος που έσπευσε να πανηγυρίσει για τη νίκη του Μαντάνι –και να αποκομίσει πολιτικά οφέλη- ήταν ο Αλέξης Τσίπρας. Ένας άνθρωπος , ο οποίος παρότι κυβέρνησε επί πέντε χρόνια ως πρωθυπουργός της Αριστεράς δεν κατάφερε να αφήσει ούτε ένα (!) σημάδι πραγματικά αριστερού έργου.

Και αν σήμερα ο Τσίπρας εμφανίζεται ξανά ως εναλλακτική, η αιτία δεν είναι αυτός, αλλά ο Μητσοτάκης. Δυστυχώς!