φωτό: ΚΩΣΤΑΣ ΤΖΟΥΜΑΣ/EUROKINISSI

H Νάντια Βαλαβάνη είναι συγγραφέας, πρώην αναπλ. υπουργός Οικονομικών και πρώην βουλευτής. Ο Κώστας Ήσυχος είναι πρώην αναπλ. υπουργός Εθνικής Άμυνας και πρώην βουλευτής. Και οι δύο είναι από αυτούς που, μετά την προδοσία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος του 2015, εγκατέλειψαν σίγουρες βουλευτικές και υπουργικές θέσεις. Γιατί, καλό είναι να γνωρίζουμε πως στους καιρούς της σχεδόν πλήρους απαξίωσης της πολιτικής, εν τούτοις υπάρχουν ακόμη γύρω μας τέτοιοι άνθρωποι. Που πάνω από ιδιοτελή συμφέροντα βάζουν την αξιοπρέπεια, τη συνέπεια και τις αξίες τους. Σήμερα, οι δύο πρώην υπουργοί είναι μέλη της Λαϊκής Ενότητας-Ανυπότακτη Αριστερά, η οποία στις τελευταίες εκλογές συστρατεύτηκε με το ΜΕΡΑ 25

Στο παρακάτω κείμενο που συνυπογράφουν οι δύο πρώην υπουργοί, τονίζουν πως η διεθνής αλληλεγγύη απέναντι σε Γάζα και Ιράν πρέπει να συνδεθεί μ' ένα σοβαρό αντιπολεμικό κίνημα στην Ελλάδα και στον κόσμο, για να μη γίνουν ζοφερότεροι οι ήδη ζοφεροί καιροί που διανύουμε. Καλούν επίσης «να μην επιτρέψουμε να βρεθεί η Ελλάδα εκεί που την οδηγούν οι τελευταίες κυβερνήσεις της, κι ακόμα πιο ξεκάθαρα η σημερινή: Σε θέση “χρήσιμου ηλίθιου”  των αμερικανο-ισραηλινο-νατοϊκών δολοπλοκιών με τραγικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα»

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο, όπως αυτό δημοσιεύτηκε σήμερα 16/6 στην Εφημερίδα των Συντακτών  

Zούμε όντως σε ζοφερούς καιρούς, κι αυτοί οι καιροί ζοφερότεροι θα γίνουν. Σε τέτοιους καιρούς τα εγκλήματα των κυρίαρχων φαίνονται πλέον τόσο φυσικά όσο και η βροχή, διαπίστωνε ο Μπρεχτ κατά τον Μεσοπόλεμο. Και για να τον παραφράσουμε στο ελάχιστο: Πως να προφυλαχθεί λοιπόν κανείς  απέναντι σ΄ αυτά και πως να προφυλάξει και τους άλλους; Παίρνοντας ό,τι μέτρα παίρναμε ανέκαθεν για να προφυλαχτούμε από τη βροχή;

Για να μη γίνουν ζοφερότεροι οι καιροί μας, καθώς ξέρουμε με βάση την πρόσφατη εμπειρία της ανθρωπότητας από τον 20ο αιώνα πού αυτό οδηγεί, θα πρέπει να σταματήσουμε ν΄ αντιμετωπίζουμε τα σημερινά εγκλήματα των κυρίαρχων σχεδόν σαν κάτι τόσο φυσικό όσο η βροχή. Στην τελευταία τέτοια «βροχή», η ανθρωπότητα έχασε σχεδόν 70 εκατομμύρια ανθρώπους, στρατιώτες, μαχητές, παρτιζάνους και, στη μεγάλη πλειοψηφία τους καθώς ο πόλεμος έγινε για πρώτη φορά ολοκληρωτικός, αμάχους: Παιδιά, νεαρούς έφηβους, γυναίκες όλων των ηλικιών και ηλικιωμένους άντρες.

Σήμερα – με δυσμενέστερο, πλέον, ενδεχόμενο ακόμα και την εξάλειψη της ζωής στον πλανήτη, έναν βιβλικού τύπου αλλά καθολικής έκτασης «θάνατο μετά των αλλοφύλλων» - είμαστε ακόμα «μόνο» (αν υπολογίσουμε και τις «άλλες», κατά το επιστημονικό περιοδικό Lancet, «αιτίες», που όμως σχετίζονται με τον πόλεμο) στους 150.000 νεκρούς: Η συντριπτική πλειοψηφία τους παιδιά κι έφηβοι στη ματοβαμμένη γη της Γάζας. Εκεί όπου ιμπεριαλισμός και σιωνισμός εργαλειοποίησαν ακόμα και την ανθρωπιστική βοήθεια, απαγορεύοντας την παροχή της όχι μόνο από τον ΟΗΕ, αλλά ακόμα κι από τον Ερυθρό Σταυρό, ιστορικά μέχρι σήμερα με παρουσία μέχρι και στην κατεχόμενη από τους Ναζί Ευρώπη: Από τη μια χύνοντας το γάλα για τα παιδιά της παγκόσμιας βοήθειας στα ερείπια της Γάζας που ισοπέδωσαν. Από την άλλη μετατρέποντας τα  νέα και, πλέον, αποκλειστικά αμερικανοϊσραηλινά «κέντρα διανομής» σε φάκα και δέλεαρ για ένα λαό που λιμοκτονεί και αντιμετωπίζουν σαν ποντίκια. Έτσι σε κάθε «διανομή» διεθνούς βοήθειας σκοτώνουν με «προειδοποιητικά πυρά» και μερικές δεκάδες από τους πεινασμένους που συνωστίζονται ολόγυρα, ιδιαίτερα από τα νεαρότερα άτομα ανάμεσα τους. Όχι τυχαία, είναι πρώην Πρωθυπουργός του Ισραήλ - σίγουρα κι αυτός όσο κι εμείς «αντισημίτης»(!) -, εκείνος που τούτες τις μέρες κατάγγειλε το ανείπωτο, ότι στη Γάζα ο στρατός έχει φτάσει «να σκοτώνει μωρά από χόμπι»… Προφανώς όχι από σαδισμό, αλλά προκειμένου να επιχειρήσουν, δημιουργώντας αφόρητες για την επιβίωση συνθήκες, μια διπλή «νάκμπα», συντριπτικότερη από αυτήν του 1948 - με σημαίες τη δημιουργία της «Νέας Ριβιέρας» του Τραμπ, αλλά και τον επανεποικισμό της Γάζας και την «απαλλοτρίωση» της υπολειπόμενης Παλαιστινιακής αγροτικής γης στη Δυτική Όχθη του υπουργού οικονομικών του Ισραήλ Σμότριχ: Από τη  μια, «αδειάζοντας» τον πολυτυραννισμένο πληθυσμό της Γάζας στην Αιγυπτιακή έρημο του Σινά. Από την άλλη, «σπρώχνοντας» τους Παλαιστίνιους της Δυτικής Όχθης να περάσουν «σύνορα χωρίς γυρισμό» προς την Ιορδανία. Βασικό επιχείρημα; Μπορεί να ‘χουν χάσει τα λιόδεντρα, τα κοπάδια και τα βοσκοτόπια τους, και τώρα πλέον και τα χωριά τους, με βίαιη εκδίωξη από «νόμιμους» και παράνομους Ισραηλινούς εποίκους και τον στρατό που τους κάνει «πλάτες», ωστόσο έχουν ακόμα κάτι πολύτιμο να σώσουν - τη ζωή των παιδιών τους και τη δική τους ζωή.

Σήμερα το Κράτος του Ισραήλ ανοίγει δεύτερο ταυτόχρονο «μέτωπο-πληγή» με παγκόσμιες συνέπειες, με την απρόκλητη επίθεση του ενάντια στο Ιράν, με τους αιφνιδιαστικούς βομβαρδισμούς του ενάντια σε κέντρα ανάπτυξης πυρηνικής ενέργειας για ειρηνικούς σκοπούς στο όνομα της «πρόληψης» απόκτησης πυρηνικών όπλων – Ποιοι; Αυτοί που κατέχουν πυρηνικά όπλα από τη δεκαετία του ’60 και καταδίκασαν σε ισόβια, εξαφανίζοντας τον για πάντα απλό προσώπου γης, τον νεαρό Ισραηλινό πυρηνικό επιστήμονα που είχε το θάρρος, δουλεύοντας ο ίδιος στο πρόγραμμα, να καταγγείλει ότι η χώρα του διαθέτει δικά της πυρηνικά όπλα 7 δεκαετίες πριν.- Παίζοντας το ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, προφανώς εκ μέρους των Αμερικανών, παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο ακόμα και ως προς την απαγόρευση βομβαρδισμού πυρηνικών εγκαταστάσεων, ειρηνικού ή στρατιωτικού σκοπού, λόγω των κινδύνων που η απελευθέρωση ραδιενέργειας από τέτοια χτυπήματα μπορεί να έχει για τη δημόσια υγεία μέσα στη χώρα, αλλά και άλλων λαών σε μια πολύ ευρύτερη περιοχή της γης.

Σε «κανονικούς καιρούς» μόνο αυτό θα ήταν παραπάνω από αρκετό για την καταδίκη οποιουδήποτε κράτους από τη Διεθνή Κοινότητα ως «τρομοκρατικού», ως «κράτους-τρομοκράτη». Δεν επαρκεί αυτό, όμως, όταν απέναντι μας βρίσκεται το Κράτος του Ισραήλ, από το 2017 πλέον, και με βάση τον Συνταγματικό του Νόμο, κράτος-απαρτχάϊντ, κράτος αποκλειστικά για τους Εβραίους, κράτος ακραιφνώς Εβραϊκό. Ούτε καν η σφαγή στη Γάζα αρκεί. Ούτε καν η καρμπόν εφαρμογή της στρατηγικής  των σωρηδόν κρατικών δολοφονιών - της ιστορικής ηγεσίας της Χεζμπολάχ  στο Λίβανο και όλων των επικεφαλής του πολιτικού και στρατιωτικού σκέλους της Χαμάς στη Γάζα και αλλού στον κόσμο – στις κρατικές δολοφονίες των επικεφαλής κρίσιμων στρατιωτικών, πολιτικών κι επιστημονικών δομών στο Ιράν: Δεν πρόκειται πλέον για δολοφονίες επικεφαλής κινημάτων, που αντλούν τη πολιτική νομιμοποίηση τους σε παγκόσμιο επίπεδο από το δικαίωμα στην Αντίσταση που δίνει το δίκαιο του ΟΗΕ στους λαούς κάθε κατεχόμενης γωνιάς της γης, πολύ περισσότερο στην ιστορική Παλαιστίνη με τα ψηφισμένα από τον ΟΗΕ δυο κράτη-μέλη, Εβραϊκό και Παλαιστινιακό, στην οποία το πρώτο έχει κάνει τα πάντα ώστε να μην μπορεί να υπάρξει το δεύτερο. Τώρα πρόκειται για αιφνιδιαστικές μαζικές δολοφονίες των επικεφαλής κρατικών δομών ενός οργανωμένου κράτους-μέλους του ΟΗΕ, ενάντια στο οποίο ακόμα σήμερα δεν έχει κηρυχθεί πόλεμος (φυσικά το δρόμο περιφρόνησης ακόμα και της όποιας προσχηματικής νομιμοποίησης είχε ανοίξει η δολοφονία του «φιλόσοφου-στρατηγού» Σουλεϊμανί από τους Αμερικανούς ως κύκνειο άσμα της πρώτης θητείας Τραμπ). Ενώ για να τριτώσει η επίδειξη περιφρόνησης κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου, και πάλι χωρίς να έχει κηρυχθεί εμπόλεμη κατάσταση, σήμερα βομβαρδίζονται ενεργειακές υποδομές κρίσιμης σημασίας όχι μόνο για το Ιράν, αλλά και για την παγκόσμια οικονομία – αδιαφορώντας αν αυτό, μεταξύ άλλων, τινάξει μέχρι τον ουρανό τις διεθνείς τιμές πετρέλαιου και φυσικού αέριου.

Απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση, που σύμφωνα με τη δημόσια τραμπούκικη λογική του Τραμπ εκτυλίχθηκε με τη γνώση, αλλά όχι και τη συμμετοχή των ΗΠΑ (αλλά κατά τ’  άλλα δοκιμάστηκαν, σύμφωνα με τον Τραμπ, για πρώτη φορά επί του πεδίου τα πιο σύγχρονα από τεχνολογική άποψη πολεμικά μέσα, προφανώς όχι Ισραηλινά), δεν έχει νόημα να καταδικάζει απλώς κανείς στο χαρτί, στα λόγια, στα ερτζιανά, στο διαδίκτυο προκλητικές πλέον πρακτικές δυο μέτρων και δυο σταθμών (λέγετε με Ρωσοουκρανικό Πόλεμο), που αν δεν αναχαιτιστούν, είναι ολοφάνερο ότι απειλούν να οδηγήσουν δυνητικά μέχρι και σε παγκόσμια ανάφλεξη. Αυτό και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, που έκφραση του αποτέλεσε τόσο το «Μαντλέν», που έπεσε θύμα πειρατείας, όσο και η Διεθνής Πορεία προς τη Γάζα, που χτυπήθηκε ανελέητα από την κυβέρνηση της Αιγύπτου, καθώς το Ισραήλ βεβαίως δεν είναι μόνο του, είναι απολύτως απαραίτητα, αλλά δεν αρκούν.

Αυτό που χρειάζεται, είναι επίσης η ανάπτυξη ενός κινήματος μέσα στην κάθε χώρα απεμπλοκής από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, συμπεριλαμβανομένης και της επιχείρησης αλλαγής καθεστώτος (regime change), που ο ίδιος ο Νετανιάχου έθεσε ως στόχο απευθυνόμενος στον Ιρανικό λαό. Πολύ περισσότερο, όταν πρόκειται για την Ελλάδα, που μετά τη συντριπτική στρατηγική ήττα του 2015 κατάφερε να κάνει μέσα σ΄ ελάχιστα χρόνια μια τέτοια στροφή, ώστε ν΄ αναγορευτεί – από κοινού με την Κύπρο - «στρατηγικός εταίρος» ΗΠΑ  και Ισραήλ και να γεμίσει κάθε γωνιά της με αμερικάνικες βάσεις στραμμένες τόσο στη Ρωσία όσο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Να γίνει ταυτόχρονα «στρατηγικός κόμβος» εισόδου και επαναεριοποίησης του πανάκριβου αμερικάνικου LNG στην Ευρώπη, αλλά και σημείο «ξεκούρασης» των πολεμιστών της IDF (από την κόπωση που προκαλεί η «εξόντωση μωρών», σύμφωνα με τον Εχούντ Ολμέρτ, στη Γάζα;) Την ίδια ώρα που τα πολεμικά των ΗΠΑ από το Αιγαίο συμμετέχουν στην αναχαίτιση των ιρανικών απαντητικών χτυπημάτων κι ελληνικές πολεμικές φρεγάτες περιπλέουν στα Στενά, προφανώς εξυπηρετώντας όχι μόνο συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών…

Ένα τέτοιο κίνημα για απεμπλοκή της Ελλάδας τόσο από τους virtual όσο και από τους πραγματικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, δε μπορεί να μην παίρνει υπόψη του ότι η Ελλάδα δεν είναι «μόνη της»: Aλλά σφιχταγγαλιασμένη με το ΝΑΤΟ, όπου συζητείται ήδη μια εκδοχή υποχρεωτικής ανόδου των στρατιωτικών δαπανών από το 2% στο 5% του κρατικού προϋπολογισμού κάθε χώρας. Kαι είναι βέβαια μέλος της ΕΕ, όπου οι χώρες θα πρέπει να συμμετάσχουν στην εξεύρεση σχεδόν 1 τρις για δαπάνες rearmament, «(επαν)εξοπλισμού μέχρι τα δόντια» με τα βλέμματα στραμμένα κατά Ρωσία μεριά. Με πρόβλεψη η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών-μελών να γίνουν πελάτες της στρατιωτικής βιομηχανίας Γαλλίας, Γερμανίας (που αναζητεί δικά της κονδύλια για άμεση κατασκευή 1 εκατ. καταφυγίων), αλλά και Τουρκίας (η τρίτη κατά σειρά πάροχος οπλικών συστημάτων στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη σχετική απόφαση της ΕΕ): Αναθερμαίνοντας τις οικονομίες τους, ενώ για να εξοικονομήσει τα σχετικά κονδύλια η κάθε χώρα (και συνολικότερα) θα πρέπει να «στραγγίξει» – σύμφωνα με την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν – πριν απ΄ όλα συντάξεις και υγεία.

Γι΄ αυτό και η αλληλεγγύη απέναντι σε Παλαιστίνη και Ιράν, Γάζα, Δυτική Όχθη, Ιερουσαλήμ, Λίβανο και Υεμένη δε συνιστά σήμερα ουσιαστικά αλληλεγγύη προς τρίτες χώρες και κινήματα αντίστασης. Αποτελεί, αντιθέτως, αναπόσπαστο μέρος του αγώνα για χειραφέτηση των ίδιων των εργαζομένων και του λαού μας, με κεντρικό μέτωπο σήμερα την αποτροπή εφιαλτικών σεναρίων γενίκευσης πόλεμων και συγκρούσεων στην Ανατολική Μεσόγειο και στον κόσμο. Να μην επιτρέψουμε να βρεθεί η Ελλάδα εκεί που την οδηγούν οι τελευταίες κυβερνήσεις της, κι ακόμα πιο ξεκάθαρα η σημερινή: Σε θέση «χρήσιμου ηλίθιου»  των αμερικανο-ισραηλινο-νατοϊκών δολοπλοκιών με τραγικές συνέπειες για το λαό και τη χώρα.

Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Γιώργος Γεραπετρίτης, δήλωσε σήμερα πως το Ιράν  αποτελεί αποσταθεροποιητικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή. Μόνο ένας ανόητος ανιστόρητος ή κάποιος πράκτορας των συμφερόντων του Ισραήλ ή των Αμερικανών θα μπορούσε να πει κάτι τέτοιο ανερυθρίαστα λίγες ώρες μόνο μετά την τρομακτική επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν. Μια επίθεση που – μεταξύ των άλλων -  στοίχισε τη ζωή σε άμαχους και παιδιά και δημιουργεί συνθήκες γενικευμένου πολέμου

Σύμφωνα λοιπόν με τον Γεραπετρίτη, το Ιράν είναι ο αποσταθεροποιητικός παράγοντας  στην περιοχή

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας το Ισραήλ, που η αυθαίρετη φύτευσή του πριν από 80 χρόνια στη γη ενός άλλου λαού, έχει δημιουργήσει μια πληγή που όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά επεκτείνεται διαρκώς και κακοφορμίζει

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας τα δέκα εκατομμύρια των εποίκων Ισραηλινών που ζουν σε μια έκταση ίση με της Πελοποννήσου. Η οποία προφανώς δεν τους φτάνει. Και που γι’ αυτό εποικίζουν και τη Δυτική όχθη, διώχνοντας τους Παλαιστίνιους αρχέγονους κατοίκους, καταστρέφοντας τα σπίτια τους και ξεριζώνοντας τις ελιές τους και τις μνήμες τους.

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας το κράτος του Ισραήλ που έχει εισβάλλει στη Συρία και στο Λίβανο. Που κάνει πειρατείες στη Μεσόγειο. Που πραγματοποιεί  αεροπορικές επιθέσεις από την Τυνησία μέχρι το Ιράν με την ανοχή και τη στήριξη του μεγάλου αδελφού του, των ΗΠΑ

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας οι ΗΠΑ που έχουν καταστρέψει χώρες ολόκληρες και τις έχουν εγκαταλείψει στα χέρια λήσταρχων και τυχοδιωκτών. Λιβύη, Ιράκ, Συρία, Αφγανιστάν επί της ουσίας δεν υπάρχουν. Και αυτό εξαιτίας των Αμερικανών

Και δεν είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας οι Αμερικανοί, οι οποίοι όπου δεν μπορούν να κάνουν απευθείας στρατιωτική επέμβαση, χρηματοδοτούν και οπλίζουν αντίπαλους των καθεστώτων που δεν εγκρίνουν. Έτσι έκαναν και ακόμη κάνουν στην Κούβα, έτσι έκαναν στη Χιλή, έτσι έκαναν και στην Ελλάδα με την επιβολή της χούντας, έτσι προσπαθούν να κάνουν στη Βενεζουέλα, έτσι ενθαρρύνουν το Ισραήλ να χτυπήσει το Ιράν

Δυστυχώς για τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, αυτόν που αν θυμάστε υποδέχτηκε με τεμενάδες τον Ερντογάν, ο υπ’ αριθμόν ένα αποσταθεροποιητικός παράγοντας αυτή τη στιγμή στον κόσμο είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ και το δεξί τους χέρι το Ισραήλ. Και δυστυχώς για τον υπόλοιπο κόσμο, κανείς δεν είναι σε θέση να υψώσει το ανάστημά του και να τους κόψει τον αέρα, όπως γινόταν κάποτε επί Σοβιετικής Ένωσης

Αυτή τη στιγμή οι Ισραηλινοί έχουν μπει σε ένα παιχνίδι χωρίς γυρισμό. Έχουν κάνει τόσα πολλά πλέον, που οι γύρω λαοί δεν μπορούν να τα ξεχάσουν. Ποντάρουν στην τρομακτική ισχύ των όπλων τους και θα προσπαθήσουν να προκαλέσουν σοκ και δέος, τέτοιο ώστε να φαίνεται αδύνατη η οποιαδήποτε αντίδραση. Ποντάρουν βέβαια και στο μεγάλο τους αδελφό και στην ιδιαίτερη σχέση που έχουν μαζί του

Μια σχέση που δεν έχει να κάνει να κάνει μόνο με τα ισχυρά οικονομικά κέντρα Εβραϊκών συμφερόντων που δραστηριοποιούνται στην Αμερική και που κάνουν το Ισραήλ να φαίνεται πως ελέγχει τις ΗΠΑ και να τις απομυζεί, όπως ένα είδος παρασιτικού οργανισμού

Είναι και η ιδιαίτερη σχέση που έχουν οι ίδιοι οι Αμερικανοί πολίτες  με τους Ισραηλινούς, καθώς σύμφωνα με τον Αμερικανοεβραίο πολιτικό επιστήμονα Νόρμαν Φίνκελσταϊν, οι Αμερικανοί ίσως βλέπουν στους Ισραηλινούς τη δική τους ιστορία. Μια ιστορία εποικισμού και κατάκτησης, Όπως οι πρόγονοι των Αμερικανών κατέλαβαν τη χώρα των Ινδιάνων εξοντώνοντάς τους, έτσι βλέπουν να κάνουν και οι Ισραηλινοί με τους Παλαιστίνιους

Και γιατί δε μιλάτε για τη Χαμάς; ακούγεται στ’ αυτιά μας η φωνή κάποιων γνωστών και μη εξαιρετέων. Αυτών που σε άλλες περιπτώσεις αναρωτιούνται γιατί δεν μιλάμε για τη Μαρφίν, θέλοντας απλά να μη μιλάμε

Όποιος λοιπόν γνωρίζει ιστορία, ξέρει πως το Ισραήλ είναι αυτό που εισήγαγε τη σύγχρονη μορφή αυτού που σήμερα ονομάζεται τρομοκρατία. Απαγωγές και εκτελέσεις επιλεγμένων προσώπων, τοποθετήσεις βομβών σε πολυσύχναστα μέρη με δεκάδες άμαχους νεκρούς, τυφλοί πυροβολισμοί σε συγκεντρωμένα πλήθη, δολιοφθορές σε δημόσιες εγκαταστάσεις, είναι λίγα μόνο από τα μέσα που χρησιμοποίησαν οι Εβραίοι στην προσπάθειά τους να ιδρύσουν ένα ανεξάρτητο κράτος στην Παλαιστίνη. Με αποκορύφωμα τη σφαγή του Ντερ Γιασίν, όπου σκοτώθηκαν όλοι οι κάτοικοι του χωριού από τις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις

Και αν το πρόβλημα ήταν πραγματικά η Χαμάς, γιατί η Δυτική όχθη που δεν ελέγχεται από τη Χαμάς συνεχίζει να εποικίζεται από Εβραίους που διώχνουν, τρομοκρατούν, προπηλακίζουν και σκοτώνουν τους Παλαιστίνιους κατοίκους της;

Δυστυχώς για τους Ισραηλινούς, τα γραμμάτια του Ολοκαυτώματος εξαργυρώθηκαν οριστικά και μαζί μ’ αυτά χάθηκε και η συμπάθεια του κόσμου προς αυτούς, αλλά και η ανοχή του προς αυτά που κάνουν. Το Ολοκαύτωμα που, σύμφωνα με τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν στο βιβλίο του «Η βιομηχανία του ολοκαυτώματος»,  χρησιμοποιήθηκε και αναγορεύτηκε σε μία παγκόσμια επιχείρηση που απέφερε και αποφέρει εξουσία και χρήμα (που υποτίθεται πως προοριζόταν για τους επιζήσαντες των στρατοπέδων, οι οποίοι τελικά πήραν ψίχουλα) στηρίζοντας τις εγκληματικές πολιτικές του Ισραήλ.

Για να γυρίσουμε λίγο και στα δικά μας, ο Γεραπετρίτης και γενικά η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αποδεικνύονται όχι μόνο ανόητοι, λίγοι και ανιστόρητοι, αλλά και επικίνδυνοι. Έχουν καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να μας κάνουν εχθρό της Ρωσίας και σύμμαχο  και «στρατηγικό εταίρο» του γενοκτόνου και εγκληματικού Ισραήλ, κόντρα και στις δύο περιπτώσεις στη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών. Οι ευθύνες τους είναι τεράστιες και θα τις καταλογίσει κάποτε η Ιστορία. Δεν ξέρουμε όμως μέχρι τότε σε τι καταστροφή θα έχουν οδηγήσει τον τόπο