Κεντρικό χαρακτηριστικό του πολιτισμού που έχτισε η ανθρωπότητα, είναι ο ορθός λόγος. Είναι ακριβώς εκείνο το χαρακτηριστικό που πολεμά η πάσης προέλευσης και προσανατολισμού προπαγάνδα για να επιβάλλει τη θέση που εξυπηρετεί τους στόχους της. Αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της παραμορφωμένης εικόνας του κόσμου όπως τον ξέρουμε σήμερα. Όπως η εμπορική διαφήμιση χρησιμοποιεί την παραπλάνηση μέσω εικόνων, ήχων και λόγου που θολώνουν τις σκοτεινές πλευρές ενός προϊόντος, έτσι και η πολιτική προπαγάνδα αποκρύπτει τις άβολες αλήθειες για να προβάλλει τα βολικές, τις εύπεπτες και αφομοιώσιμες από το κοινό, απόψεις που εξυπηρετούν τα σχέδια των θεραπόντων της.

Στην Ελλάδα οι εργολάβοι της «ενημέρωσης» έχουν βρει πεδίο λαμπρό για τις «δουλειές» τους και δεν σταματούν να μας βομβαρδίζουν με ελεγχόμενες αναλύσεις και φιλτραρισμένες πληροφορίες για τις παγκόσμιες εξελίξεις αποκρύπτοντας πάντα το μέρος εκείνο της εικόνας που ίσως θα έκανε τους δέκτες τους (το target group τους) να σκεφτούν. Η σκέψη απαγορεύεται στον σύγχρονο κόσμο, στην Ελλάδα ακόμα περισσότερο. Τα ΑΡΔάκια πάσης φύσεως φροντίζουν επιμελώς γι’ αυτό

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και αληθινοί δημοσιογράφοι (με την έννοια της ενασχόλησης τους με τον δημόσιο λόγο) που είναι και αυτοί που φέρουν τον τίτλο του δημοσιογράφου με την αξία τους. Και δεν είναι το ότι μεταφέρουν μία είδηση σκέτα. Μεταφέρουν και σχολιάζουν  μία είδηση μαζί με το πλαίσιο εντός του οποίου το γεγονός που αναφέρουν προκύπτει και εξελίσσεται, προκειμένου να παράσχουν την πληρέστερη κατά το δυνατό, γνώση και εκνημέρωση σε εκείνους που τη ζητούν και δεν αρκούνται στις προπαγανδιστικές -και βολικές για τις εξουσίες- εντυπώσεις.

Χθες, 26/3/2022 ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Πέτρος Παπακωνσταντίνου δημοσίευσε στο ιστολόγιο του ένα άρθρο με τίτλο «Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς», άρθρο το οποίο είναι η πιο πλήρης και πιο σοβαρή ματιά σε έναν πόλεμο που διεξάγεται πολύ κοντά μας και για τον οποίο ένα διαπλεκόμενο σύστημα κυβέρνησης και ΜΜΕ φροντίζει να μας κρατάει στο σκοτάδι, παρέχοντας μας αφειδώς εντυπώσεις και χτυπώντας στο θυμικό του λαού. Του λαού που μη γνωρίζοντας σφαιρικά αυτά που εκτυλίσσονται εδώ και χρόνια στην Ευρώπη, γίνεται μία χρήσιμη χειραγωγήσιμη μάζα. Χρήσιμη για τα αφεντικά των τοπικών εξουσιών, των υπηρετών του μεγάλου παγκόσμιου αφεντικού  και τους σχεδιασμούς τους για έναν μονοπολικό, δικό τους  αποκλειστικά, κόσμο

Αναδημοσιεύουμε το άρθρο του Πέτρου Παπακωνσταντίνου για να βοηθήσουμε στην διάδοση της πραγματικής ενημέρωσης και κυρίως για να καταλάβουμε όλοι το πόσο απαραίτητη είναι η ειρήνευση στην Ουκρανία αλλά πάντα με τρόπο δίκαιο. Γιατί ειρήνη που δεν θα βασίζεται στη Δικαιοσύνη, είναι θνησιγενής και σύντομα θα οδηγήσει σε πολύ χειρότερες καταστάσεις για όλον τον κόσμο

Ο πόλεμος στην Ουκρανία κι εμείς. του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

26 Μαρτίου 2022

Ένα μήνα μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, αυτό που ξεκίνησε ως κεραυνοβόλος πόλεμος κινήσεων, εξελίσσεται σε πιο αργό, ίσως και πιο φονικό πόλεμο θέσεων, με οχυρωμένα στρατόπεδα και μακρινά πλήγματα πυροβολικού και αεροπορίας. Η γραμμή του μετώπου έχει παγιωθεί στο μεγαλύτερο μέρος της· οι Ρώσοι έχουν αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη, κυρίως στο Νότο και στα Ανατολικά, αλλά δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν ούτε μία από τις δέκα μεγαλύτερες πόλεις της Ουκρανίας· ο ουκρανικός στρατός έχει καθηλώσει τις εχθρικές δυνάμεις στις πύλες των αστικών κέντρων που πολιορκούνται (με εξαίρεση τη Μαριούπολη) και σε ορισμένες περιπτώσεις έχει αρχίσει να εκδηλώνει επιτυχείς αντεπιθέσεις. Η ίδια, εκρηκτικά ασταθής ισορροπία επικρατεί στο διπλωματικό επίπεδο, με τις διαπραγματεύσεις για κατάπαυση του πυρός σε νεκρό σημείο, αφού ούτε η Μόσχα είναι ικανοποιημένη με ό,τι έχει πετύχει μέχρι τώρα- αντί τεράστιου πολιτικού, οικονομικού και ηθικού τιμήματος- ούτε το Κίεβο αισθάνεται την ανάγκη να συνθηκολογήσει.

Σε αυτό το φόντο, ο αναπληρωτής αρχηγός ΓΕΕΘΑ της Ρωσίας, Σεργκέι Ρουντσκόι, δήλωσε την Παρασκευή, 25 Μαρτίου, ότι η πρώτη φάση των ρωσικών επιχειρήσεων είχε ως αποτέλεσμα τη σημαντική αποδυνάμωση του ουκρανικού στρατού, κάτι που θα επιτρέψει στη δεύτερη φάση να επικεντρωθούν οι ρωσικές δυνάμεις στον κεντρικό τους στόχο, δηλαδή την «απελευθέρωση» ολόκληρου του Ντονμπάς [i]. Το Κίεβο και η Δύση ερμήνευσαν αυτή την τοποθέτηση ως ομολογία αποτυχίας, υποστηρίζοντας ότι ο Πούτιν περίμενε έναν περίπατο λίγων ημερών μέχρι το Κίεβο, αλλά απέτυχε οικτρά και αναγκάζεται τώρα να αναδιπλωθεί, την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενoς.

Ότι η ρωσική ηγεσία υποτίμησε την αντίσταση που θα συναντούσε από τον ουκρανικό στρατό (αλλά και τις σαρωτικές κυρώσεις μιας επανενωμένης, έστω προσωρινά, Δύσης) είναι μάλλον βέβαιο. Αλλά ότι το Κρεμλίνο περίμενε έναν αστραπιαίο πόλεμο λίγων ημερών, ακούγεται ως φτηνή προπαγάνδα. Η αμερικανική υπερδύναμη, στο απόγειο της μονοκρατορίας της, το 1991, χρειάστηκε 956.000 στρατιώτες και 42 μέρες πολέμου για να υπερισχύσει μιας αραβικής χώρας, του Ιράκ, εξουθενωμένης από οκτώ χρόνια τρομερού πολέμου με το Ιράν- και μάλιστα, χωρίς ο αμερικανικός στρατός να μπει στη Βαγδάτη και χωρίς να ανατρέψει τον Σαντάμ Χουσεϊν. Μόνο ένας παράφρων στο Κρεμλίνο θα μπορούσε να υπολογίζει ότι 120.000 Ρώσοι στρατιώτες θα κατάφερναν να καταλάβουν τη δεύτερη μεγαλύτερη, σε έκταση, χώρα της Ευρώπης, που κληρονόμησε από τα χρόνια της ΕΣΣΔ ισχυρότατη πολεμική βιομηχανία, ετοιμαζόταν γι αυτό τον πόλεμο οκτώ χρόνια και απολάμβανε στρατιωτικού εξοπλισμού, πληροφοριών και εκπαίδευσης από Αμερικανούς και Βρετανούς. Ο Πούτιν είναι πολλά πράγματα, αλλά παράφρων δεν είναι.

Μπορεί οι στρατιωτικοί σχεδιασμοί και οι πολιτικοί στόχοι του Κρεμλίνου να περιβάλλονται από ομίχλη, αλλά οι επιδιώξεις των ΗΠΑ είναι απολύτως διαυγείς. Όπως έγραψε ο Ντέιβιντ Σάνγκερ, επικεφαλής του γραφείου των New York Times στην Ουάσιγκτον, η κυβέρνηση Μπάιντεν εννοεί να εγκλωβίσει τη Ρωσία σε έναν μακρύ πόλεμο τεράστιου κόστους, όπως συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, με την καθήλωση της ΕΣΣΔ στο ναρκοπέδιο του Αφγανιστάν (το γεγονός ότι οι Αμερικανοί έστειλαν στους Ουκρανούς αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, που είχαν ενισχύσει την τζιχάντ των μουτζαχεντίν κατά των Σοβιετικών, έχει και τη συμβολική σημασία του). Ο γνωστός ιστορικός Νάιαλ Φέργκιουσον έγραψε στο πρακτορείο Bloomberg ότι κορυφαίοι παράγοντες της κυβέρνησης Μπάιντεν του είπαν απερίφραστα ότι το μόνο νοητό, γι αυτούς, τέλος αυτού του πολέμου περιλαμβάνει την ανατροπή του Πούτιν και μια πιο πειθήνια έναντι της Αμερικής Ρωσία- κάτι που θα αποτελούσε ταυτόχρονα ισχυρή προειδοποίηση στην Κίνα [ii]. Ο ίδιος ο (κάθε άλλο παρά αντιιμπεριαλιστής) Φέργκιουσον θεωρεί αυτή τη θεώρηση επικίνδυνη πλάνη του Μπάιντεν και το πιθανότερο είναι ότι έχει δίκιο.

Όσο μιλούν τα όπλα, επιβάλλεται κάποια σεμνότητα λόγων και οικονομία προβλέψεων, επί ποινή γρήγορης διάψευσης. Σε κάθε περίπτωση, όσοι είναι έτοιμοι να στοιχηματίσουν τα πάντα σε ένα Βατερλώ της Ρωσίας και στον πολιτικό θάνατο του Πούτιν αναλαμβάνουν ένα παιχνίδι υψηλότατου ρίσκου, για τους ίδιους και για τον κόσμο όλο. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η μάχη της Μαριούπολης έχει φτάσει στο κέντρο της μαρτυρικής πόλης και η πτώση της μπορεί να είναι θέμα ημερών. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα πρόκειται για στρατηγικής σημασίας επιτυχία των εισβολέων. Η Ουκρανία θα έχει χάσει το 80% των ακτών της και η Ρωσία θα έχει εξασφαλίσει χερσαία σύνδεση ανάμεσα στην Κριμαία και το Ντονμπάς. Επιπλέον, οι Ρώσοι θα μπορέσουν να συγκεντρώσουν μεγαλύτερες δυνάμεις για να προελάσουν στην περιοχή ανάμεσα στη σημερινή διαχωριστική γραμμή του Ντονιέτσκ και το Χάρκοβο, όπου συγκεντρώνονται οι πιο αξιόμαχες δυνάμεις του ουκρανικού στρατού. Ήδη, μακριά από τις τηλεοπτικές κάμερες των δυτικών συνεργείων, οι Ρώσοι έχουν θέσει υπό έλεγχο το 93% του Λουγκάνσκ και το 56% του Ντονιέτσκ (πριν από την εισβολή ήλεγχαν περίπου το ένα τρίτο των εκτάσεών τους), όπως και ένα τεράστιο, συνεχές τόξο ουκρανικών συνόρων, που ξεκινάει βόρεια του Κιέβου, συνεχίζεται έξω από το Σούμι και το Χάρκοβο, περνάει από το Ντονμπάς και την Κριμαία και φτάνει στη Χερσώνα, στη Μαύρη Θάλασσα.

Στο οικονομικό πεδίο, η Ρωσία υποφέρει σοβαρά από τις κυρώσεις και το κύμα φυγής δυτικών εταιρειών, με αποτέλεσμα το φάσμα της μαζικής ανεργίας, των ελλείψεων αγαθών και της απότομης πτώσης του βιοτικού επιπέδου να βρίσκεται επί θύραις. Είναι πιθανό, όμως, να αποφύγει την κατάρρευση χάρη στη βοήθεια κυρίως της Κίνας, αλλά και άλλων κρατών. Από τις 10 πολυπληθέστερες χώρες του κόσμου, μόνο μία, οι ΗΠΑ, έχουν επιβάλει κυρώσεις στη Ρωσία.

Όταν ο Μπάιντεν, στη μακρά, διάρκειας περίπου δύο ωρών, τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Σι Τζινπίνγκ κάλεσε την Κίνα να μη στηρίξει τη Ρωσία, απειλώντας την με συνέπειες, ο Κινέζος ηγέτης του απάντησε: «Όποιος αποφάσισε να κρεμάσει το κουδούνι στο λαιμό της τίγρης, εκείνος πρέπει να πάει να της το βγάλει»-εννοώντας ότι οι Αμερικανοί εξαγρίωσαν τη Ρωσία με την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ, επομένως ας λουστούν τώρα τις επιπτώσεις. Η Αμερική δεν μπορεί να κηρύξει οικονομικό πόλεμο στην Κίνα χωρίς να πυροβολήσει τα πόδια της, καθώς η στενή αλληλεξάρτηση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες οικονομίες του κόσμου έχει δημιουργήσει μια κατάσταση αμοιβαία εγγυημένης καταστροφής (MAD), ανάλογη με εκείνη που υπήρχε στο πεδίο των πυρηνικών όπλων επί Ψυχρού Πολέμου. Άλλωστε η Κίνα δεν μπορεί να ξεχάσει το πρόσφατο, αντικινεζικό σύμφωνο AUKUS στον Ινδοειρηνικό, τη στάση των ΗΠΑ στο κεφαλαιώδες θέμα της Ταϊβάν, την υπόθαλψη αποσχιστικών τάσεων των Ουιγούρων, τον αμερικανικό πόλεμο στο πεδίο των υψηλών τεχνολογιών και τόσα άλλα. Μια ταπεινωτική ήττα της Ρωσίας και προσωπικά του Πούτιν, σε αυτή τη φάση, θα ήταν σοβαρότατο πλήγμα για την ίδια την Κίνα και τον Σι.

Όσο για το εσωτερικό της Ρωσίας, τίποτα δεν δείχνει μέχρι στιγμής ότι υπάρχουν σοβαρές, πραγματικά απειλητικές κινήσεις εναντίον του Πούτιν. Ανεξάρτητες (μη ελεγχόμενες από την κυβέρνηση) δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ρώσων εξακολουθεί να στηρίζει τον Ρώσο πρόεδρο- δυστυχώς και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ούτε από τους ολιγάρχες, οι οποίοι ούτως ή άλλως στη Ρωσία δεν διαθέτουν πολιτική δύναμη, ούτε από τους κύκλους της κρατικής γραφειοκρατίας έχουν εκδηλωθεί φυγόκεντρες τάσεις, αν και τίποτα δεν αποκλείει να εκδηλωθούν αύριο.

Με αυτά τα δεδομένα, το ενδεχόμενο παράτασης του πολέμου για κάμποσες εβδομάδες, αν όχι και μήνες, μέχρι να υπάρξει αν όχι ειρήνευση, τουλάχιστον ανακωχή, διαγράφεται ισχυρό. Κάτι τέτοιο θα ήταν εφιαλτικό πρώτα απ’ όλα για τον σκληρά δοκιμαζόμενο ουκρανικό λαό. Ένας στους τέσσερις Ουκρανούς έχει ήδη ξεριζωθεί από την εστία του, η οικονομική καταστροφή είναι ανείπωτη, η χώρα κινδυνεύει να διαμελιστεί, καθώς οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν κυνικά ως Ιφιγένεια, που δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν στην ανάγκη, προκειμένου να υπηρετήσουν τους μείζονες στόχους τους: τη συντριβή της Ρωσίας και την αποκατάσταση της «ενότητας της Δύσης» υπό αμερικανική ηγεμονία, δηλαδή την καθήλωση της Ευρώπης σε ρόλο θεραπαινίδας τους, κάτι από το οποίο δεν απέχουν και πολύ.

Σημαίνουν όλα αυτά ότι θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει, με βαριά καρδιά, τον πόλεμο του Πούτιν με το επιχείρημα ότι μια ήττα της Ρωσίας θα ευνοούσε την κύρια απειλή για την παγκόσμια ειρήνη και την κυριαρχία των λαών, τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό; Σε καμία περίπτωση. Η απερίφραστη καταδίκη αυτού του άδικου πολέμου, που συσσωρεύει τρομερά δεινά σε έναν λαό 45 εκατομμυρίων ανθρώπων, θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για κάθε πολιτισμένη συνείδηση και ειδικά για τους αριστερούς. Οι νεοταξίτες και νεοδεξιοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ουκρανικό λαό, ενώ δεν ένοιωσαν καμία υποχρέωση να βγουν στους δρόμους για τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Ιράκ ή της Παλαιστίνης. Ο αριστερός δεν μπορεί να κοιτάξει με ήρεμη συνείδηση τον εαυτό του στον καθρέφτη αν δεν είναι λόγω και έργω με τον Δαβίδ απέναντι στον Γολιάθ σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη, σε όλες τις ιστορικές στιγμές.

Ό,τι δίκιο κι αν είχε η Ρωσία για την περικύκλωσή της από το ΝΑΤΟ και για τις διώξεις των Ρωσόφωνων από τους ακροδεξιούς εθνικιστές στην Ουκρανία, το έχασε από τη στιγμή που άρχισε να βομβαρδίζει τις ουκρανικές πόλεις. Γιατί ο Πούτιν δεν αμφισβήτησε μόνο μια κυβέρνηση, αμφισβήτησε το ίδιο το δικαίωμα της Ουκρανίας να υπάρχει σαν ανεξάρτητο κράτος, λέγοντας ότι πρόκειται για ένα τεχνητό κατασκεύασμα του Λένιν και των μπολσεβίκων. Έφτασε στο σημείο, προτού αρχίσει ο πόλεμος, να στείλει στην Ουκρανία το εξής, επί λέξει, μήνυμα: «Σ΄αρέσει, δεν σ’ αρέσει, γλυκιά μου, θα το υποστείς». Ποιος άνθρωπος που θέλει να λέγεται άνθρωπος δεν θα αγανακτούσε αν άκουγε να εκστομίζεται μια τέτοια φράση από έναν άντρα προς μία γυναίκα; Και ποιος μπορεί να μην εξεγερθεί όταν ακούει έναν ηγέτη κράτους να λέει αυτή την πολύ «ματσό» χυδαιότητα για έναν άλλο λαό;

Ούτε βέβαια κάνει ο Πούτιν κάποιον «αντιφασιστικό πόλεμο» στην Ουκρανία, όπως κάποιοι αφελέστατα είναι έτοιμοι να πιστέψουν. Χρησιμοποιεί ως άλλοθι τους φασίστες που έκαναν όντως εγκλήματα πολέμου στην Οδησσό και το Ντονμπάς για να δικαιολογήσει τις επεκτατικές βλέψεις του- όπως ακριβώς χρησιμοποιούσαν οι Αμερικανοί υπαρκτές θηριωδίες του Μιλόσεβιτς στην πρώην Γιουγκοσλαβία ή του Χουσεϊν στο Ιράκ. Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι η Ρωσία δεν είχε κανένα ηθικό πρόβλημα να χρηματοδοτεί την Μαρίν Λεπέν στην προεκλογική εκστρατεία της.

Έστω, θα πει κανείς, αλλά ένας πολυπολικός κόσμος, με μια ισχυρή Ρωσία και μια ισχυρή Κίνα, δεν δίνει περισσότερα περιθώρια στους μικρότερους λαούς όλου του κόσμου από έναν κόσμο στο έλεος της αμερικανικής υπερδύναμης και τους συμμάχους της; Η απάντηση είναι, μπορεί ναι, μπορεί και όχι, ανάλογα με το τι είδους είναι η «πολυπολικότητα» για την οποία τόσος λόγος γίνεται. Πολυπολικός ήταν ο κόσμος και στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, μόνο που όλοι οι υπολογίσιμοι πόλοι του ήταν ιμπεριαλιστικές αυτοκρατορίες, έτοιμες να κόψουν η μία το λαρύγγι της άλλης, όπως και το έκαναν. Πολύ φοβάμαι ότι η Νέα Παγκόσμια Τάξη (ή μάλλον Αταξία) που ανατέλλει σήμερα θα μοιάζει λιγότερο με τον Ψυχρό Πόλεμο και περισσότερο με τον προ του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου κόσμο.

Στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, η ΕΣΣΔ ήταν ένα καταπιεστικό, μόνο κατ’ όνομα σοσιαλιστικό καθεστώς, αλλά όντως στήριζε ως ένα βαθμό εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα του Τρίτου Κόσμου απέναντι στον ιμπεριαλισμό. (Για τα εργατικά και αριστερά κινήματα της Δύσης, υπήρχε πάντα το όριο της Γιάλτας). Η Ρωσία του Πούτιν δεν είναι εκφυλισμένο εργατικό κράτος, αλλά ολιγαρχικός καπιταλισμός- το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος είχε μέχρι προχθές σε κρατική θέση τον διαβόητο Ανατόλι Τσουμπάις, αρχιτέκτονα των ληστρικών ιδιωτικοποιήσεων που έφτιαξαν εν μια νυκτί την τάξη των ολιγαρχών, σφετεριζόμενοι αντί πινακίου φακής τη λαϊκή περιουσία, ασφαλώς λέει πολλά, ή μάλλον τα λέει όλα. Όνειρο του Πούτιν δεν είναι η ανασύσταση της ΕΣΣΔ, αλλά της μεγαλορώσικης Αυτοκρατορίας. Ο ψυχρός κυνισμός της μεγάλης δύναμης μπορεί να τον οδηγήσει να στηρίξει, κάποια στιγμή, αριστερές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, με την ίδια άνεση που θα στηρίξει το Ισραήλ, με το οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις, στη Μέση Ανατολή.

Ο ίδιος ο πόλεμος του Πούτιν στην Ουκρανία, αντί να αποτελέσει πλήγμα για τις ΗΠΑ, εξελίσσεται σε καταλύτη για την ενίσχυσή τους, σε μια ακόμη εκδήλωση της ετερογονίας των σκοπών. Από «εγκεφαλικά νεκρό», κατά Μακρόν, το ΝΑΤΟ ανένηψε και διανύει μια δεύτερη νεότητα. Η ίδια η Ρωσία, ακόμη κι αν αποκομίσει (εύθραυστα και διαρκώς αμφισβητήσιμα) στρατιωτικά κέρδη, θα υποστεί τεράστια πολιτική, οικονομική και ηθική ζημιά. Το πιθανότερο είναι ότι θα περιπέσει σε θέση ελάσσονος εταίρου της Κίνας, μια και η ρωσική οικονομία είναι το ένα δέκατο της κινεζικής. Αυτό σημαίνει ότι οι Κινέζοι, προκειμένου να σώσουν τη Ρωσία, θα αποκτήσουν κοψοχρονιά επιχειρήσεις- φιλέτο και θα την κάνουν ισχυρότατα εξαρτημένη από το Πεκίνο σε τρία κρίσιμα πεδία: το τραπεζικό, τις ροές ενέργειας και τις νέες τεχνολογίες. Στο μεταξύ, ο κόσμος όλος θα απειλείται από μια μεγάλων διαστάσεων επισιτιστική κρίση (Ρωσία και Ουκρανία μαζί παράγουν το ένα τέταρτο των παγκόσμιων σιτηρών), ενώ η παγκόσμια οικονομία είναι πολύ πιθανό να γνωρίσει μια νέα, οδυνηρή ύφεση. Τηρουμένων των αναλογιών, όπως οι γεωπολιτικές κρίσεις από τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του 1973 και την ιρανική επανάσταση του 1979 οδήγησαν πρώτα σε ενεργειακές κρίσεις, ύστερα σε γενικευμένη ύφεση και τελικά σε αλλαγή οικονομικού υποδείγματος επί τα χείρω, από τον κεϋνσιανισμό στον νεοφιλελευθερισμό.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι, νομίζω, προφανές. Η μόνη πολιτικά και ηθικά επιβεβλημένη στάση ενός προοδευτικού πολίτη απέναντι σε αυτό τον ολέθριο, από κάθε σκοπιά, πόλεμο είναι να εξεγερθεί και να απαιτήσει τον άμεσο τερματισμό του με μια δίκαιη ειρήνη. Κάτι που σημαίνει αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων από την Ουκρανία, ρωσικών και Δυτικών (σύμβουλοι, εκπαιδευτές, μισθοφόροι), ακύρωση των σχεδίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλεια και κυριαρχία της, σεβασμό των δικαιωμάτων των ρωσόφωνων και των άλλων εθνικών ομάδων, αποκατάσταση των κομμάτων που έχουν βγει στην παρανομία από τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις του Κιέβου, επίλυση του προβλήματος στο Ντονμπάς με διαπραγματεύσεις και όχι με τα όπλα. Ουτοπικό; Με τα σημερινά δεδομένα, ίσως. Αλλά συνένοχοι του εγκλήματος, είτε των μεν, είτε των δε, δεν μπορούμε να γίνουμε και δεν θα γίνουμε.

Παραπομπές:

[i] Ντονμπάς σημαίνει «λεκάνη του ποταμού Ντον». Πρόκειται για την περιοχή της ανατολικής Ουκρανίας πάνω από την Αζοφική Θάλασσα, που περιλαμβάνει τις ρωσόφωνες επαρχίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο του 2014, που ακολούθησε την ανατροπή του φιλορώσου προέδρου της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι δύο επαρχίες διχοτομήθηκαν και οι φιλορώσοι αυτονομιστές ανακήρυξαν «Λαϊκές Δημοκρατίες» στα τμήματα που ήλεγχαν. (βλ. χάρτη εξωφύλλου – πηγή ΕΦΣΥΝ)

[ii] Bloomberg - Nial Ferguson, “Putin Misunderstands History. So, Unfortunately, Does the U.S.”,

πηγή

Αναδημοσιεύουμε από την σημερινή  (24/3/2022) Εφημερίδα των Συντακτών, άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή για το θέμα με το οποίο είχαμε ασχοληθεί στις 19 Μαρτίου, σχετικά με τις αυξανόμενες καθημερινά, καταγγελίες Ρώσων πολιτών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα, πως η τράπεζα Πειραιώς πάγωσε τους λογαριασμούς μισθοδοσίας τους στο πλαίσιο του κανονισμού  2022/328 ΕΕ “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Η συντάκτρια Αφροδίτη Τζιαντζή προχώρησε την έρευνα περαιτέρω. Η τράπεζα Πειραιώς (το υποκατάστημα(;) μιλά για «παρεξήγηση» αλλά όταν πρόκειται για τον βιοπορισμό οικογενειών ανθρώπων του μεροκάματου, η λέξη «παρεξήγηση» φαντάζει γελοία. Η τράπεζα οφείλει άμεσα να λύσει την «παρεξήγηση» και να αποδώσει τα χρήματα των ανθρώπων που παράνομα παρακρατά. Ίσως έτσι να πείσει κάπως, πως πρόκειται όντως για «παρεξήγηση»

Σημειώνουμε εδώ πως ο «Αγώνας της Κρήτης» χθες, 23/3/2022 δημοσίευσε την επιβεβαίωση της ρωσικής πρεσβείας για την  παρακράτηση χρημάτων στους λογαριασμούς Ρώσων πολιτών που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα

Ακολουθεί το άρθρο της Αφροδίτης Τζιαντζή στη σημερινή Εφημερίδα των Συντακτών

Η τράπεζα πέρασε για... ολιγάρχη την άνεργη Ρωσίδα

Αφροδίτη Τζιαντζή

Θύματα της ίδιας «παρεξήγησης» από την ίδια τράπεζα έχουν πέσει αρκετοί Ρώσοι του μεροκάματου που ζουν πολλά χρόνια στην Ελλάδα.

Το προσωρινό πάγωμα του λογαριασμού μισθοδοσίας της σε ελληνική συστημική τράπεζα καταγγέλλει Ρωσίδα που ζει και εργάζεται 20 χρόνια στην Ελλάδα, κατοικεί σε δήμο της Ανατολικής Αττικής και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με Ρώσους ολιγάρχες, ούτε συνδέεται με κανένα τρόπο με ρωσικές νομικές οντότητες. Την καταγγελία έφερε στη δημοσιότητα η χανιώτικη εφημερίδα «Αγώνας της Κρήτης», ενώ αντίστοιχο δημοσίευμα φιλοξένησε η ιστοσελίδα Αttica Voice, αναφέροντας ότι το φαινόμενο είναι εκτεταμένο και αφορά και άλλους κατοίκους της Ελλάδας με ρωσική υπηκοότητα.

Η «Εφ.Συν.» επικοινώνησε με την καταγγέλλουσα Αννα Κ. (τα πλήρη στοιχεία της στη διάθεση της εφημερίδας) και τον εξουσιοδοτημένο εκπρόσωπό της Διονύση Ασημακόπουλο, οι οποίοι μας εξιστόρησαν το περιστατικό, όπως είναι καταγεγραμμένο στις συνομιλίες με την τηλεφωνική γραμμή εξυπηρέτησης πελατών της τράπεζας, αλλά και σε αλληλογραφία τους με το υποκατάστημα στο οποίο τους παρέπεμψαν.

«Η Αννα έχει νόμιμη άδεια παραμονής στην Ελλάδα και εργάζεται αδιάλειπτα τα τελευταία 16 χρόνια. Φέτος για πρώτη φορά γράφτηκε στο ταμείο ανεργίας του ΟΑΕΔ, γιατί η επιχείρηση στην οποία εργαζόταν ως σερβιτόρα έκλεισε. Στις 17 Μαρτίου, που αναμενόταν να πιστωθεί αναδρομικά το επίδομα ανεργίας, διαπιστώσαμε ότι δεν μπορεί να δεχτεί πληρωμή. Παράλληλα δεν μπορεί να κάνει ούτε ηλεκτρονική κατάθεση έστω λίγων ευρώ, ενώ από τον περίγυρό της είδε ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες φίλες της με ρωσική υπηκοότητα.

»Μιλώντας με την τράπεζα μάς είπαν ότι αυτό γίνεται καθ’ υπόδειξη του ευρωπαϊκού κανονισμού 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Τους παραπέμψαμε στα άρθρα του κανονισμού που φαίνεται ξεκάθαρα ότι το πάγωμα λογαριασμών δεν αφορά τη δική μας περίπτωση. Μας είπαν ότι το θέμα μπορεί να λυθεί, αλλά πρέπει να απευθυνθούμε στο υποκατάστημα όπου ανοίξαμε τον λογαριασμό. Στείλαμε γραπτή εξουσιοδότηση και επιστολή στην υποδιευθύντρια του υποκαταστήματος, όπου θέσαμε το πρόβλημα στο σύνολό του και ζητήσαμε να κοινοποιηθεί στην κεντρική διοίκηση της τράπεζας. Τελικά αναγκαστήκαμε να πάμε αυτοπροσώπως, μολονότι είναι μακριά από τον τόπο κατοικίας μας. Η υποδιευθύντρια δήλωσε άγνοια για την κατάσταση και ζήτησε οδηγίες από την κεντρική διεύθυνση. Μας ζητήθηκε να καταθέσουμε άδεια παραμονής. Ομως η τράπεζα ήδη διέθετε την άδεια παραμονής, αφού είναι προϋπόθεση για να ανοίξεις λογαριασμό. Τελικά ο λογαριασμός ξεμπλόκαρε μετά από μια διαδικασία ταλαιπωρίας που κράτησε περίπου μία εβδομάδα. Θεωρώ ότι οι δικαιολογίες που επικαλέστηκαν εκ των υστέρων είναι προσχηματικές. Το ατομικό πρόβλημα μπορεί να ξεπεράστηκε, όμως το ευρύτερο πρόβλημα παραμένει, αφού παρόμοιες δυσκολίες βίωσαν και άλλοι στην ίδια θέση με την Αννα», μας λέει ο κ. Ασημακόπουλος.

Επικοινωνήσαμε με άλλες τρεις γυναίκες (τα στοιχεία τους στη διάθεση της «Εφ.Συν.»), οι οποίες υποστηρίζουν ότι έπεσαν θύματα της ίδιας «παρεξήγησης». Η Γιούλια Κ., συνοδός σε σχολικό λεωφορείο που ζει στην Ελλάδα 25 χρόνια, η Σβετλάνα Ε. κάτοικος Κατερίνης που ζει 28 χρόνια στην Ελλάδα, η Ελμίρα Σ. που ζει στην Ελλάδα 22 χρόνια. Ολες διηγούνται παρόμοια περιστατικά από την ίδια τράπεζα, με πάγωμα λογαριασμών μισθοδοσίας ή ατομικών λογαριασμών, με επίκληση στον ευρωπαϊκό κανονισμό, ο οποίος όμως διευκρινίζει ρητά ότι αφορά μόνο καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ και Ρώσους υπηκόους που δεν έχουν άδεια παραμονής σε κράτος-μέλος της Ε.Ε.

«Η κοπέλα στο υποκατάστημα είπε ότι μάλλον πρόκειται για λάθος στο σύστημα, αφού δεν βγάζει νόημα. Είπε “σας έχουν βάλει τους Ρώσους σε ένα τσουβάλι και τώρα σας βγάζουν έναν-έναν”», μας λέει χαρακτηριστικά μία από τις καταγγέλλουσες.

Σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά τεχνικό σφάλμα είτε προσωρινή παρερμηνεία του ευρωπαϊκού κανονισμού είτε «υπερβάλλοντα ζήλο» στελεχών της τράπεζας –που κατά τις πληροφορίες μας κίνησε και το ενδιαφέρον της εποπτεύουσας κεντρικής τράπεζας–, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: άσκοπη ταλαιπωρία και διακριτική μεταχείριση εις βάρος πολιτών, που θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αν κάποιος διάβαζε καλύτερα τις διατάξεις του ευρωπαϊκού κανονισμού, που θεωρητικά στοχεύει τους πλούσιους ολιγάρχες και όχι ανθρώπους του μεροκάματου. Εκτός κι αν μπέρδεψαν τον Αμπράμοβιτς με την άνεργη σερβιτόρα με ρωσικό διαβατήριο.

πηγή

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 28 Φεβρουαρίου του 2022 η Τράπεζα της Ελλάδος έστειλε σήμα προς τις ελληνικές τράπεζες καλώντας τις να εφαρμόσουν την Κοινοτική Οδηγία που αφορά στην παράλυση των επενδύσεων (καταθέσεις, ομόλογα κ.λπ.) της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας. Σύμφωνα με πηγές που επικαλούταν η οικονομική ιστοσελίδα  Euro2day.gr οι τράπεζες κλήθηκαν από τις πρώτες πρωινές ώρες να ελέγξουν τα απευθείας επενδυτικά ανοίγματα της Κεντρικής Τράπεζας της Ρωσίας στην ελληνική αγορά, αλλά και την πιθανή σύνδεση ατόμων με τις εν λόγω επενδύσεις.

Οι ίδιες πηγές ανάφεραν πως δεν δόθηκε εντολή για δέσμευση καταθέσεων Ρώσων στην Ελλάδα, πλην όσων βρίσκονται στη λίστα των ολιγαρχών. Το πρωί εκείνης της  Δευτέρας, οι ελληνικές τράπεζες διαπίστωναν -ανταποκρινόμενες άμεσα στο σήμα της κεντρικής τράπεζας-  πως δεν υπήρχαν εκροές τέτοιου είδους, που να συνδέονται με τα διαθέσιμα τους.

Στην Ελλάδα ζουν πολλοί Ρώσοι μετανάστες και μετανάστριες, ενσωματωμένοι πλήρως την ελληνική κοινωνία, που εργάζονται εδώ επί χρόνια, συνεισφέροντας στο ελληνικό ΑΕΠ και φυσικά πληρώνονται μέσω του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Οι λογαριασμοί αυτών των ανθρώπων με κανέναν τρόπο δεν μπορούν να θεωρηθούν «λογαριασμοί ολιγαρχών» και ούτε τα ποσά που ενδεχομένως να βρίσκονται μέσα στους λογαριασμούς τους να θεωρηθούν «επενδυτικά ανοίγματα». Οι καταθέσεις των Ρώσων ολιγαρχών (οι εμφανείς τουλάχιστον) σύμφωνα με τις ελβετικές τράπεζες βρίσκονται κυρίως εκεί και εκτιμώνται στα 213 δισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με τον Οικονομικό Ταχυδρόμο της 17^ης Μαρτίου. Αγνοούμε βέβαια όπως όλος ο κόσμος, το ακριβές ύψος τους και επιπλέον τις προθέσεις των ελβετικών τραπεζών ως προς τα κεφάλαια αυτά. Αλλά δεν είναι το θέμα μας αυτό. Το θέμα μας είναι οι καταθέσεις των απλών ανθρώπων, των εργαζομένων στην Ελλάδα και το εισόδημα τους που είναι το μέσο της επιβίωσης τους και που βρίσκεται στον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών. Ειδικότερα εκείνων που είχαν την κακή τύχη να βρίσκονται σήμερα στο έλεος (και δεν είναι υπερβολή) της Τράπεζας Πειραιώς.

Στην ιστοσελίδα «Αγώνας της Κρήτης» διαβάζουμε πως «Σύμφωνα με καταγγελία που έφτασε στην εφημερίδα μας, γυναίκα ρωσικής υπηκοότητας που ζει εδώ και 20 χρόνια στην Ελλάδα, είναι παντρεμένη με Έλληνα και έχει τρία παιδιά βρήκε τον λογαριασμό στην τράπεζά της μπλοκαρισμένο.

Όπως της είπαν στην τράπεζα ο λόγος που ο λογαριασμός της έχει μπλοκαριστεί είναι επειδή έχει ρωσική υπηκοότητα και η τράπεζα έθεσε σε εφαρμογή τον Κανονισμό ΕΕ 2022/328 “σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω ενεργειών της Ρωσίας που αποσταθεροποιούν την κατάσταση στην Ουκρανία”. Ο κανονισμός όμως δεν περιέχει καμία πρόβλεψη για οριζόντια δέσμευση λογαριασμών Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα. Ο νόμος αφορά  τη «λίστα των ολιγαρχών» και μάλιστα καταθέσεις τάξης ανώτερης των 100.000 ευρώ.

 Οι καταγγελίες για το ίδιο θέμα είναι πολλές και απ’ όσες έχουμε μάθει μέχρι σήμερα τουλάχιστον, αφορούν όλες την Τράπεζα Πειραιώς. Την ίδια τράπεζα που διαφημίζει την παροχή διευκολύνσεων σε Ουκρανούς πολίτες που ζουν στην Ελλάδα. Και αναρωτιόμαστε: Από πότε οι εργαζόμενοι μετανάστες και μετανάστριες που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα και αν θέλετε ακόμα περισσότερο, εκείνοι που είναι μόνιμα εγκατεστημένοι στη χώρα, αντιμετωπίζονται διαφορετικά και σύμφωνα με τη χώρα καταγωγής τους; Από πότε τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας (ρωσικής, ελληνικής, γερμανικής ή οποιασδήποτε προέλευσης) ταυτίζονται με την πραγματική μάχη για επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων; Τι είδους καταλογισμός "συλλογικής ευθύνης" είναι αυτός, από μία ή περισσότερες ενδεχομένως, τράπεζες;

Η κατάσταση είναι σοβαρή και εξόχως αντιδημοκρατική έως απάνθρωπη. Απαιτείται η άμεση απελευθέρωση των λογαριασμών των εργαζόμενων Ρώσων πολιτών που ζουν στην Ελλάδα γιατί γι’ αυτούς είναι θέμα επιβίωσης. Των ίδιων και των οικογενειών τους. Αντίθετα, για τους «ολιγάρχες» οι κυρώσεις είναι ανεφάρμοστες σε έναν κόσμο που ο κανόνας είναι το “Money talks” και καμία τράπεζα, ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν θα τους εμποδίσει να διαχειριστούν τα κεφάλαια τους όπως εκείνοι θέλουν. Άλλωστε αυτοί είναι που τρέφουν τις τράπεζες με τον κλεμμένο πλούτο της πλουσιότερης σε πόρους χώρας του κόσμου. Και όχι οι τράπεζες αυτούς.

Και τώρα; Με ποιους είμαστε; Με ποιους πρέπει να είμαστε; Ας απαντήσουμε λοιπόν

Πρέπει να είμαστε με τους Εβραίους όταν οδηγούνταν στα κρεματόρια των ναζί. Πρέπει να είμαστε και με τους Παλαιστίνιους που στενάζουν ακόμη από την Ισραηλινή κατοχή

Πρέπει να είμαστε με τους εκτελεσμένους στα Καλάβρυτα, στο Κομμένο και στη Βιάννο. Πρέπει να είμαστε και με τους Γερμανούς άμαχους της Δρέσδης όταν βομβαρδιζόταν από τα συμμαχικά αεροπλάνα. Πρέπει να είμαστε με τους άμαχους της Γκουέρνικα όταν ισοπεδωνόταν από τα γερμανικά και ιταλικά βομβαρδιστικά.

Πρέπει να είμαστε με τους Κινέζους της Μαντζουρίας όταν υπέφεραν από την κτηνώδη θηριωδία των γιαπωνέζικων στρατευμάτων. Πρέπει να είμαστε και με τους γιαπωνέζους άμαχους της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι όταν δέχονταν τις ατομικές βόμβες των Αμερικανών.

Πρέπει να είμαστε με τους κομμουνιστές εξόριστους στη Μακρόνησο, στη Γυάρο, στον Αη Στράτη. Πρέπει να είμαστε και με τους Ούγγρους του ’56 όταν στέκονταν μπροστά στα σοβιετικά τανκς.

Πρέπει να είμαστε με τους Βιετναμέζους όταν έπεφταν πάνω τους οι βόμβες ναπάλμ των Αμερικανών. Πρέπει να είμαστε με τους Χιλιανούς και τον Αλιέντε όταν δολοφονούνταν από την αμερικανοκίνητη επέμβαση.

Πρέπει να είμαστε με τους Σέρβους άμαχους του Βελιγραδίου όταν βομβαρδιζόταν από τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους. Πρέπει να είμαστε και με τους άμαχους του Σεράγιεβο όταν βομβαρδιζόταν από τους Σέρβους.

Πρέπει να είμαστε με τους Ιρακινούς άμαχους όταν βομβαρδίζονταν από το ΝΑΤΟ. Πρέπει να είμαστε με όλους τους άμαχους της Μέσης Ανατολής που ξεσπιτώθηκαν από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ και τις θηριωδίες των Ταλιμπάν, χωρίς να ξεχνάμε πως οι Ταλιμπάν είναι και αυτοί δημιούργημα του ΝΑΤΟ. Πρέπει όμως να είμαστε και με τους Αμερικανούς αμάχους στους Δίδυμους Πύργους.

Και, βέβαια, είμαστε με τους άμαχους Ουκρανούς και παρακαλούμε να τελειώσει αυτός ο πόλεμος. Γιατί ο πόλεμος είναι κάτι αφύσικο, δεν έχει λογική. Γιατί ο πόλεμος αυτός θα μπορούσε να αποφευχθεί. Γιατί κανένας, ακόμη και από αυτούς που τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, δεν προσπάθησε στην πραγματικότητα να τον αποτρέψει

Με ποιους δεν είμαστε; Δεν είμαστε με τους εισβολείς, με τους κατακτητές, με τους κονκισταδόρες, με τους Σταυροφόρους, με τους αποικιοκράτες, με τους εθνικιστές.

Και επίσης δεν είμαστε με τους υποκριτές που επικαλούνται το Διεθνές Δίκαιο όποτε τους βολεύει, την ίδια στιγμή που το έχουν κάνει αμέτρητες φορές κουρελόχαρτο με τις πράξεις τους. Γιατί, αν καταδικάζεις την υποκρισία, δεν σημαίνει ότι είσαι με τον Πούτιν και ότι κάνεις συμψηφισμούς στα εγκλήματα. Και γιατί, αν δεν την καταδικάζεις, σημαίνει ότι την άλλη μέρα θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα, σε αυτόν δηλαδή που παραβιάζει διαχρονικά και ατιμώρητα το Διεθνές Δίκαιο, να συνεχίσει να το κάνει και μάλιστα στο όνομά του. Γιατί θα επιτρέψεις στον αυτοκράτορα να ταυτίσει το Δίκαιο με τη δική του βαρβαρότητα. Έτσι, όμως, δεν θα έχει τέλος η βία. Απλά, θα είναι μονόπλευρη και νομιμοποιημένη