Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο ΚακόΕφτά χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από τη φωτιά στο Μάτι, όπου 104 άνθρωποι έχασαν με τραγικό τρόπο τη ζωή τους. Με αφορμή την τραγική αυτή επέτειο, αναδημοσιεύουμε μια κατάθεση ψυχής από μια νεαρή κοπέλα που, εκτός από τη φρίκη που βίωσε εκείνη τη φοβερή ημέρα, κουβάλησε – και ίσως κουβαλάει για πάντα – και το βαρύ φορτίο της ενοχής. Η περιγραφή συγκλονίζει και προκαλεί δέος, μα αυτό που είναι ακατανόητο και προκαλεί ειλικρινή οργή είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι χαροπάλευαν επί ώρες μέσα στη θάλασσα, δύο μόλις χιλιόμετρα από το λιμάνι της Ραφήνας, και το Λιμενικό δεν εμφανίστηκε ποτέ για να τους σώσει. Και, αν δεν ερχόταν με δική του πρωτοβουλία ο Λαυριώτης καπετάνιος με τους 8 Αιγύπτιους ψαράδες, οι άνθρωποι αυτοί πιθανότατα δεν θα επιζούσαν. Ας σημειωθεί πως στη δίκη που ακολούθησε, κανείς από το Λιμενικό δεν βρέθηκε κατηγορούμενος
Στις 23 Ιουλίου 2018 μπήκαμε στη θάλασσα στο Μάτι με τη γιαγιά μου, όχι για να κολυμπήσουμε - δεν κολυμπούσε άλλωστε πλέον στη θάλασσα γιατί φοβόταν μην πάθει καρδιά, έλεγε - ούτε για να χαρούμε το καλοκαίρι, αλλά για να σωθούμε.
Η θάλασσα ήταν η μόνη μας επιλογή, η μόνη μας διέξοδος. Είχα χάσει ήδη, μέσα στη μαυρίλα της φωτιάς και τους καπνούς, τη μαμά μου και τον μπαμπά μου κι έτσι η απόφαση ήταν μονόδρομος, πήρα τη γιαγιά και μπήκαμε στη θάλασσα.
Οι φλόγες ήταν τεράστιες και ο αέρας καυτός, δε μπορούσαμε να κοιτάμε πίσω, προς τη φωτιά. Συγχρόνως, η θάλασσα από τον έντονο αέρα αγρίεψε απότομα.
Την κράταγα με δυσκολία και της έλεγα να μη με σφίγγει γιατί θα πνιγούμε και οι δύο, εκείνη στην αρχή έλεγε ασυναρτησίες, είχε ξεκινήσει ήδη να χάνει την επαφή με την πραγματικότητα, είχε ζαλιστεί από τον καπνό και από το νερό που έπινε καθώς παλεύαμε να μείνουμε στην επιφάνεια. Άρχισε να βγάζει αφρούς απ' το στόμα και της γύρισαν τα μάτια. Ζητούσα βοήθεια και έκλαιγα με ουρλιαχτά. Δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν πρόλαβα. Δεν πρόλαβα να τη σώσω.
Με πλησίασαν δύο παιδιά γύρω στα 30. Με ρώτησαν πώς με λένε, τους απάντησα. Τους είπα πως η γιαγιά μου μάλλον έχει πεθάνει και τους ζήτησα να με βοηθήσουν να την βγάλουμε έξω στη στεριά. Μου είπαν πως δεν γίνεται να πλησιάσουμε έξω, να γυρίσουμε πίσω, πως η γιαγιά μου πέθανε και πως τώρα πρέπει να συνεχίσω το κολύμπι για να ζήσω, πως είμαι νέα. Μου είπαν να αφήσω τη γιαγιά μου και να πάω μαζί τους, να πάμε πιο πέρα να μην έρχονται οι φλόγες και οι αναθυμιάσεις.
Ούρλιαζα, έκλαιγα για κάποια λεπτά αλλά πραγματικά δεν είχα άλλη επιλογή έπρεπε να αφήσω τη γιαγιά μου και να ακολουθήσω τα παιδιά. Λίγα μέτρα πιο πέρα βρήκαμε ένα άλλο παιδί, ερχόταν στον Άγιο Ανδρέα να βρει το 10 μηνών μωράκι του και τη γυναίκα του όταν ξέσπασε η φωτιά όπου και αναγκάστηκε να αφήσει το αμάξι και να βουτήξει στη θάλασσα να σωθεί. Δεν ήξερε πού βρίσκονται οι δικοί του, παρακαλούσε να είναι ζωντανοί.
Ήμασταν πλέον στα ανοιχτά. Μέσα σε λίγη ώρα μας είχαν πάρει τα κύματα και απλά υπήρχαμε. Χωρίς καμία βοήθεια. Όταν λέμε καμία εννοούμε τίποτα, βυθός, πανικός και σιωπή. Όσο κολυμπούσαμε βρίσκαμε κι άλλο κόσμο και γινόμασταν πιο πολλοί.
Ανά στιγμές ούρλιαζα και έκλαιγα, πίστευα πως η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου κάηκαν ζωντανοί. Και ήξερα πολύ καλά πως έχει πεθάνει ήδη η γιαγιά μου.
Τα παιδιά μου λέγανε να μη φωνάζω, να κρατήσω τις δυνάμεις μου γιατί θα τις χρειαστώ. Με έπαιρνε το κύμα, ήμουν χαμένη και με επανέφερναν τα παιδιά πάλι κοντά τους, μαζί τους. Κάποια στιγμή βρήκαμε μια κυρία με την κόρη της. Κουβαλούσαν τον άντρα και πατέρα της κόρης. Ήταν νεκρός. Της είπα αντίστοιχα, μήπως να τον άφηνε για να έχουν δυνάμεις και κουράγιο να αντέξουν. Εκείνη μου απάντησε πως δεν τον αφήνει. Ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα τις ενοχές να μου κατακλύζουν το κορμί. Εγώ δεν κράτησα την γιαγιά μoυ μαζί μου. Την άφησα πίσω. Οι ώρες κυλούσαν, περνούσαν αεροπλάνα, ελικόπτερα, σκάφη, φώναζα "ΒΟΗΘΕΙΑ" αλλά τίποτα.
Άρχισα να κρυώνω πολύ, να παγώνω, όλες αυτές τις ώρες περίμενα πότε θα πεθάνω. Σκεφτόμουν πως τώρα λογικά θα πεθάνω. Μετά σκεφτόμουν τις αδερφές μου την Άρτεμι και την Αριάδνη κι έλεγα τι θα κάνουν χωρίς μαμά, μπαμπά, αδερφή και γιαγιά; Σκεφτόμουν πως μέσα σε λίγη ώρα χάθηκε όλη μου η οικογένεια. Οι ώρες περνούσαν και δεν πέθαινα. Απορούσα που δεν πέθαινα. Το περίμενα από στιγμή σε στιγμή.
Νύχτωσε και βλέπαμε μακρυά τα φώτα της Ραφήνας. Σκεφτόμουν πως μάταια περιμένουμε, δε θα μας βρει κανείς στα ανοιχτά στο σκοτάδι. Η Ραφήνα απομακρυνόταν όλο και περισσότερο λόγω ρεύματος, αλλά εμείς κολυμπούσαμε λυσσαλέα προς αυτήν σαν να είμαστε μέσα σε μια κακή λούπα, που δεν λέει να σταματήσει. Ξαφνικά εμφανίζεται ένα μικρό καΐκι. Ούρλιαξα με ό,τι είχα και δεν είχα από ενέργεια. Με όλη μου τη δύναμη. Μας άκουσαν, δεν το πίστευα ότι μας άκουσαν! Ένα καΐκι ήρθε να σταματήσει τη λούπα αυτή που είχαμε παραδοθεί. Ήταν ένας Λαυριώτης καπετάνιος με 8 Αιγύπτιους ψαράδες εργαζομένους στο ψαροκάικό του. Είχαν βγει να σώσουν ανθρώπους από την πυρκαγιά. Και μας έσωσαν, πράγματι αυτοί οι άνθρωποι μας έσωσαν από βέβαιο θάνατο.
Ανεβήκαμε στο καΐκι, μας έδωσαν κουβέρτες, νερά και φρούτα. Μας έδωσαν τα τηλέφωνά τους να καλέσουμε τους ανθρώπους μας. Πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου την Άρτεμι, τρέκλιζε και έκλαιγε, δεν το πίστευε ότι ήμουν ζωντανή, δε μπορούσε να αρθρώσει. Λίγα λεπτά μετά βρήκαμε μια κοπέλα που κολυμπούσε ολομόναχη. Ανέβηκε στο καΐκι κι εκείνη, ήταν συνομήλική μου. Αγκαλιαστήκαμε, δεν γνωριζόμασταν, κλαίγαμε η μία στην αγκαλιά της άλλης. Ήταν ηρωίδα, ήταν όλες αυτές τις ώρες μόνη της, ολομόναχη και παρόλα αυτά πάλεψε με τα κύματα και τον πανικό και τα κατάφερε.
Όταν φτάσαμε στην Ραφήνα, το λιμενικό μας ζήτησε ονόματα για καταμέτρηση. «Πού ήσασταν; Πού ήσασταν τόσες ώρες;» τους ούρλιαζα.
Έτρεξα στην αγκαλιά της αδελφής μου, συγγενείς και φίλοι μας ήταν εκεί, μου είπαν να πάω στο κέντρο υγείας. Ήμουν μαύρη απ’ τους καπνούς, παπαριασμενη απ' το νερό, σοκαρισμένη, πανικοβλημένη και εξουθενωμένη.
Έμαθα ότι ο μπαμπάς μου και η μαμά μου ζουν. Δεν τους είχαν φέρει ακόμη από την παραλία, περίμεναν βάρκα, η μαμά μου ρωτούσε αν είναι καλά η μαμά της, η γιαγιά μου.
Ήταν η στιγμή που έπρεπε να τους πω και να συνειδητοποιήσω κι εγώ η ίδια ξεστομίζοντάς το, ότι η γιαγιά πέθανε στα χέρια μου μέσα στη θάλασσα και αναγκάστηκα να την αφήσω πίσω για να σωθώ.
Από το κέντρο υγείας μας έστειλαν στον Ευαγγελισμό όπου πήγαμε για οξυγόνο και έναν τυπικό έλεγχο. Επικρατούσε ο απόλυτος πανικός. Κατάλαβα ότι δεν είχε λειτουργήσει τίποτα. Ούτε ενημέρωση υπήρχε, ούτε ο περιβόητος κρατικός μηχανισμός, ούτε σχέδιο διάσωσης και απεγκλωβισμού. Τίποτα.
Οι επόμενες μέρες ήταν γεμάτες αλληλεγγύη από όλο τον κόσμο. Βέβαια για μένα οι επόμενες μέρες ήταν ένας εφιάλτης. Φοβόμουν το σκοτάδι, φοβόμουν να μείνω μόνη μου, φοβόμουν τα πάντα, και αυτό που με βαραίνει πιο πολύ ήταν ότι δεν είχαν βρει ακόμα το πτώμα της γιαγιάς μου. Όταν μετά από μέρες την βρήκανε, κάναμε την κηδεία με τη γιαγιά μου μέσα σε σακούλα, μας είπαν πως από τα πολλά υγρά είχε παραμορφωθεί και πως θα ήταν αποτρόπαιο το θέαμα.
Κόσμος με ρωτούσε χωρίς να έχουν την παραμικρή ενσυναίσθηση του πόσο τραυματικές μπορεί να είναι κάποιες ερωτήσεις "μα καλά εσύ γιατί πήρες ρε πουλάκι μου τη γιαγιά σου στη θάλασσα;" λες και υπήρχε λογική εκείνη τη στιγμή, λες και υπήρχε άλλη επιλογή.
ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΕΓΩ ΣΤΑ 22 ΜΟΥ ΝΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ ΜΙΑΣ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Κανένα κράτος, κανένας αρμόδιος, κανένας δεν βρέθηκε να πει ότι δικαιούσαι εσύ και όσοι το έχουν ανάγκη, όσα χρόνια χρειαστεί, ψυχοθεραπεία ή ειδική ψυχιατρική θεραπεία και παρακολούθηση, ώστε να επουλωθεί ή έστω να αντιμετωπιστεί το τραύμα. Κανένας. Τίποτα. Μόνη μου πάλευα τα επόμενα χρόνια, χωρίς να έχω καλή οικονομική κατάσταση, χωρίς κάποια σταθερά, να πηγαίνω για ψυχοθεραπεία μήπως και ελαφρύνει αυτή η ενοχή, μήπως και μπορέσω να μάθω να ζω με αυτό το τραύμα, καθώς ξέρω πως δεν θα κλείσει ποτέ.
Τα χρόνια πέρασαν κι έγινε η πρώτη δίκη, πρωτόδικα αθωώθηκαν σχεδόν όλοι οι κατηγορούμενοι με τους 6 που κατηγορήθηκαν να κατηγορούνται με ποινές χάδι, εξαγοράσιμες. Και με μια δικαιοσύνη που έκρινε τη φονικότερη πυρκαγιά στην Ευρώπη και 2η φονικότερη παγκοσμίως στον 21ο αιώνα, ως ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ. Δηλαδή ο κρατικός μηχανισμός που δεν λειτούργησε, που για μια ακόμη φορά τα αντανακλαστικά του ήταν μηδενικά και εγκληματικά ανύπαρκτα, Πυροσβεστική, Γενική Γραμματεία Πολιτικής προστασίας, Περιφέρεια, Δήμοι ήταν όλοι αυτοί, οι οποίοι δεν έπραξαν αυτά που έπρεπε όταν ήταν αναγκαίο την κατάλληλη στιγμή και αποφάνθηκε η Ελληνική Δικαιοσύνη πως δεν φέρει κανένας καμία ευθύνη. Αντ' αυτού η υπόθεση Μάτι έγινε μπαλάκι για να εξυπηρετήσει κομματικούς σκοπούς. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα, που εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει η δίκη αυτή που βρίσκεται στο δεύτερο βαθμό εκδίκασης για τη δικαίωση των οικογενειών των 104 νεκρών θυμάτων, οι συγγενείς των θυμάτων και επιζήσαντες ήμασταν και είμαστε τουλάχιστον εξοργισμένοι με την πρωτόδικη απόφαση, και έχουμε μια δίκη τόσο μεγάλη, τόσο σημαντική, η οποία διεξάγεται σε άδειες αίθουσες. Καμία δημοσιογραφική κάλυψη τόσους μήνες, η μόνη μας ελπίδα ο αλληλέγγυος κόσμος που μας συμπαραστέκεται.
Σε αυτή την πυρκαγιά καήκανε ολόκληρες οικογένειες, χαθήκανε πολλά μικρά παιδιά, γονείς, παππούδες, γιαγιάδες, κάτοικοι, περαστικοί, ακόμα και τουρίστες.
ΔΕΝ ΘΑ ΔΕΧΤΟΥΜΕ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΠΛΗΜΜΕΛΗΜΑ ΞΑΝΑ.
ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΤΗΡΙΞΗ ΣΑΣ ΣΤΙΣ 12 (ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ 13) ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ ΑΙΘΟΥΣΑ Δ4 ΣΤΟ ΙΣΟΓΕΙΟ, ΣΤΙΣ 9.00 ΤΟ ΠΡΩΙ.
Ο συνομήλικος Β. ήταν 5 ώρες στην θάλασσα και δεν τα κατάφερε. Εγώ τα κατάφερα. Μια ζωή θα κουβαλάω την ενοχή του επιζήσαντα. Ενοχή που τα κατάφερα εγώ και όχι ο Β., όχι οι άλλοι.
Να είμαστε όλοι εκεί για όλους τους συγγενείς των 104 ανθρώπων που δεν τα κατάφεραν και για όλους όσους μείναμε πίσω και φυσικά για τους εγκαυματίες που παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή αξιοπρεπώς. Κι όπως καλά είπε κι η Μάγδα Φύσσα «όσοι βάζουνε πενθόμετρο, καλά θα κάνουν να το βουλώσουν».
Ας είμαστε όλοι μαζί, για το Μάτι, για τα Τέμπη, την Πύλο, την Μάνδρα κι ας ελπίσουμε πως δεν θα ξανά θρηνήσουμε αλλά θύματα.
Ακολουθεί ανακοίνωση της ανεξάρτητης κίνησης πολιτών Γη & Ελευθερία για τη σημερινή μαύρη επέτειο. Τη συμπλήρωση 7 χρόνων από τη φονική πυρκαγιά που αποτελεί και μνημείο εγκληματικής απάθειας και ανικανότητας διοίκησης και αρμοδίων, στο Μάτι. Η λογοδοσία αυτών που φέρουν την ευθύνη για το έγκλημα, ακόμα αναζητείται
Τον Ιούνιο και το Σεπτέμβριο του 24 βρέθηκα στο γραφείο του κ.Βορίδη, ως μέλος αντιπροσωπείας του ΔΣ του Συλλόγου Συγγενών Θανόντων και Εγκαυματιών της 23ης Ιούλιου 2018. Προς το τέλος και των 2 επαφών, πήρα το λόγο και έθεσα το ζήτημα της εκπροσώπησης των αόρατων παιδιών στο Μάτι. Δεν θα ξαναμπώ στην διαδικασία να αποδείξω ότι δεν έχω να προσλάβω το οτιδήποτε από αυτή την ενέργειά μου αλλά το ζήτημα είναι τα επόμενα θύματα και οι συγγενείς τους.
Η απάντηση που έλαβα ήταν μάλλον προφανής:
Για τα λεφτά το κάνεις.
Όταν είδα την είδηση για τον ΟΠΕΚΕΠΕ και την εμπλοκή του συγκεκριμένου Ανώτατου Υπουργού, μου γεννήθηκε η απορία. Για ποιο ποσό με κατηγορείς και ποιο ποσό διαχειρίζεσαι εσύ; Και να διεκδικούσα χρήματα… Σοβαρά… 400 εκατομμύρια;
Και όλα αυτά με διώχνουν από κάποιους φίλους μου που συνομιλώ γιατί είμαι ΖΑΙΟΣ.
Από την άλλη, 2 οικογένειες μηνύσαμε εν ενεργεία Υπουργούς του 2018, τους κκ. Τόσκα και Σκουρλέτη. Από την άλλη οικογένεια πήρα μήνυμα από τον Δικηγόρο τους ότι είμαι μόνος μου.
Οπότε είμαι μόνος μου.
Και όποιες άλλες κραυγές για καταδίκη του οποιουδήποτε είναι…
Γιατί Κυρίες και Κύριοι δεν κάνατε μήνυση;
Όλες οι εμφανίσεις με αναφορά στη μήνυση σε τότε Υπουργούς με κατατάσσουν ως ΝΔ.
Τελικά τι είμαι; (Η ερώτηση είναι ρητορική και γνωρίζω τη απάντηση που μπορεί να δώσει ο καθένας μας αυθόρμητα).
Αισθανόμενος προβληματισμένος και προσβεβλημένος από ανθρώπους που θεωρούσα δίπλα μου, τουλάχιστον ως συζητητές, θα επανέλθω σύντομα με ένα κείμενο, που θα έπρεπε όλοι να συζητάμε από τις 3 Ιουνίου, γιατί είναι η ουσία της υπόθεσης και η απάντηση σε όλους. Και πιθανόν να είναι το Κύκνειο Άσμα για τις αναρτήσεις μου. Καλή συνέχεια…+
Το παραπάνω κείμενο δημοσίευσε ο κ. Άρης Χερουβείμ στο facebook στις 22/6/2025. Ο κ. Χερουβείμ είναι συγγενής θυμάτων της φονικής -με τη συνδρομή της κρατικής και αυτοδιοικητικής αδιαφορίας και ανεπάρκειας- πυρκαγιάς στο Μάτι στις 23/7/2018. Είναι άνθρωπος που έχει πληγεί πολλαπλά από εκείνη την καταστροφή και που έκτοτε συνεχίζει να πλήττεται βάναυσα από δικονομικούς ελιγμούς, όπως και από τους κυβερνητικούς και αυτοδιοικητικούς εσμούς. Διαθέτει αξιοθαύμαστη ψυχραιμία και αντοχή αλλιώς δεν θα αγωνιζόταν ακόμα για αυτό που σε ένα κράτος δικαίου θεωρείται αυτονόητο. Δηλαδή το να εκπροσωπηθούν τα αποκαλούμενα "αόρατα" παιδιά - θύματα της τραγωδίας στη δίκη των φονιάδων τους. Μπορείτε να τον ακούσετε και στο βίντεο που ακολουθεί όπου μεταξύ άλλων παρουσιάζει (για μία ακόμα από τις αναρίθμητες φορές) το κυνικό παράδοξο του να αρνείται η "Δικαιοσύνη" -εντός πολλών εισαγωγικών- το να εκπροσωπηθούν τα θύματα στη δίκη των υπεύθυνων για την καταστροφή που τους στέρησε τη ζωή. Σαν να σβήνει η αξίωση για δικαιοσύνη με το θάνατο του θύματος.
Ο εκ των κορυφαίων υπουργών στην χειρότερη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης και μία από τις χειρότερες από ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους, Μάκης Βορίδης είχε το θράσος να εκτοξεύσει στο πρόσωπο του κ. Χερουβείμ απέναντι στην απαίτηση του για την εκπροσώπηση των αόρατων παιδιών-θυμάτων 5 λέξεις που αφενός είναι προσβλητικές αλλά είναι και αποκαλυπτικές για το ποιόν του ανθρώπου που τις εκτοξεύει:
-Για τα λεφτά το κάνεις.
Ο κ. Βοριδης το λέει αυτό αφού ως υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων ο οποίος φέρει βαρύτατη ευθύνη για το τεράστιο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, "ξέρει να διακρίνει το οικονομικό κίνητρο". Όπως το διέκρινε και το ήξερε και στο τεράστιο σκάνδαλο κακοδιαχείρησης, απιστίας, κατάχρησης κοινοτικών πόρων για την εξαγορά ψήφων, διαφθοράς και επιβάρυνσης του ελληνικού λαού μας ένα πρόστιμο μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Στο σκάνδαλο που είχε την υπογραφή του (ή ΚΑΙ την υπογραφή του)
Ο άνθρωπος που ευθύνεται -σίγουρα πολιτικά αν όχι και με άλλο τρόπο- για ένα σκάνδαλο κατάχρησης, αναζητά τις απαντήσεις μέσα στον τρόπο που σκέφτεται ο ίδιος. Μέσα στις προσωπικές του εμπειρίες. Και εκτοξεύει τις χυδαίες πέντε λέξεις με την ίδια άνεση και ταχύτητα που καθαρίζει Αριθμούς Φορολογικού Μητρώου για να χρηματοδοτηθούν ως αγνοί και αμόλυντοι, γραφικοί κτηνοτρόφοι στα βουνά της Κρήτης. Με την ίδια ταχύτητα και ευκολία που υπόσχεται τα πιο απίθανα πράγματα για να κάνει τη "δουλειά του". Ίσως και με την ίδια ταχύτητα και ευκολία που δούλευε τον σουγιά και το τσεκούρι στα αμφιθέατρα της δεκαετίας του '80
Έχουν μαζευτεί πια πολλά. Πολλά δυσώδη και σκοτεινά. Η απάντηση του Βορίδη δεν είναι απλά άλλο ένα. Είναι η επαναλαμβανόμενη επιβεβαίωση πως τέρατα κυβερνούν. Είναι η επαναλαμβανόμενη απόδειξη της αφασίας μας σαν λαός και της απραξίας μας μπροστά στις αμέτρητες παραβιάσεις κάθε έννοιας Δικαίου και κάθε έννοιας ηθικής και πολιτικής ακεραιότητας.
Σίγουρα ο κ. Χερουβείμ δεν μπορεί να περιμένει και πολλά όσον αφορά τη συμπαράσταση μίας κοινωνίας που προσδοκά ατομικά οφέλη και τακτοποιήσεις από τον θύτη χωρίς να καταλαβαίνει πως το θύμα τελικά είναι και η ίδια.
Για πρωτόγνωρη τραγωδία οι ευθύνες για την οποία θα αποδοθούν έκανε λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκινώντας τη συνέντευξη τύπου που παραχωρεί αυτή την ώρα .
«Τα γεγονότα έχουν τη δική τους φωνή και είναι αμείλικτη» είπε ο κ. Μητσοτάκης και τόνισε ότι «αδυνατώ να καταλάβω πως υπάρχει πολιτική ευθύνη χωρίς παραίτηση». «Δεν το καταλαβαίνουν όλοι οι συμπολίτες μας. Πρέπει να συνοδεύεται από πράξη. Πώς ασκούν τα καθήκοντά τους και σήμερα αυτοί οι άνθρωποι; …………………
Ποιός έχει εμπιστοσύνη σε αυτούς να διαχειριστούν μια ακόμα καταστροφή;».
«Στέκομαι σήμερα εδώ για να αναλάβω την ευθύνη μου. Έχω μαζί μου ομάδα νέων και έμπειρων στελεχών που είναι πανέτοιμοι για επανασχεδιασμό όλης της πολιτικής προστασίας» πρόσθεσε.
Ο πρόεδρος της ΝΔ ευχαρίστησε, κλείνοντας την εισαγωγή του, όσους βοήθησαν να μην θρηνήσουμε περισσότερα θύματα αλλά και τους εθελοντές που βοήθησαν σε αυτή τη δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας».
Δεν συμβιβάζομαι γιατί δεν έχει ειπωθεί ένα συγγνώμη
«Αδυνατώ να αντιληφθώ τι σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς καμία παραίτηση. Πώς κάποιοι κοιμούνται τα βράδια και συνεχίζουν να ασκούν τα καθήκοντά τους...» ανέφερε και αναρωτήθηκε ποιος Έλληνας μπορεί να έχει εμπιστοσύνη στα πρόσωπα, για τα οποία ζήτησε την παραίτησή τους.
Κυρ. Μητσοτάκης: Δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη χωρίς παραίτηση
«Στη μία τραγωδία δυστυχώς μετρούσαμε καμένα στρέμματα και στην άλλη μετρούσαμε φέρετρα» Κυριάκος Μητσοτάκης για την καμένη Εύβοια
Αναφορά: ΕΦΣΥΝ
Από τα παραπάνω πρόχειρα μαζεμένα, δημοσιεύματα, γίνεται φανερό πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης ΔΕΝ εργαλειοποίησε την άλλη εθνική τραγωδία που ακολούθησε τις προηγούμενες εθνικές τραγωδίες, όπως τις πλημμύρες της Μάντρας ή τις πυρκαγιές της Πάρνηθας και της Ηλείας στο χρονικό κατώφλι της εισόδου μας στην τεράστια εθνική τραγωδία των μνημονίων και εκείνο της πορείας μας προς το έγκλημα των Τεμπών και την ακόμα εγκληματικότερη προσπάθεια συγκέλυψης που ακολούθησε και βρίσκεται σε εξέλιξη
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε πως δεν εργαλειοποίησε καμία εθνική τραγωδία και το ξεκαθάρισε με καθαρό πρόσωπο και χωρίς να κοκκινίζει από ντροπή. Έτσι η ερυθριότητα που βλέπετε δεν είναι αληθινή. Εμείς την προσθέσαμε γιατί η εικόνα του ανερυθρίαστου μας φάνηκε πολύ βάρβαρη, ακόμα και για έναν Μητσοτάκη
Και βρήκες, μωρέ κοκορόμυαλε, απάνω στο βουνό τη δικαιοσύνη;
-Όχι, σύντροφε, ακόμα. όμως βρήκα την ελπίδα.
-Ποιαν ελπίδα;
-Πως μια μέρα θα 'ρθει η δικαιοσύνη. Δε θα 'ρθει μοναχή της, δεν έχει πόδια. Εμείς θα την σηκώσουμε στους ώμους μας και θα τη φέρουμε...
Νίκος Καζαντζάκης “Οι αδερφοφάδες”
Ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί ούτε να μετρηθεί ούτε να μπει στη ζυγαριά. Όταν κάποιος χάνει τον άνθρωπό του, ο πόνος είναι ίδιος είτε αυτό συμβαίνει στο Μάτι είτε στα Τέμπη είτε οπουδήποτε αλλού.
Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε εξαρχής. Δεν θα ζυγίσουμε πόνο, δε θα συγκρίνουμε δάκρυα και οδύνη. Και αυτό το λέω απευθυνόμενος ειδικά προς εκείνους που κουνάνε το δάχτυλο και εγκαλούν τους διαμαρτυρόμενους γιατί δεν έδειξαν την ίδια ευαισθησία και την ίδια κινητοποίηση και για το Μάτι
Και πρώτος από όλους αυτούς ο Μάκης Βορίδης, αυτό το θρασύ γέννημα της χούντας που σε τηλεοπτική εκπομπή τόλμησε να πει: «από τους 100 νεκρούς που υπήρχαν στο Μάτι είδατε κανέναν από τους συγγενείς να παίζει τον ρόλο που παίζει σήμερα η κυρία Καρυστιανού; Και δεν πήγε κανένας να τους παρακινήσει να κάνουν τέτοια πράγματα».
Ποιος μπορεί άραγε να είναι ο ρόλος της Μαρίας Καρυστιανού εκτός από το να βρεθούν οι αιτίες που οδήγησαν στο θάνατο την κόρη της; Είναι δυνατόν να εννοεί αυτό το ακροδεξιό απολίθωμα πως μια μάνα προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το θάνατο του παιδιού της;
Είναι βέβαιο πως πολύ θα βόλευε τον Βορίδη να καθόταν η Μαρία Καρυστιανού στο σπίτι της και να έκανε προσευχές για την ψυχή της κόρης της, όπως τη συμβούλεψε η θλιβερή εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Γεωργία Αδειλίνη.
Η Καρυστιανού όμως δεν έκατσε στο σπίτι της . Όπως και πολλοί άλλοι από τους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών. Γιατί έβλεπαν πως πέρα από την κρατική ανικανότητα και την εγκληματική έλλειψη τηλεδιοίκησης που οδήγησε στη μοιραία σύγκρουση, άρχισαν να συμβαίνουν απανωτά εγκλήματα που είχαν ως σκοπό όχι μόνο τη συγκάλυψη των ευθυνών όγια τη σύγκρουση, αλλά και άλλων ζητημάτων που έβγαιναν σιγά-σιγά στην επιφάνεια
Αυτό ήταν που πείσμωνε τους γονείς και τους έδινε δύναμη και κουράγιο για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Αυτή είναι και η βασική διαφορά με αυτό που έγινε στο Μάτι. Και η σύγκριση που επιχειρούμε να κάνουμε δεν έχει να κάνει διόλου με την τραγικότητα των δύο τρομερών δυστυχημάτων που η ευθύνη του κράτους γι αυτά τα καθιστά εγκλήματα, αλλά με όσα απίστευτα ακολούθησαν το έγκλημα των Τεμπών
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι στο Μάτι έγιναν εγκληματικά λάθη και τρομερές παραλείψεις. Λάθη που οφείλονταν στην αδιανόητη ανικανότητα διοικητικών και υπηρεσιακών. Αστυνομία, πυροσβεστική, Λιμενικό, υπουργεία, περιφέρεια και δήμαρχοι αποδείχθηκαν εντελώς ανίκανοι να συντονιστούν και να σώσουν τον κόσμο. Ανίκανοι να σβήσουν τη φωτιά, ανίκανοι να εκκενώσουν τον οικισμό, ανίκανοι να διασώσουν τον κόσμο που είχε καταφύγει στη θάλασσα. Και την ίδια στιγμή, έστελναν αυτοκίνητα από τη λεωφόρο Μαραθώνος στο Μάτι και τα καράβια που έφταναν στη Ραφήνα αποβίβαζαν τον κόσμο σα να μη συνέβαινε τίποτα. Και, όπως δείχνει και η προανακριτική έρευνα, και στο Μάτι έγινε προσπάθεια συγκάλυψης και απόσεισης ή μετάθεσης ευθυνών.
Αυτό όμως που συνέβη στα Τέμπη από την επόμενη μέρα της σύγκρουσης - ίσως και από τις πρώτες ώρες - ξεπερνάει κάθε μέτρο και κάθε φαντασία, καθώς εδώ έχουμε διαχείριση του ζητήματος σε δεύτερο χρόνο με τρόπο που παραπέμπει σε Μαφία
Το αρχικό έγκλημα, που είναι η απουσία συστημάτων ασφαλείας και κυρίως η απουσία κέντρου τηλεδιοίκησης, άρχισε να πλαισιώνεται από πλήθος άλλων εγκλημάτων που φαινόταν σαν όλα να γίνονται για να καλυφτεί η ύπαρξη κάποιου παράνομου και μυστηριώδους φορτίου που μετέφερε η εμπορική αμαξοστοιχία
Μια αλυσίδα εγκλημάτων αποκαλυπτόταν μπροστά μας, που όσο υποψιασμένοι και αν ήμασταν για τη διάβρωση του πολιτικού προσωπικού, αυτό που βλέπαμε μπροστά στα μάτια μας ξεπερνούσε κάθε φαντασία.
Είδαμε:
Είδαμε ακόμη μια παρωδία εξεταστικής επιτροπής που δεν επέτρεπε να καταθέσουν μάρτυρες κλειδιά και που ο ανεκδιήγητος πρόεδρός της φίμωνε κάθε άβολη φωνή. Και την ίδια στιγμή είδαμε – ως ανταμοιβή άραγε ; – να υπουργοποιούνται μέλη της
Είδαμε τρεις ύποπτους θανάτους. Είδαμε:
α) στις 24 Μαρτίου 2023 να σκοτώνεται ο Κώστας Πρασάς, σταθμάρχης του ΟΣΕ
β) δύο μέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, ο Κωνσταντίνος Χρυσάγης, διευθυντής κυκλοφορίας του ΟΣΕ, να σκοτώνεται με τη μοτοσυκλέτα του στο Λαγονήσι, λίγες μέρες πριν καταθέσει ότι εξαναγκάστηκε να συμμετέχει στην αλλοίωση των ηχητικών ντοκουμέντων του Σταθμάρχη με τους Μηχανοδηγούς
γ) να βρίσκεται νεκρός, σαράντα μέρες μετά την εξαφάνισή του, ο γιος της προϊσταμένης της Εισαγγελίας Εφετών Λάρισας Σοφίας Αποστολάκη
Είδαμε την εξοργιστική συστράτευση των κυρίαρχων Μέσων Ενημέρωσης με το κυβερνητικό αφήγημα (η εξαίρεση των Μέσων του Μαρινάκη δεν έχει να κάνει με δημοσιογραφική δεοντολογία, αλλά μάλλον με τσακωμό βουβαλιών στον πολιτικό και κοινωνικό βάλτο). Μια στάση βέβαια που αρχίζει σιγά-σιγά να μεταβάλλεται, προφανώς κάτω από τη διαπίστωση της γενικευμένης οργής που προκαλεί, αλλά και την αίσθηση ότι κάτι πολύ μεγάλο ξημερώνει την Παρασκευή
Είδαμε τα δύο ακροδεξιά αγκωνάρια της κυβέρνησης να σηκώνουν - μόνα τους σχεδόν - το βάρος της υπεράσπισής της και να προκαλούν με την έπαρσή τους και με το θράσος τους, βάζοντας στο στόχαστρο ακόμη και τους συγγενείς των θυμάτων
Είδαμε συνολικά μια κυβέρνηση που, εκτός από τραγικά ανίκανη, δίνει την αίσθηση - που σιγά σιγά μετατρέπεται σε πλήρη βεβαιότητα με το πλήθος των στοιχείων που διαρκώς προκύπτουν - πως δρα σαν εγκληματική συμμορία που καλύπτει τα ίχνη της. Σαν μια Μαφία που ελέγχει τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική Εξουσία και μαζί με αυτές και την επονομαζόμενη τέταρτη εξουσία, τα Μέσα Ενημέρωσης μέσω οικονομικής συνδιαλλαγής υπό το πρόσχημα της στήριξης σε καιρούς κρίσης.
Μια Μαφία που – πέρα από το έγκλημα των Τεμπών – ξεπουλάει την περιουσία του λαού, παρακολουθεί τους πολίτες, διαλύει κάθε δημόσια υποδομή παραδίνοντάς την στα χέρια των γερακιών, καταστρέφει ανεπανόρθωτα τα νησιά και τα βουνά μας και μετατρέπει την κοινωνία σε άθροισμα ανεξάρτητων ατόμων που θα παλεύουν μόνο για την προσωπική τους επιβίωση.
Την κοινωνική ζούγκλα, το φόβο της οποίας επισείει ο Πορτοσάλτε για να τρομάξει, δε θα την φέρει η οργή του λαού.
Η ζούγκλα είναι ήδη εδώ. Την έχει ήδη φέρει ο Μητσοτάκης και οι συνεργοί του. Θα τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το έγκλημα;
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
