«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;

Γιατί; Γιατί;»

Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης

και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι

βγάνει φωτιά.

Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,

μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο

να ένα δεντρί…

Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,

δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του

και περπατεί!

Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,

γιατί, γιατί;

«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»

«Στα δυο χωριά.»

«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;

Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.

Τι έφταιξα εγώ;

Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,

γι’ αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες…

για δυο, για τρεις…

Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,

τ’ είναι βαρύς».

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι

να δροσιστείς».

Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,

στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,

φεύγει ο καιρός,

Στον ίδιο τόπο είν’ ο Γιάννης,

κι ας τρέχει εμπρός…

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες,

μα πού κλαρί;

Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,

με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,

το σπλαχνικό,

που ‘ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι

και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα

– τ’ ακούς, τ’ ακούς;-

και τραγουδούσε σα φλογέρα

στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες

και τις δροσιές

Και το ρετσίνι του ποτάμι

απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,

ως τη χρονιά,

Που τον εγκρέμισες για ξύλα,

Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι,

την προσκυνώ,

Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα

και να σταθώ…

Η μάνα μου θα περιμένει

κι έχω βοσκή…

Κι είχα και τρύγο… Τι ώρα νάναι

και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι

-να στοχαστείς-

Κι ήρθε και μ’ ήβρε ο χειμώνας

μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!

Πότε ήρθε; Πώς;

Άγιε, σταμάτησε το λόγκο,

που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω

-με τι καρδιά;-

Θέλω να πέσω να πεθάνω,

εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι…

βογκάει βαριά.

Μακριά του στάθηκε το δάσος,

πολύ μακριά.

Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,

φωνή καμιά.

Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,

στην ερημιά.-