Οι Λωτοφάγοι, όπως αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια, ήταν ένας ειρηνικός και φιλόξενος λαός. Η κύρια τροφή του λαού αυτού ήταν τα άνθη και οι καρποί του λωτού, η βρώση των οποίων προκαλούσε ειρηνική απάθεια και λήθη. Τέτοια μεγάλη λήθη που ξεχνούσαν τα πάντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι κάποτε μια μεγάλη καταστροφή έπληξε τη χώρα τους και πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, καθώς ο άρχοντάς τους επέδειξε εγκληματική ανεπάρκεια και ανικανότητα στην αντιμετώπισή της.

Η οργή των Λωτοφάγων εκείνη την ημέρα, αλλά και τις επόμενες, ήταν μεγάλη. Σιγά-σιγά, όμως, τρώγοντας τους λωτούς, η οργή τους ξεθύμαινε και πολύ σύντομα οι Λωτοφάγοι ξέχασαν το τραγικό γεγονός. Έτσι, ο άρχοντας παρέμεινε στο θρόνο του και επειδή αυτός δεν έτρωγε λωτούς, δεν λησμονούσε να προσφέρει απλόχερα τους λωτούς στο λαό του.