Ρίγη συγκίνησης και κύματα ενθουσιασμού κατέκλυσαν τη μικρή πόλη της Ραφήνας στο άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης πως ο Σπύρος ο Πάντζας χρίστηκε αντιδήμαρχος. Τα κύματα ενθουσιασμού μάλιστα ήταν τόσο μεγάλα που έθεσαν εν αμφιβόλω τον απόπλου και τον κατάπλου των δεκάδων πλοίων της γραμμής, κινδυνεύοντας να στερήσουν από την πόλη μας τα ζωογόνα καυσαέριά τους αλλά και τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που φορτώνουν και ξεφορτώνουν, δίνοντας μια ατμόσφαιρα τρελού πανηγυριού στους συνήθως άδειους και αφόρητα πληκτικούς δρόμους της πόλης

Για το έργο και την αξία του Σπύρου του Πάντζα δεν χρειάζεται να μιλήσει κανένας άλλος. Ξέρει να μιλά ο ίδιος γι αυτά. Όσο σεμνός και διακριτικός και αν είναι ο νέος αντιδήμαρχος, όσο και να μην του αρέσουν οι περιαυτολογίες, η αυτοπροβολή και η δημόσια έκθεση, δεν θα μπορούσε – δεδομένης της απόλυτης προσήλωσής του στις αδιαπραγμάτευτες αξίες της αλήθειας και της ειλικρίνειας – να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του και να μην ψιθυρίσει αυτό που χρόνια τώρα αντιλαλούν τα υψώματα της Πεντέλης, το φωνάζουν οι ρεματιές του Βαλανάρη και του Μεγάλου Ρέματος και το τραγουδάει ο Νότιος Ευβοϊκός: «Είμαι εργάτης ακούραστος» ....

Είναι αλήθεια πως η Ιστορία όφειλε κάτι στον Σπύρο Πάντζα. Άργησε μερικές δεκαετίες όμως και όταν αποφάσισε να ξεπληρώσει το χρέος της, βρήκε μπροστά της το συνονόματο εγγονό του. Κάτι τέτοια λάθη είναι που μας κάνουνε να λέμε πως η ζωή μας κάνει πλάκα. Αλλά και τη ζωή εμείς, κατά ένα μεγάλο μέρος, δεν τη διαμορφώνουμε;

Εν πάσει περιπτώσει, επειδή πήγαμε να το σοβαρέψουμε, επιστρέφουμε στο αρχικό ύφος της ανάρτησης για να παρακολουθήσουμε καρέ-καρέ, εν είδει φωτορομάντσου, τη μακρά και ανοδική πορεία του Σπύρου του Πάντζα προς την αντιδημαρχία. Όπως πάντα, τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης μας παρέχουν το κατάλληλο υλικό και τα ευχαριστούμε γι αυτό