Πλέκω στιχάκια κι έχω έναν φόβο

να μη χτυπήσει το τηλέφωνο

και ειν' ο τύπος απ' το κράτος που ελέγχει

αν υπακούει το φερέφωνο

Ανακωχή

Μουσικές Ταξιαρχίες (Αν Η Γιαγιά Μου Είχε Ρουλεμάν 1984)

Η ύπαρξη του Αισώπου ως πραγματικό πρόσωπο, έχει αμφισβητηθεί πολλές φορές. Ακόμα όμως και αν ο Αίσωπος δεν υπήρξε ποτέ, οι μύθοι του αποτελούν διδακτικά κείμενα για την ανθρωπότητα, από τα αρχαία ήδη χρόνια. Πόσοι είναι οι μύθοι του Αισώπου; Κανείς δεν μπόρεσε να το βρει ποτέ. Τελευταία βρέθηκε σε σπήλαιο κοντά στις πηγές του Βαλανάρη, ένας πάπυρος καλοδιατηρημένος, ο οποίος είχε γραμμένο πάνω του έναν άγνωστο μέχρι σήμερα μύθο του Αισώπου. Γραμμένος σε γλώσσα και ορθογραφία της ελληνιστικής εποχής, δεν ήταν δύσκολο να μεταγραφεί στη σύγχρονη δημοτική. Στην Attica Voice ενημερωθήκαμε για το εύρημα από φίλους μελετητές των μύθων του Αισώπου αλλά και άλλους, οι οποίοι ειδικεύονται σε κείμενα της εποχής των Πτολεμαίων και των Σελευκίδων, αλλά εστιάζουν σε κείμενα που εντοπίστηκαν στην ηπειρωτική Ελλάδα. Έτσι, αφού είχαμε το προνόμιο να ενημερωθούμε εγκαίρως για την ανακάλυψη του παπύρου και μάλιστα στη γειτονιά μας, παρουσιάζουμε τον άρτι ανακαλυφθέντα μύθο σαν ένα δώρο στους αναγνώστες μας. Ενδεικτικό είναι πως ο συγκεκριμένος μύθος αποδεικνύει το πόσο βαθιά μέσα στην Ασία είχε προχωρήσει ο προπάτορας των δυναστειών της εποχής, ο Μέγας Αλέξανδρος και πως κάποιος Αίσωπος ζούσε εκατοντάδες χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα των διδακτικών μύθων. Ίσως μάλιστα να ζει ακόμα ανάμεσα μας και να καταγράφει υλικό για νέους μύθους

Καλή ανάγνωση και μη ξεχνάτε πως ο Αίσωπος ήταν εξαιρετικά διορατικός και πως κάθε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις του σήμερα δεν μπορεί παρά να είναι συμπτωματική

.

Ο Ίωνας, ο Λέων και ο Περικλής

Ο Λέων το βατράχι είχε εκλεγεί  αρχηγός της ζούγκλας με μία διαδικασία εκλογών. Όχι χωρίς αμφισβήτηση, αλλά εκλογών. Μία σχεδόν δημοκρατική διαδικασία δηλαδή, αλλά στις συνθήκες που επικρατούν στη ζούγκλα η δημοκρατία είναι θέμα ερμηνείας. Ίσως αυτό εξηγούσε το ανεξήγητο. Αυτό δηλαδή που δεν καταλάβαινε ο Ίωνας το λιοντάρι και ο Περικλής ο τίγρης που τα έλεγαν στην όχθη του ποταμού  της ασιατικής ζούγκλας.

-Καημένε Περικλή, πως την πάθαμε εμείς τα μεγάλα αιλουροειδή, κυρίαρχοι θηρευτές της ζούγκλας, να την πάθουμε από τον βάτραχο;

-Άμα σε λένε Ίωνα, δεν πας να είσαι και λιοντάρι, ένας βάτραχος θα σε πατήσει αν έχει τους τελάληδες χορτάτους.

Κι έμενε ο Ίωνας ο αληθινός Λέων, με το στόμα ανοιχτό και δεν μπορούσε να χωνέψει τα λόγια του Περικλή του τίγρη. Ήταν βλέπεις αδύνατο να κατανοήσει το πως ένας βάτραχος, όλο γλίτσα, του είχε πάρει την πρωτοκαθεδρία στη ζούγκλα

-Περικλή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα η δύναμη εξουσίαζε στη ζούγκλα και ποιος θα μπορέσει ποτέ να πει πως ένας βάτραχος μπορεί να έχει περισσότερη δύναμη από ένα λιοντάρι;

-Ίωνα, η δύναμη πια δεν βρίσκεται στα σαγόνια και στα χέρια ή στα πόδια. Τα δυνατά σου σαγόνια ή τα δυνατά μου πόδια, μας βοηθάνε να φάμε εμείς. Τρώμε καλά και οι υπόλοιποι μένουν νηστικοί. Έτσι, τώρα που τους δόθηκε η ευκαιρία να αποφασίσουν ποιος θα είναι ο αρχηγός, μας έδειξαν πως  ποτέ δεν τους ταΐσαμε. Έτσι μας ξηγήθηκαν ανάλογα

-Γιατί ρε Περικλή; Τους έδωσε ο βάτραχος να φάνε;

-Χαχαχα. Μη με κάνεις και γελάω. Τι να τους δώσει ο βάτραχος; Βούρλα από τη λίμνη; Τίποτα δεν τους έδωσε.

-Τότε; Τότε γιατί ρε Περικλή τον ψήφισαν, που ανάθεμα τις εκλογές τους, μη τους κάνω όλους μια χαψιά;

-Ίωνα, και να ήθελε να δώσει σε όλους, δεν θα το έκανε αφού αυτός παίρνει τη μερίδα του αρχηγού, που τη λένε και «μερίδα του Λέοντος» χαχαχα ειρωνεία; Ειρωνεία αλλά καλή, έτσι;

-Και τότε;

-Ίωνα, ο βάτραχος ταΐζει μόνο αυτούς που τον εξυπηρετούν και αυτοί είναι πολύ συγκεκριμένοι.

-Σιγά ρε Περικλή. Ποιους ταΐζει δηλαδή; Τους ελέφαντες; Τους ρινόκερους; Τις μαϊμούδες; Που να τους ταΐσει όλους αυτούς, δεν μπορεί.

-Ίωνα, μένεις μετεξεταστέος και αύριο να έρθεις με τον κηδεμόνα σου. Τι να του προσφέρουν οι ελέφαντες που όλη μέρα λιάζονται και κατεβάζουν κλαριά από τα δέντρα για να τα φάνε; Ή οι μαϊμούδες που όλη μέρα ανεβοκατεβαίνουν στα δέντρα; Ακόμα και οι ρινόκεροι, που όλη μέρα δεν κουνιούνται από τη λάσπη, δεν του είναι χρήσιμοι. Μπορεί και να του φαίνονταν χρήσιμοι αν πετούσαν τη λάσπη που βουτάνε σε κανέναν αντίπαλο, όπως εσύ, αλλά οι ρινόκεροι είναι πολύ έντιμοι για να κάνουν τέτοια πράγματα.

-Και ποιοι είναι οι χρήσιμοι για τον βάτραχο τότε; Τα φίδια;

-Βέβαια τα φίδια του χρειάζονται αλλά όχι για να τον ψηφίσουν τα άλλα ζώα. Του χρειάζονται για να μείνει αρχηγός της ζούγκλας. Έτσι τα ταΐζει καλά, με ό,τι περισσεύει από το τραπέζι και εκείνα του είναι πιστά. Πιο πιστά από σκυλιά στον αφέντη τους.

-Ωραία. Τα φίδια του χρειάζονται όπως χρειάζονταν και σ’ εμένα όταν ήμουν αρχηγός. Μπορεί να μην είναι πιστά όμως τη δουλειά που τους ανέθετα την έκαναν πάντα.  Δάγκωναν τους αντιπάλους. Όπως την κάνουν και για τον βάτραχο. Ποια ζώα όμως ταΐζει και τον έκαναν αρχηγό;

-Ίωνα, όχι μόνο παραμένεις μετεξεταστέος αλλά χάνεις και τη χρονιά. Είσαι ντιπ μπουμπούνας. Και ήθελες να γίνεις και αρχηγός της ζούγκλας κακομοίρη μου. Ποια ζώα είναι αυτά που μιμούνται τη φωνή των άλλων ζώων και τα κάνουν να πιστεύουν πως είναι «δικοί τους» και τα ζώα μετά κάνουν ό,τι κι αν τους πουν;

-Ρε Περικλή! Τους παπαγάλους λες; Τι να κάνουν ρε τα παπαγαλάκια όταν μπορώ να τα καταπιώ για βραδινό, αφού  και ο γιατρός μου είπε να τρώω ελαφριά το βράδυ;

-Σε φάγανε τα παπαγαλάκια Ίωνα κι εσύ δεν πήρες χαμπάρι τίποτα. Κάνε μια βόλτα στη ζούγκλα. Όποιο ζώο και να ρωτήσεις θα σου μιλήσει με τη φωνή και τα λόγια των παπαγάλων. Όλη τη μέρα γυρνάνε μέσα στη ζούγκλα και παπαγαλίζουν αυτά που τους λέει ο βάτραχος να πουν. Μετά γυρίζουν στη λίμνη και αυτός τους πετάει λίγη παπαγαλίνη και τότε αυτά χαρούμενα ακούνε τι θέλει να διαδώσουν την άλλη μέρα και πρωί πρωί ξεκινάνε να μας τρυπάνε τα αυτιά με τις «εντολές του κυρίου» τους. Ξέρεις την παροιμία που λένε οι άνθρωποι Γλιτώσαμε από τα λιοντάρια -σαν κι εσένα Ίωνα- για να μας φάν’ οι ψύλλοι;  Εντάξει η ζούγκλα είναι γεμάτη ψύλλους και τους έχουμε συνηθίσει. Έτσι εμάς μας έφαγαν οι παπαγάλοι.

-Τι είπες ρε Περικλή; Αν πάω δηλαδή και καταβροχθίσω τα παπαγαλάκια θα φύγει από τη μέση ο βάτραχος;

-Ίωνα, παίρνεις μηδέν στον έλεγχο. Και να τα φας τα παπαγαλάκια έρχονται κι άλλα από πίσω για να πάρουν τη θέση τους. Ο βάτραχος, όπως και ο κάθε αρχηγός δεν ξεμένουν από παπαγαλίνη και οι παπαγάλοι, οι τωρινοί και αυτοί που θα έρθουν στη θέση τους, το ξέρουν. Τζάμπα φαΐ  με αντάλλαγμα το τελάλημα και το γλείψιμο, όταν εσύ θα ιδροκοπάς να τρέχεις να πιάσεις καμιά αντιλόπη και όταν γεράσεις δεν θα μπορείς να πιάσεις ούτε χελώνα. Ενώ οι παπαγάλοι θα τρώνε και θα πίνουν στην υγεία του κάθε αρχηγού που θα θέλει να είναι και αύριο αρχηγός. Και ζούνε και πολλά χρόνια π’ ανάθεμα τα.

-Κατάλαβα Περικλή. Ούτε οι ικανότητες ούτε οι αγαθές προθέσεις μετρούν, όταν το ζήτημα είναι η εξουσία. Αυτό που μετράει είναι το πόσα παπαγαλάκια έχει στη δούλεψη του ο καθένας.

-Μπράβο Ίωνα. Προβιβάζεσαι σε λέοντα με απολυτήριο δημοτικού. Όταν αποκτήσεις κι εσύ πολλά δικά σου παπαγαλάκια μπορεί να πάρεις και μάστερ στις πολιτικές επιστήμες και τη σεισμολογία ή τη διαχείριση καταστροφών -που είναι και της μόδας,  άμα λάχει….

Ο Ίωνας το λιοντάρι γύρισε να φύγει σκεφτικός. Μία θλίψη τον έπνιγε αλλά το φιλότιμο του δεν τον άφηνε να καταπιεί τέτοια βρωμιά. Η θλίψη έγινε οργή σιγά σιγά. Σκέφτηκε να πάει μέχρι τη λίμνη να κάνει τον βάτραχο μια μπουκιά και μέσα στην οργή του άρχισε να τρέχει προς τα ‘κει. Ο βάτραχος δεν πρόλαβε καν να κοάσει ένα λόγο ικεσίας. Ο Ίωνας τον κατάπιε και παρ’ όλο που το ζωντανό ακόμα βατράχι του προκαλούσε ενόχληση στον οισοφάγο σωλήνα, αυτός χαιρόταν γεμάτος ικανοποίηση.

Ένα σμήνος παπαγάλοι φάνηκαν στην όχθη. Τους κοίταξε και για μια στιγμή σκέφτηκε να τους φάει αλλά θυμήθηκε τα λόγια του Περικλή «…. Και να τα φας τα παπαγαλάκια έρχονται κι άλλα από πίσω για να πάρουν τη θέση τους». Πήγε στα βούρλα που έκρυβε ο βάτραχος την παπαγαλίνη. Έβγαλε κάμποση με τα μπροστινά του πόδια και άρχισε να καλεί τα παπαγαλάκια:

-Ψιτ ψιτ. Ελάτε να φάτε. Μη φοβάστε. Όσο θα είμαι εγώ ο αρχηγός δεν θα πεινάσετε ποτέ

Η Δάφνη που ονειροπολούσε και μετεωριζόταν με τον νου της μεταξύ του ρευστού του Σύμπαντος και του νερού της θάλασσας, κάποια στιγμή αποφάσισε να πατήσει στη γη. Και  όχι μόνο να πατήσει αλλά να ριζώσει.

Όσο και να το ήθελε, από τη μία ο έρωτας της για την ελευθερία και το συνεχές κυνήγι πλανητών τε και απλανών, δεν της επέτρεπε να το αποφασίσει και βέβαια ούτε να το υλοποιήσει. Περίμενε κι αυτή ένα θαύμα, όπως περιμένουν όλοι οι άνθρωποι. Οι αδύναμοι και άβουλοι ή απλά ετερόφωτοι άνθρωποι. Η Δάφνη όμως δεν ήταν άνθρωπος. Η Δάφνη ήταν και είναι η Δάφνη, η Νύμφη που χιλιάδες χρόνια τώρα υποφέρει από τη γλυκιά πληγή της Ύπαρξης.

-Τι έχεις Δάφνη; Τη ρωτάνε οι φίλοι της, θεοί, ημίθεοι αλλά και άνθρωποι γιατί η Δάφνη τιμά και ανθρώπους με την παρέα της.

-Ύπαρξη… απαντά με παράπονο και ξεφυσάει γλυκά, τόσο που να σκορπίσει στα ρουθούνια αυτού που την ρώτησε, τη μυρωμένη εκπνοή της. Λες και το κάνει επίτηδες!

Όλοι το ξέρουμε και τη ρωτάμε συνεχώς τη Δάφνη, την ίδια και την ίδια ερώτηση

-Τι έχεις Δάφνη;

Και εκείνη διαρκώς εκπνέει μπροστά μας το μύρο της, σαν ένα δώρο για εμάς και μία ανακούφιση για εκείνη

Τελευταία μάθαμε φήμες πως η Δάφνη τελικά ρίζωσε. Ακόμα και οι πιο ευκολόπιστοι ήθελαν να δουν τη Δάφνη ριζωμένη/ Να δουν την ίδια αλλά και τον τόπο που είχε ριζώσει. Τον τόπο, τον πλανήτη, τον γαλαξία που διάλεξε η Δάφνη για να μυρώνει.

Ψάξαμε πολύ αλλά τελικά τη βρήκαμε. Δεν ήταν και τόσο δύσκολο, απλά ακολουθήσαμε το μύρο που χάριζε κάθε φορά που λαχάνιαζε και ξαπόσταινε, αναπνέοντας δυνατά για να μυρώσει το κάθε Σύμπαν που διέσχιζε. Την βρήκα πρώτος εγώ και χάρηκα γι’ αυτό ακόμα πιο πολύ. Χάρηκα ακόμα πιο πολύ γιατί ήξερα από τους παλιούς πως αν βρεις τη Δάφνη ριζωμένη, η πνοή που θα σου στείλει θα σε μυρώσει αλλά θα σε κάνει να βγάλεις κι εσύ ρίζες εκεί, δίπλα της. Εκεί που έχει γραφτεί, κάθε φορά που θα εκπνέι η Δάφνη θα εισπνέεις εσύ. Εκεί που αναπνέεις αιώνια την πνοή της Δάφνης.

Τι και αν δεν θα μπορείς να κουνηθείς πια στη ζωή σου; Και γιατί να κουνηθείς πια;

Αφού τώρα θα τα έχεις όλα