Είμαστε λίγοι αυτοί που παλεύουν ενάντια στο Κακό
Το ΤΑΙΠΕΔ ιδρύθηκε το 2011, στα πλαίσια της οικονομικής κατοχής στην οποία περιήλθε η χώρα την εποχή των Μνημονίων, με σκοπό την εκποίηση (το ξεπούλημα δηλαδή) της δημόσιας περιουσίας. Τα αρχικά του σημαίνουν Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ), στην πραγματικότητα όμως θα έπρεπε να αποκαλείται Ταμείο Εκποίησης Δημόσιας Περιουσίας (ΤΕΔΠ). Πρώτο, γιατί είναι προφανές ότι το ξεπούλημα δεν είναι αξιοποίηση και δεύτερον, γιατί ενώ ιδρύθηκε με σκοπό το ξεπούλημα μόνο της «ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου», σε αυτό το άνευ ορίων ξεπούλημα έχουν συμπεριληφθεί πάσης φύσεως περιουσιακά στοιχεία του Δημοσίου, ακόμα δηλαδή και εκείνα τα οποία δεν αποτελούν ιδιωτική του περιουσία, αλλά εξυπηρετούν θεμελιώδεις και πάγιους δημόσιους σκοπούς, όπως : παραλίες-αιγιαλοί, υγρότοποι-υγροβιότοποι: εκατοντάδες στρέμματα σε όλη τη χώρα, εκτάσεις γης, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, λιμάνια, εθνικές οδοί, αεροδρόμια, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, αμυντική βιομηχανία, πετρέλαια, ταχυδρομεία, σιδηρόδρομοι, χιλιάδες ακίνητα εσωτερικού και δεκάδες ακίνητα εξωτερικού (πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, Αθλητικό Κέντρο Αγίου Κοσμά, Αστέρας Βουλιαγμένης, Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, πλήθος ιαματικών πηγών, Ξενία, ακίνητα στην Πλάκα κ.λπ.)
Για να αντιληφθούμε την ασυδοσία στη λειτουργία του ΤΑΙΠΕΔ, αξίζει να αναφέρουμε πως όταν λέμε ιδιωτική περιουσία του δημοσίου, εννοούμε ΜΟΝΟ τα δημόσια ακίνητα που αποτελούν την καθαρώς ιδιωτική περιουσία του δημοσίου (προέρχονται λ.χ. από δωρεές, κατασχέσεις κ.λπ.), ή σχετίζονται με δημόσιους σκοπούς που αναλαμβάνει προσωρινά το κράτος, και άρα εντάσσονται στη δημόσια κτήση μόνο περιστασιακά.
Ένα από τα φιλέτα που έχει αναλάβει να ξεπουλήσει το ΤΑΙΠΕΔ είναι το λιμάνι της Ραφήνας, το οποίο δίνεται στον αγοραστή με προοπτική να τριπλασιαστεί η έκτασή του και το πλήθος των πλοίων που εξυπηρετεί. Στο σχέδιο αυτό εναντιώνεται το μεγάλο μέρος της τοπικής κοινωνίας, ο Δήμος Ραφήνας-Πικερμίου καθώς και η Περιφέρεια Αττικής, η οποία πρόσφατα έδωσε αρνητική γνωμοδότηση για το έργο γιγάντωσης του λιμανιού, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να το αντέξει ο τόπος χωρίς να αλλοιωθεί η φυσιογνωμία του
Το ΤΑΙΠΕΔ αντέδρασε, με ανακοίνωσή του, στην αρνητική γνωμοδότηση της Περιφέρειας. Ως απάντηση στην αντίδραση του ΤΑΙΠΕΔ, το Δίκτυο Συλλόγων “Save Rafina” που έχει σχηματιστεί ενάντια στην εκτρωματική επέκταση του λιμανιού, εξέδωσε την παρακάτω ανακοίνωση λέγοντας χαρακτηριστικά πως η απάντηση του ΤΑΙΠΕΔ στηρίζεται σε αβάσιμα επιχειρήματα και άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις και πως το ΤΑΙΠΕΔ θεωρεί μάλλον πως οι κάτοικοι είναι γηγενείς, που μπορούν να ξεγελαστούν με … καθρεφτάκια
Ακολουθεί ολόκληρη η ανακοίνωση του Save Rafina
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΚΤΥΟΥ ΣΥΛΛΟΓΩΝ “SAVE RAFINA”
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΤΑΙΠΕΔ ΣΤΗΝ ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΓΝΩΜΟΔΟΤΗΣΗ
ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ
7/11/2024
Αδιαφορώντας τελείως για τις αντιδράσεις και την πάνδημη άρνηση φορέων, κατοίκων, Δήμου Ραφήνας-Πικερμίου και Περιφέρειας Αττικής, να συναινέσουν στο σχεδιαζόμενο φαραωνικό έργο για το Λιμάνι της Ραφήνας, το ΤΑΙΠΕΔ, απάντησε με αβάσιμα επιχειρήματα και άνευ αντικρίσματος υποσχέσεις.
Θεωρώντας, ότι οι κάτοικοι είναι γηγενείς, που ξεγελιούνται με … καθρεφτάκια, αποσιωπά τη συζήτηση για την «εκτρωματική» επέκταση του Λιμανιού και περιορίζεται:
Το ΤΑΙΠΕΔ δεν αντιλαμβάνεται, προφανώς, ότι έστω και αν οι γνωμοδοτήσεις των θεσμικών φορέων δεν είναι δεσμευτικές, η ΜΗ ΑΝΟΧΗ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ, είναι απολύτως επιβεβλημένες για έργα τέρατα τα οποία απειλούν το περιβάλλον και κατά συνέπεια την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια των κατοίκων, όχι μόνο της Ανατολικής Αττικής, αλλά και των κατοίκων ολόκληρης της Περιφέρειας.
Όσο για το σχεδιασμό τους, να έχει εκδοθεί και εγκριθεί από το ΣτΕ το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα τους επόμενους 9 μήνες, τους προειδοποιούμε, ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με κινητοποιήσεις σύσσωμης της κοινωνίας των πολιτών. Ας το λάβουν σοβαρά υπόψιν και οι συναρμόδιοι υπουργοί Ναυτιλίας και της Νησιωτικής Πολιτικής (του οποίου απαιτείται η γνωμοδότηση), Υποδομών και Μεταφορών, Περιβάλλοντος και Ενέργειας, που θα κληθούν να συνυπογράψουν το Προεδρικό Διάταγμα.
Η πρωτοβουλία συλλόγων #SaveRafina, με αφορμή την ομόφωνα αρνητική γνωμοδότηση του περιφερειακού συμβουλίου Αττικής επί της Στρατηγικής Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΣΜΠΕ) του Masterplan για τον νέο λιμένα Ραφήνας, εξέδωσε σχετική ανακοίνωση την οποία μας κοινοποίησε και τη δημοσιεύουμε εδώ.
Έτσι ξεκίνησε την παρουσίασή του ο Αντώνης Λαζαρής στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν εννέα σύλλογοι που συμμετέχουν στην κίνηση #SaveRafina με στόχο να εμποδίσουν την πραγματοποίηση της γιγάντωσης του λιμανιού και της πώλησης της χερσαίας ζώνης.
Συνέχισε λέγοντας ότι το λιμάνι είναι θέμα πολιτικό, ότι η κινεζική Cosco πιέζει να διώξει γραμμές από τον Πειραιά για να δώσει τον διαθέσιμο χώρο στην κρουαζιέρα και πως «εάν αυτά τα έργα πραγματοποιηθούν θα αναγκαστούμε να φύγουμε από την πόλη, η ζωή θα γίνει αφόρητη».....
Η Μαρία Νάτση στον εναρκτήριο λόγο της εκδήλωσης είπε πως :
«για πρώτη φορά εννέα διαφορετικοί σύλλογοι ενώνονται και αυτό φανερώνει ότι η κοινωνία μας ευτυχώς είναι ακόμα ζωντανή, ευτυχώς είναι ακόμα ενεργή. Και αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο γιατί δίνει ελπίδα για το μέλλον»
Στη συνέχεια ανέφερε ότι τριπλασιάζεται η έκταση του λιμανιού φτάνοντας το ασύλληπτο νούμερο των 460.000 τμ, με χώρους αναμονής για 2000 ΙΧ και 90 φορτηγά, ενώ ο αριθμός των πλοίων από 7 αυξάνεται σε 22 λέγοντας χαρακτηριστικά ότι
"θα οδηγήσει σε δραματικές αλλαγές. Αλλαγές που οι επόμενες γενιές δε θα μπορούν να αναστρέψουν. Λάθη δικά μας, ολόδικά μας, που οι επόμενες γενιές δε θα μπορούν να διορθώσουν"
Παίρνοντας το λόγο αμέσως μετά, ο Αντώνης Λαζαρής μας ταξίδεψε με το δικό του μοναδικό τρόπο και με ένα πλούσιο και σπάνιο φωτογραφικό υλικό σε όλη την ιστορία του λιμανιού, ένα λιμάνι που όπως είπε "είναι πιο παλιό από τους Τριγλιανούς. Οι Τριγλιανοί ήρθαν το 1923 , το λιμάνι ξεκίνησε στις αρχές του αιώνα με πρώτους κατοίκους ψαράδες"
Μίλησε ακόμη για τις περίφημες "διαφυγές" στην Κατοχή και το πλοίο της “Άγιας Κυριακής” που είναι το κεντρικό θέμα του ομώνυμου τραγουδιού των Μίμη Πλέσσα και Κώστα Βίρβου. Μίλησε για τα τσιμεντόπλοια, για τον Τσιτσάνη, για τον προϊστορικό οικισμό, για τις παραλίες της Ραφήνας που χάθηκαν οριστικά και αμετάκλητα για να γίνουν χώροι parking στο λιμάνι, συνδέοντας σε ένα μαγευτικό και συγκινητικό σύνολο όλα εκείνα που κινούνται γύρω από το λιμάνι και που είτε δεν τα γνωρίζουμε είτε τα αντιμετωπίζουμε επιδερμικά και αποσπασματικά
Ενώ ο εναρκτήριος λόγος της Μαρίας Νάτση μας θύμισε το καθήκον μας, φέρνοντάς μας προ των ευθυνών μας. Όχι για εμάς, όπως είπε, αλλά για τις γενιές που έρχονται και που θα διαπιστώσουν πως όλα παραδόθηκαν από εμάς -είτε με τις πράξεις μας είτε με την απραξία μας- στο βωμό του κέρδους και της απληστίας
"Κάποιοι θα πουν ότι ο αγώνας αυτός γίνεται από ανθρώπους γραφικούς
Όμως γίνεται από ανθρώπους σκεπτόμενους, ανθρώπους με σύνεση,
Κάποιοι θα πουν ότι αυτός ο αγώνας είναι μάταιος,
Πόσο μάταιο όμως μπορεί να είναι να παλεύεις για τις επόμενες γενιές;
Καθόλου..."
Για πρώτη φορά στο Δήμο Ραφήνας - Πικερμίου σημαντικοί τοπικοί σύλλογοι συνεργάζονται στην πρωτοβουλία #SaveRafina με στόχο να αποτρέψουν την πραγματοποίηση του της φαραωνικής επέκτασης του Λιμανιού της Ραφήνας. Ένα σχέδιο, το οποίο, όπως λένε στην ανακοίνωσή τους "ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ-ΓΙΓΑΣ", θα προκαλέσει μη αναστρέψιμες μεταβολές στο φυσικό και ανθρωπογενές περιβάλλον του τόπου μας.
Η πρωτοβουλία αγκαλιάζεται από τους κατοίκους και ειδικά τους νέους του τόπου μας.
Οι Σύλλογοι προσκαλούν σε εκδήλωση το Σάββατο 19/10/2024 και ώρα 7μμ στην Πλατεία της Ραφήνας. Η εκδήλωση θα είναι αφιερωμένη στο Λιμάνι της Ραφήνας, την ιστορία του και το αποτύπωμα που έχει αφήσει στον τόπο μας αλλά και στη συλλογική μνήμη, όπως αποτυπώνεται σε φωτογραφίες από ιστορικά αρχεία και σε παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια που θα μας θυμίσουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες σε αυτή τη βραδιά.
Σας παραθέτουμε την κοινή ανακοίνωσή τους και την αφίσσα της εκδήλωσης.
Περισσότερες πληροφορίες στους παρακάτω συνδέσμους:
https://www.facebook.com/
#SaveRafina
Η φωτό προέρχεται από το εν λόγω άρθρο του powergame.gr
Αφορμή για αυτό το άρθρο, αποτέλεσε ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύτηκε στο powergame.gr και το οποίο χαρακτηρίζει ως «κακές συνήθειες» τις αντιστάσεις των τοπικών κοινωνιών, όταν βλέπουν ότι άλλοι αποφασίζουν γι’ αυτούς, χωρίς αυτούς. Όταν οι κοινωνίες ούτε ερωτούνται, ούτε ενημερώνονται, ούτε εισακούγονται. Ο συντάκτης μιλάει δε για «αντάρτικο» που χτυπάει «έργα δημοσίου συμφέροντος και αξιοποιήσεις περιουσιακών στοιχείων». Και εμείς αναρωτιόμαστε: Ποιο άραγε είναι το δημόσιο συμφέρον, αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων ενός τόπου;
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το powergame.gr δεν είναι κάποιο τυχαίο site. Είναι το οικονομικό site του Ομίλου των Παραπολιτικών, ιδιοκτησίας του γνωστού και μη εξαιρετέου Γιάννη Κουρτάκη. Του ανθρώπου που, αν γκουγκλάρεις το όνομά του, θα διαπιστώσεις ότι έχει βρεθεί πολλάκις στα δικαστήρια ως κατηγορούμενος για διασπορά ψευδών και συκοφαντικών ειδήσεων. Και σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, καταδικάστηκε , όπως μπορούμε να δούμε εδώ , εδώ και εδώ
Σε ένα άρθρο λοιπόν του powergame.gr που υπογράφει ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, καταγγέλλεται πως, ενώ η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης (sic!), η τοπική κοινωνία επιστρέφει στις κακές της συνήθειες. Και ποιες είναι αυτές οι κακές συνήθειες, σύμφωνα με τον Μανδραβέλη; Μα, η αντίσταση της κοινωνίας σε ό,τι σχεδιάζεται γι’ αυτήν, χωρίς αυτήν.
Ο συντάκτης του άρθρου, αφού καταγγέλλει ως ουτοπική (sic!) την, απολύτως λογική και συμβαδίζουσα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, απαίτηση του δημάρχου της Πάτρας να γίνει υπογειοποίηση του σιδηρόδρομου από τον ΟΣΕ μέχρι το λιμάνι που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, έρχεται στο θέμα του λιμανιού της Ραφήνας για να καυτηριάσει τις αντιδράσεις των κατοίκων και των τοπικών φορέων ενάντια στα σχέδια αλόγιστης επέκτασης του λιμανιού, για να αποδείξει για μια ακόμη φορά αυτό που όλοι υποπτευόμαστε. Πως υπάρχουν δημοσιογράφοι που έχουν αναλάβει να χλευάζουν, να συκοφαντούν και να νουθετούν τις απείθαρχες κοινωνίες, μεταφέροντας αφενός μια στρεβλή αποτύπωση της πραγματικότητας και αφετέρου μια στρεβλή αντίληψη περί του δημοσίου συμφέροντος. Γιατί, όπως προαναφέραμε, ποιο είναι το δημόσιο συμφέρον αν δεν είναι το συμφέρον των ανθρώπων αυτού του τόπου;
Ας παρακολουθήσουμε όμως παράγραφο-παράγραφο το εν λόγω άρθρο, προκειμένου να διαπιστώσουμε τις ανακρίβειες που περιέχει. Γράφει λοιπόν το άρθρο:
«Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει τώρα με το λιμάνι της Ραφήνας. Εκεί το ΤΑΙΠΕΔ θέλει ν’ αξιοποιήσει τον τοπικό λιμένα ως επιβατικό λιμένα, να δημιουργήσει επιβατικό σταθμό και βασικές υποδομές υποστήριξης της ακτοπλοΐας. Ωστόσο, η τοπική κοινωνία αντιδρά, καθώς ο εκσυγχρονισμός του λιμένα θα φέρει νέους πελάτες (επιβάτες), ειδικά με την προοπτική της δημιουργίας των επεκτάσεων της Αττικής Οδού ή/και του προαστιακού»
Η πρόταση ξεκινά με τη βασικό νεοφιλελεύθερο αξίωμα πως το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας σε ιδιώτες αποτελεί αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου. Ας το προσπεράσουμε όμως αυτό. Άλλωστε, τα αξιώματα είναι σαν τα δόγματα. Ούτε χρειάζονται, αλλά και ούτε απαιτούν απόδειξη. Ή τα δέχεσαι ή δεν τα δέχεσαι. Στη συνέχεια όμως του άρθρου, ο συντάκτης, από άγνοια (;), διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και το σχέδιο γιγάντωσης του λιμανιού της Ραφήνας που θα ξεπεράσει σε έκταση το λιμάνι του Πειραιά, το ονομάζει «εκσυγχρονισμό» του λιμανιού και «δημιουργία επιβατικού σταθμού και βασικών υποδομών υποστήριξης της ακτοπλοΐας». Και ποιος καλοπροαίρετος και συνετός πολίτης δε θα ήθελε εκσυγχρονισμό του λιμανιού και βελτίωση των υποδομών του; Όμως δεν πρόκειται καθόλου περί αυτού, αλλά για ένα τεράστιο έργο που θα μετατρέψει τη μικρή πόλη της Ραφήνας σε δεύτερο Πειραιά, αλλοιώνοντας οριστικά και αμετάκλητα τη φυσιογνωμία της πόλης και επιβαρύνοντας κατά πολύ την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Τι κάνει λοιπόν ο συντάκτης του άρθρου; Βαφτίζει το κρέας ψάρι, για να χάψουν οι πολλοί το παραμύθι και να το φάνε. Γνωρίζοντας ότι όταν θα έχουν αντιληφθεί την πραγματικότητα, θα είναι πλέον αργά
Συνεχίζουμε την ανάγνωση του εν λόγω άρθρου
«Ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν. Πρόκειται δηλαδή για ανεδαφικές αξιώσεις, καθώς, όπως και στην περίπτωση της Πάτρας, τα μεγέθη της κίνησης δεν δικαιολογούν μια τέτοια επένδυση»
Και εδώ συλλαμβάνεται ελλιπώς ενημερωμένος ο Βαγγέλης Μανδραβέλης, ισχυριζόμενος ότι «η τοπική δημοτική αρχή, για να δώσει το “πράσινο φως” στα σχέδια του ΤΑΙΠΕΔ, απαιτεί πρώτα η Πολιτεία να δεσμευτεί ότι όταν η Αττική Οδός και ο προαστιακός φτάσουν στην πόλη, τουλάχιστον για τα τελευταία δύο-τρία χιλιόμετρα θα υπογειοποιηθούν». Η πραγματικότητα όμως απέχει πολύ από αυτό. Πρώτα από όλα, δεν είναι μόνο η τοπική δημοτική αρχή που αντιδρά, αλλά το σύνολο όλων των δημοτικών παρατάξεων. Δεύτερον, οι αντιδράσεις ενάντια στη γιγάντια επέκταση του λιμανιού είναι αποσυνδεμένες από την πιθανή έλευση της Αττικής Οδού και του Προαστιακού σιδηροδρόμου. Και τέλος, ας μάθει ο συντάκτης του άρθρου πως αν είναι να έρθουν στην πόλη της Ραφήνας ο Προαστιακός σιδηρόδρομος ή η Αττική Οδός, το αίτημα της τοπικής κοινωνίας για υπογειοποίησή τους προκειμένου να μην κοπεί η πόλη στα δύο, είναι ώριμο και αδιαπραγμάτευτο
Στη συνέχεια, ο αρθρογράφος κάνει ένα νοητικό άλμα μέχρι την Καλαμαριά για να καταδικάσει και εκεί τις αντιδράσεις του τοπικού δήμου σε σχέδια που θέλουν να πουλήσουν τη μαρίνα της πόλης σε ιδιώτες και σε ένα master plan που όπως καταγγέλλει η δήμαρχος Καλαμαριάς, Χρ. Αράπογλου, θέλουν «να μετατρέψουν τον πνεύμονα της Καλαμαριάς και ολόκληρης της Θεσσαλονίκης σε μία περίκλειστη περιοχή, με υπερδόμηση κυριολεκτικά στη θάλασσα, περίφραξη 2 μ. ύψους από σκυρόδεμα, στερώντας από κατοίκους και επισκέπτες τον δημόσιο χώρο και καταργώντας τη μοναδική οπτική διαφυγή στη θάλασσα».
Αφήνοντας την Καλαμαριά, ο συντάκτης του άρθρου θυμάται υποθέσεις όπου “αθώοι” επενδυτές ταλαιπωρούνται, είτε από τη δικαιοσύνη, είτε από τις τοπικές κοινωνίες. Αναφέρει χαρακτηριστικά την υπόθεση “αξιοποίησης” του παλιού κτιρίου του ΕΟΜΜΕΧ στον Ταύρο, όπου ο ενδιαφερόμενος επενδυτής τα «βρόντηξε κι έφυγε», αλλά και την υπόθεση της Κασσιόπης στην Κέρκυρα , όπου ο τάλας επενδυτής μπορεί να μην έχει φύγει ακόμη, αλλά ταλαιπωρείται πολύ «αφού έχει αγοράσει και μισθώσει μια έκταση στην Κέρκυρα εδώ και σχεδόν 10 χρόνια και δεν έχει καταφέρει να βάλει ούτε έναν πάσσαλο στο ακίνητό της»
Συμπάσχουμε κι εμείς με τον πόνο του Βαγγέλη Μανδραβέλη που συμπάσχει με τη σειρά του με τον πόνο των αθώων και ταλαίπωρων επενδυτών, οι οποίοι σπαταλούν τον πολύτιμο χρόνο και τα τίμια χρήματά τους, προσπαθώντας αδίκως να αναπτύξουν μια υπανάπτυκτη κοινωνία που αρνείται να αναπτυχθεί. Κατανοούμε επίσης την ανησυχία, τόσο του συντάκτη του άρθρου όσο και των επενδυτών, μια ανησυχία που διαφαίνεται ξεκάθαρα στο άρθρο: «Οι αντιδράσεις φαίνεται να πληθαίνουν, καθώς -σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, όταν ήταν βαριά η σκιά της Τρόικας και των πιστωτών- οι αντιδράσεις πιάνουν τόπο»
Αφού λοιπόν το άρθρο μας κάνει κοινωνούς στα μύρια όσα βάσανα που τραβούν οι ευεργέτες-επενδυτές ανά την Ελλάδα και αφού μας ανάγκασε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας, επιστρέφει ξανά στη Ραφήνα:
«Οι αντιδράσεις έχουν πολλές αιτίες. Στη Ραφήνα οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις προέρχονται από το γεγονός ότι οι κάτοικοι δεν θέλουν την ανάπτυξη του λιμένα. Εξάλλου, η απαίτησή τους μπορεί να καρποφορήσει, αφού πλειστάκις το τοπικό συμφέρον κυριάρχησε του δημοσίου συμφέροντος. Αυτό συνέβη π.χ. στην κατασκευή της Αττικής Οδού, όπου στην περιοχή Χαλανδρίου-Βριλησσίων ο άξονας υπογειοποιήθηκε, ενώ δεν συνέβη το ίδιο π.χ. στην περιοχή του Ηρακλείου»
Την απαίτηση δηλαδή της τοπικής κοινωνίας της Ραφήνας να μην κοπεί η πόλη στα δύο από την Αττική Οδό, όπως συνέβη για παράδειγμα στο Ηράκλειο, ο συντάκτης του άρθρου τη θεωρεί μαξιμαλιστική. Και θέλοντας να μην έχουμε καμιά αμφιβολία για τις θέσεις του, ο Μανδραβέλης συγκρίνει τις περιπτώσεις Χαλανδρίου- Βριλησίων όπου εκεί η Αττική Οδός υπογειοποιήθηκε και Ηρακλείου, που δεν υπογειοποιήθηκε και έτσι η πόλη κόπηκε στα δύο. Ειλικρινά, προσπαθούμε να καταλάβουμε τι θέλει να πει ο αρθρογράφος. Ότι η Αττική Οδός δεν έπρεπε να υπογειοποιηθεί ούτε στην πρώτη περίπτωση; Και να αποκοπούν για παράδειγμα τα Βριλήσσια από τα Μελίσσια; Μάλλον αυτό εννοεί και μας κάνει να καταλάβουμε για μια ακόμη φορά πώς αντιλαμβάνονται οι νεοφιλελελεύθεροι το δημόσιο συμφέρον. Γι αυτούς, δημόσιο συμφέρον δεν είναι η ποιότητα ζωής των κατοίκων, αλλά το λογιστικό κέρδος. Ένα λογιστικό κέρδος, που γνωρίζουμε όλοι στις τσέπες ποιων καταλήγει.
Κάποιος βέβαια καλοπροαίρετος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι χάριν ενός ευρύτερου εθνικού συμφέροντος, μπορούν κάποιες φορές οι τοπικές αντιδράσεις να αγνοούνται και να παρακάμπτονται. Και δε θα είχε και άδικο. Μα ποιο είναι όμως αυτό το ευρύτερο εθνικό συμφέρον που επιβάλλει τη μεταφορά των γραμμών της ακτοπλοΐας του Αιγαίου από το λιμάνι του Πειραιά στο λιμάνι της Ραφήνας; Σε ένα λιμάνι μάλιστα που βάλλεται συνεχώς από το βοριά και δεν έχει καμία φυσική προστασία. Σε ένα λιμάνι που είναι το πιο ακατάλληλο από τα υπόλοιπα λιμάνια της Ανατολικής Αττικής (Πόρτο Ράφτη και Λαύριο) για το σκοπό αυτό. Το συμφέρον που κινεί αυτή τη μεταφορά δεν είναι κάποιο εθνικό και ευρύτερο συμφέρον, αλλά τα συμφέροντα των εφοπλιστών από τη μία μεριά (καθώς τα καράβια τους θα κάνουν λιγότερα μίλια σε σχέση με τον Πειραιά και τα αυτοκίνητα λιγότερα χιλιόμετρα σε σχέση με το Λαύριο) και της κρατικής κινέζικης εταιρείας COSCO από την άλλη, που θέλει να απελευθερώσει χώρο από το λιμάνι του Πειραιά για τις δικές της δραστηριότητες
Εκτός, αν ο συντάκτης του άρθρου θέλει να μας πείσει ότι δημόσιο συμφέρον είναι τα συμφέροντα των Ελλήνων εφοπλιστών και των Κινέζων της COSCO
Εντύπωση προκαλεί το τέλος του άρθρου, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν ο Μανδραβέλης μιλάει σοβαρά ή αστειεύεται . Ή μήπως, ψάχνοντας οπωσδήποτε να βρει έναν εντυπωσιακό επίλογο, όπως πιθανότατα τον συμβούλευε η φιλόλογος της έκθεσης στο σχολείο, τελικά αναγκάζεται να καταφύγει σε φαιδρότητες;
Κλείνει λοιπόν το άρθρο, αποκαλύπτοντας ποια είναι τα μεγάλα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από όλο αυτό. Όχι πίσω από τα μεγάλα έργα. Εκεί, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, είναι όλα καθαρά και ξάστερα. Πίσω από τις αντιδράσεις των κατοίκων, κρύβονται τα συμφέροντα. Και, ενώ στην Κασσιόπη, ο αρθρογράφος βλέπει πίσω από την ταλαιπωρία του επενδυτή τους «μεγαλόσχημους που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή και δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους», ενεργοποιώντας και λίγο κοινωνικό αυτοματισμό που πάντα είναι χρήσιμος, στη Ραφήνα, ποιους νομίζετε ότι ανακάλυψε ότι κωλυσιεργούν το έργο; Μα, τις καφετέριες της πόλης (!), που αν τα έργα στο λιμάνι προχωρήσουν , θα χάσουν τους πελάτες τους.
Διαβάζουμε και υποκλινόμαστε στον νέο Κλουζώ:
«Πολλές φορές οι αιτίες έχουν πολύ πιο… ταπεινά κίνητρα και ελατήρια. Στην Κασσιόπη, για παράδειγμα, εκτός από τους ιδεολογικά πολέμιους της ανάπτυξης, υπήρξαν κατ’ εξοχήν ιδιωτικά συμφέροντα κατά της αξιοποίησης. Οι μεγαλόσχημοι που είχαν χτίσει τις προηγούμενες δεκαετίες τεράστιες βίλες στην περιοχή δεν ήθελαν να διαταραχτεί η ησυχία τους.
Στο λιμάνι της Ραφήνας, πέρα απ’ όσους έχουν το εξοχικό τους, υπάρχουν και συμφέροντα που αντιτίθενται στην αξιοποίηση του λιμένα. Για παράδειγμα, καθώς δεν υπάρχει επιβατικός σταθμός, η αναμονή για τα πλοία γίνεται στις παρακείμενες καφετερίες, οι οποίες θησαυρίζουν από την αναμονή αυτήν. Αν υπάρξει παραχωρησιούχος στο λιμάνι, ενδεχομένως κάποιοι να χάσουν τις δουλειές τους. Το ίδιο συνέβη και το 2017 στα 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας, όταν τα ανέλαβε η Fraport»
Βλέπουμε λοιπόν ότι ένας οπαδός του νεοφιλελευθερισμού και της “ανάπτυξης” μπορεί να γίνει τελικά, όλα όσα καταγγέλλει. Και οπισθοδρομικός, επιμένοντας σε λύσεις του προηγούμενου αιώνα που δε λαμβάνουν υπόψη τον άνθρωπο και το περιβάλλον αλλά και λαϊκιστής, που επιστρατεύει απλουστευτικά έως γελοία σχήματα, όπως ότι πίσω από την αντίθεση στο Master Plan της Ραφήνας είναι τα συμφέροντα των καφετεριών της πόλης
Γιατί ο νεοφιλελευθερισμός στην πραγματικότητα, είναι βαθιά υποκριτικός και δεν έχει να κάνει ούτε με πρόοδο ούτε με ανάπτυξη, όπως επαγγέλλεται. Ο νεοφιλελευθερισμός , όπως γράφει και η Ναόμι Κλάιν στο βιβλίο της «Δόγμα του Σοκ», είναι ο εναγκαλισμός μιας δράκας πανίσχυρων εταιριών και μιας τάξης πλούσιων πολιτικών - με τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δύο ομάδες να είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτες και διαρκώς μετακινούμενες
Τρία είναι δε τα κύρια χαρακτηριστικά του: η μεταβίβαση του δημόσιου πλούτου σε ιδιωτικά χέρια, το διαρκώς διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους ζάμπλουτους και στους αναλώσιμους φτωχούς και ένας εθνικισμός, που δικαιολογεί στον πληθυσμό του απεριόριστες δαπάνες για την ασφάλεια.
Είναι σίγουρο πως αν ζούσε σήμερα ο Μίλτον Φρίντμαν, ο γκουρού του αχαλίνωτου καπιταλισμού, θα ήταν υπερήφανος. Όχι μόνο για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αλλά και για όσα γράφονται από την "αμερόληπτη " επαγγελματική δημοσιογραφία, η οποία επάξια κατέχει την τελευταία θέση στην ΕΕ στο θέμα της ελευθερίας του Τύπου
Kι αυτή η Αττική η γη, η πάνσοφη κι ωραία το καύχημα, το κόσμημα, τ΄ άνθος όλου του κόσμου
μέλλει κι αυτή να ερημωθεί κι η στάθμη της να πέσει από τ' άγρια κύματα κι από τη συμφορά
(Νοστράδαμου Προφητείες αποδ. Alan Wistful μτφ Π. Νικολαϊδης V.31)
atticavoice@gmail.com
