Χθες, Δευτέρα 15/5/2023, στο Συμβούλιο της Επικρατείας, εκδικάσθηκε η αίτηση αναστολής των έργων καταστροφής του Μεγάλου Ρέματος Ραφήνας. Πρόκειται για επεμβάσεις έκθεσης της πόλης σε αυξημένο κίνδυνο πλημμύρας και σαφούς υποβάθμισης του τόπου. Μία αίτηση αναστολής έργων που σχεδιάστηκαν σύμφωνα με το πνεύμα και τις αντιλήψεις που επικρατούσαν πριν από 70 χρόνια στον κόσμο.

Το παρωχημένο της μελέτης, σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις, θα αρκούσε για να μην έχει εκπονηθεί ποτέ, όμως η επιδίωξη άλλων στόχων, που καμία σχέση δεν έχουν με την αντιπλημμυρική προστασία, οδήγησε στον παρωχημένο αυτόν σχεδιασμό.

Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε στην παρούσα ανάρτηση με τις μελέτες και τα έργα αυτά. Το έχουν κάνει ήδη οι ειδικοί στους οποίους έχουμε απευθυνθεί, σε Ελλάδα και εξωτερικό και έχουμε κοινοποιήσει τις απόψεις τους αρκετές φορές. Σήμερα θα ασχοληθούμε με τον τρόπο με τον οποίο μετέχουν στη δικαστική διαδικασία, ο δήμος και οι ζηλωτές της καταστροφής. Όχι στα όσα αφορούν στην ουσία της υπόθεσης αλλά στα όσα αφορούν στην οικονομία της διαδικασίας.

Κατά την εκδίκαση του αιτήματος αναστολής και σύμφωνα με τα έως σήμερα γεγονότα, ο δήμος της Ραφήνας δεν θα μπορούσε να παρέμβει στη διαδικασία, αφού δεν είχε ήδη κάνει παρέμβαση στη συγκεκριμένη προσφυγή, κατά της οριοθέτησης. Παρά ταύτα πληροφορηθήκαμε πως με εντολή δημάρχου (και δίχως σχετική απόφαση δημοτικού συμβουλίου) δικηγόρος θα ετοίμαζε παρέμβαση για λογαριασμό του δήμου. Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς και σύμφωνα με τη διαδικασία, η παρέμβαση ήταν του δημάρχου και όχι του δήμου, αφού δεν υπήρχε απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. Μάλιστα προηγήθηκε παραγγελία προς τον δικηγόρο, προκειμένου να γνωμοδοτήσει για το αν θα μπορούσε να παρέμβει ο δήμος, με κόστος σχεδόν 2.000,00 ευρώ (1.984,00€ για την ακρίβεια)

Ο δικηγόρος γνωμοδότησε πως ο δήμος έχει τη δυνατότητα παρέμβασης και έτσι ο δήμαρχος, πάλι  με απόφαση του, του ενέκρινε ακόμα 610 ευρώ αμοιβή παράστασης

Εδώ και η ανάληψη υποχρέωσης καταβολής της αμοιβής παράστασης του δικηγόρου

• Αλγεινές εντυπώσεις προκαλεί ο φανατισμός του ζηλωτή δημάρχου που στέκεται ως υποπόδιο του υπουργείου και της περιφέρειας, προκειμένου να εκτελεστεί ένα έργο που θα υποβαθμίσει την περιοχή, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει την επέκταση του λιμανιού και πόσα ακόμα, γνωστά και άγνωστα συμφέροντα περί αυτό. Μεταξύ δημοτών και συμφερόντων, ο δήμαρχος επιλέγει τα δεύτερα, με πρόσχημα και δικαιολογία την «αντιπλημμυρική προστασία»

• Αλγεινές εντυπώσεις επίσης προκαλεί το ότι όλα αυτά τα φαιδρά γίνονται χωρίς απόφαση δημοτικού συμβουλίου, παρά μόνο με εντολή δημάρχου.

• Ιδιαίτερα κακές εντυπώσεις προκαλεί και το ότι ο δήμαρχος αφαιρεί χρήμα από το ταμείο του δήμου για να στραφεί εναντίον δημοτών, οι οποίοι προσπαθούν να υπερασπιστούν τον τόπο και το μέλλον του. Μάλιστα η ειρωνεία έγκειται και στο ότι οι προσφεύγοντες τελικά πληρώνουν την προσφυγή τους άμεσα, με δικά τους χρήματα, αλλά την ίδια ώρα πληρώνουν και τον φανατισμό του δημάρχου εναντίον τους έμμεσα, μέσω του ταμείου του δήμου.

Όλα συγκλίνουν σε μία εφιαλτική εικόνα. Την εικόνα μίας πόλης που δυναστεύεται από έναν  δήμαρχο, που όχι μόνο δεν υπερασπίζεται το συμφέρον της πόλης του αλλά παρακάμπτει τις διαδικασίες και χρησιμοποιεί τους πόρους της πόλης για να ικανοποιήσει την προσωπική του, όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, εμπάθεια.

Αν υπάρχει η περιγραφή του ακατάλληλου για να υπηρετήσει μία πόλη ανιδιοτελώς και με στόχο το κοινό καλό, ο δήμαρχος της Ραφήνας είναι το πιο ακριβές παράδειγμα της.

Σημείωση: Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί και η πληρωμή από το ταμείο του δήμου της αμοιβής δικηγόρου για την υπεράσπιση του υπόδικου για την πυρκαγιά στο Μάτι. Η δίωξη δεν αφορά θεσμούς, αφού οι θεσμοί αποσυνδεδεμένοι με τα πρόσωπα που έχουν ορκιστεί να τους υπηρετούν, δεν μπορεί να φέρουν ευθύνη. Αντίθετα, τα πρόσωπα όταν αναλαμβάνουν θεσμικούς ρόλους, ορκίζονται να τους υπηρετήσουν για το καλό της κοινωνίας, τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους. Αν δεν τα καταφέρουν, απαξιώνονται τα πρόσωπα ως επίορκα ή ανάξια εμπιστοσύνης και ποτέ οι θεσμοί καθαυτοί, αφού ενδέχεται να τους υπηρετήσει στο μέλλον άλλο πρόσωπο, το οποίο ενδεχομένως να τους τιμήσει και να τους αναδείξει, πάλι με τη δική του προσωπική υπευθυνότητα και ικανότητα. Αν οι θεσμοί δικάζονται και απαξιώνονται, δεν θα έπρεπε να έχουμε ξανά πρωθυπουργό στη χώρα, ήδη από την εκτέλεση του Γούναρη και του Πρωτοπαπαδάκη  στο Γουδί, το 1922