του Θεμιστοκλή Λαζαρή

Μία κούκλα ανασύρεται πνιγμένη στην εκβολή του Μεγάλου Ρέματος.

Το γεγονός λαμβάνει χώρα το δειλινό της Πέμπτης.

Στο βάθος, η αιώνια Ραφήνα συνεχίζει αμέριμνη – ίσως - τη ζωή της.

Ο χθεσινός εθελοντικός καθαρισμός απέδωσε πρωτόγνωρα ευρήματα εν όψει της επέλασης του «Ιανού».

Στρώματα, σύρματα και μπαταρίες, συσκευασίες κάθε λογής ...

Μάσκες και γάντια με το κιλό να δίνουν τον τόνο της εποχής, τον τόνο της βεβιασμένης και σύντομης χρήσης τους από τους απρόσεκτους ιδιοκτήτες.

Όλα μέσα στα λύματα ... Η παράνομη απόρριψή τους έχει πολλαπλασιαστεί από την έναρξη της καραντίνας του Μαρτίου, λόγω της απουσίας ελέγχου και της γενικότερης οικονομικής στενότητας.

Οι ανοξικές συνθήκες προχωρούν. Δύο χέλια νεκρά, ασυνήθιστο και θλιβερό θέαμα, ενδεικτικό ενός περιβάλλοντος που αρχίζει να τα βρίσκει σκούρα.

Όμως η μάχη του νερού συνεχίζεται και καμιά φορά κερδίζεται.

Τα νέα καλάμια θεριεύουν στα πλαϊνά της κοίτης καλύπτοντας λίγο-λίγο τα τσιμέντα των πρανών. Κάτω από τη γέφυρα του Πάρκου, νεαρά αρμυρίκια σκάβουν με τις ρίζες τους τον πυθμένα. Δεν τα λυπεί η πραγματικότητα, γνωστή τοις πάσι: Οι βροχές του χειμώνα θα τα σαρώσουν ένα προς ένα.

Το πιο παράξενο: Μια πεπονιά υψώθηκε πάνω στο τσιμέντο και ένα ώριμο πεπόνι λιάζεται σουρεαλιστικά στον ήλιο.

Η βλάστηση υπακούει τους μεγάλους κανόνες της ζωής κι εκμεταλλεύτηκε αυτό το καλοκαίρι για να στολίσει την εκβολή όσο καλύτερα μπορούσε, να κρύψει στην αγκαλιά της τα μαύρα νερά.

Μια κούκλα πνιγμένη είναι βέβαια μια γκροτέσκα τραγικότητα, μια μαύρη κωμωδία, ένα σκοτεινό παιχνίδι.

Κι αυτό γιατί είμαστε εμείς που θα αποφασίσουμε αν όντως πνίγηκε ή είναι απλώς λιπόθυμη. Αν το ποτάμι αργοπεθαίνει στην εντατική ή είναι αυτή η εποχή που το καταθλίβει, η αδιαφορία και η σιωπή που διαβρώνει από μέσα τη Ραφήνα, αμείλιχτα και σταθερά.

Πουλιά απελπισμένα δεμένα με σκληρές

άσπρες κλωστές

φριχτά παιχνίδια [...]

στην προκυμαία πλάι πλάι το βαπόρι

και παρακάτω η τρικυμία

και παρακάτω ο πνιγμένος

        Μίλτος Σαχτούρης