Αν δεν έχετε διαβάσει το τρίτομο έργο του Eduardo Galeano «Η μνήμη της φωτιάς», μάλλον θα είναι γιατί δεν έχετε διαβάσει ποτέ, κανένα έργο του μεγάλου αυτού σύγχρονου μας, συγγραφέα. Είναι και λίγο «ενοχλητικά» τα θέματα του, ειδικά για εμάς τους ανατολικοευρωπαίους που συμπεριφερόμαστε ως δυτικοευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, αφού πάσχισαν επί δεκαετίες να μας πείσουν πως εκεί «ανήκομεν».

Ο Eduardo Galeano στη «μνήμη της φωτιάς» ιστοριογραφεί χωρίς να τηρεί τους «κανόνες» που θέλουν τον ιστοριογράφο αντικειμενικό, αλλά στο τέλος, πάντα αφήνει την Ιστορία να γίνεται υπόθεση και έργο των νικητών.

Μια και ο λόγος  για τις υπερατλαντικές συγγενείς μας χώρες, τις Μπανανίες του Χένρυ και τη σφαγή της Μπανάνας, ας δούμε την σύντομη καταγραφή της, στην Κολομβία, από τον E. Galeano. Η καταγραφή και απόδοση των στιγμών της Ιστορίας, από τον συγγραφέα της μνήμης της φωτιάς, αποδεικνύει πως η ανάγνωση της Ιστορίας δεν μπορεί να είναι αντικειμενική. Ποτέ. Και ότι η εξ αποστάσεως θέαση της, δεν μπορεί παρά να είναι ύποπτη, αν δεν είναι, μονοσήμαντα, ένοχη.

Eduardo Galeano, Η μνήμη της φωτιάς – Τόμος 3: Ο αιώνας του ανέμου

Η σφαγή της μπανάνας (Κολομβία 1928)

1928 – Νοτίως της Σάντα Μάρτα

Μπανανίες

Δεν ήταν παρά χαμένα χωριουδάκια στην ακτή της Κολομβίας, ένας δρόμος όλο σκόνη ανάμεσα στο ποτάμι και στο νεκροταφείο, ένα χασμουρητό ανάμεσα σε δύο όνειρα, όταν το κίτρινο τρένο της United Fruit Company έφτασε από τη μεριά της θάλασσας.