της Μαρίας Νάτση

Οι εξέδρες των επισήμων της 28ης Οκτωβρίου έχουν χάσει από καιρό το συμβολισμό τους.

Συχνά θυμίζουν σκηνές θεάτρου, όπου η υποκρισία, η ματαιοδοξία και η αμετροέπεια  ανεβαίνουν πρώτες στη σειρά, ατιμάζοντας τη μνήμη εκείνων που έπεσαν για την ελευθερία.

Είναι καθρέφτες μιας κοινωνίας που ξέχασε ποιοι πραγματικά αξίζουν να στέκονται όρθιοι την ημέρα της εθνικής μνήμης.

Αν οι εξέδρες δεν μπορούν πια να σταθούν ως σύμβολο θεσμών και αξιών, τότε ας ξηλωθούν.

Ή, καλύτερα ας ανέβουν εκεί επάνω οι αληθινοί αγωνιστές της εποχής μας: οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που κρατούν ζωντανό το πνεύμα των παιδιών, οι αγρότες που μοχθούν για να τραφεί η χώρα, οι κάτοικοι ακριτικών περιοχών ξεχασμένοι από το κράτος, οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα, οι φοιτητές που διαπρέπουν με το έργο και τη σκέψη τους, οι πολύτεκνοι γονείς,  άνθρωποι που μαγειρεύουν συσσίτια και απλώνουν ένα χέρι σε όσους έχουν ανάγκη.

Γιατί οι ήρωες δεν φορούν κοστούμια και ταγιέρ — φορούν ροζιασμένα χέρια, καθαρά βλέμματα  και κουρασμένα χαμόγελα .

Όταν ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης δήλωσε πως «οι Έλληνες πρέπει να ανήκουν στην Ελλάδα», ο Μάνος Χατζιδάκις έστειλε επιστολή στις εφημερίδες Καθημερινή και Αυγή. Ο λόγος του αιρετικός, καυστικός, και ασυμβίβαστος, θύμιζε πως η πατρίδα δεν είναι σύνθημα ούτε ιδιοκτησία κανενός· είναι στάση ζωής, ευθύνη, και κυρίως αξιοπρέπεια.

«… ακούσαμε από τον ελληνολάτρη γλωσσολόγο Πρόεδρο μας κ. Σαρτζετάκη και το εξής εξωφρενικό: Οι Έλληνες να ανήκουν στην Ελλάδα. Και βέβαια το εξωφρενικό είναι στο ότι κατά τον Πρόεδρο μας, οφείλουμε να ανήκουμε. Τι ιδέα!

 Σε ποιάν Ελλάδα κύριε Πρόεδρε; Στην Ελλάδα της αυθαιρεσίας, του κρατικού ερασιτεχνισμού, του εξογκωμένου παρακράτους, της αναλγησίας και του εξευτελισμού του ανώνυμου πολίτη, του με επίσημο πρόγραμμα καταποντισμού της αξιοπρέπειάς του, του ευνουχισμού της νεότητάς του;

 Στην Ελλάδα με την εξοντωτική φορολογία για να καλυφθεί η ανικανότητα του κράτους να ασκήσει οικονομική πολιτική;

Στην Ελλάδα της κομπίνας και της αστυνομολατρείας, της ταύτισης έθνους και κάθε κυβερνήσεως, ώστε σαν ο πολίτης αντιδρά να χαρακτηρίζεται αυτομάτως ως αντεθνικός;

Στην Ελλάδα των Γούκων, των οπλοφορούντων Κουρήδων και Μιχαλόπουλων, των εμπρηστών, του ανεκδιήγητου κ. Τόμπρα, της ρυπαρότητας και της συνεχώς “αθώας” Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω;

 Όχι κ. Πρόεδρε. Όσοι ξεφύγαμε από τις “στοργικές θωπείες” της μητρός Ελλάδος και μείναμε ελεύθεροι, θα διδάξουμε και τους άλλους να γίνουν ελεύθεροι και να μην ανήκουν πουθενά.

 Κάθε σοβαρός Έλληνας οφείλει ν” αντιδράσει στην μεσαιωνικής προθέσεως – συγχωρέστε με – ρήση σας.

 Οι Έλληνες πολίτες δεν ανήκουν. Φροντίσατε να κάνετε την προεδρική σας θητεία πιο σεμνά και δίχως μεγαλοστομίες.

 Γιατί η Ελλάδα σας κ. Πρόεδρε αρχίζει να μας αρρωσταίνει»

Και σήμερα, μπροστά στις άδειες πλέον λέξεις των επισήμων, μπροστά στην Ελλάδα τους που μας αρρωσταίνει ,η επικριτική φωνή του Χατζιδάκι ακούγεται πιο αναγκαία από ποτέ.

Γιατί οι ήρωες πλέον δεν παρελαύνουν, περπατούν αθόρυβα ανάμεσά μας